Από κάποιο μακρινό μάθημα εγκληματολογίας στη Νομική Σχολή της Αθήνας, αρχές της δεκαετίας του ‘90… Τότε που μέσα από την πυραμίδα της «αφανούς εγκληματικότητας» μαθαίναμε πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός των πραγματικά τελούμενων εγκλημάτων (η πλατιά βάση), πόσο μικρότερος σε σύγκριση με αυτόν είναι ο αριθμός των εγκλημάτων που καταγγέλλονται στις αρχές (κατώτερο ενδιάμεσο στάδιο), πόσο ακόμα μικρότερος είναι ο αριθμός των εγκλημάτων που τελικώς διώκονται από τις αρχές χάρη στις υπάρχουσες ενδείξεις (μεσαίο στάδιο), πόσο πιο μικρός και από αυτόν είναι ο αριθμός των εγκληματιών που καταδικάζονται από τα δικαστήρια (ανώτερο ενδιάμεσο στάδιο) και πόσο τελικά απειροελάχιστος, σε σύγκριση με τη βάση, είναι ο αριθμός των εγκλημάτων των οποίων οι δράστες παραμένουν έγκλειστοι στις φυλακές (κορυφή πυραμίδας).

Συνέχεια →

Τα μικρά παιδιά και ο Άγγελός τους

– Έχω παρατηρήσει, Γέροντα, ότι τα μωρά μερικές φορές την ώρα της Θείας Λειτουργίας χαμογελούν.

Αυτό δεν το κάνουν μόνο στην Θεία Λειτουργία. Τα μωρά είναι σε συνεχή επαφή με τον Θεό, επειδή δεν έχουν μέριμνες. Τι είπε ο Χριστός για τα μικρά παιδιά; «Οι Άγγελοι αυτών εν ουρανοίς διά παντός βλέπουσι το πρόσωπον τον Πατρός μου τον εν ουρανοίς». Έχουν επικοινωνία και με τον Θεό και με τον Φύλακα Άγγελό τους, που είναι συνέχεια δίπλα τους. Στον ύπνο τους πότε γελούν, πότε κλαίνε, γιατί βλέπουν διάφορα. Άλλοτε βλέπουν τον Φύλακα Άγγελό τους και παίζουν μαζί του -τα χαϊδεύει, τα πειράζει, κουνάει τα χεράκια τους, και αυτά γελούν-, άλλοτε πάλι βλέπουν καμμιά σκηνή του πειρασμού και κλαίνε.

Συνέχεια →

Τόση ομορφιά κλεισμένη σε λίγα τετραγωνικά…

Τα παλιά, πέτρινα σπίτια εκπέμπουν μια ιδιαίτερη γοητεία, λες και κρατάνε μέσα τους μυστικά και ιστορίες, σαν να ‘ναι έτοιμα να διηγηθούν ένα παρελθόν μισοξεχασμένο…

Συνέχεια →

Απόβαση τουρκικού οχηματαγωγού στην ακτή Πέντε Μίλι της Κερύνειας, Ιούλιος 1974

Κάθε μεσημέρι, ο κεντρικός δρόμος της Χρυσομηλιάς, ενός μικρού ορεινού χωριού, γεμίζει από παιδιά. Με πολύχρωμες τσάντες στην πλάτη, ένα τσούρμο μαθητές περπατούν όλοι μαζί από το δημοτικό σχολείο προς τα σπίτια τους, με θέα στα καταπράσινα βουνά της Πίνδου. Μαζί τους δεν είναι παρά μόνο μία μητέρα και παράλληλα η πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, που αποχαιρετάει ένα-ένα τα μικρά παιδιά όταν μπαίνουν στις αυλές τους για το μεσημεριανό φαγητό μέχρι να φθάσει με την κόρη της σπίτι.

Συνέχεια →

Ιωάννα Ξέρα, Σάββατο του Λαζάρου στο χωριό

Η «Παιδική Πασχαλιά» συγκαταλέγεται στα πασχαλινά διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Το διήγημα μας μιλάει για την ιστορία δυο μικρών παιδιών που έχουν χάσει τη μητέρα τους και μένουν μαζί με την άρρωστη γιαγιά τους, γιατί ο πατέρας τους είναι ναυτικός. Η γιαγιά είναι φιλάργυρη, δεν ξοδεύει χρήματα για να προσλάβει κάποια γυναίκα να τη φροντίζει, παρ’ όλο που την έχει ανάγκη, και όλες τις βαριές δουλειές τις έχει αναθέσει στην οκτάχρονη εγγονή της, τη Μόρφω. Το μικρό κορίτσι αναπολεί με νοσταλγία και πίκρα την περσινή Πασχαλιά, όταν ακόμα η μητέρα της ζούσε, και συνειδητοποιεί πως δεν θα την ξαναδεί…

Συνέχεια →

Βλάχικος γάμος του Σελιώτη Μητρούλα, αρχές Μεσοπόλεμου
Προξενιό, Αρραβώνες (ισουσίρεα)

Όπως συνέβαινε σε όλους τις πληθυσμιακές ομάδες τον παλιό καιρό, έτσι και στους Βλάχους του Βερμίου ήταν δύσκολη η επαφή ανάμεσα στους νέους γιατί τα ήθη ήταν αυστηρά και οι «έξοδοι» των νέων περιορισμένες. Περιπτώσεις να συναντηθούν οι νέοι, έστω και με φευγαλέες ματιές ήταν κάποια σημαντικά γεγονότα, όπως γιορτές, γάμοι και πανηγύρια. Ακόμα, επειδή εκείνο τον καιρό οι κοινωνικές τάξεις, π.χ. κτηνοτρόφοι – εμποροβιοτέχνες ήταν κλειστές, ήταν πολύ δύσκολο να γίνει αρραβώνας ανάμεσα σε διαφορετικές τέτοιες τάξεις. Ωστόσο, τα κύρια κριτήρια επιλογής ήταν το καλό σόι, η ομορφιά, η τιμιότητα, η εργατικότητα, η νοικοκυροσύνη και γενικά η καλή ηθική και πνευματική κατάσταση των νέων και των οικογενειών τους.

Συνέχεια →

Στη σημερινή κοινωνία, που προάγει αξίες, πρότυπα και αρχές ενδεχομένως διαφορετικές από αυτές με τις οποίες έχουμε γαλουχηθεί και που, πιθανόν, να μην συμφωνούν με τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, σας προτείνουμε μερικές ιδέες που μπορεί να σας φανούν χρήσιμες…

Συνέχεια →

Σήμερα κυριαρχούν οι καρδούλες, τα σοκολατάκια και τα λουλούδια. Μια έρευνα του 1937 δίνει εντελώς διαφορετική εικόνα…

Το περιοδικό «Μπουκέτο» είχε κάνει μία πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα εν έτει 1937, κάτι αρκετά προχωρημένο για την εποχή. Κι όλα αυτά για την ημέρα του Έρωτα, δηλαδή τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Όπως αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα, «οι στατιστικοί πίνακες που ακολουθούν παρουσιάζουν πολύ σπουδαία δεδομένα πρώτα απ’ όλα γιατί είναι αυθεντικοί και ύστερα γιατί είναι οι μόνοι που υπάρχουν στη διάθεση εκείνων οι οποίοι θέλουν να μελετήσουν με ένα κάπως θετικό τρόπο και με τη βοήθεια της στατιστικής τα αισθηματικά ζητήματα της εποχής».

Συνέχεια →

Ευρωπαϊκό Μουσείο Άρτου

Το Ευρωπαϊκό Μουσείο Άρτου ιδρύθηκε το 2005, εκθέτοντας με μεράκι και αγάπη τους καρπούς ενός πολυετούς, συλλεκτικού έργου. Ένα παλιό αρχοντικό στον Βαρνάβα Αττικής μετατράπηκε σε Μουσείο Άρτου και φιλοξενεί πάνω από 3.000 κεντημένα είδη ψωμιού με διακόσμηση από την Ελλάδα και 40 χώρες του εξωτερικού.

Συνέχεια →

Ο «Κήπος με τ’ αγάλματα» υπήρξε η πρώτη παιδική -και μάλιστα έγχρωμη- τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ, που προβλήθηκε για πρώτη φορά σαν σήμερα, στις 10 Ιανουαρίου 1981

Συνέχεια →

…Στο τζάκι μαγειρεύαμε τα φαγητά μας και ζεσταίναμε το «πλύμα» για τα ζωντανά μας. Εκεί αναπιάναμε το προζύμι και το αφήναμε στον «τέντζερη» να «γίνει». Εκεί ψέναμε το «τσουκαλόκαυτο», και φτιάχναμε τις «τριφτιάδες» και τις ρουφάγαμε με κρασί να ζεστοκοπηθούμε. Πάνω στη σιδεροστιά ήταν πάντα ο τέντζιερης, ντουέτο γραφικό και νοσταλγικό.

Συνέχεια →

Χρήσιμες οδηγίες του τότε Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντίληψης για τα αερόλουτρα, τα θαλασσόλουτρα και τα ηλιόλουτρα του Ελληνικού λαού

Συνέχεια →

Εκείνο το καλοκαίρι αγοράσαμε μεγάλα ψάθινα καπέλα. Της Μαρίας με κεράσια γύρω – γύρω, της Ινφάντας με γαλάζια «μη με λησμόνει» κι εμένα με παπαρούνες κόκκινες σαν τη φωτιά. Έτσι, όταν ξαπλώναμε στα στάχυα, ο ουρανός, τ’ αγριολούλουδα κι εμείς γινόμαστε ένα.

Συνέχεια →