Το ψωμί στην Παράδοση

Ευρωπαϊκό Μουσείο Άρτου

Το Ευρωπαϊκό Μουσείο Άρτου ιδρύθηκε το 2005, εκθέτοντας με μεράκι και αγάπη τους καρπούς ενός πολυετούς, συλλεκτικού έργου. Ένα παλιό αρχοντικό στον Βαρνάβα Αττικής μετατράπηκε σε Μουσείο Άρτου και φιλοξενεί πάνω από 3.000 κεντημένα είδη ψωμιού με διακόσμηση από την Ελλάδα και 40 χώρες του εξωτερικού.

Συνέχεια

Ο προπαππούς μου ο παπα-Μιχάλης, ο Ζευγάς

Δύσκολη ήταν η ζωή στα ορεινά χωριά της Κρήτης εκείνα τα χρόνια της τουρκοκρατίας! Οι άνθρωποι δούλευαν μέρα – νύχτα στα χωράφια τους, να τα σκάψουν και να τα σπείρουν για να βγάλουν καρπό, να ζήσουν τις οικογένειές στους και τα ίδια τα ζωντανά τους!

Συνέχεια

Ο ζευγάς

Ακολουθώντας τα βήματα των παλιών ζευγάδων, θα μας πάνε σταθερά στις καλές εποχές, τότε που η Κρητική ύπαιθρος έσφυζε από ζωή, από ζωντάνια, μέσα σε πολλές αγωνίες, αλλά και πολλές χαρές. Ο ζευγάς, πούυ για τους περισσότερους ήταν ο πατέρας μας ή ο παππούς μας, ήξερε πολύ καλά τη δουλειά του και ακούραστος γινόταν ένα με τη γη. Από την εκκλησία και από τα λόγια του Ευαγγελίου, έμαθαν πως: «Ο μην εργαζόμενος ουκ εσθιέτω». Δηλαδή, όποιος δεν εργάζεται, δεν πρέπει και να τρώει! Από δε τους παλαιότερους διδάχτηκαν: «Όποιος δεν κουράσει γόνατα, κοιλιά δεν θεραπεύει». Έτσι, ο ζευγάς αγαπάει την δουλειά του και την κάνει με μεράκι και όπως πρέπει, γιατί από εκεί περιμένει να ζήσει τη φαμελιά του.

Συνέχεια

Οκτώβρης σποριάς

«Κι είν’ η μεγάλη προσμονή σπόρος
που σκίζει όλο το χώμα για να βρει την άνοιξη»
Οδυσσέας Ελύτης

Camil Ressu, La arat

Η καλλιέργεια των δημητριακών ήταν από τα πολύ παλιά χρόνια η βασική γεωργική ασχολία που έτρεφε ανθρώπους και ζώα. Ανατρέχοντας στην Παλαιά και Καινή διαθήκη καταλαβαίνουμε αμέσως το μέγεθος, τη σημασία και τον τελετουργικό χαρακτήρα που δινόταν στα αρχαία χρόνια στη σπορά. Από νωρίς το φθινόπωρο και αμέσως μετά τα πρωτοβρόχια και μόλις η γη ξεδιψούσε, ήταν έτοιμη δηλαδή να οργωθεί, οι ζευγολάτες έζεγναν τα «βούθκια» τους με το πρωτόγονο άροτρο (το υνί) και πριν ο ήλιος γεννηθεί άρχιζαν όργωμα (ζευγάρι), για ν’ ανασάνει το χωράφι αλλά και για να αναμιχθεί και η κοπριά που συνήθως ετοποθετήτο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Όταν τελείωναν με το άροτρο έζεγναν ξανά τα βούθκια με τη σβάρνα και σβάρνιαζαν το οργωμένο χωράφι ισιώνοντας τη γη και ετοιμάζοντάς τη για τη σπορά. Ακολουθούσε η σπορά που γινόταν με το χέρι και σαράκλισμα της γης για να λιώσουν οι σβόλοι και να χωθεί ελαφριά στο χώμα ο σπόρος.

Συνέχεια