Από κάποιο μακρινό μάθημα εγκληματολογίας στη Νομική Σχολή της Αθήνας, αρχές της δεκαετίας του ‘90… Τότε που μέσα από την πυραμίδα της «αφανούς εγκληματικότητας» μαθαίναμε πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός των πραγματικά τελούμενων εγκλημάτων (η πλατιά βάση), πόσο μικρότερος σε σύγκριση με αυτόν είναι ο αριθμός των εγκλημάτων που καταγγέλλονται στις αρχές (κατώτερο ενδιάμεσο στάδιο), πόσο ακόμα μικρότερος είναι ο αριθμός των εγκλημάτων που τελικώς διώκονται από τις αρχές χάρη στις υπάρχουσες ενδείξεις (μεσαίο στάδιο), πόσο πιο μικρός και από αυτόν είναι ο αριθμός των εγκληματιών που καταδικάζονται από τα δικαστήρια (ανώτερο ενδιάμεσο στάδιο) και πόσο τελικά απειροελάχιστος, σε σύγκριση με τη βάση, είναι ο αριθμός των εγκλημάτων των οποίων οι δράστες παραμένουν έγκλειστοι στις φυλακές (κορυφή πυραμίδας).
Σκεφτείτε τώρα πόσο πιο έντονη σημασία αποκτά αυτή η σχηματική απεικόνιση, όσον αφορά τις δυνατότητες καταγγελίας, δίωξης και τιμωρίας εγκλημάτων που αφορούν ενδοοικογενειακή βία… Εκεί όπου όλα καλύπτονται από το επίσης προστατευόμενο απόρρητο της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής και όπου είναι εξαιρετικά δύσκολο, έως αδύνατο, το θύμα (συνήθως γυναίκα, παιδί, ηλικιωμένο ή ανήμπορο -σωματικά ή διανοητικά- άτομο) να ξεπεράσει τα εμπόδια που του θέτουν οι κάθε λογής εξαρτήσεις (οικονομικές, κοινωνικές, συναισθηματικές κ.λπ.) από τον θύτη, η ανάγκη, οι απειλές, ο φόβος, ο αποκλεισμός, η έλλειψη γνώσης και αυτοπεποίθησης, η απελπισία, η παραίτηση, η ντροπή… Εκεί δηλαδή όπου όλα τα «σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η κάθε σύγχρονη σκλαβιά»…
* Το σχήμα προέρχεται από το βιβλίο της καθηγήτριας της Εγκληματολογίας κας Καλλιόπης Σπινέλλη, «Εγκληματολογία – Σύγχρονες και παλαιότερες κατευθύνσεις», Πανεπιστημιακές Παραδόσεις, εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα 1985.
kimintenia.com
kimintenia 