Το Μαγισσάκι

Από τους χρόνους τους παλιούς το ‘χω βαθύ μεράκι,
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι.
Τ’ άπιαστο σαν αερικό, στην εμορφιά του Μάης,
που αν κάνεις να τον μυριστείς, αλίμονό σου εκάεις!

Έβγα, έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι.
Ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα.
Τι ζουμπούλια και τι κρίνα, τι και τούτα τι κι εκείνα!
Ντο και ρε και φα και μι, φούχτα μου και δύναμη.

Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι,
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι.
Που ‘ναι σπηλιά του ο ουρανός, άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι του, στην άκρια του κυμάτου.

Χτύπα, χτύπα το ραβδάκι, γίνε το νερό στ’ αυλάκι.
Φα και ρε και μι και ντο, μες στο μπλε το ξάγναντο.
Τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζί και πάνε χώρια.
Έξι, τέσσερα κι οχτώ, γούρι μου και φυλαχτό!

Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές, ν’ ανάψω ένα κεράκι.
Να κάνει θαύμα στα κρυφά για με το μαγισσάκι.
Που να κοιμάμαι ξυπνητός, να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά, μα να ‘μαι ερωτευμένος.

Έβγα, έβγα μαγισσάκι, χτύπα χτύπα το ραβδάκι.
Ντο και ρε και μι και φα, μες στα ροζ τα σύννεφα.
Τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζί και πάνε χώρια.
Έξι, τέσσερα κι οχτώ, γούρι μου και φυλαχτό!

(Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης, Μουσική – Ερμηνεία: Νένα Βενετσάνου)

Καλωσορίζουμε τον Μάη με τους «μαγιάτικους» αγαπημένους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και το εισαγωγικό σημείωμα που έγραψε ο ίδιος ο Ποιητής για την ποιητική συλλογή του «Τα ρω του έρωτα», στην οποία ανήκει το «Μαγισσάκι» ενταγμένο στην ενότητα «Τ’ αφανέρωτα». Ποιήματα της συλλογής αυτής μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Λίνο Κόκοτο και τον Μάνο Χατζιδάκι. Ειδικά το «Μαγισσάκι» μελοποιήθηκε το 1996 από τη Νένα Βενετσάνου που ήταν και εκείνη που το πρωτοερμήνευσε. Καλό μήνα Μάη! Καλή Πρωτομαγιά!

«Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάσταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βαστάει στη ζωή. Γι’ αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από ‘κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ’ ακούσουν. Λένε πως το είδος έχει ορισμένους κανόνες. Δεν τους ξέρω και δεν ενδιαφέρθηκα ή δεν μπορούσα ίσως να τους ακολουθήσω. Δουλεύει ο καθένας όπως νιώθει. Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν»
(Οδυσσέας Ελύτης)