(φωτ. Δημήτρης Χαρισιάδης
Φωτογραφικά Αρχεία μουσείου Μπενάκη)

Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς που καθόταν στη γη ή έβλεπε την παράσταση κρεμασμένος σε δέντρα ή στις πλαγιές. Η φωτογραφία που δείχνει το θέατρο γεμάτο «μιλά» από μόνη της.

Έφυγε από τη ζωή ο Σπύρος Βλασσόπουλος στις 10 Μάη 2024, σε ηλικία 78 ετών, βυθίζοντας σε θλίψη τον καλλιτεχνικό κόσμο. Η είδηση έγινε γνωστή από τον δημοσιογράφο και θεατρικό συγγραφέα Αντώνη Μποσκοΐτη, που δήλωσε:

«Σαν παραμύθι» είναι μια σειρά εκπομπών του Νίκου Παπαθανασίου που παρουσιάζει σημαντικές στιγμές, γεγονότα και ξεχωριστές ανθρώπινες ιστορίες, μέσα από την αφήγηση των πρωταγωνιστών τους. Το συγκεκριμένο επεισόδιο είναι αφιερωμένο στα Ανώγεια της Κρήτης με τις υπέροχες αφηγήσεις ενός σπουδαίου Ανωγειανού, του Γιώργου Δραμουντάνη που δεν είναι άλλος από τον πολυαγαπημένο μας Λουδοβίκο των Ανωγείων.

Η μουσική του διατρέχει τους αιώνες της ελληνικής ιστορίας, του αρχαίου μύθου και της παράδοσης. Είναι η συλλογική φωνή και η μνήμη του τόπου μας. Το έργο του ανέδειξε την Ελλάδα ως σύμβολο, στην αρχετυπική της υπόσταση μέσα στον κόσμο

Το «Πόσο σ’ αγαπώ» είναι ένα υπέροχο και τρυφερό ερωτικό τραγούδι, γεμάτο βαθιά αγάπη. Η ζεστασιά και η ευαισθησία χαρακτηρίζουν κάθε του λέξη. Οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου ξεχειλίζουν από συναισθήματα και από αγάπη… είναι γεμάτοι εικόνες έρωτα και στοργής για το αγαπημένο πλάσμα. Εξ άλλου όταν είμαστε ερωτευμένοι και ζούμε με τον άνθρωπό μας, τα πάντα γύρω μας μάς φαίνονται πιο όμορφα, πιο έντονα, πιο δημιουργικά. Είναι σαν να μας δίνουν όλα αφορμές για να εξερευνήσουμε τον κόσμο, τη φύση μαζί με τον άλλο, σαν να πρόκειται ν’ ανακαλύψουμε εκ νέου ολόκληρο τον κόσμο μαζί, έστω και αν τελικά είναι κάτι τόσο γνωστό και οικείο. «Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές, τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές…». Και τελικά το μόνο που  μπορούμε να πούμε είναι το «Πόσο σ’ αγαπώ», από το βάθος της καρδιάς μας, γιατί οι λέξεις είναι λίγες για να εκφράσουν τελικά αυτό που νιώθουμε στο σύνολό του…

Είναι η μέρα, είναι οι απώλειες, είναι η περιρρέουσα οξύμωρη φτώχεια μέσα στην τόση ευμάρεια και τον «πολιτισμό», είναι κι αυτή η αγιάτρευτη, επίμονη εθνική μας μοναξιά …που φέρνουν και πάλι σήμερα στον νου τούτο το παλιό, χιλιοειπωμένο τραγούδι με την αγαπημένη, μοναδική φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς που ό,τι κατακτούσε ήταν καρπός συλλογικότητας, ξεσηκωμού και μαζικών κινητοποιήσεων, αλλά και γεμάτο παράπονο για όλα εκείνα που μας λείπουν και που πάντα είναι τόσο κοντά μας αλλά και τόσο ξένα από μας. Μπλέκεται με την αξέχαστη μελωδία και τους στίχους του Κουγιουμτζή ξανά στα χείλη και στην καρδιά μας μαζί με την ανάμνηση κείνης της μαγικής εποχής της μεταπολίτευσης που το γέννησε, της τόσα πολλά υποσχόμενης και τόσο προδομένης…

Τα «Μωρά στη Φωτιά», μετά το ιδιαίτερα επιτυχημένο live τους τον περασμένο Νοέμβρη στο «Κύτταρο» επιστρέφουν για ένα ακόμη, την Παρασκευή 17 Μαρτίου. Η σχέση του γκρουπ και του κόσμου πάντα ήταν και παραμένει άμεση. Σαν τα χέρια που σηκώνουν τον Στέλιο Σαλβαδόρ στον αέρα, όταν σολάρει στο κόκκινο μπάσο του και η «Αδρεναλίνη» γίνεται τραγούδι και ζωντανή εμπειρία μαζί… Συναντήσαμε τον τραγουδιστή στις πρόβες για το live στο «Κύτταρο» και μας μίλησε για τη διαδρομή τους, τη ροκ μουσική, τις καλλιτεχνικές συναντήσεις τους από το ’80 έως σήμερα, αλλά και το πώς αντιμετωπίζει η πολιτεία τους καλλιτέχνες…

Δανάη Στρατηγοπούλου
(8 Φεβρουαρίου 1913 – 18 Ιανουαρίου 2009)

Η Δανάη Στρατηγοπούλου γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1913, κατ’ άλλους το 1911, στο Μεταξουργείο στην Αθήνα. Ο πατέρας, Ιππόλυτος Στρατηγόπουλος υπήρξε μηχανικός αλλά και δημοσιογράφος, η μητέρα της Τίμω, αρσακειάδα και ο παππούς της Ιδομενεύς Στρατηγόπουλος ήταν θεατρικός συγγραφέας. Η οικογένεια εύπορη, αριστοκρατική. Η μικρή Δανάη περνάει τα παιδικά της χρόνια στη Γαλλία, όπου σπούδασε οικονομικά και πολιτικές επιστήμες.