kimintenia

Η μητέρα μου Ελένη, το 1963

Κι αν θέλω τώρα να ακούγεται η φωνή μου
με πιάνει τρόμος από ίσκιους μακρινούς
Χρυσάφι μοιάζει η συντροφιά σου στη ζωή μου
κι η ομορφιά σου μου γιατρεύει τους καημούς.

Τ’ άνθη στολίζαν το αγέρωχο κεφάλι
μα όταν κοιμόταν πάλι πέφτανε στη γη
κι από τα λούλουδα που ο χάρος είχε βάλει
εμένα κράτησε να βλέπω τη ζωή.

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
στο καμίνι της φωτιάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
πες μας πάλι τι ζητάς.

Χρόνια πολλά μάνα μας, με το τραγούδι σου, με το τραγούδι μας!
Χρόνια πολλά! Σ’ αγαπώ!

Η «Λένγκω» είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου, που γράφτηκε στα χρόνια της δικτατορίας. Ο τίτλος ήταν μια έμπνευση του συνθέτη, προκειμένου να περάσει το τραγούδι του από τη λογοκρισία της χούντας. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε μετά την επταετία δύο φορές, την ίδια χρονιά, το 1975. Η πρώτη είναι μια ζωντανή ηχογράφηση με τον ίδιο τον συνθέτη στον δίσκο «Ανεξάρτητα» και η δεύτερη με τη νεαρή τότε Χάρις Αλεξίου, στον δίσκο «12 λαϊκά τραγούδια», όπου δίνει μία από τις κορυφαίες ερμηνείες της. Στο σπάνιο βίντεο που παρατίθεται πιο πάνω, η Χάρις Αλεξίου ερμηνεύει ανεπανάληπτα τη «Λένγκω», με τον συνθέτη στο πιάνο. Από την εκπομπή της ΕΡΤ «Μουσική βραδυά» του (1976) με τον Γιώργο Παπαστεφάνου (πηγή: Σπύρος Γκάλτσας, noizy.gr).

Το τραγούδι αυτό το τραγουδούσε συχνά, σε μένα και τη Νάντια, η μητέρα μας, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Επειδή δεν κατανοούσαμε το νόημά του, συνέχεια τη διακόπταμε και τη ρωτούσαμε τι θα πει το ένα και το άλλο… Κι εκείνη, ακούραστη, μας εξηγούσε. Έτσι μέσα από τη «Λένγκω» του Μαρκόπουλου μάθαμε όλη τη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας, για τη χούντα, την αποστασία, τη λογοκρισία, το Πολυτεχνείο, τη Γυάρο, τον Λαμπράκη, τον Παναγούλη, τον Μήνη και τον Μουστακλή, τους φοιτητές, το λαό μας, τους αγώνες του και τη μοίρα της πατρίδας μας: