Τι σημαίνει ν’ αγιάσεις κρυφά σε έναν κόσμο που μονάχα φαίνεται και δεν είναι;
Ήρθε νωρίς στο μοναστήρι… Τελειώναμε τη Λειτουργία και καθήσαμε στο αρχονταρίκι. Παππούλης πολλώ χρονώ με ψυχή παιδιού. Τον ήξερα από την προηγούμενη φορά και κάναμε αστείο με την ηλικία του.
– Πόσο χρονών είσαι γέροντα;
– Πόσο χρονών με κάνετε;
Και όλοι πέφταμε έξω, γιατί ο γέροντας δεν φαινότανε καθόλου ογδόντα τόσο.
Και δώστου να γελάει σα μικρό παιδί.
Είδε νέα παιδιά.
– Να πηγαίνετε σχολείο έλεγε. Εγώ δεν πήγα σχολείο. Από μικρός στο χωριό, χωρίς σχολείο, χωρίς γράμματα. Βρέθηκα μικρό παιδί στο Όρος. Και εκεί ήτανε σαν τον παράδεισο.
Κι ο γέροντας της καλύβας μου έλεγε:
– Διάβασε την ακολουθία…
Μα εγώ δεν ήξερα γράμματα. Και μου λέει, έλα να σε μάθω. Από τότε έμαθα να διαβάζω και να γράφω.
– Και πόσα χρόνια έχεις στο Όρος γέροντα;
Και ο γέροντας γελώντας μου είπε:
– Έμαθα να διαβάζω και να γράφω, όχι και να μετράω. Και να πάλι τα γέλια…
– Πες μας γέροντα κάτι για μας. Να για όλους μας, τα νέα τα παιδιά και μας τους καλογήρους.
– Τι να σας πω …αγράμματος άνθρωπος; έλεγε ο παππούς.
– Κάτι για τη ζωή μας. Μια φράση μονάχα. Έτσι να την έχουμε φυλαχτό.
Σοβάρεψε. Πήρε ύφος επίσημο.
– Να αγιάσεις κρυφά… είπε κι έγειρε σκεφτικός στο ραβδί του.
Σιωπή… κανείς δεν ξαναμίλησε. Μέχρι που γυρίσαμε στο κελλί άλλη κουβέντα δεν είχαμε στον νου και στην καρδιά μας από τις λέξεις του γέροντα.
Τι σημαίνει ν’ αγιάσεις κρυφά σε έναν κόσμο …που μονάχα φαίνεται και δεν είναι;
π. Εφραίμ Παναούσης
(φωτ. Κώστας Μπαλάφας)
kimintenia 