19 Νοεμβρίου 1958

Κυριάκος Μάτσης (1926-1958) (kyriakosmatsis.com.cy)

Ο Κυριάκος Μάτσης αντιτάχθηκε σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού και καταπίεσης. Ο λόγος του υπήρξε πάντα λόγος διαχρονικός που πηγάζει από αξίες οικουμενικές και πανανθρώπινες. Η πίστη του στην ελευθερία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια στάθηκαν οι παντοτινοί σύντροφοί του και με την ηρωική θυσία του υπηρέτησε μέχρι τέλους τον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας του και την εθνική της αποκατάσταση.

Σοφία Βέμπο (1910-1978)

«Εγώ θα σας αφηγηθώ τη ζωή μου με απλότητα. Είναι μια απλή ζωή που αμφιβάλλω αν θα σας ενθουσιάσει, όπως αμφιβάλλω για το συγγραφικό μου τάλαντο. Ίσως θα προτιμούσατε αντί να διαβάζετε αυτές τις γραμμές να σας έλεγα ένα τραγούδι…» (Σοφία Βέμπο)

Σύμβολο ενός ολόκληρου λαού, απόλυτα ταυτισμένη με το έπος του ’40, η Σοφία Βέμπο κατόρθωσε να συνδέσει το όνομά της με τη νεότερη ιστορία του Έθνους μας. Η εθνική μας φωνή με την ξεχωριστή χροιά και την ισχυρή προσωπικότητα, τραγούδησε με λεβεντιά, σατίρισε με θάρρος τους κατακτητές και εμψύχωσε τους Έλληνες φαντάρους μας στο ελληνοαλβανικό μέτωπο, με τραγούδια που έγιναν πατριωτικοί ύμνοι.

Επιμέλεια: Σοφία Ε. Παυλάκη, Νομικός

3 Μαρτίου 1957

Ο αγώνας, ο ηρωικός θάνατος και η κληρονομιά του γενναίου υπαρχηγού της ΕΟΚΑ

Γρηγόρης Αυξεντίου
(22 Φεβρουαρίου 1928 – 3 Μαρτίου 1957)

«Μόνος απέλπισα το θάνατο
Μόνος εδάγκωσα μες στον Καιρό με δόντια πέτρινα
Μόνος εκίνησα για το μακρύ
Ταξίδι σαν της σάλπιγγας μες στους αιθέρες!»
Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»

Οικογένεια και σπουδές

α. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου μωρό στην αγκαλιά του πατέρα του, β.-γ. Σε παιδική ηλικία με τη μητέρα του και την αδερφή του, δ. Η οικογένεια του Γρηγόρη Αυξεντίου (polignosi.com, lekythos.library.ucy.ac.cy)

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, γεννήθηκε στο χωριό Λύση της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 22 Φεβρουαρίου του 1928. Γονείς του ήταν ο Πιερής και η Αντωνού Αυξεντίου. Η οικογένεια είχε και μια κόρη, μικρότερη αδερφή του Γρηγόρη, την Χρυσταλλού Αυξεντίου – Σουρουλλά. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου τελείωσε το δημοτικό σχολείο Λύσης και το Ελληνικό Γυμνάσιο Aμμοχώστου και στη συνέχεια έφυγε για την πολυαγαπημένη του Ελλάδα, με σκοπό να γίνει στρατιωτικός. Το 1949, μετά την αποτυχία του στις εξετάσεις της Σχολής Ευελπίδων, γράφτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού με κατάρτιση ανθυπολοχαγού. Αφού αποφοίτησε, έκανε τη στρατιωτική του θητεία στον 1ο λόχο του 613ου τάγματος πεζικού, στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, την οποία ολοκλήρωσε στις 15 Νοέμβρη 1952.

19 Νοεμβρίου 1958

Κυριάκος Μάτσης (1926-1958) (kyriakosmatsis.com.cy)

Ο Κυριάκος Μάτσης αντιτάχθηκε σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού και καταπίεσης. Ο λόγος του υπήρξε πάντα λόγος διαχρονικός που πηγάζει από αξίες οικουμενικές και πανανθρώπινες. Η πίστη του στην ελευθερία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια στάθηκαν οι παντοτινοί σύντροφοί του και με την ηρωική θυσία του υπηρέτησε μέχρι τέλους τον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας του και την εθνική της αποκατάσταση.

Στην ιερή μνήμη του προπάππου μας, Μανώλη Στ. Πολυκρέτη, που έλαβε μέρος και τραυματίστηκε στους δύο Βαλκανικούς πολέμους 1912-13

γράφει η Σοφία Ε. Παυλάκη, Νομικός

Μανώλης Στ. Πολυκρέτης (ιδιωτικό αρχείο Ελένης Στ. Παυλάκη – Πολυκρέτη)

«Εγώ είμαι ένας, θα περάσω και θα ξεχαστώ. Η πατρίδα όμως θα μείνει,
και η πατρίδα είναι όλες οι γενιές που πέρασαν, και οι γενιές που είναι,
και κείνες που θα έλθουν … Η ευγενική ψυχή δεν κάνει υπολογισμούς
όταν έλθει η ώρα της αυτοθυσίας, όσο βαριά κι αν είναι ..»
Πηνελόπη Δέλτα, «Για την Πατρίδα» (1909)

«Η Ελλάς ευγνωμονούσα», Θεόδωρος Βρυζάκης, 1858

Ξεχωριστή τιμή και χαρά αποτελεί σήμερα για το ιστολόγιο η ευγενική παραχώρηση εκ μέρους του κ. Αριστείδη Παναγίδη του κειμένου του που ακολουθεί και η δημοσίευσή του. Μέσα από τα σπουδαία νοήματά του, το κείμενο πραγματεύεται την έννοια του πατριωτισμού στις μέρες μας. Ο λόγος του κ. Παναγίδη αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ενόψει και των πρόσφατων εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο και των νέων, οξύτατων προκλήσεων που αντιμετωπίζει σήμερα ο Ελληνισμός. Ταυτόχρονα, αποτυπώνει με τον πιο εύστοχο τρόπο, το σύγχρονο πρόσωπο της ηθικής σήψης, της διαφθοράς και της πατριδοκαπηλίας, όπως συχνά εκδηλώνονται στο πλαίσιο του δημόσιου και ιδιωτικού βίου της εποχής μας, υπονομεύοντας -εκ των έσω, ύπουλα και συστηματικά, το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας μας, της πατρίδας μας και του λαού μας, σε Ελλάδα και Κύπρο.