Ο Τρύγος και το κρασί στην Ελλάδα του χθες και του σήμερα
Μπαίνοντας ο Σεπτέμβρης, σε όλη την Ελλάδα, από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, ξεκινάει ο τρύγος, μια εργασία κοπιαστική και απαιτητική, μα ταυτόχρονα χαρά και γιορτή, σωστό πανηγύρι στο οποίο συμμετέχει ολόκληρη η οικογένεια και η τοπική κοινωνία. Όμορφα πράγματα, απλά, αριστοτεχνικά, λες, βαλμένα μέσα στη ζωή των ανθρώπων της Ελληνικής υπαίθρου και στην Ελληνική παράδοση, δημιουργώντας αισθήματα και συναισθήματα που έδιναν νόημα και χρώμα στη ζωή, αλλά που τώρα έγιναν δυστυχώς λήθη… Χρόνο με το χρόνο, από τη δεκαετία του 1960 περίπου και μετά, ένα – ένα όσο μεγάλωναν οι γονείς μας εγκαταλείπονταν τ’ αμπέλια. Θράσεψε ο τόπος με άλλα σπάρτα. Ποτίστηκαν τα χώματα με φυτοφάρμακα και δηλητήρια ξενόφερτα… Ο τρύγος, όπως τον ξέραμε, μόνο σε λαογραφικά πανηγύρια γίνεται πια για φολκλορικούς λόγους. Ελάχιστοι τρυγούν πλέον με τον παραδοσιακό τρόπο. Ο τρύγος έχασε την παλαιά του αίγλη… Το πάτημα στα πατητήρια αντικαταστάθηκε με πιεστήρια, αλεστικές και διαχωρεστικές ή φυγοκεντρικές μηχανές. Η μεταφορά γίνεται πλέον σε πλαστικά δοχεία ή κλούβες φορτωμένα σε αγροτικά αυτοκίνητα. Πού να βρεθούν κάρα και μουλάρια… Ο καθαρισμός των βαρελιών γίνεται με χημικά καθαριστικά, δίχως να μοσχοβολάει πια το ξύλο του βαρελιού όπως θυμόμαστε… Μόνο το κόψιμο των σταφυλιών γίνεται ακόμη παραδοσιακά. Αλλά χωρίς πίτες, τσίπουρο, κολατσό και μια στάλα ξεκούραση από όλο εκείνο το χαρούμενο σμήνος ανθρώπων που με γέλια, φωνές και τραγούδια χαιρόταν τον τρυγητή…
Συνέχεια →
kimintenia 