Έφερνα γύρους κι έβγαζα φως κοκκινωπό από το να ‘χω παιδευτεί
και από το να ‘μαι μόνος..
Κι ούτε που μου άνοιγε κανείς να ξαναδώ σε τι μεριές μεγάλωσα,
σε τι μεριές με μάλωνε η μητέρα μου
Πού πρωτοφύτρωσε και για ποιανού τη χάρη το φωτόδεντρο..
Από κάπου ο καπνός περνούσε ..ίσως πέμπονταν το μήνυμα
ότι τα δεινά μας καλώς έχουν κι η τάξη δεν πρόκειται ν’ ανατραπεί.
Αχ πού ‘σαι τώρα καημένο μου φωτόδεντρο, πού ‘σαι φωτόδεντρο,
παραμιλούσα κι έτρεχα.
Τώρα σε θέλω, τώρα που έχασα ως και τ’ όνομά μου
Που πια κανένας δεν πενθεί τ’ αηδόνια κι όλοι γράφουν ποιήματα.
Οδ. Ελύτης, «Το Φωτόδεντρο», 1971 (απόσπασμα)
kimintenia 