Αιματοβαμένη περιοχή η συνοικία των Προσφυγικών της Πάτρας, από το Μπλόκο των κατοχικών δυνάμεων το 1943. Πλήρωσε με τις ζωές των παλληκαριών της το μερίδιό της στον αγώνα ενάντια στους ναζιστές στην περίοδο της κατοχής. Με τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης να πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, ελάχιστος φόρος τιμής, είναι να κρατάμε άσβεστη την ιστορική μνήμη και να την περνάμε στις επόμενες γενιές.

Μάνος Κατράκης
(Καστέλι Κισσάμου, 14 Αυγ. 1908 – Αθήνα, 2 Σεπτ. 1984)

Αληθινός, ασυμβίβαστος, πολυτάλαντος, αλησμόνητος. Με περισσότερα από 50 χρόνια προσφοράς στο θέατρο, με στόχους υψηλούς, ερμηνείες συγκλονιστικές, βραβεία και επαίνους, αγώνες και συνέπεια, ο Μάνος Κατράκης τίμησε το επάγγελμα και ποίησε πράγματι ήθος, τόσο με τους εμβληματικούς ρόλους του όσο και με το ίδιο το προσωπικό παράδειγμα της ζωής του. Η δωρική φωνή της Ρωμιοσύνης εσίγησε έναν άλλο Σεπτέμβρη, ακριβώς 40 χρόνια πριν…

Στο Υπουργείο Εξωτερικών, αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας
της Βάρκιζας. Από αριστερά: Σκομπορίνας, Σαράφης, Σιάντος, Τσιριμώκος,
Σοφιανόπουλος, Παρτσαλίδης, Μπαρούτσος. Πίσω, στο κέντρο,
ο Μαρκόπουλος και ο στρατηγός Κατσώτας

Στις 12 Φεβρουαρίου 1945 η ελληνική κυβέρνηση, με πρωθυπουργό, τότε, τον Νικόλαο Πλαστήρα, και το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος υπέγραψαν τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Η Συνθήκη αυτή ήταν η προσπάθεια να λήξουν όσα δεινά είχαν προκληθεί από τα «Δεκεμβριανά» (Δεκέμβριος 1944 – Ιανουάριος 1945), δηλαδή την ένοπλη σύγκρουση μεταξύ του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) -στρατιωτικού σκέλους του ΕΑΜ- από τη μία και των ελληνικών κυβερνητικών δυνάμεων και των Βρετανών από την άλλη.

Ο Ηλίας Καπλανίδης μπροστά από την ιστορική
Μάντρα του Μπλόκου της Κοκκινιάς

«Ο δρόμος βαφόταν με αίμα μέχρι το Γ’ Νεκροταφείο. Εκείνο το βράδυ όλη η γειτονιά ήταν μπροστά στις πόρτες. Ο καθένας περίμενε κάποιον δικό του να γυρίσει. Άκουγες να λένε “δεν ήρθε” και άρχιζαν οι φωνές και τα κλάματα…». Ο Ηλίας Καπλανίδης, τελευταίος επιζών του Μπλόκου της Κοκκινιάς, θυμάται την ημέρα που η γη βάφτηκε με το αίμα περισσοτέρων από 200 συμπατριωτών του

17 Αυγούστου 1944

17 Αυγούστου 1944. Στους δρόμους της Κοκκινιάς ακούγονταν μόνο κλάματα μανάδων, συζύγων, παιδιών και αδελφών, ενώ από παντού έρεε αίμα και η πόλη μύριζε θάνατο… 74 άνδρες εκτελέστηκαν την τραγική εκείνη ημέρα στη Μάντρα της Οσίας Ξένης σε αντίποινα για την αντιστασιακή δράση των κατοίκων της περιοχής. Οι νεκροί στο σύνολό τους, και από άλλα σημεία της πόλης, υπολογίζεται πως ανέρχονται στους 350…

Μανώλης Γλέζος
(Απείρανθος Νάξου, 9 Σεπτ. 1922 – Αθήνα, 30 Μαρτ. 2020)

Τον Ναξιώτη αγωνιστή Μανώλη Γλέζο πρόκειται να τιμήσει στις 28 Σεπτεμβρίου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με πρωτοβουλία της ευρωομάδας της Αριστεράς (Left).

10 Ιουνίου 1944

Η Σφαγή του αμάχου πληθυσμού στο Δίστομο του νομού Βοιωτίας, από τους Γερμανούς Ναζί, έγινε κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στις 10 Ιουνίου 1944 και αποτελεί μία εκ των ειδεχθέστερων σφαγών αμάχων από τις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις.

Μανώλης Γλέζος
(Απείρανθος Νάξου, 9 Σεπτ. 1922 – Αθήνα, 30 Μαρτ. 2020)

Ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απείρανθο (στ’ Απεράθου, σύμφωνα με τη ντοπολαλιά της περιοχής) της Νάξου, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922. Ο πατέρας του Νικόλαος Γλέζος (1892-1924) ήταν δημόσιος υπάλληλος και δημοσιογράφος, ενώ η μητέρα του Ανδρομάχη Ναυπλιώτου (1894-1967) καταγόταν από την Πάρο. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο χωριό του, όπου τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Το 1935 ήλθε στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές, δουλεύοντας παράλληλα ως φαρμακοϋπάλληλος. Το 1940 πέτυχε στην ΑΣΟΕΕ (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο).

Καλάβρυτα, Δευτέρα, 13 Δεκέμβρη του 1943. Η καμπάνα της Μητρόπολης άρχισε να χτυπά από τα ξημερώματα. Σε λίγο ήρθε η διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι της πόλης στο Δημοτικό Σχολείο, έχοντας μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα για μια μέρα. Νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά συγκεντρώθηκαν, ανήσυχοι, στο σχολείο. Οι Γερμανοί και οι γερμανοντυμένοι συνεργάτες τους, «Έλληνες» των Ταγμάτων Ασφαλείας, προσπάθησαν να καθησυχάσουν τον κόσμο. Ό,τι είχαν να κάνουν στα Καλάβρυτα, το είχαν κάνει τις προηγούμενες μέρες. Είχαν πάρει στα χέρια τους καταλόγους με τα ονόματα των ανταρτών και των οικογενειών τους, είχαν κάψει και γκρεμίσει τα σπίτια τους, μια και δεν τους βρήκαν εκεί.