«Όταν φτάσαμε στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, μια παράξενη ησυχία έσφιξε την καρδιά μας. Ανεβήκαμε στην έπαλξη να ιδούμε. Οι πολεμιστές μας όλοι είχανε κιόλας βγει στον μεγάλο περίβολο του μεσοτειχίου. Σε λίγο, οι καστρόπορτες θα κλείδωναν… Τώρα λέω. Και αν ακόμα μόνο ετούτη η νύχτα σωθεί από τους αγώνες μας της πολιορκίας. Αν μόνο ετούτη η ώρα μείνει, με τον ήχο του κλειδιού να ορίζει τη μοίρα του θανάτου μας. Θα έφτανε… Ετούτος και μόνον ο μεταλλικός ήχος, το μεταλλικό άγγελμα, που διέγραφε την αλληλουχία των γεγονότων, θα έφτανε, λέω, να καταμαρτυρεί στον αιώνα το μεγαλείο και την ατσάλινη αντοχή όλων εκείνων των γενναίων, που είχανε γείρει πάνω στην πέτρα, περιμένοντας το σάλπισμα …».

«Πάψετε το Χερουβικό, κι ας χαμηλώσουν τ’ Άγια
γιατί είναι θέλημα Θεού, η Πόλη να τουρκέψη.
Η Δέσποινα εταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες…
Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μη πολλά δακρύζης,
πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι…»

29 Μαΐου 1453: Η Πόλις εάλω! Η χιλιόχρονη αυτοκρατορία έπεσε. Ο θρύλος λέει ότι «ήτανε θέλημα Θεού». Από τότε το φρόνημα των Ελλήνων το κρατάει ζωντανό ο θρύλος πως κάποτε η Αγιά Σοφιά θα λειτουργηθεί ξανά από τους χριστιανούς, όπως λέει η παράδοση και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, πάλι με χρόνια με καιρούς, θα ξυπνήσει…