Η Παλαιά Χώρα ή αλλιώς ο «Μυστράς της Αίγινας» στέκει ερειπωμένη και τυλιγμένη σε μιαν απόκοσμη σιωπή στην ορεινή ενδοχώρα του νησιού, στην αντικρινή πλαγιά πάνω στη διαδρομή που ακολουθεί αμέσως μετά την ιερά Μονή του Αγίου Νεκταρίου. Με τη μοναδική ομορφιά της συνεπαίρνει τον οδοιπόρο που θα περιπλανηθεί στα πέτρινα μονοπάτια της και με κατάνυξη θα διαβεί το χορταριασμένο κατώφλι των αρχαίων εκκλησιών της. Ο οικισμός διαμορφώθηκε στα Μεσαιωνικά χρόνια από τους Αιγινήτες που μετοίκησαν εκεί για να προστατευτούν από τις συχνές επιδρομές των πειρατών. Η παράδοση θέλει τις εκκλησίες της Παλαιάς Χώρας να είναι 365, όσες και οι μέρες του έτους. Ιστορικές μελέτες αναφέρουν ωστόσο ότι στην πραγματικότητα οι εκκλησίες της Παλαιάς Χώρας υπήρξαν περίπου 50. Από αυτές σήμερα μπορούμε να επισκεφτούμε τις 33 που αντέχουν ακόμα στον χρόνο.

Συνέχεια →

Στο περίφημο Κτήμα Τομπάζη, η ιστορία δύο αιώνων ενώνεται με τις νοσταλγικές παιδικές αναμνήσεις, και εκείνο το μοναδικό, πανευρωπαϊκής φήμης πέτρινο λιοτρίβι ξαναζεί παλιές δόξες…

Συνέχεια →

Ένας ελληνικός ξηρός καρπός, που προτιμούν μικροί και μεγάλοι, προσφέρει σημαντική βελτίωση στο λιπιδαιμικό προφίλ του οργανισμού μας. Πρόκειται για τα φιστίκια Αιγίνης που έχουν σημαντικά αντιοξειδωτικά οφέλη, μειώνουν τα τριγλυκερίδια, αυξάνουν την καλή χοληστερόλη και βελτιώνουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.

Συνέχεια →

Η παραδοσιακή πατατοσαλάτα είναι ένα ιδανικό νηστίσιμο συνοδευτικό για το Σαρακοστιανό τραπέζι μας και ένας εκλεκτός μεζές με το κρασί, τα κρεατικά, τα ψάρια και τα θαλασσινά καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Η συνταγή προέρχεται από την Αίγινα και θα σας κερδίσει με την πικάντικη γεύση της και τη μοναδική υφή της. Καλή επιτυχία!

Συνέχεια →

«Συλλογίζομαι την Αίγινα, το σπίτι στον ήλιο, την μπλάβα θάλασσα και λέω τι τέρας πρέπει να είναι ο άνθρωπος, τι άπληστο θηρίο η ψυχή, για ν’ αφήσει τέτοια ανεκτίμητα αγαθά και να περιπλανιέται μακριά, μέσα στη βροχή και την ομίχλη»

Συνέχεια →

Εορτάζει σήμερα, 12 Δεκεμβρίου, το απέριττο εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα στην Παλαιά Χώρα της Αίγινας. Είναι το μοναδικό εκκλησάκι στην Αίγινα που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Σπυρίδωνα που η μνήμη του, κατά τα άλλα, τιμάται σε όλες τις ενορίες του νησιού.

Συνέχεια →

Στην Αίγινα πριν την καταιγίδα…

Οκτώβρης 2021

Τα ήρεμα ηλιοβασιλέματα της εξοχής διαδέχτηκαν οι μπόρες και οι θύελλες…

Συνέχεια →

Η Πέρδικα και ο κόλπος του Μαραθώνα

Η Πέρδικα είναι παλαιός παραδοσιακός οικισμός της Αίγινας, χτισμένος στα ανηφορικά καλντερίμια του λόφου γύρω απ’ το λιμάνι της. Στο παρελθόν οι κάτοικοί της ασχολούνταν αποκλειστικά με το ψάρεμα. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι τα μικρά σπιτάκια με τις κάτασπρες αυλές, που επικοινωνούν μεταξύ τους. Με την εκκλησία της Παναγίας να δεσπόζει στην καρδιά του και τον απάνεμο ορμίσκο του να βυθίζεται στα ρόδινα ηλιοβασιλέματα, το όμορφο ψαροχώρι του νησιού είναι ένας τόπος που αγαπά κανείς με την πρώτη ματιά…  

Συνέχεια →

18 Ιουνίου

Ο Άγιος Λεόντιος (έργο της Μαριαλένας Φωκά)

«Εις τον Λεόντιον
Ἄκμων τὸ σῶμα τοῦ Λεοντίου τάχα,
Ἄκμων σιδηροῦς, πρὸς σφύρας τὰς αἰκίας.
Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ πληγῇσι Λεόντιος ἐκπνεῖ»

«Εις τον Υπάτιον και Θεόδουλον
Eλευθερόφρων Θεόδουλος προς ξίφος,
Tοιούτον όντα και τον Ύπατον βλέπει»

Οι Άγιοι Λεόντιος, Υπάτιος και Θεόδουλος, μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Ουεσπασιανού. Ο Άγιος Λεόντιος καταγόταν από την Ελλάδα και συγκεκριμένα γεννήθηκε το 50 μ.Χ., στο χωριό Κυψέλη της Αίγινας. Στην Αίγινα και σήμερα υπάρχει η τοποθεσία «Λεόντι» και μικρός ναός αφιερωμένος στη χάρη του Αγίου που τιμάται στο νησί με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Στην καρδιά του Λεοντίου έπεσε νωρίς ο σπόρος του κηρύγματος του Αποστόλου Κρίσπου. Διακρινόταν δε για το μεγαλοπρεπές και αγέρωχο παράστημά του και τη ρωμαλεότητά του. Σε νεαρή ηλικία κατετάγη στον ρωμαϊκό στρατό όπου διακρίθηκε για τη σύνεση, την ανδρεία και τη γενναιότητά του σε όλες τις μάχες. Παρασημοφορήθηκε πολλές φορές και γρήγορα, χάρη στις αρετές και τις νίκες του, προβιβάσθηκε στα υψηλότερα στρατιωτικά αξιώματα. Παρά τη γρήγορη εξέλιξή του και την υψηλή του θέση όμως, ο Άγιος συμπεριφερόταν με πολλή μετριοφροσύνη και τιμιότητα.

Συνέχεια →