Αυτή ήταν η φράση με την οποία ο άγιος Αθανάσιος συνήθιζε ν’ αντιμετωπίζει, με σθένος και υπομονή, τα ασύλληπτα βάσανα, τις συκοφαντίες και τις διώξεις που υπέστη σε ολόκληρη τη σταυρική πορεία της ζωής του…
Ο Μέγας Αθανάσιος διετέλεσε Πατριάρχης Αλεξανδρείας επί 46 έτη, 16 από τα οποία τα πέρασε στην εξορία, πότε στη Δύση (Ρώμη, Ακηλυία, Νύσσα κ.ά.) και πότε στην έρημο.
Ολόκληρη η πορεία της ζωής του υπήρξε μια αδιάκοπη αλληλουχία στερήσεων, κακουχίας, λυσσαλέας συκοφαντίας σε βάρος του απ’ όλους εκείνους που έλεγχε ο λόγος του και κυρίως το προσωπικό του παράδειγμα, απερίγραπτων διώξεων και άδικων και ψευδών σε βάρος του κατηγοριών όσων τον μισούσαν και τον φθόνησαν για την ενάρετη ζωή του, το βαθιά ορθόδοξο πνεύμα του και το σπάνιο ηθικό του ανάστημα. Κάποτε ήταν τόσοι οι διωγμοί που είχε υποστεί, ώστε κατέληξε, για ένα διάστημα, να κατοικεί μέσα στον τάφο του πατέρα του καθώς ήταν η μόνη γωνιά της γης που τον δεχόταν…
Για τούτο, ανάμεσα στο σπουδαίο έργο του, και ονομάστηκε από την παράδοση της εκκλησίας μας «Μέγας» αλλά και «Στύλος της Ορθοδοξίας» και ως «ο ηρωικότερος των αγίων και ο αγιότερος των ηρώων».
Κι όμως αντιμέτωπος με τόσα ασύλληπτα βάσανα, συκοφαντίες και διώξεις δεν γόγγυζε, αλλά συνήθιζε να δίνει ο ίδιος στους άλλους κουράγιο και παρηγοριά στις δικές τους δυσκολίες, λέγοντας: «Μη στενοχωρήσθε, νεφύδριον εστί και θάττον παρελεύσεται», δηλαδή «μη στενοχωρείστε, δεν είναι παρά ένα συννεφάκι και γρήγορα θα προσπεράσει», θεωρώντας πως η ζωή του ανθρώπου μοιάζει με τον ουρανό όπου κανένα σύννεφο, ακόμα και το πιο βαρύ, δεν παραμένει για πάντα, αλλά κάποτε φυσά και το σύννεφο διαλύεται και ο ουρανός μας γίνεται πάλι καθαρός και φωτεινός!
Αυτός ήταν ο Μέγας Αθανάσιος που τη μνήμη του τιμούμε ξεχωριστά σήμερα και το ολόφωτο παράδειγμά του έχει πολλά να διδάξει και σε πολλά να στηρίξει η χάρη του τον άνθρωπο της εποχής μας…
kimintenia 