Λένα Παππά
Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου
Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα κείτεται
-δεκαοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε.
Για να ‘χω εγώ πουλιά – φτερά στα χέρια μου
και συ στο σπιτάκι σου
μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.
Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,
η άνοιξη του παίζει και δεν τηνε ξέρει πια.
Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό
γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.
Για να ‘χω εγώ τον άσπρο μου ύπνο
και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,
για να ‘χουν τα παιδιά μας τον δικό τους ήλιο.
* Το ποίημα δημοσιεύεται στο βιβλίο του Ηλία Γκρη «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοέμβρη στη λογοτεχνία» (εκδ. Μεταίχμιο)
Εικόνα: Σχέδιο του Bruno Caruso για το πρώτο εξώφυλλο του έργου της Κ. Μητροπούλου, «Το χρονικό των τριών ημερών» (εκδ. Κέδρος)
kimintenia 