kimintenia

Η μουσική του διατρέχει τους αιώνες της ελληνικής ιστορίας, του αρχαίου μύθου και της παράδοσης. Είναι η συλλογική φωνή και η μνήμη του τόπου μας. Το έργο του ανέδειξε την Ελλάδα ως σύμβολο, στην αρχετυπική της υπόσταση μέσα στον κόσμο

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών. Το μουσικό του έργο εκτείνεται από το έντεχνο τραγούδι έως τις συνθέσεις για συμφωνική ορχήστρα και από την κινηματογραφική και θεατρική μουσική έως την όπερα και το ορατόριο. Με τη μουσική του πρόταση που την ονόμασε «Επιστροφή στις ρίζες» δημιούργησε μία δική του σχολή στο ελληνικό τραγούδι, ενώ τα συμφωνικά του έργα -όπου συναντώνται ελληνικά παραδοσιακά όργανα, όπως η λύρα και το σαντούρι με εκείνα της συμφωνικής ορχήστρας- αποτέλεσαν νέα πρόταση για την παγκόσμια μουσική σκηνή. Τραγούδια του, όπως τα «Λόγια και τα χρόνια», «Οχτροί», «Χίλια μύρια κύματα», «Λένγκω (Ελλάδα)», «Γίγαντας», «Κάτω στης μαργαρίτας το αλωνάκι», «Το Καφενείον η Ελλάς», «Ο τόπος μας είναι κλειστός», «Παραπονεμένα Λόγια», «Μιλώ για τα παιδιά μου», αλλά και το παραδοσιακό «Πότε θα κάνει ξαστεριά», έγιναν σύμβολα και μύθοι.

Γιάννης Μαρκόπουλος, Ειρήνη Παππά, Νίκος Ξυλούρης, Λάκης Χαλκιάς
και Ηλίας Κλωναρίδης, σε στιγμιότυπο από την παρουσίαση του έργου
«Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο (καλοκαίρι 1978)

Τα πρώτα χρόνια

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, στις 18 Μαρτίου 1939, και μεγάλωσε στην Ιεράπετρα. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και είχε υπηρετήσει και ως νομάρχης σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, ενώ η μητέρα του, Ειρήνη Αεράκη με καταγωγή από τη Σητεία, έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Στη Φιλαρμονική της Ιεράπετρας πήρε τα πρώτα μουσικά μαθήματα, μαθαίνοντας κλαρίνο και βιολί. Οι πρώτες του επιδράσεις προέρχονται από την τοπική μουσική με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα τους, από την κλασική μουσική, καθώς και από τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου και ιδιαίτερα της κοντινής Αιγύπτου.

Σε ηλικία 17 ετών ήρθε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές στο Ωδείο Αθηνών, με δασκάλους τους Γεώργιο Σκλάβο (σύνθεση) και Ιωσήφ Μπουτίνουϊ (βιολί). Παράλληλα, άρχισε να φοιτά στην Πάντειο Σχολή, αλλ’ εγκατέλειψε τις σπουδές του ύστερα από τρία χρόνια για να αφιερωθεί ψυχή τε σώματι στη μουσική. Αρκετά νωρίς, το 1962 ηχογράφησε σε δίσκο το πρώτο ολοκληρωμένο έργο του, το χορόδραμα «Θησέας», σε ποίηση του Δημήτρη Χριστοδούλου. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του στη δεκαετία του ’60 αφορούσε μουσικές για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1963 βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για τη μουσική της ταινίας του Νίκου Κούνδουρου «Μικρές Αφροδίτες». Με τον Νίκο Κούνδουρο ήταν μακρινοί συγγενείς και ήταν αυτός που τον παρέλαβε κυριολεκτικά από το πλοίο της γραμμής, όταν πρωτοαντίκρισε την Αθήνα, σε ηλικία 17 ετών.

Με τους Λάκη Χαλκιά, Λιζέτα Νικολάου, Βίκυ Μοσχολιού και Παύλο Σιδηρόπουλο, το 1974

Με την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα, ο Γιάννης Μαρκόπουλος μετέβη στο Λονδίνο, όπου εμπλούτισε τις μουσικές του γνώσεις κοντά στην αγγλίδα συνθέτρια Ελίζαμπεθ Λάτιενς. Παράλληλα, συνέχισε να συνθέτει. Ένα από τα πρώτα του έργα ήταν η κοσμική καντάτα «Ήλιος ο Πρώτος» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, που κυκλοφόρησε σε δίσκο μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα, το 1969, με ερμηνεύτρια τη Μαρία Δημητριάδη. Στο Λονδίνο θα ολοκληρώσει τη μουσική τελετή «Ιδού ο Νυμφίος», έργο που κρατά ανέκδοτο, εκτός από ένα μέρος του, το περίφημο «Ζαβαρακατρανέμια», ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια του, το οποίο τραγούδησε μαζί με τον Τζον Λένον σε μία συναυλία διαμαρτυρίας. Το κομμάτι αυτό συμπεριλήφθηκε αργότερα στο δίσκο του «Ανεξάρτητα».

Γιάννης Μαρκόπουλος
(1939-2023)

«Επιστροφή στις ρίζες»

Το 1970 κυκλοφόρησε ο δίσκος του «Χρονικό», σε ποίηση Κ.Χ. Μύρη (Κώστα Γεωργουσόπουλου), με ερμηνευτές τον Νίκο Ξυλούρη και την Τάνια Τσανακλίδου. Με τα έργα του «Ιθαγένεια» (1970) σε στίχους Κ. Χ. Μύρη και «Ριζίτικα» (1971) με ερμηνευτή τον Νίκο Ξυλούρη, εδραιώνει τις αντιλήψεις του για την ελληνική μουσική, που συνοψίζονται στο σύνθημα «Επιστροφή στις ρίζες», που «δεν σημαίνει παραδοσιολαγνεία, συντήρηση ή πολύ περισσότερο οπισθοδρόμηση, αλλά δυναμική πορεία προς το μέλλον, με αφετηρία την εμπειρία από το παλιό και δοκιμασμένο παραδοσιακό υλικό», όπως σημειώνει ο εθνομουσικολόγος Γιώργος Αμαργιανάκης.

Με τον Νίκο Ξυλούρη

Το «Διάλειμμα» (1972) ήταν μία συλλογή τραγουδιών, μερικά από τα οποία ανέδειξαν τη σατιρική πλευρά του Μαρκόπουλου («Του άνδρα του πολλά βαρύ» είναι ένα χαρακτηριστικό τραγούδι που γνώρισε μεγάλη επιτυχία με ερμηνευτή τον Θέμη Ανδρεάδη). Μεγαλύτερη επιτυχία γνώρισε το «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν» με ερμηνευτή τον Θέμη Ανδρεάδη, που κυκλοφόρησε σε σινγκλ εκείνη την περίοδο. Ήταν ένα εύληπτο τραγούδι, με ξεκάθαρα όμως αντιχουντικά μηνύματα.

Με τον Γιώργο Νταλάρα

Με τα τρία ολοκληρωμένα έργα που παρουσίασε το 1974 («Θητεία» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, «Μετανάστες» σε στίχους Γιώργου Σκούρτη και «Θεσσαλικός Κύκλος» σε στίχους Κώστα Βίρβου) πληθαίνουν οι αναφορές του στο λαϊκό τραγούδι, για να φτάσει το 1976 με το «Οροπέδιο» σε ποίηση Μιχάλη Κατσαρού, σε μίξη όλων αυτών των επιδράσεων με ένα ηλεκτρονικό άκουσμα. Από του δίσκους αυτούς ξεχωρίζουν τραγούδια όπως τα «Μιλώ για τα παιδιά μου», «Φάμπρικα», «Τα Λόγια και α Χρόνια», «Μαλαματένια Λόγια», με ερμηνευτές τους Χαράλαμπο Γαργανουράκη, Λάκη Χαλκιά, Τάνια Τσανακλίδου, Βίκυ Μοσχολιού, Παύλο Σιδηρόπουλο και Λιζέτα Νικολάου.

Με τον Μίλτο Πασχαλίδη και τη Νατάσα Μποφίλιου

Το 1976 συνέθεσε τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά του ΒΒC «Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη» («Who pays the Ferryman?»), το μουσικό θέμα της οποίας γνώρισε μεγάλη επιτυχία και παρέμεινε στην κορυφή του βρετανικού πίνακα επιτυχιών για μήνες, ενώ έκανε γνωστό διεθνώς τον συνθέτη. Το 1977 μελοποίησε τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονυσίου Σολωμού, ένα από τα σπουδαιότερα και πιο απαιτητικά έργα του συνθέτη. Ένα χρόνο αργότερα θα συνεργαστεί με τον Γιώργο Νταλάρα στο «Σεργιάνι στον κόσμο», έναν από τους πιο εμπορικούς δίσκους του συνθέτη με τη μεγάλη επιτυχία «Παραπονεμένα Λόγια».

Τα επόμενα χρόνια κυκλοφορεί τους δίσκους: «Ορίζοντες» (1981), «Σειρήνες» (1983), «Παράθυρο στη Μεσόγειο» (1983), «Του σίδερου και του νερού» (1984), «Ρεπορτάζ» (1985), «Τολμηρή επικοινωνία» (1987), «Παιχνίδι με το χρόνο» (1988) και «Αθέατος σφυγμός» (1997). Το 1994 παρουσίασε τη «Λειτουργία του Ορφέα», μελοποιώντας ορφικούς ύμνους, μία δουλειά που επαινέθηκε και στο εξωτερικό, ενώ συνεργάστηκε ξανά ύστερα από χρόνια με τον Νίκο Κούνδουρο, γράφοντας τη μουσική της ταινίας του «Μπάιρον – Η μπαλάντα ενός δαιμονισμένου» (1992).

Από το 1980 ο Γιάννης Μαρκόπουλος είναι νυμφευμένος με την τραγουδίστρια και συνεργάτιδά του Βασιλική Λαβίνα, με την οποία έχουν αποκτήσει μία κόρη, την Ελένη. Έφυγε από τη ζωή στις 10 Ιουνίου 2023, σε ηλικία 84 ετών. Πριν από πέντε ημέρες, ο σπουδαίος συνθέτης που έπασχε από καρκίνο, είχε εισαχθεί στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών «Αλεξάνδρα» ύστερα από επιπλοκές της νόσου. Η οικογένειά του το βράδυ του Σαββάτου (10/6), λίγες ώρες μετά τον θάνατό του, εξέδωσε μια λιτή ανακοίνωση με την οποία επιβεβαίωσε το δυσάρεστο συμβάν: «Με θλίψη ανακοινώνουμε ότι σήμερα το απόγευμα απεβίωσε, μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο, ο μεγάλος εθνικός μας συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος. Η μουσική ψυχή της Ελλάδας σίγησε. Όμως, θα μένει ζωντανή στη μνήμη μας, μέσα από τα τραγούδια του, που τραγουδήθηκαν και θα τραγουδιούνται από γενιές και γενιές Ελλήνων και Ελληνίδων».

Όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο Γιάννης Μαρκόπουλος, συνέθεσε την υπέροχη μελωδία για τα «Μαλαματένια λόγια» σε ηλικία μόλις 13 ετών, προσπαθώντας να γράψει μουσική για κάλαντα… Οι εμβληματικοί στίχοι γράφτηκαν από τον Μάνο Ελευθερίου κατά τη διάρκεια της Χούντας και υπέστησαν λογοκρισία. Το τραγούδι ταυτίστηκε με τη μοίρα του λαού μας αναφερόμενο στις διώξεις των αγωνιστών κατά την περίοδο της Κατοχής, στον εμφύλιο, στο εργατικό κίνημα και στην επταετία της δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Στο άκουσμά του θ’ αναγνωρίζουμε πάντοτε την Ελλάδα, την πορεία, τη μοίρα της:

«Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο, στον ήλιο…»

Πρόλογος του συνθέτη:

Χίλια εννιακόσια τριάντα οκτώ. Ο Ρίτσος τελειώνει την «Εαρινή Συμφωνία». Είναι ένα ποίημα κοινωνικό ερωτικό, γεμάτο με όλα τα χρώματα της ίριδος. Ο ποιητής δίνει ένα παγκόσμιο μήνυμα εναντίον του επερχομένου πολέμου, αντιπαραθέτοντας την ομορφιά της ζωής. «Ανοίχτε τα παράθυρα να μπει το σύμπαν ανθισμένο μ’ όλες τις παπαρούνες του αίματός μας», μερικές φράσεις. Και…

Καλό ταξίδι

Πηγή: sansimera.gr