Η Παλαιά Χώρα ή αλλιώς ο «Μυστράς της Αίγινας» στέκει ερειπωμένη και τυλιγμένη σε μιαν απόκοσμη σιωπή στην ορεινή ενδοχώρα του νησιού, στην αντικρινή πλαγιά πάνω στη διαδρομή που ακολουθεί αμέσως μετά την ιερά Μονή του Αγίου Νεκταρίου. Με τη μοναδική ομορφιά της συνεπαίρνει τον οδοιπόρο που θα περιπλανηθεί στα πέτρινα μονοπάτια της και με κατάνυξη θα διαβεί το χορταριασμένο κατώφλι των αρχαίων εκκλησιών της. Ο οικισμός διαμορφώθηκε στα Μεσαιωνικά χρόνια από τους Αιγινήτες που μετοίκησαν εκεί για να προστατευτούν από τις συχνές επιδρομές των πειρατών. Η παράδοση θέλει τις εκκλησίες της Παλαιάς Χώρας να είναι 365, όσες και οι μέρες του έτους. Ιστορικές μελέτες αναφέρουν ωστόσο ότι στην πραγματικότητα οι εκκλησίες της Παλαιάς Χώρας υπήρξαν περίπου 50. Από αυτές σήμερα μπορούμε να επισκεφτούμε τις 33 που αντέχουν ακόμα στον χρόνο.

Συνέχεια →

Από κάποιο μακρινό μάθημα εγκληματολογίας στη Νομική Σχολή της Αθήνας, αρχές της δεκαετίας του ‘90… Τότε που μέσα από την πυραμίδα της «αφανούς εγκληματικότητας» μαθαίναμε πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός των πραγματικά τελούμενων εγκλημάτων (η πλατιά βάση), πόσο μικρότερος σε σύγκριση με αυτόν είναι ο αριθμός των εγκλημάτων που καταγγέλλονται στις αρχές (κατώτερο ενδιάμεσο στάδιο), πόσο ακόμα μικρότερος είναι ο αριθμός των εγκλημάτων που τελικώς διώκονται από τις αρχές χάρη στις υπάρχουσες ενδείξεις (μεσαίο στάδιο), πόσο πιο μικρός και από αυτόν είναι ο αριθμός των εγκληματιών που καταδικάζονται από τα δικαστήρια (ανώτερο ενδιάμεσο στάδιο) και πόσο τελικά απειροελάχιστος, σε σύγκριση με τη βάση, είναι ο αριθμός των εγκλημάτων των οποίων οι δράστες παραμένουν έγκλειστοι στις φυλακές (κορυφή πυραμίδας).

Συνέχεια →

Τα μικρά παιδιά και ο Άγγελός τους

– Έχω παρατηρήσει, Γέροντα, ότι τα μωρά μερικές φορές την ώρα της Θείας Λειτουργίας χαμογελούν.

Αυτό δεν το κάνουν μόνο στην Θεία Λειτουργία. Τα μωρά είναι σε συνεχή επαφή με τον Θεό, επειδή δεν έχουν μέριμνες. Τι είπε ο Χριστός για τα μικρά παιδιά; «Οι Άγγελοι αυτών εν ουρανοίς διά παντός βλέπουσι το πρόσωπον τον Πατρός μου τον εν ουρανοίς». Έχουν επικοινωνία και με τον Θεό και με τον Φύλακα Άγγελό τους, που είναι συνέχεια δίπλα τους. Στον ύπνο τους πότε γελούν, πότε κλαίνε, γιατί βλέπουν διάφορα. Άλλοτε βλέπουν τον Φύλακα Άγγελό τους και παίζουν μαζί του -τα χαϊδεύει, τα πειράζει, κουνάει τα χεράκια τους, και αυτά γελούν-, άλλοτε πάλι βλέπουν καμμιά σκηνή του πειρασμού και κλαίνε.

Συνέχεια →

Ιννιά Μπαριώτ’
Χορός Πλαλ’τός (νταϊκωτός), Τρίγωνο Έβρου Θράκης

Το «Ιννιά Μπαριώτ’» (εννιά Μπαριώτες) είναι παραδοσιακό τραγούδι και χορός από το χωριό Μπάρα της περιοχής του Τριγώνου στον βόρειο Έβρο. Το χωριό δεν κατοικείται σήμερα. Τα Πετρωτά, όμως, καθώς και κάποια άλλα κοντινά χωριά συνεχίζουν να τραγουδούν το συγκεκριμένο τραγούδι το οποίο λέγεται πως αναφέρεται σε ένα αληθινό γεγονός που συνέβη στο χωριό Μπάρα. Αφορά την ιστορία μιας κοπέλας, της Βασιλικούδας, την οποία αρραβώνιασαν οι γονείς της με κάποιον που δεν ήθελε και έτσι οδηγήθηκε στην απόφαση να παντρευτεί άλλον, από διπλανό χωριό, όπου και διέφυγε κρυφά από τους δικούς της. Αυτή η κίνησή της εξόργισε όμως τους συγγενείς της, με αποτέλεσμα εννιά από αυτούς, μαζί με την επίδοξη κουνιάδα της (ξούλα), να κινήσουν για να την φέρουν πίσω.

Συνέχεια →

Σήμερα κυριαρχούν οι καρδούλες, τα σοκολατάκια και τα λουλούδια. Μια έρευνα του 1937 δίνει εντελώς διαφορετική εικόνα…

Το περιοδικό «Μπουκέτο» είχε κάνει μία πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα εν έτει 1937, κάτι αρκετά προχωρημένο για την εποχή. Κι όλα αυτά για την ημέρα του Έρωτα, δηλαδή τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Όπως αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα, «οι στατιστικοί πίνακες που ακολουθούν παρουσιάζουν πολύ σπουδαία δεδομένα πρώτα απ’ όλα γιατί είναι αυθεντικοί και ύστερα γιατί είναι οι μόνοι που υπάρχουν στη διάθεση εκείνων οι οποίοι θέλουν να μελετήσουν με ένα κάπως θετικό τρόπο και με τη βοήθεια της στατιστικής τα αισθηματικά ζητήματα της εποχής».

Συνέχεια →

Ευρωπαϊκό Μουσείο Άρτου

Το Ευρωπαϊκό Μουσείο Άρτου ιδρύθηκε το 2005, εκθέτοντας με μεράκι και αγάπη τους καρπούς ενός πολυετούς, συλλεκτικού έργου. Ένα παλιό αρχοντικό στον Βαρνάβα Αττικής μετατράπηκε σε Μουσείο Άρτου και φιλοξενεί πάνω από 3.000 κεντημένα είδη ψωμιού με διακόσμηση από την Ελλάδα και 40 χώρες του εξωτερικού.

Συνέχεια →

8 Ιουλίου

«Ἔοικε Προκόπιος, αὐχένα κλίνων,
Λέγειν, Κοπείτω· τῇ πλάνῃ γὰρ οὐ θύω.
Ὀγδοάτῃ Προκοπίου ἀρηϊθόου κράτα κέρσαν»

Συνέχεια →

Κοπέλα στη βρύση της Μπράνης, Μακρινίτσα Πηλίου

Οι παραδόσεις του λαού είναι θησαυροί ανεκτίμητοι που δηλώνουν την ξεχωριστή ταυτότητα κάθε έθνους. Η Ελλάδα διακρίνεται για τα ήθη και τα έθιμά της που τα διατηρούν όχι μόνο όσοι κατοικούν μέσα στη χώρα αλλά και όσοι ζουν σε άλλες χώρες. Κι αυτό οφείλεται στη μεγάλη προσπάθεια των λαογράφων να τα διατηρήσουν και να τα παραδώσουν στις νέες γενιές. Ένα από τα ελληνικά έθιμα είναι και ο «Κλήδονας», ένα είδος λαϊκής μαντείας.

Συνέχεια →

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Κοινωνικό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 24 Μαρτίου 1896, στην εφημερίδα «Ακρόπολις». Εκτυλίσσεται στην Αθήνα, περί τα τέλη του 19ου αιώνα, με ηρωίδα μια κατατρεγμένη δασκάλα, τη Χριστίνα, θύμα του πελατειακού κράτους (καθώς τότε ακόμα δεν υφίστατο η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων) και του εραστή της. Ο Παπαδιαμάντης μας παρουσιάζει, επίσης, μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα -τις δούλες και τις παραμάνες- στις μεγάλες στιγμές της Αναστάσεως. Ένα διήγημα που μπορεί να ταιριάζει με αυτό που αποκαλούμε «ατμόσφαιρα των ημερών», όμως θίγει διαχρονικά ζητήματα της κοινωνίας μας, ενώ έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος που τα προσεγγίζει ο μεγάλος Παπαδιαμάντης.

Συνέχεια →

30 Απριλίου

Ανάμεσα στους πολυάριθμους νεομάρτυρες που θυσίασαν τη ζωή, την ομορφιά και τη νεότητά τους για την αγάπη του Ιησού Χριστού συναριθμείται και η τιμωμένη από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 30 Απριλίου ένδοξος και πολύαθλος νεομάρτυς Αγία Αργυρή (1688-1725), η εκ Προύσης της Μικράς Ασίας πολύαθλος νεομάρτυς της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία εκοιμήθη εν Κυρίῳ ύστερα από τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη επί δεκαέξι συναπτά έτη στις φυλακές του Χάσκιοϊ (Πικριδίου) της Κωνσταντινουπόλεως.

Συνέχεια →