Το καθεστώς, που έμεινε γνωστό ως «Δικτατορία των Συνταγματαρχών» ή ως «Χούντα* των Συνταγματαρχών» ή «Επταετία», προχώρησε από τις πρώτες ώρες της 21ης Απριλίου 1967 σε κήρυξη στρατιωτικού νόμου για αόριστο χρονικό διάστημα, καθώς επίσης και σε απαγόρευση κάθε πολιτικής δραστηριότητας και στην καθιέρωση αυστηρής λογοκρισίας. Κάθε άρθρο εφημερίδας, κάθε έργο τέχνης, έπρεπε να έχει την έγκριση των αξιωματικών της αρμόδιας επιτροπής που έδρευε στο Υπουργείο Τύπου, επί της οδού Ζαλοκώστα.

Το «Πουλί της φωτιάς» του Ιγκόρ Στραβίνσκι (1882-1971) είναι βασισμένο σε ένα γνωστό ρωσικό λαϊκό παραμύθι: Ο πρίγκιπας Ιβάν κυνηγώντας στο δάσος εισέρχεται στην επικράτεια του αθάνατου μάγου Κοσέι, όπου κατορθώνει να πιάσει το Πουλί της Φωτιάς, ένα πανέμορφο μαγικό πλάσμα. Όταν του χαρίζει τη ζωή, εκείνο του δίνει ένα από τα πολύχρωμα φτερά του, με το οποίο ο πρίγκιπας μπορεί να το καλεί όποτε χρειάζεται τη βοήθειά του. Στη συνέχεια συναντά δεκατρείς πριγκίπισσες που βρίσκονται κάτω από τα μάγια του Κοσέι και ερωτεύεται τη μία απ’ αυτές.

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου – 27 Μαρτίου

Κάρολος Κουν (1908-1987)

Το θέατρο δικαίως έχει θεωρηθεί ως η «Τέχνη των Τεχνών» καθώς αποτελεί τη μοναδική Τέχνη που κλείνει μέσα της όλες τις άλλες. Μουσική, Χορός, Ποίηση και Λογοτεχνία, Εικαστικά και Ενδυματολογία καθίστανται απαραίτητες επιμέρους εκφραστικές μορφές που συναπαρτίζουν το τελικό αποτέλεσμα κάθε θεατρικής παράστασης. Ζώντας στη χώρα που πριν 2.500 χρόνια γέννησε την απαράμιλλη αυτή Τέχνη, σήμερα που εορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου (27 Μαρτίου) θυμόμαστε τον κορυφαίο Έλληνα θεατράνθρωπο Κάρολο Κουν με την καταλυτική συμβολή του στην τέχνη της υποκριτικής και της ερμηνείας του αρχαίου ελληνικού δράματος. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει:

27 Μαρτίου – Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου σήμερα (27 Μαρτίου) και επιχειρούμε ένα σύντομο αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Κονσταντίν Σεργκέγεβιτς Στανισλάφσκι (17 Ιανουαρίου 1863 – 7 Αυγούστου 1938), ηθοποιού, σκηνοθέτη και πρωτοπόρου του ρωσικού θεάτρου. Ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι υπήρξε ένας σπουδαίος θεατράνθρωπος που σφράγισε με το έργο του την τέχνη της υποκριτικής του 20ού αιώνα μέχρι τις μέρες μας, σε ολόκληρο τον κόσμο. Σύμφωνα με το βιβλίο του Μελ Γκόρντον «Η μέθοδος Στανισλάφσκι», ο μεγάλος σκηνοθέτης γεννήθηκε στη Μόσχα ως Κονσταντίν Σεργκέγεβιτς Αλεξέγεφ, το 1863. Έκανε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στην ηλικία των «2 ή 3 ετών», σύμφωνα με τα απομνημονεύματά του «Η ζωή μου στην τέχνη». Πήρε το καλλιτεχνικό όνομα, Στανισλάφσκι, νωρίς στην καριέρα του, σε ηλικία 25 ετών, πιθανώς για να προστατέψει τη φήμη της οικογένειάς του. Προερχόταν από εύπορη οικογένεια, που κατασκεύαζε χρυσά και ασημένια διακοσμητικά για στρατιωτικές στολές και διακοσμήσεις. Η Μαρί Βάρλεϋ, η γιαγιά του, ήταν μια περιπλανώμενη Γαλλίδα ηθοποιός και το μόνο μέλος της οικογένειας με καλλιτεχνικό υπόβαθρο.

Πιερότοι και κολομπίνες, αρλεκίνοι και κλόουν, πριγκίπισσες, σπανιόλες, ιππότες και Ρωμαίοι αποτέλεσαν συχνά το αγαπημένο θέμα των δημιουργών στην ελληνική μουσική σκηνή, αλλά και στον κινηματογράφο της «χρυσής» κυρίως δεκαετίας του ’60. Τα χρώματα, το κέφι, ο χορός και το άφθονο γλέντι του καρναβαλιού ή ενός μπαλ μασκιέ, καθώς και οι ίδιοι οι αποκριάτικοι ήρωες έγιναν έτσι το σκηνικό και οι ρόλοι, μέσα από τους οποίους θα θυμόμαστε για πάντα μερικούς από τους πλέον δημοφιλείς Έλληνες ηθοποιούς!

Καλὸ ταξίδι, ἀλαργινὸ καράβι μου, στοῦ ἀπείρου
καὶ στῆς νυχτὸς τὴν ἀγκαλιὰ, μὲ τὰ χρυσὰ σου φῶτα!
Νἄμουν στὴν πλώρη σου ἤθελα, γιὰ νὰ κοιτάζω γύρου
σὲ λιτανεία νὰ περνοῦν τὰ ὀνείρατα τὰ πρῶτα…
Κώστας Καρυωτάκης

Ο Άγιος Ανδρέας Πατησίων

Ο Άγιος Ανδρέας της οδού Λευκωσίας αριθ. 40 βρίσκεται κοντά στην Πλατεία Αμερικής, δύο παράλληλους δρόμους κάτω από την Λεωφόρο Πατησίων, ανάμεσα στις υψηλές πολυκατοικίες μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας. Είναι ένα βυζαντινό πέτρινο εκκλησάκι 16ου μ.Χ. αιώνα, που αποτελούσε το Καθολικό της ιεράς μονής της Αγίας Φιλοθέης (Μπενιζέλου) της Αθηναίας.

Ο Αντώνης Τσολακίδης στο εργαστήριό του

Αντώνης Τσολακίδης, ο πρόσφυγας ξυλογλύπτης που εμπνεύστηκε με καμβά την πίστη. Στα 80 του χρόνια σήμερα, μας μιλάει για την τέχνη του και την πνευματική κληρονομιά που του άφησε ο ιερέας παππούς του και περιγράφει πώς την περίοδο του πολέμου ο Θεός τον γλύτωσε από βέβαιο θάνατο, όταν ακόμη ήταν νήπιο.

«Το γράμμα της Άννας» το έγραψε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος για την ταινία του «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» (1998). Η ταινία βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών, το 1998. Στο στιγμιότυπο η Isabelle Renauld και ο Bruno Ganz. Ακούγονται οι ηθοποιοί Πέμυ Ζούνη και Πέτρος Φυσσούν. Η υπέροχη μουσική είναι της Ελένης Καραΐνδρου. Κατά τη γνώμη μας, μια από τις ωραιότερες στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου…

Μυστράς

Τὸν καιρὸ ποὺ δούλευα στὸν Μυστρᾶ, τύχαινε πολλὲς φορὲς νὰ βρεθῶ μοναχὸς μέσα στὴν Περίβλεπτο. Τ’ ἀπόγεμα ἡ ἐκκλησία σκοτείνιαζε κι ἀγρίευε. Ἀπὸ πάνου ἀπὸ τὴν σκαλωσιὰ ἄκουγα πατήματα. «Κανένα φάντασμα θὰ περπατᾷ», συλλογιζόμουνα, καὶ γύριζα τὸ κεφάλι μου πάντα κατὰ τὸ μέρος ποὺ στεκόντανε ζωγραφισμένοι οἱ στρατιῶτες καὶ οἱ πολεμάρχοι. Στεκόντανε στὴ σειρὰ ἕνα γῦρο, λίγο ψηλότερα ἀπὸ τὸ χῶμα, οἱ περισσότεροι μὲ βγαλμένα μάτια, τρυπημένοι στὸ στῆθος, πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς κομματιασμένοι ἀπὸ τὶς σπαθιές. Σὲ πολλὰ κεφάλια εἶχε ἀπομείνει γερὸ ἕνα μάτι μοναχά, μὰ κεῖνο τὸ μάτι ἔβλεπε σὰν δέκα ζωντανά.

Η ζωγράφος από την Κρήτη μιλάει για την τέχνη της

Σοφία Δατσέρη, Τοπίο

«Τα τοπία μου είναι «συναισθηματικοί τόποι». Δε με απασχολεί να αποδώσω ρεαλιστικά έναν τόπο, όσο το συναίσθημα που δημιουργεί», αναφέρει η καλλιτέχνις Σοφία Δατσέρη στη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Με εμπνεύσεις που προέρχονται από το φως και την… ενέργεια της κρητική γης εξηγεί την επιρροή από τη λογοτεχνία και τη λαϊκή τέχνη και τα εφόδια που της δίνει, προκειμένου να εργαστεί πάνω στο τοπίο. Ζωγραφίζει χωρίς ποτέ να σκεφτεί, αν θα θεωρηθεί μοντέρνα. Μιλά ακόμα για την επίδραση της κρίσης στην ελληνική τέχνη θεωρώντας τη ευεργετική, την ανάκαμψή της και το ρόλο των social media στην αγορά της Τέχνης.