«Φιλουμένα Μαρτουράνο» στο θέατρο Δημήτρης Χορν

Η «Φιλουμένα Μαρτουράνο», με τη σκηνοθετική ματιά του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και την υπέροχη Μαρία Ναυπλιώτου στον ομώνυμο ρόλο, είναι μια παράσταση που μεταφέρει μοναδικά στη σκηνή τον δυναμισμό των ανθρώπινων σχέσεων, το δράμα αλλά και την κωμωδία με τα οποία πλάθεται στο διάβα του χρόνου η ζωή μας, σκληρή όσο η αλήθεια αλλά και εύθραυστη όσο η ψυχή.

Συνέχεια

Ο Κήπος με τ’ αγάλματα

Ο «Κήπος με τ’ αγάλματα» υπήρξε η πρώτη παιδική -και μάλιστα έγχρωμη- τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ, που προβλήθηκε για πρώτη φορά σαν σήμερα, στις 10 Ιανουαρίου 1981

Συνέχεια

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Το σημαντικότερο κινηματογραφικό γεγονός στη χώρα μας

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Thessaloniki International Film Festival) διοργανώνεται κάθε Νοέμβριο στη Θεσσαλονίκη από τον ομώνυμο πολιτιστικό οργανισμό υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού. Είναι ένα από τα παλαιότερα και κορυφαία φεστιβάλ κινηματογράφου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ενώ αποτελεί τη σημαντικότερη κινηματογραφική διοργάνωση στην Ελλάδα. Έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα και το πρόγραμμά του περιλαμβάνει αφιερώματα σε σημαντικούς σκηνοθέτες και εθνικές κινηματογραφίες καθώς και παράλληλες εκδηλώσεις: masterclass, εκθέσεις, συναυλίες και εργαστήρια. Παράλληλα, κάθε Μάρτιο, ο πολιτιστικός οργανισμός του Φεστιβάλ διοργανώνει και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Συνέχεια

Μιχάλης Κακογιάννης, ο δημιουργός της «Στέλλας» και του «Ζορμπά»

Μιχάλης Κακογιάννης
(Κύπρος Λεμεσός, 11 Ιουνίου 1921 – Αθήνα, 25 Ιουλίου 2011)

Ο Μιχάλης Κακογιάννης ήταν Κύπριος σκηνοθέτης του κινηματογράφου με σπουδαία διεθνή καριέρα. Είναι γνωστός για τις ταινίες του «Στέλλα» (1955), «Ηλέκτρα» (1962), «Ζορμπάς» (1964). Διακρίθηκε επίσης ως σκηνοθέτης του θεάτρου και της όπερας. Μαζί με το σπουδαίο έργο του άφησε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές το ίδρυμα πολιτισμού «Μιχάλης Κακογιάννης», στην Αθήνα.

Συνέχεια

Ο εθνικός και κορυφαίος Ποιητής μας, Διονύσιος Σολωμός

Διονύσιος Σολωμός
(Κέρκυρα, 8 Απριλίου 1798 – Κέρκυρα, 9 Φεβρουαρίου 1857)
Λεπτομέρεια από προσωπογραφία του Διονυσίου Σολωμού,
έργο αγνώστου ή του Σπ. Προσαλέντη (1856;),
Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων

Από απόσταση..

Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός (1798-1857), εθνικός ποιητής της Ελλάδας, αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση στην ιστορία των γραμμάτων μας. Γεννημένος στα τέλη του 18ου αιώνα στα Επτάνησα, ζει όλη του τη ζωή εκτός των συνόρων του ελληνικού κράτους, ως Γάλλος, Επτανήσιος και Άγγλος πολίτης, έχοντας ως γλώσσα της παιδείας του, της σκέψης του, της προφορικής και γραπτής επικοινωνίας του την ιταλική. Σε αυτήν μάλιστα θα ξεκινήσει την ποιητική του διαδρομή. Ωστόσο, για την υψηλή ποιητική του έκφραση θα επιλέξει την ελληνική, την οποία, μολονότι θα χρειαστεί να τη σπουδάσει σαν να ήταν δεύτερη γλώσσα, θα κατορθώσει να την καλλιεργήσει σε τέτοιο βαθμό και να δημιουργήσει ποίηση τόσο σημαντική που το έργο του θα αποτελέσει την αρχή και τη βάση της νεότερης λογοτεχνίας μας. Επιχειρώντας να κατανοήσει το παράδοξο αυτό, ο Σεφέρης υποδεικνύει ως μια βασική έννοια – κλειδί, την απόσταση.

Συνέχεια

Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος και η Ποιητική στην Τέχνη του

Θεόδωρος Αγγελόπουλος
(27 Απρ. 1935 – 24 Ιαν. 2012)

Τέτοιες μέρες, πριν ακριβώς δέκα χρόνια, πέρασε στην αιωνιότητα ο σημαντικότερος κινηματογραφιστής που ανέδειξε η Ελλάδα και ένας από τους σημαντικότερους παγκοσμίως, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος. Στα έργα του, αποτύπωσε αριστουργηματικά την όντως Ελλάδα, τη γνήσια και αληθινή, ενταγμένη στα ασύγκριτα τοπία της, στις ψυχές των ανθρώπων της, στους τόπους τους τυραννισμένους από το αδιάκοπο σφυροκόπημα της μοίρας και της ιστορίας…

Στις 24 Ιανουαρίου 2012, πριν ακριβώς δέκα χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο σημαντικότερος κινηματογραφιστής που ανέδειξε η Ελλάδα και ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες παγκοσμίως, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος. Άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Νέου Φαλήρου, όπου νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση, έχοντας τραυματιστεί σοβαρά από διερχόμενη μοτοσυκλέτα, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της νέας του ταινίας «Η άλλη θάλασσα», στη Δραπετσώνα. H κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη, στις 27 Ιανουαρίου 2012 στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Συνέχεια

Αλέξης Δαμιανός, O ποιητής της εικόνας και η «Ευδοκία» του

Ο σπουδαίος Έλληνας κινηματογραφιστής Αλέξης Δαμιανός γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου του 1921, στην Αθήνα και έφυγε από τη ζωή στις 4 Μαΐου του 2006. Με αφορμή την επέτειο από τα 101 χρόνια από τη γέννησή του, παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα στη θρυλική «Ευδοκία» του (1971), που για πολλούς αποτελεί την πιο σημαντική ελληνική ταινία όλων των εποχών.

Συνέχεια

3 Γενάρη 1911, ο Άγιος των Ελληνικών γραμμάτων πέρασε στην αιωνιότητα

«Αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω …»
Ψαλμός 145(146), «Ο Κύριος προστάτης των ανισχύρων»

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
(Σκιάθος 4 Μαρτίου 1851 – Σκιάθος 3 Ιανουαρίου 1911)

Συνέχεια

Ποιήματα για το ίδιο βουνό (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ταΰγετος

Ποιήματα για το ίδιο βουνό

Ὄχι ἀκόμη, δὲν ἦρθα
νὰ σὲ ἀποχαιρετήσω ἀδελφέ,
ποὺ σὲ ἀνέβηκα πρώτη φορὰ
ὅταν ἤμουν φῶς σ’ ἕνα μίσχο.

Συνέχεια

Ασάλευτη ζωή (Κωστής Παλαμάς)

Από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995)

Πάντα διψᾷς -ὅπως διψάει τὸ πρωτοβρόχι
στεγνὴ καλοκαιριὰ -τὸ βλογημένο σπίτι,
καὶ μια κρυφὴ ζωὴ σὰ δέηση ἐρημίτη,
ἀγάπης καὶ ἀρνησιᾶς ζωοῦλα σὲ μιὰ κώχη.
Διψᾷς καὶ τὸ καράβι ποὺ τὸ πέλαο τὄχει
κι ὅλο τραβάει μὲ τὰ πουλιὰ καὶ μὲ τὰ κήτη,
κ’ εἶναι μεστὴ ἡ ζωή του μ’ ὅλο τὸν πλανήτη.
Καὶ τὸ καράβι καὶ τὸ σπίτι σοῦ εἶπαν «Ὄχι!».
Μήτε ἡ παράμερη εὐτυχιὰ ποὺ δὲ σαλεύει,
μήτε ἡ ζωὴ π’ ὅλο καὶ νέα ψυχὴ τῆς βάνει
κάθε καινούργια γῆ καὶ κάθε νιὸ λιμάνι.
Μόνο τἀλάφιασμα τοῦ σκλάβου ποὺ δουλεύει.
Σέρνε στὴν ἀγορὰ τὴ γύμνια τοῦ κορμιοῦ σου,
ξένος καὶ γιὰ τοὺς ξένους καὶ γιὰ τοὺς δικούς σου.

Συνέχεια

Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά και η αξέχαστη μουσική της ταινίας

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, τέτοιες μέρες της επετείου του «ΟΧΙ», η υπέροχη ορχηστρική μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη για την ταινία «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» του Ντίνου Δημόπουλου, «ντύνει» και πάλι με την αξέχαστη μελωδία της τις ιστορικές μας μνήμες και μαζί τη θύμηση των παιδικών μας χρόνων, όταν στη μικρή ασπρόμαυρη οθόνη μας της δεκαετίας του ’70 και ’80, ζωντάνευε ολάκερο το Έπος του ’40. Μέσα από την ιστορία της γενναίας δασκάλας ενός ορεινού χωριού (Αλίκη Βουγιουκλάκη) και του ήρωα – αγαπημένου της (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), το φιλμ αναδεικνύει το πνεύμα και τα ήθη μιας ολόκληρης εποχής, αλλά και το υψηλό φρόνημα, την ανθρωπιά και τη φιλοπατρία των απλών ανθρώπων της μικρής κοινωνίας των χρόνων της γερμανικής Κατοχής. Ταυτόχρονα μας ταξιδεύει στο μαγευτικό τοπίο της Πηλιορείτικης Μακρυνίτσας με την κινηματογραφική συντροφιά μερικών ακόμα αγαπημένων Ελλήνων ηθοποιών, όπως ο Παντελής Ζερβός, ο Άγγελος Αντωνόπουλος, ο Σπύρος Καλογήρου, ο Νότης Περγιάλης κ.ά.  

Συνέχεια

Λογοκρισία, προπαγάνδα και αντίσταση στη δικτατορία των Συνταγματαρχών

Το καθεστώς, που έμεινε γνωστό ως «Δικτατορία των Συνταγματαρχών» ή ως «Χούντα* των Συνταγματαρχών» ή «Επταετία», προχώρησε από τις πρώτες ώρες της 21ης Απριλίου 1967 σε κήρυξη στρατιωτικού νόμου για αόριστο χρονικό διάστημα, καθώς επίσης και σε απαγόρευση κάθε πολιτικής δραστηριότητας και στην καθιέρωση αυστηρής λογοκρισίας. Κάθε άρθρο εφημερίδας, κάθε έργο τέχνης, έπρεπε να έχει την έγκριση των αξιωματικών της αρμόδιας επιτροπής που έδρευε στο Υπουργείο Τύπου, επί της οδού Ζαλοκώστα.

Συνέχεια

Το γράμμα της Άννας

«Το γράμμα της Άννας» το έγραψε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος για την ταινία του «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» (1998). Η ταινία βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Κανών το 1998. Στο στιγμιότυπο η Isabelle Renauld και ο Bruno Ganz. Ακούγονται οι ηθοποιοί Πέμυ Ζούνη και Πέτρος Φυσσούν. Η υπέροχη μουσική είναι της Ελένης Καραΐνδρου. Κατά τη γνώμη μας, μια από τις ωραιότερες στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου..

Συνέχεια

Ο εθνικός και κορυφαίος Ποιητής μας, Διονύσιος Σολωμός

Διονύσιος Σολωμός
(Κέρκυρα, 8 Απριλίου 1798 – Κέρκυρα, 9 Φεβρουαρίου 1857)
Λεπτομέρεια από προσωπογραφία του Διονυσίου Σολωμού,
έργο αγνώστου ή του Σπ. Προσαλέντη (1856;),
Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων

Από απόσταση..

Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός (1798-1857), εθνικός ποιητής της Ελλάδας, αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση στην ιστορία των γραμμάτων μας. Γεννημένος στα τέλη του 18ου αιώνα στα Επτάνησα, ζει όλη του τη ζωή εκτός των συνόρων του ελληνικού κράτους, ως Γάλλος, Επτανήσιος και Άγγλος πολίτης, έχοντας ως γλώσσα της παιδείας του, της σκέψης του, της προφορικής και γραπτής επικοινωνίας του την ιταλική. Σε αυτήν μάλιστα θα ξεκινήσει την ποιητική του διαδρομή. Ωστόσο, για την υψηλή ποιητική του έκφραση θα επιλέξει την ελληνική, την οποία, μολονότι θα χρειαστεί να τη σπουδάσει σαν να ήταν δεύτερη γλώσσα, θα κατορθώσει να την καλλιεργήσει σε τέτοιο βαθμό και να δημιουργήσει ποίηση τόσο σημαντική που το έργο του θα αποτελέσει την αρχή και τη βάση της νεότερης λογοτεχνίας μας. Επιχειρώντας να κατανοήσει το παράδοξο αυτό, ο Σεφέρης υποδεικνύει ως μια βασική έννοια – κλειδί, την απόσταση.

Συνέχεια

Κάρολος Κουν, «Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας»

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου – 27 Μαρτίου

Κάρολος Κουν (1908-1987)

Το θέατρο δικαίως έχει θεωρηθεί ως η «Τέχνη των Τεχνών» καθώς αποτελεί τη μοναδική Τέχνη που κλείνει μέσα της όλες τις άλλες. Μουσική, Χορός, Ποίηση και Λογοτεχνία, Εικαστικά και Ενδυματολογία καθίστανται απαραίτητες επιμέρους εκφραστικές μορφές που συναπαρτίζουν το τελικό αποτέλεσμα κάθε θεατρικής παράστασης. Ζώντας στη χώρα που πριν 2.500 χρόνια γέννησε την απαράμιλλη αυτή Τέχνη, σήμερα που εορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου (27 Μαρτίου) θυμόμαστε τον κορυφαίο Έλληνα θεατράνθρωπο Κάρολο Κουν με την καταλυτική συμβολή του στην τέχνη της υποκριτικής και της ερμηνείας του αρχαίου ελληνικού δράματος. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει:

Συνέχεια

Ασάλευτη ζωή (Κωστής Παλαμάς)

Από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995)

Πάντα διψᾷς -ὅπως διψάει τὸ πρωτοβρόχι
στεγνὴ καλοκαιριὰ- τὸ βλογημένο σπίτι,
καὶ μια κρυφὴ ζωὴ σὰ δέηση ἐρημίτη,
ἀγάπης καὶ ἀρνησιᾶς ζωοῦλα σὲ μιὰ κώχη.
Διψᾷς καὶ τὸ καράβι ποὺ τὸ πέλαο τὄχει
κι ὅλο τραβάει μὲ τὰ πουλιὰ καὶ μὲ τὰ κήτη,
κ’ εἶναι μεστὴ ἡ ζωή του μ’ ὅλο τὸν πλανήτη.
Καὶ τὸ καράβι καὶ τὸ σπίτι σοῦ εἶπαν «Ὄχι!».
Μήτε ἡ παράμερη εὐτυχιὰ ποὺ δὲ σαλεύει,
μήτε ἡ ζωὴ π’ ὅλο καὶ νέα ψυχὴ τῆς βάνει
κάθε καινούργια γῆ καὶ κάθε νιὸ λιμάνι.
Μόνο τἀλάφιασμα τοῦ σκλάβου ποὺ δουλεύει.
σέρνε στὴν ἀγορὰ τὴ γύμνια τοῦ κορμιοῦ σου,
ξένος καὶ γιὰ τοὺς ξένους καὶ γιὰ τοὺς δικούς σου.

Συνέχεια