Νάξος – Παναγία Δροσιανή

Η «ευωδία της Αναστάσεως» είναι ένας ύμνος στη φύση που βρίσκεται στο αποκορύφωμα της ομορφιάς, της χαράς και της δημιουργίας της μέσα στην ανοιξιάτικη και λαμπριάτικη ευφρόσυνη ατμόσφαιρα των ημερών. Ο Κόντογλου δίνει στα δέντρα, στα φυτά, στα λουλούδια, στα βότανα του τόπου μας και στα στοιχεία που συνθέτουν το τοπίο της ελληνικής υπαίθρου ρόλο πρωταγωνιστών στην εκπληκτική μυσταγωγία της φύσης που περιγράφει. Όλα τα πλάσματα της γης συμμετέχουν στο ατέλειωτο πανηγύρι της ζωής, μέσα στο κατανυκτικό κλίμα της Μεγαλοβδομάδας που ολοκληρώνεται με το ανέσπερο φως της Ανάστασης του Χριστού και με τη νίκη της ζωής πάνω στο σκοτάδι του θανάτου. Χωρίς την ευωδία που βγαίνει από τον μυστικό κήπο του Χριστού δεν μπορεί να νιώσει ο Έλληνας Χριστιανός την ευωδία της άνοιξης. Μέσα στην ψυχή του η φυσική άνοιξη γίνεται ένα με το πνευματικό έαρ και έτσι αισθάνεται τη χαροποιό πνοή της αιώνιας ζωής, ψέλνοντας με ανεκλάλητη χαρά και αγαλλίαση: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άλλης βιωτής, της αιωνίου, απαρχήν». Ένα κείμενο που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν παύει να γεννά συγκίνηση και ομορφιά! Χριστός ανέστη! Χρόνια πολλά!

Λέγεται ότι όταν ο Ιησούς ήταν παιδί, που ζούσε στη Ναζαρέτ, έπαιζε με άλλα παιδιά της ηλικίας του, φτιάχνοντας πήλινα πουλιά. Τα έβαζε δίπλα στο ποτάμι με τα φτερά τους απλωμένα, απολαμβάνοντας. Πέρασε ένας Φαρισαίος και Τον ρώτησε θυμωμένος:
– Τι κάνεις εκεί, κακό παιδί;

Μάριος Πλωρίτης
24.11.2008

Την ημέρα που το καλαντάρι έδειχνε 1η Μαρτίου, έτυχε να διαβάσω πως το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο του Λονδίνου είχε την ωραία ιδέα να οργανώσει στην αγγλική πρωτεύουσα ένα Φεστιβάλ αφιερωμένο στο Βυζάντιο. Τα δύο αυτά «άσχετα» ­η ημερομηνία και η αναδρομή ξανάφεραν στον νου μιαν από καιρό ξεχασμένη εικόνα: έναν παλιό μακροσυγγενή, που ήταν «βυζαντινός» κι εκείνος, Κωνσταντινουπολίτης δηλαδή, ναυαγός στην Ελλάδα, μετά τον μικρασιατικό όλεθρο και τον ξερριζωμό του εκεί Ελληνισμού. Ιερόθεος ήταν το («αλλόκοτο», για εμάς) όνομά του κι ερχόταν συχνά στο σπίτι ­ επισκέπτης καλόδεχτος και αφηγητής μαγικός, για τα παιδικά μας αυτιά. Αλλά ξεχωριστά τον θυμάμαι στις αρχές της άνοιξης (να ο συνειρμός), να μπαίνει τραγουδώντας μας:

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να είσαι σαν τη μυγδαλιά!

Σύμβολο ελπίδας, τύχης και μακροζωίας, η αμυγδαλιά ανθίζει μες στη βαρυχειμωνιά. Δεν φοβάται ούτε το κρύο, ούτε τον χιονιά και τ’ αγριοκαίρια. Η φύση της είναι η δύναμη της αγάπης. Αποστολή της να χαρίζει ελπίδα. Προορισμός της να υμνεί τη Ζωή! Η αμυγδαλιά δεν κάνει μόνο έναν από τους ωραιότερους καρπούς, αλλά γεμίζει και με τα ομορφότερα άνθη. Τα περίφημα λευκά και ροζ άνθη της αμυγδαλιάς που δίνουν το δικό τους προμήνυμα για την άνοιξη. Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα ολόγυρα μας!