Εδώ ληξιαρχείο. Καταγραφή ονομάτων. Με τη σειρά ή ανάκατα. Άτσαλα. Εδώ σταθμός. Πάγκοι παλιοί, ξύλινοι. Στη σειρά, περιμένουν. Συγγενείς και φίλοι. Πιο πολύ, μένουν. Όχι περιμένουν. Μένουν. Απλά. Σαν να είναι μια σειρά από σπασμένα. Στα δύο. Στα οχτώ. Στα δεκάξι. Παλιά ενθύμια για να διαιωνίζεται η μνήμη. Και μια φωτογραφία με ήλιο.
«Ο γιος μου» λέει η γυναίκα με τα μαύρα. Ο γιος της. Όταν ήταν τόσο ψηλός. Όταν ήταν τόσο ξανθός. Όταν ήταν τόσο γαλάζιος. Όταν ήταν. Τώρα είναι η φωτογραφία. Φωτογραφία Αυγούστου ή Ιουλίου. Πάντως καλοκαιριού. «Περσινή είναι» λέει.
Αυτό το «περσινή» το λέει με περηφάνια. Σταθερά και με περηφάνια. Περσινή. Που θα πει «φανταστείτε τον φέτος». Δυο μέτρα. Ξανθός. Γαλανός. Τραγουδούσε. «Έχεις φωνή» του έλεγαν. Αυτός γελούσε. «Εγώ θα χτίζω πολιτείες» έλεγε.
Τώρα εκτεθειμένος μπροστά στους παλιούς ξύλινους πάγκους. Στο ληξιαρχείο. Τμήμα θανάτων. Εκτεθειμένος. «Χαράλαμπος Ευλαμπίδης». Τραγουδούσε.
Το ληξιαρχείο είναι σκοτεινό. Τα ξανθά του μαλλιά φαίνονται μαύρα. Τα γαλάζια του μάτια δε φαίνονται καθόλου. Άσπρα.
«Είναι ο γιος μου» ξαναλέει η γυναίκα με τα μαύρα. Περσινή φωτογραφία. Ήρεμα και περήφανα. «Μπάμπη τον φώναζαν. Πρώτος στο τραγούδι. Στη σχολή είχε μπει τρίτος. Έχτιζε πολιτείες στο μυαλό του. Δυο μέτρα ήταν. Ο γιος μου. Κοιτάξτε».
Κωστούλα Μητροπούλου, «Το χρονικό των τριών ημερών»
(εκδ. Κέδρος, απόσπασμα)
kimintenia 