Αλμπέρ Καμύ (1913-1960)
Ο Αλμπέρ Καμύ (Alber Camus) είναι μία από τις μεγαλύτερες πνευματικές φυσιογνωμίες του 20ού αιώνα. Έγραψε δοκίμια, θέατρο, μυθιστορήματα και κατόρθωσε να επιτύχει και ως φιλόσοφος και ως λογοτέχνης. Μετείχε ενεργά στην αντίσταση εναντίον του φασισμού και εγκαίρως κατήγγειλε τη βαρβαρότητα του Σταλινισμού. Ο ίδιος αρνείται την ένταξή του στον υπαρξισμό. Είναι βαθιά ανθρωπιστής και προσπάθησε να απαντήσει στο παράλογο του θανάτου.
Συνέχεια
Albert Camus
(7 Νοεμβρίου 1913 – 4 Ιανουαρίου 1960)
Ο βραβευμένος με Νόμπελ λογοτεχνίας, κορυφαίος γάλλος συγγραφέας, φιλόσοφος και στοχαστής Αλμπέρ Καμύ έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 4 Ιανουαρίου 1960, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι.
Συνέχεια
«Η καύση των βιβλίων»
του Bertolt Brecht
Όταν το καθεστώς διέταξε να καούν δημοσίως τα «βλαβερά» βιβλία, οι δρόμοι γέμισαν καρότσες που κουβαλούσαν βιβλία από παντού.
Τότε εκεί στην πυρά, ένας κυνηγημένος ποιητής, από τους πιο ξακουστούς, μελετώντας τη λίστα των καταδικασμένων να καούν διαπίστωσε έντρομος ότι τα δικά του έργα είχαν ξεχαστεί!
Έτρεξε στο γραφείο του και συνέταξε μία επιστολή προς τους δυνάστες.
«Κάψτε με!», έγραφε με το μεταξένιο του φτερό.
«Κάψτε με. Μη μου το κάνετε αυτό. Μη με αφήνετε μόνο».
«Δεν είπα πάντα την αλήθεια στα βιβλία μου;».
«Και τώρα μου φέρεστε σαν να ήμουν ψεύτης».
Για τούτο σας προστάζω: «Κάψτε με!».
Στο σπίτι του Γκαίτε μαζεύονταν τα βράδια κάποιοι φίλοι του και συζητούσαν γύρω από διάφορα θέματα, της θρησκείας, των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών. Το μόνο θέμα για το οποίο απαγορευόταν να μιλούν, ήταν τα ελαττώματα των απόντων. Ο οικοδεσπότης και μέγας άνθρωπος των γραμμάτων σιχαινόταν όσο τίποτε άλλο την κατάκριση.
ΣυνέχειαΔύο Βραβεία Νόμπελ για την ποίηση που υμνεί τον ελληνικό κόσμο, το κάλλος και την αγάπη
Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της Γενιάς του ’30. Όρθιοι από αριστερά:
Δ. Πετσάλης, Η. Βενέζης, Ο. Ελύτης, Γ. Σεφέρης, Α. Καραντώνης,
Σ. Ξεφλούδας, Γ. Θεοτοκάς. Καθήμενοι από αριστερά: Α. Τερζάκης,
Κ. Δημαράς, Γ. Κατσίμπαλης, Κ. Πολίτης και Α. Εμπειρίκος
Η νύχτα στο νησί
Πάμπλο Νερούδα
Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Η νύχτα στο νησί
Πάμπλο Νερούδα
Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Η νύχτα στο νησί
Πάμπλο Νερούδα
Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Η νύχτα στο νησί
Πάμπλο Νερούδα
Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Sir John William Waterhouse, The Lady of Shalott, 1888 (Tate Britain, London)
«Μ’ αν είναι να ξαναφανεί, να μας θυμίσει πάλι πως υπάρχει,
θα ‘ναι με τίποτε αστραπές, με τίποτε βροχούλες,
και αν θελήσει να δείξει ότι μας αγαπά,
θα ‘ναι με κάνα κυματάκι στα πόδια μας,
με καμιά ψιχάλα στα μάγουλά μας
ή μ’ ένα ψάρι της θάλασσας στο ψαροκόφινό μου …»
Jean Giraudoux, «Ondine», 1938, μτφρ. Οδ. Ελύτης, 1973
Το «Πουλί της φωτιάς» του Ιγκόρ Στραβίνσκι (1882-1971) είναι βασισμένο σε ένα γνωστό ρωσικό λαϊκό παραμύθι: Ο πρίγκιπας Ιβάν κυνηγώντας στο δάσος εισέρχεται στην επικράτεια του αθάνατου μάγου Κοσέι, όπου κατορθώνει να πιάσει το Πουλί της Φωτιάς, ένα πανέμορφο μαγικό πλάσμα. Όταν του χαρίζει τη ζωή, εκείνο του δίνει ένα από τα πολύχρωμα φτερά του, με το οποίο ο πρίγκιπας μπορεί να το καλεί όποτε χρειάζεται τη βοήθειά του. Στη συνέχεια συναντά δεκατρείς πριγκίπισσες που βρίσκονται κάτω από τα μάγια του Κοσέι και ερωτεύεται τη μία απ’ αυτές.
ΣυνέχειαΤο πρώτο πρόσωπο που πρόβαλε μπροστά μου στον κόσμο αυτό ήταν ο πατέρας μου. Φαντάστηκα πάντα την ανθρώπινη μνήμη σαν μια ταινία, πάνω στην οποία καταχωρούνται -όπως στο φωτογραφικό φιλμ- όλες οι εικόνες της ζωής, από το λίκνο μέχρι τον τάφο. Το μάτι, σαν μια φωτογραφική μηχανή, καταγράφει αυτόματα κάθε τι που προβάλλει μπροστά στο φακό του. Η μνήμη όμως δεν διατηρεί παρά μονάχα τις εικόνες και τις σκηνές που έχουν ενδιαφέρον. Το υπόλοιπο κομμάτι της ταινίας πετιέται μέσα στον αχανή χώρο της λησμοσύνης, σαν κάτι άχρηστο. … Η πρώτη λοιπόν εικόνα της ζωής μου, που υπάρχει πάνω στο φιλμ της μνήμης μου, μια εικόνα σε μεγάλο πλάνο –που η ανάμνησις φύλαξε ευλαβικά και που ο χρόνος αντί να την ξεθωριάσει την έκανε πολύ πιο όμορφη- είναι η εικόνα του πατέρα μου.
Συνέχεια
Το πρώτο πρόσωπο που πρόβαλε μπροστά μου στον κόσμο αυτό ήταν ο πατέρας μου. Φαντάστηκα πάντα την ανθρώπινη μνήμη σαν μια ταινία, πάνω στην οποία καταχωρούνται -όπως στο φωτογραφικό φιλμ- όλες οι εικόνες της ζωής, από το λίκνο μέχρι τον τάφο. Το μάτι, σαν μια φωτογραφική μηχανή, καταγράφει αυτόματα κάθε τι που προβάλλει μπροστά στο φακό του. Η μνήμη όμως δεν διατηρεί παρά μονάχα τις εικόνες και τις σκηνές που έχουν ενδιαφέρον. Το υπόλοιπο κομμάτι της ταινίας πετιέται μέσα στον αχανή χώρο της λησμοσύνης, σαν κάτι άχρηστο. … Η πρώτη λοιπόν εικόνα της ζωής μου, που υπάρχει πάνω στο φιλμ της μνήμης μου, μια εικόνα σε μεγάλο πλάνο –που η ανάμνησις φύλαξε ευλαβικά και που ο χρόνος αντί να την ξεθωριάσει την έκανε πολύ πιο όμορφη- είναι η εικόνα του πατέρα μου.
ΣυνέχειαΜετάφραση – απόδοση κειμένων: Σοφία Ε. Παυλάκη, νομικός
Δάση της οξιάς στη Χαϊντού Ξάνθης
«Τα δέντρα είναι ιερά. Εκείνος που ξέρει να τους μιλάει,
εκείνος που ξέρει να τα ακούει, αυτός μαθαίνει την αλήθεια.
Δεν κηρύττουν νουθεσίες και διδαχές, μόνο κηρύττουν
στον καθένα τον αρχαίο νόμο της ζωής»
Κώστας Μπαλάφας, Μητέρα με παιδί, Ήπειρος, δεκαετία ’50
Τραγούδι για τη μητέρα μου
Bertolt Brecht
Τη μορφή της δεν τη θυμάμαι πια πώς ήταν πριν οι πόνοι της
αρχίσουν. Αποκαμωμένη, ανασήκωνε τα μαύρα τα μαλλιά της
απ’ το ξεσαρκωμένο μέτωπό της -το βλέπω ακόμα κείνο το
χέρι να σαλεύει.
Χειμώνες είκοσι τη φοβερίσαν, τα βάσανά της δεν είχαν σωσμό,
κι ο θάνατος ντρεπόταν σαν τη ζύγωνε. Και τότε πέθανε, και
το κορμί της ήτανε σαν παιδιού κορμί.
Στο δάσος είχε μεγαλώσει.
Πέθανε ανάμεσα σε πρόσωπα που ‘χαν τραχύνει βλέποντάς
την τόσο καιρό να ξεψυχάει. Τη συγχωρέσαμε που έτσι βα-
σανίστηκε, μα κείνη είχε χαθεί ανάμεσα στα πρόσωπά μας, προτού
να σβήσει ολότελα.
Τόσοι και τόσοι μας αφήνουνε, χωρίς να τους κρατήσουμε.
Έχουμε πει το καθετί, τίποτα πια δεν έχει απομείνει ανάμεσα σε
μας κι εκείνους, σκληραίνουνε τα πρόσωπά μας σαν χωρίζουμε.
Κι όμως, το πιο σπουδαίο δεν το είπαμε, τόσο αναμασούσαμε τ’
ασήμαντα.
Ω, γιατί τα πιο σπουδαία να μην τα πούμε, ήτανε τόσο εύκολο,
και τώρα θα κολαστούμε για τη σιωπή μας. Εύκολες ήταν λέξεις,
σφίγγονταν πίσω από τα δόντια μας. Καθώς γελούσαμε έπεσαν,
και τώρα το λαιμό μας πνίγουν.
Το δείλι, χτες, πρωτομαγιά, πέθανε η μητέρα μου! Και δε
μπορώ, από τη γη να τήνε ξεριζώσω με τα νύχια μου!
Κι όταν έσβησε, την αποθέσανε στη γη.
Άνθη φυτρώνουν, πεταλούδες παιχνιδίζουν πάνωθέ της…
Ήτανε τόσο ελαφριά που μόλις βάραινε το χώμα.
Πόσος πόνος χρειάστηκε για να την κάνει τόσο ανάλαφρη!
* Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ποιήματα», μτφρ. Μάριος Πλωρίτης, εκδ. Θεμέλιο
Pablo Picasso, Μητέρα από την οικογένεια
του ακροβάτη (σχέδιο)
Έχουμε διαβάσει το βιβλίο, έχουμε δει την ταινία περισσότερες από μια φορές! Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις, που η ταινία -στη μνήμη μας τουλάχιστον- υπερτερεί του ίδιου του βιβλίου. Κλείνουμε τα μάτια, γυρίζουμε στο παρελθόν και τη σκέψη μας γεμίζουν τα υπέροχα μάτια της Λάρα.
Συνέχεια"Γρηγορείτε και προσεύχεσθε..."
ΙΔΕΕΣ. ΚΡΙΤΙΚΗ. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.
τα βιβλία, η μουσική, οι τέχνες, οι καλλιτέχνες, η πολιτική & ο ορθός λόγος, τα social media
Iconography and Hand painted icons
Αγιογράφος - Συγγραφέας - Δάσκαλος Αγιογραφίας
Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια... [Νίκος Χουλιαράς]
Άνθρωποι και βουνά, βουνά και άνθρωποι
Σκέψεις, απόψεις, προβληματισμοί και συναισθήματα. Στοχασμοί που ρίχτηκαν στο διαδίκτυο σαν μπουκάλια στο πέλαγος …
«Συμβαίνει. Απλώς συμβαίνει η αγάπη. Όπως συμβαίνει η θάλασσα». (Παντελής Μπουκάλας, "Ρήματα")
Just another WordPress.com weblog
κατ' ευφημισμόν
dragatis.gr ■ Λόγος | Εικόνα | Επικοινωνία
ιστολόγιο του συγγραφέα βασίλειου χριστόπουλου
το blog του Κωστή Παπαϊωάννου περί ανέμων και δικαιωμάτων
:: notes from a notebook's backyard ::
Μια προσπάθεια ανθολόγησης του παγκόσμιου ποιητικού λόγου.
Ιστορίες από την Επανάσταση του 1821, τον αγώνα των Ελλήνων για Ανεξαρτησία
«Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός/ μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει» (Γ. Ρίτσος)
A blog on stories about people and Greek Songs by Avi Nishri
kefalonia-Ionian Island / Tο e-mail μας είναι: paliavlahata2010@hotmail.com Κλικ στην ενότητα "BLOG"
Μια άλλη ματιά στη πόλη των θρύλων και των παραδόσεων
Ανεξάρτητη ενημέρωση
Ασημίνα Ντέλιου/ Asimina Nteliou συγγραφέας/writer
το νησί που πάει παντού, όπως ο Πέτρος Χαριτάτος
για τα παλιά και τα καινούργια
Μυθολογικά, Ἀρχαιολογικά, Ἱστορικὰ & Λαογραφικὰ γιὰ τὴν Θράκη.
kimintenia 