Η συνταγή των Mojito lovers!

Και τι δεν θα έδιναν οι Mojito lovers να βρίσκονταν στην Κούβα μία νύχτα και να έπιναν Μοχίτος με τον Ernest Hemingway. Αυτός άλλωστε έκανε την αρχή για να φτάσει σήμερα αυτό το κοκτέιλ να είναι ένα από τα πιο διάσημα και αγαπητά παγκοσμίως. Αν και το πρώτο Mojito φαίνεται να ήταν ένα φαρμακευτικό ποτό για τον περιορισμό των ασθενειών στην Κούβα, με moon shine (οινόπνευμα τύπου ρούμι), μέντα, λάιμ και σιρόπι ζαχαροκάλαμου, υπάρχουν πολλές ιστορίες για την εξέλιξή του σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Κάποτε ο πειρατής Drake πρόσθεσε ρούμι στην εξίσωση και ονόμασε το κοκτέιλ El Draque που θεωρείται πως ήταν το Mojito προτού αυτό μετονομαστεί έτσι. Υπάρχουν διάφορες συνταγές για την παρασκευή του και ακόμα περισσότερες παραλλαγές του. Εδώ δίνουμε την κλασική εκδοχή του αλλά και τον τρόπο να του δώσετε γεύσεις από τα αγαπημένα σας φρούτα.

Συνέχεια

Αίγινα, ο παράδεισός μου (Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ)

«Συλλογίζομαι την Αίγινα, το σπίτι στον ήλιο, την μπλάβα θάλασσα και λέω τι τέρας πρέπει να είναι ο άνθρωπος, τι άπληστο θηρίο η ψυχή, για ν’ αφήσει τέτοια ανεκτίμητα αγαθά και να περιπλανιέται μακριά, μέσα στη βροχή και την ομίχλη»

Συνέχεια

Θάσος η θαυμασία!

Επιμέλεια: Σοφία Ε. Παυλάκη

Λιμένας Θάσου, Μάιος 1961

«Εκεί να πάω σ’ ένα νησί πετραδερό
που ο ήλιος το λοξοπατάει σαν κάβουρας
κι όλος τρεμάμενος ο πόντος ακούει κι αποκρίνεται»

Οδυσσέας Ελύτης

Συνέχεια

Όλη η Ελλάδα κολυμπάει!

Οι καλοκαιρινές διακοπές, όπως τις αποτύπωσε
ο Ελληνικός Κινηματογράφος, τη δεκαετία του ’60

Συνέχεια

Οι φόβοι του μεσημεριού

Στην καρδιά του καλοκαιριού τίποτα δεν θα μπορούσε να συνοψίσει καλύτερα όλα όσα σημαίνει αυτή η εποχή για τους ανθρώπους από την ώρα του μεσημεριού… Αυτή τη μοναδική ώρα που η ζέστη πυρώνει την πλάση και η ραστώνη των διακοπών μας βρίσκει νωχελικούς, αγκαλιά με την ανεμελιά και το όνειρο… Για τούτη τη μοναδική αίσθηση του καλοκαιριάτικου μεσημεριού μας μιλούν και τα δύο κείμενα που ακολουθούν, το πρώτο ένα απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Ο Μικρός Ναυτίλος» του Οδυσσέα Ελύτη και το δεύτερο η σύνθεση «Οι φόβοι του μεσημεριού» του Γιώργου Σταυριανού με την υπέροχη φωνή της Κάτιας Δανδουλάκη στην απαγγελία.

Οδηγίαι προς λουομένους…

Λουόμενες Ευρωπαίες καλλονές στην Πρίγκηπο (Κωνσταντινούπολη 1958)

Χρήσιμες οδηγίες του τότε Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντίληψης για τα αερόλουτρα, τα θαλασσόλουτρα και τα ηλιόλουτρα του Ελληνικού λαού

Συνέχεια

Στο εξοχικό

Με τη Νάντια… Πάσχα 1978

Στη φωτογραφία με την αδερφή μου, Νάντια, στο κτήμα του εξοχικού σπιτιού της νονάς μου, στην Τράπεζα Αιγιαλείας Ν. Αχαΐας, το Πάσχα του 1978. Τα χρόνια που όλη η οικογένεια θεωρούσε δεδομένο ότι θ’ ανταμώσει και θα μοιραστεί χαρές και λύπες, χωρίς ιδιαίτερες προσκλήσεις, χωρίς περιττές ανέσεις, χωρίς καν πολλά λεφτά, μόνο και μόνο για εκείνο το γλυκό κι ευλογημένο μεταξύ μας «μοίρασμα» που τα έκανε όλα τόσο υπέροχα και μαγικά… Μετά χαθήκαμε ψάχνοντας όλοι για «ποιότητα ζωής»…

Συνέχεια

Πέρδικα, το παλιό ψαροχώρι στον νοτιά της Αίγινας

Η Πέρδικα και ο κόλπος του Μαραθώνα

Η Πέρδικα είναι παλαιός παραδοσιακός οικισμός της Αίγινας, χτισμένος στα ανηφορικά καλντερίμια του λόφου γύρω απ’ το λιμάνι της. Στο παρελθόν οι κάτοικοί της ασχολούνταν αποκλειστικά με το ψάρεμα. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι τα μικρά σπιτάκια με τις κάτασπρες αυλές, που επικοινωνούν μεταξύ τους. Με την εκκλησία της Παναγίας να δεσπόζει στην καρδιά του και τον απάνεμο ορμίσκο του να βυθίζεται στα ρόδινα ηλιοβασιλέματα, το όμορφο ψαροχώρι του νησιού είναι ένας τόπος που αγαπά κανείς με την πρώτη ματιά…  

Συνέχεια

Μέρες στη θάλασσα, όλες τους όμοιες όπως η ευτυχία…

Συντροφιά με τον Αλμπέρ Καμύ στο Aιγαίο!

Albert Camus

«Μέρες στη θάλασσα, όλες τους όμοιες όπως η ευτυχία …», μονολογεί ο Αλμπέρ Καμί. Από τον ψηλότερο βράχο, το Γιβραλτάρ, το δεύτερο θεόρατο μονόπετρο του Αιγαίου, τον Κάλαμο της Ανάφης, κι από την Πέτρα του Ρωμιού, στην ακτή της Αφροδίτης στην Κύπρο, ως το νησάκι Πιπέρι, τη Δήλο των ταξιδιών στις Κυκλάδες, «θάλασσα πλατιά, πάντα να οργώνεται και πάντα να παραμένει παρθένα, μαζί με τη νύχτα, θρησκεία μου …».

Συνέχεια

Οι φόβοι του μεσημεριού

Στην καρδιά του καλοκαιριού τίποτα δεν θα μπορούσε να συνοψίσει καλύτερα όλα όσα σημαίνει αυτή η εποχή για τους ανθρώπους από την ώρα του μεσημεριού… Αυτή τη μοναδική ώρα που η ζέστη πυρώνει την πλάση και η ραστώνη των διακοπών μας βρίσκει νωχελικούς, αγκαλιά με την ανεμελιά και το όνειρο… Για τούτη τη μοναδική αίσθηση του καλοκαιριάτικου μεσημεριού μας μιλούν και τα δύο κείμενα που ακολουθούν, το πρώτο ένα απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Ο Μικρός Ναυτίλος» του Οδυσσέα Ελύτη και το δεύτερο η σύνθεση «Οι φόβοι του μεσημεριού» του Γιώργου Σταυριανού με την υπέροχη φωνή της Κάτιας Δανδουλάκη στην απαγγελία.

Θάσος η θαυμασία!

Επιμέλεια: Σοφία Ε. Παυλάκη

Λιμένας Θάσου, Μάιος 1961

«Εκεί να πάω σ’ ένα νησί πετραδερό
που ο ήλιος το λοξοπατάει σαν κάβουρας
κι όλος τρεμάμενος ο πόντος ακούει κι αποκρίνεται»

Οδυσσέας Ελύτης

Συνέχεια

Εγώ κι εσύ τραβάμε για το νησί..

Μυρωμένο μαϊστράλι και χρυσαφένιες αμμουδιές κι έν’ απαλό κυματάκι που αφήνει τη δαντελένια του πατημασιά -παντοτινή συντροφιά σε αμέριμνες βόλτες…. Πού είναι τώρα κείνη η απλή, μα τόσο ποθητή ομορφιά σου που τόσο αναπολούμε; Μικρή πατρίδα Αίγινα, σιμώνουν οι μέρες να ξαναδούμε τα ροδαλά χρώματα της αυγούλας πάνω από τα αντικρινά βουνά, στα ολόφωτα πρωινά σου… Λεπτή παρηγοριά το γλυκό, νοσταλγικό τραγουδάκι από την αξέχαστη ταινία… Μιας εποχής αθώας και γαλανής που χάθηκε…

Συνέχεια

Οι φόβοι του Μεσημεριού

Οι φόβοι του Μεσημεριού

Οι γρίλιες μου φέρνουν την αντηλιά
από το απέναντι σοκάκι
Σιωπή… ακόμα και η βρύση σταμάτησε να στάζει,
όλα είναι λουσμένα στο μεσημέρι,
όλα είναι σιωπή και φόβος
Μόνο μια μύγα δεν κουράστηκε να φέρνει κύκλους
Μες το καυτό το απομεσήμερο, με μάτια ορθάνοιχτα
παρακολουθώ μηχανικά τους επίμονους περίπατους της.

Μες το δωμάτιο πλανιέται ακόμα η μυρουδιά του δεκαπενταύγουστου.
Η Μαρία ήρθε αμέσως μετά την εκκλησία ντυμένη στα κόκκινα
και φεύγοντας ξέχασε πάνω στην καρέκλα της
ένα ματσάκι βασιλικό και ριζμαρί
που συνήθιζε να βάζει μες στα σφιχτά της στήθη.
Τα μάτια μου έπεσαν στο ασυμμάζευτο ακόμα τραπέζι της Κυριακής,
Κανείς δεν είχε την δύναμη την ώρα τούτη
την περίεργη να το συμμαζέψει
Όλοι περιμέναμε να έρθει το απόγευμα
Όλοι περιμέναμε να σβήσει το μεσημέρι.

Οι φόβοι που με κυρίευαν
άρχιζαν πέρα από την κλεισμένη πόρτα του δωματίου
Πιο κει ήταν το δέος, η άγνοια, η ακατανόητη πίκρα
που σου άφηνε η ζωή στα άπλετο φως του καλοκαιριού.
Η σκιά του απογεύματος μεγάλωνε,
οι αυλές γεμίζανε δροσιά, οι πόρτες άνοιγαν.
Οι φόβοι του μεσημεριού ξεθώριαζαν
έτσι καθώς δινόμουνα σιγά σιγά στην αγκαλιά της νύχτας.

Ήσουνα πάντα με την παρέα του Γιάννη
και όταν σε έβλεπα από μακριά
μία χαρά πρωτόγνωρη γέμιζε την καρδιά μου.
Οι χτύποι της δυνάμωναν
και όταν πια συναντιόμασταν
τα μάτια σου γινόντουσαν πελώρια
και ένα παίξιμο στα χείλη σου πρόδιδε την αγάπη…
Ήταν η ώρα που η σκιά έφτανε μέχρι τις γέρικες ελιές του θείου Γιώργου.
Δε θυμούμαι πια πότε σταμάτησα να σε συναντώ.
Ξέχασα ακόμη και το όνομα σου!

Την ώρα τούτη που η βρύση σταμάτησε να στάζει
και που η μάνα δεν ονειρεύεται στο διπλανό κρεβάτι
Μόνο μια μύγα βουίζει επίμονα μέσα σε ένα δωμάτιο
Όπου πια δεν υπάρχει παρά το κενό…

Στίχοι: Γιώργος Σταυριανός, Απαγγελία: Κάτια Δανδουλάκη