Τα Τενάγη Φιλίππων βρίσκονται στην Ανατολική Μακεδονία και εκτείνονται σε τρεις νομούς: Καβάλας, Δράμας και Σερρών. Η ονομασία της περιοχής προέρχεται από τη λέξη «τενάγια», που σχετίζεται με βαλτώδεις ή λιμνάζουσες εκτάσεις, οι οποίες αποτελούσαν χαρακτηριστικό της πριν από την εκβιομηχάνιση και την αποξήρανση των ελών.

Συνέχεια →

Υμηττός

Με το Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας (ν. 4277/2014, ΦΕΚ Α’ 156/1.8.2014) επιδιώκεται η ανάδειξη των ορεινών όγκων της Αττικής ως αδιάκοπης συνέχειας πρασίνου, με τη μορφή ενός «πράσινου τόξου». Ο εξωαστικός χώρος προστατεύεται ως ζωτικός χώρος για την ποιότητα ζωής και τη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας, ως παραγωγικός χώρος για τη διατήρηση της πρωτογενούς παραγωγής και ως συστατικό στοιχείο της πολιτισμικής ταυτότητας και του τοπίου της Αττικής. Πεντέλη, Πάρνηθα, Υμηττός, Αιγάλεω και Σούνιο διαμορφώνουν το λεκανοπέδιο της Αθήνας, σφραγίζοντας μοναδικά με την παρουσία τους το κλίμα και το περιβάλλον της.

Συνέχεια →

Ο Αλιάκμονας, ο μακρύτερος ποταμός της Ελλάδας, ρέει ανάμεσα σε μαγευτικές, βουνίσιες εικόνες. Έχει πολλά πρόσωπα, αλλά μεταξύ Γρεβενών και Κοζάνης θα τον δείτε στα πιο γοητευτικά του…

Ιστορία – Ετυμολογία

Το όνομα Αλιάκμων είναι σύνθετο και προέρχεται από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις «άλς» (άλας, θάλασσα) και «άκμων» (αμόνι). Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ο Αλιάκμων ήταν ένας από τους ποτάμιους θεούς, παιδί του Ωκεανού και της Τηθύος, κατά την προσφιλή αλληγορική ιδεο-ανθρωπόμορφη αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων επί των γεωλογικών ανακατατάξεων μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι το όνομα του ποταμού προέρχεται από τις λέξεις «αλιά» (αλιεία) και «ακμάζω», δηλαδή ακμάζουσα αλιεία.

Συνέχεια →

Το εντυπωσιακό αντικαθρέφτισμα της Δίκτης στα νερά του Οροπεδίου

Συνέχεια →

Τα σύννεφα που είχαν μαζευτεί από ώρα πάνω από τη δασόπυκνη κορυφή του Μπέλες άρχισαν να κατρακυλούν σαν αφρισμένα κύματα προς την κοιλάδα. Ένας δυνατός άνεμος διαδέχθηκε την άπνοια που επικρατούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τα νερά της λίμνης άρχισαν να ταράζονται. Οι καλαμιώνες κυμάτισαν με χάρη στο φύσημα του ανέμου. Οι μέχρι πριν λίγο ζωηροί και φωνακλάδες ερωδιοί κούρνιασαν κάτω από την ισχνή προστασία των σκελετωμένων κορμών που υψώνονταν μέσα από τα πρασινόχρωμα νερά. Οι νεοσσοί τους έπαψαν κι εκείνοι να καλούν δυνατά για τροφή. Η φύση κρατούσε την ανάσα της…

Συνέχεια →