Ανθισμένη αμυγδαλιά!

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να είσαι σαν τη μυγδαλιά!

Σύμβολο ελπίδας, τύχης και μακροζωίας, η αμυγδαλιά ανθίζει μες στη βαρυχειμωνιά. Δεν φοβάται ούτε το κρύο, ούτε τον χιονιά και τ’ αγριοκαίρια. Η φύση της είναι η δύναμη της αγάπης. Αποστολή της να χαρίζει ελπίδα. Προορισμός της να υμνεί τη Ζωή! Η αμυγδαλιά δεν κάνει μόνο έναν από τους ωραιότερους καρπούς, αλλά γεμίζει και με τα ομορφότερα άνθη. Τα περίφημα λευκά και ροζ άνθη της αμυγδαλιάς που δίνουν το δικό τους προμήνυμα για την άνοιξη. Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα ολόγυρα μας!

Συνέχεια

Η Αθήνα του Σπύρου Βασιλείου

Όταν δεις έργο του, δεν χρειάζεται να δεις την υπογραφή του. Φωνάζει από μακριά ότι πρόκειται για έναν Σπύρο Βασιλείου. Η θεματογραφία, τα χρώματα, αλλά κυρίως η οπτική γωνία από την οποία πραγματεύεται το θέμα, που και άλλοι το προσεγγίζουν, είναι τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους.

Συνέχεια

Ο Νίκος Γ. Πεντζίκης και ο έρως της πόλης και της παράδοσης

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
(1908-1993)

Τα έργα του κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ο ίδιος ενδιαφερόταν για την αρχιτεκτονική του κειμένου, αποκαλώντας τον εαυτό του «παιζω-γράφο». Παντρεύει την αρχαία, βυζαντινή και δημοτική παράδοση με τη νεωτερικότητα, ενώ ολόκληρο το έργο του διακατέχεται από την έννοια της ύπαρξης μέσα από τα πράγματα, δηλαδή της συνοχής του κόσμου.

Συνέχεια

Γιάννης Μόραλης, Αγαπώντας τα έργα σαν παιδιά…

Ο Γιάννης Μόραλης επί τω έργω στο ατελιέ του στην Αίγινα

«Ένα έργο μου πρέπει πρώτα να ικανοποιεί τα δικά μου μάτια. Πολλές φορές βασανίζομαι με έναν πίνακα. Ψάχνω αυτό που μου λείπει και δεν το βρίσκω. Και ξαφνικά, ακόμη και ύστερα από καιρό, συνειδητοποιώ ότι έλειπε μία και μόνη γραμμή, τη βάζω και τότε ησυχάζω… Παλιά δεν τα πουλούσα εύκολα τα έργα. Δεν ήθελα να τα αποχωρίζομαι. Είχα όμως οικονομική στενότητα και δεν γινόταν να μην πουλάω. Έτσι το πήρα απόφαση, να ξεκόβω όταν έφευγαν από το εργαστήριό μου. Τώρα, αν ξέρω τον κάτοχο ενός πίνακά μου, ρωτάω καμιά φορά, αν θέλει βερνίκωμα. Θέλω να μάθω πώς είναι η υγεία του…».

Συνέχεια

Δημοτική Πινακοθήκη Διδυμοτείχου

Στο όμορφο, ακριτικό Διδυμότειχο, το ελληνικό «Τολέδο», όπως αποκαλείται λόγω της μορφολογίας και του αναγλύφου του που θυμίζουν έντονα το τοπίο της μεσαιωνικής Ισπανικής πόλης, η «Δημοτική Πινακοθήκη Δημητρίου Ναλμπάντη» άνοιξε εκ νέου τις πόρτες της για να υποδεχθεί τους λάτρεις της τέχνης και του πολιτισμού.

Συνέχεια

Η Βιάννος και η ιερή μνήμη του ολοκαυτώματος

Ρουσσέτος Παναγιωτάκης, «Το ολοκαύτωμα της Βιάννου»

Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 1943 όταν οι Γερμανοί κατακτητές έδειξαν για μια ακόμη φορά το απάνθρωπο πρόσωπό τους. Η μέρα που έλαβε χώρα ένα από το πιο ειδεχθή εγκλήματα των ναζί εναντίον αμάχων: το Ολοκαύτωμα της Βιάννου και των γύρω χωριών της επαρχίας Ιεράπετρας Κρήτης ως αντίποινα για τη δράση ανταρτών στην περιοχή. Ο γερμανικός στρατός εισέβαλε στα χωριά Βιάννο, Αμιρά, Βαχό, Κεφαλοβρύσι, Κρεβατά, Άγιο Βασίλειο, Πεύκο, Κάτω Σύμη, Γδόχια, Μύρτο, Μουρνιές, Ρίζα, Μάλλες και επί τρεις ημέρες εκτελούσε αδιάκριτα, λεηλατούσε, έκαιγε σπίτια και περιουσίες… Έναν μήνα μετά οι γερμανοί επανήλθαν ισοπεδώνοντας ολόκληρα τα χωριά. 401 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Πάνω από 1.000 οικίες καταστράφηκαν. Κανένα έλεος. Μόνο φωτιά, καπνός και αίμα. Στην ιερή μνήμη της μαρτυρικής θυσίας της Βιάννου επιχειρούμε ένα αφιέρωμα το οποίο πλαισιώνει ξεχωριστά το ποίημα «Νογά ο θεός τον Αμιρά και για τη Βιάννο κλαίει» της Ζωής Δικταίου, με καταγωγή από το όμορφο Λασίθι, και οι πίνακες του επίσης κρητικού ζωγράφου Ρουσσέτου Παναγιωτάκη.

Συνέχεια

Ο Αργοσαρωνικός του Benoit Paré

Benoit Paré, Σπέτσες

Μια νέα σειρά έργων που είναι εμπνευσμένα από τα νησιά του Αργοσαρωνικού, παρουσιάζει o Benoit Paré στη νέα του έκθεση, που εγκαινιάστηκε στις 2 Σεπτεμβρίου στη γκαλερί Kapopoulos Fine Arts, στις Σπέτσες, με την οποία διατηρεί αποκλειστική συνεργασία.

Συνέχεια

Η Ελλάδα αποχαιρετά τον Αλέκο Φασιανό

Συγγενείς, φίλοι, εκπρόσωποι του Πολιτισμού έσπευσαν στον ιερό ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο κοιμητήριο Παπάγου, για ν’ απευθύνουν το ύστατο χαίρε στον σπουδαίο Έλληνα ζωγράφο που με τα έργα του σφράγισε μια ολόκληρη εποχή. Ο Αλέκος Φασιανός άφησε την τελευταία του πνοή σπίτι του, την Κυριακή 16 Ιανουαρίου, σε ηλικία 87 ετών, έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του Μαρίζα και τα δύο τους παιδιά, εξ αιτίας προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια.

Συνέχεια

Μεγάλη ιστορική έκθεση Χαρακτικής

«ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ – Από την Προϊστορία, στην Ελλάδα του Σήμερα»

29 Δεκεμβρίου 2021 – 18 Φεβρουαρίου 2022

Διοργανώνει το ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ε.Ε.Τ.Ε.)

Αίθουσα «Νίκος Κεσσανλής», Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Ταύρος 29 Ν. Αττικής), είσοδος ελεύθερη

Συνέχεια

O ζωγράφος και ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος

Νίκος Εγγονόπουλος (1907-1985)

Ο ζωγράφος και ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος
γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 21 Οκτωβρίου 1907

Συνέχεια

Έλληνες και Τούρκοι (Φώτης Κόντογλου)

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, «Σμύρνη, Χαλκά μπουνάρ και Παναγία η Μυρσινιώτισσα, τουρκιστί Μυρσυνλή»

Τὸν καιρὸ ποὺ φανερωθήκανε οἱ Τοῦρκοι στὴ Μικρὰ Ἀσία ἤτανε μιὰ μικρὴ φυλή. Γιὰ νὰ πληθύνουνε πιάσανε καὶ ἀλλαξοπιστούσανε τοὺς ντόπιους, ποὺ οἱ περισσότεροι ἤτανε  Ἕλληνες. Μ’ αὐτὸν τὸν διαβολικὸ τρόπο, ποὺ λένε πὼς τὸν σοφίστηκε ἕνα ἰμάμης, γινήκανε ἕνα μεγάλο ἔθνος. Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ τεχνητὸς τρόπος γιὰ νὰ πληθαίνουνε ἔπαψε κάποτε καὶ πιάσανε πάλι νὰ λιγοστεύουνε. Ὁ Γερμανὸς καθηγητὴς Krumbacher γράφει πὼς ὅσον καιρὸ ἡ Τουρκία θρεφότανε ἀπὸ τοὺς λαοὺς ποὺ εἶχε σκλαβώσει κι ἀπὸ τὰ πλούτη ποὺ ἤτανε μαζεμένα ἐπὶ αἰῶνες, μεγάλωνε καὶ δυνάμωνε, ὣς ποὺ ἔγινε ὁ φόβος τῆς Εὐρώπης. Ἀλλὰ σὰν περάσανε πιὰ ἐκεῖνα τὰ εὐτυχισμένα χρόνια ἄρχισε νὰ πίνει τὸ δικό της αἷμα, ποὺ δὲν μπαίνει στὴ θέση του μὲ τίποτα. Μ’ ὅλο ποὺ εἴχανε χαρέμια μὲ πολλὲς γυναῖκες καὶ μ’ ὅλο ποὺ ἦταν ἀφέντες σ’ αὐτὴ τὴ χώρα, ὁλοένα κατρακυλούσανε, ἀντὶ νὰ πᾶνε μπροστά. Σ’ αὐτὸ συνέργησε πολὺ ἡ ἀδιάκοπη καὶ πολύχρονη στρατολογία, μὰ περισσότερο ἡ παρὰ φύση ἀσωτεία κι ὁ ἐκφυλισμὸς ἦταν ἡ αἰτία ποὺ ἀραίωνε ὁλοένα ὁ τούρκικος πληθυσμός, βάλε καὶ τὴν κακὴ διοίκηση, μ’ ὅλο ποὺ τὴν ἴδια διοίκηση εἴχανε καὶ οἱ Ἕλληνες ραγιάδες καὶ μάλιστα πολὺ χειρότερη.

Συνέχεια

Σώμα του Καλοκαιριού (Οδυσσέας Ελύτης)

Νικόλαος Λύτρας, Το ψάθινο καπέλο

Σώμα του Καλοκαιριού

Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή
Πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες
Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος
Τα φρούτα βάφουνε το στόμα τους
Της γης οι πόροι ανοίγουνται σιγά σιγά
Και πλάι απ’ το νερό που στάζει συλλαβίζοντας
Ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα τον ήλιο.
Ποιος είναι αυτός που κείτεται στις πάνω αμμουδιές
Ανάσκελα φουμέρνοντας ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα
Τα τζιτζίκια ζεσταίνονται στ’ αυτιά του
Τα μυρμήγκια δουλεύουνε στο στήθος του
Σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης
Κι από τα φύκια των ποδιών του αλαφροπερνά ένα κύμα
Σταλμένο απ’ τη μικρή σειρήνα που τραγούδησε:

Συνέχεια

Χιονιαδίτης είσαι; Ζωγράφος είσαι..!

Οι ξακουστοί Χιονιαδίτες ζωγράφοι της Ηπείρου και η ιστορία τους

Η λιθόστρωτη πλατεία των Χιονιάδων με τη βρύση και τον πλάτανο

Χιονιάδες, το λίκνο μιας θαυμαστής παράδοσης!

Η περιοχή των Μαστοροχωρίων υπήρξε για αιώνες, μαζί με το Καπέσοβο και τα Σουδενά στο Ζαγόρι, η γνωστή «τριάδα – φυτώριο» λαϊκών ζωγράφων στην Ήπειρο. Στους Χιονιάδες, τελευταίο χωριό της επαρχίας της Κόνιτσας κοντά στα αλβανικά σύνορα, σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, στις πλαγιές του Γράμμου, ο δρόμος σταματά. Μια ελληνική σημαία ακμαία στον ιστό, η πλατεία του χωριού πλακόστρωτη με ψηλά πέτρινα πεζούλια, όπως επιβάλλει το επικλινές έδαφος, με τη βρύση και τον υπέροχο πλάτανο. Στο πάνω μέρος της πλατείας το σχολείο κλειστό από το 1968. Τα σπίτια του χωριού, πετρόχτιστα, απλώνονται σε δύο μαχαλάδες εκατέρωθεν της πλατείας.

Συνέχεια

Θρύλοι της λίμνης στ’ ασημένια Γιάννενα

Νικόλαος Oθωναίος, Ιωάννινα

Η Κυρά Φροσύνη
(11 Ιανουαρίου 1801)

Η «Κυρά Φροσύνη», όπως έγινε γνωστή η Ευφροσύνη Βασιλείου (1773-11 Ιανουαρίου 1801) συνδέθηκε με την ιστορία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και το τραγικό τέλος της, στις 11 Ιανουαρίου του 1801, τραγουδήθηκε, έγινε όπερα, μυθιστόρημα, ταινία. Υπήρξε μητέρα δύο παιδιών και σύζυγος του εμπόρου και προκρίτου των Ιωαννίνων Δημητρίου Βασιλείου, καθώς επίσης και ανιψιά του Μητροπολίτη Λαρίσης, μετέπειτα Ιωαννίνων Γαβριήλ Γκάγκα. Ο Αλή Πασάς αποφάσισε να την εκτελέσει μαζί με άλλες δεκαεπτά (17) συντοπίτισσές της, δια πνιγμού, στην Λίμνη των Ιωαννίνων, με την επίσημη αιτιολογία ότι ζούσαν ανήθικα, κάτι για το οποίο έχουν εκφραστεί αμφιβολίες, η δε Φροσύνη και οι λοιπές γυναίκες, που πνίγηκαν μαζί της, έχουν θεωρηθεί ακόμα και θύματα των πολιτικών διώξεων της εποχής στα Γιάννενα. Τα πραγματικά περιστατικά σε γενικές γραμμές έχουν χαθεί ή παραμορφωθεί από συναισθηματικούς, οικονομικούς, ακόμα και εθνικούς παράγοντες τόσο της εποχής εκείνης, όσο και των επομένων δεκαετιών[1].

Συνέχεια

Αγία Φιλοθέη η Πολιούχος των Αθηνών (Φώτης Κόντογλου)

19 Φεβρουαρίου

Η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία, δια χειρός Φωτίου Κόντογλου,
τοιχογραφία από το παρεκκλήσιο της Αγίας Ειρήνης Κηφισιάς
Αττικής, ιδιοκτησίας Oικογ. Πεσμαζόγλου

Στις 19 Φεβρουαρίου είναι η μνήμη τῆς ἁγίας Φιλοθέης, ποὺ εἶναι πολιοῦχος τῶν Ἀθηνῶν μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Διονύσιο τὸν Ἀρεοπαγίτη καὶ τὸν ἅγιο Ἰερόθεο. Ἡ ἁγία Φιλοθέη γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ γονιοὺς ἄρχοντες, μοναχοπαίδι τοῦ Ἀγγέλου Μπενιζέλου καὶ τῆς Συρίγας. Φιλοθέη ὀνομάσθηκε ὅταν ἔγινε καλογρηά, ἀλλὰ τὸ πρῶτο ὄνομά της ἦταν Ρεβούλα. Ἡ μητέρα της ἤτανε στείρα καὶ παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τῆς δώσει τέκνο, καὶ μία νύχτα εἶδε πὼς βγῆκε ἀπὸ τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας ἕνα φῶς δυνατὸ καὶ πὼς μπῆκε στὴν κοιλιά της. Κι᾿ ἀληθινά, τὸ φῶς ἐκεῖνο ἤτανε ἡ ἁγιασμένη ψυχῆ τῆς κόρης ποὺ γέννησε σ᾿ ἐννιὰ μῆνες. Ἀπὸ μικρὴ φανέρωνε μὲ τὰ φερσίματα καὶ μὲ τὰ αἰσθήματά της ποιὰ θὰ γινότανε ὑστερώτερα, στολισμένη μὲ κάθε λογῆς ἀρετή. Στὴν εὐσέβεια εἶχε γιὰ ὁδηγό της τὴν ἴδια τὴ μητέρα της ποὺ ἤτανε εὐλαβέστατη.

Συνέχεια

Έφυγε από τη ζωή ο ζωγράφος μας Παύλος Σάμιος

Πέμπτη, 4 Φεβρουαρίου 2021 23:20

Έφυγε την Πέμπτη από τη ζωή ο ζωγράφος Παύλος Σάμιος, σε ηλικία 73 ετών

Ο Παύλος Σάμιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με την παραδοσιακή ζωγραφική και την αγιογραφία. Παρακολούθησε προπαρασκευαστικά μαθήματα σχεδίου στο εργαστήριο του Πάνου Σαραφιανού και το 1969 εισήχθη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου σπούδασε ζωγραφική, κοντά στους σπουδαίους δασκάλους Νίκο Νικολάου και Γιάννη Μόραλη, ως το 1972.

Συνέχεια