«Όταν φτάσαμε στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, μια παράξενη ησυχία έσφιξε την καρδιά μας. Ανεβήκαμε στην έπαλξη να ιδούμε. Οι πολεμιστές μας όλοι είχανε κιόλας βγει στον μεγάλο περίβολο του μεσοτειχίου. Σε λίγο, οι καστρόπορτες θα κλείδωναν… Τώρα λέω. Και αν ακόμα μόνο ετούτη η νύχτα σωθεί από τους αγώνες μας της πολιορκίας. Αν μόνο ετούτη η ώρα μείνει, με τον ήχο του κλειδιού να ορίζει τη μοίρα του θανάτου μας. Θα έφτανε… Ετούτος και μόνον ο μεταλλικός ήχος, το μεταλλικό άγγελμα, που διέγραφε την αλληλουχία των γεγονότων, θα έφτανε, λέω, να καταμαρτυρεί στον αιώνα το μεγαλείο και την ατσάλινη αντοχή όλων εκείνων των γενναίων, που είχανε γείρει πάνω στην πέτρα, περιμένοντας το σάλπισμα …».
* Από το μυθιστόρημα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου – Πόθου «Πήραν την Πόλη πήραν την», εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1996, σελ. 534.
φωτ.: Το φρούριο Rumeli Hisarı (Ρωμέικο Φρούριο) σχεδιάστηκε και ανεγέρθηκε μεταξύ των ετών 1451-1452, με εντολή του Οθωμανού Σουλτάνου Μεχμέτ Β’, ως βασικό οχυρωματικό συγκρότημα στο πλαίσιο της οθωμανικής πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης, με στόχο την αποκοπή της θαλάσσιας στρατιωτικής και υλικοτεχνικής βοήθειας των πολιορκημένων Βυζαντινών. Είναι χτισμένο πάνω σε μια σειρά κατάφυτων λόφων, κατά μήκος των ακτών της Ευρωπαϊκής πλευράς του Βοσπόρου, στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται η μαγευτική, παραθαλάσσια συνοικία του Sarıyer. Μαζί με την «αδελφή» οχυρωματική του δομή, το Anadoluhisari (Φρούριο της Ανατολίας), που δέσποζε στις απέναντι (ασιατικές) όχθες του Βοσπόρου, συνέβαλαν καταλυτικά, κατά τη διάρκεια της τελικής πολιορκίας της Πόλης, στον αποκλεισμό της ναυτικής κίνησης των Βυζαντινών στον Βόσπορο και τελικά στην επικράτηση των Οθωμανών με την άλωση της Κωνσταντινούπολης, στις 29 Μαΐου 1453.
kimintenia 