Είσοδος
Κάποτε δεν είναι παρά μια λάμψη πίσω απ’ τα βουνά -κει κατά το μέρος του πελάγου.
Κάποτε πάλι ένας αέρας δυνατός που άξαφνα σταματάει όξω απ’ τα λιμάνια.
Κι όσοι νογούν, το μάτι τους βουρκώνει
Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δε φτάνεις ως εμάς;
Κανένας δεν ακούει, κανένας. Όλοι τους πάνε κρατώντας ένα εικόνισμα και πάνω του η φωτιά.
Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο αυτόν που να μη γίνεται άδικο και φονικό κανένα.
Γιατί δε φτάνεις ως εμάς;
Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ’ ό,τι να ‘ναι: το σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν Οδηγό, τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι.
Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι.
Τι δίνω, τι μου δίνουν, και περισσεύει το άδικο.
Χρυσέ ζωής αέρα…
Οδυσσέας Ελύτης, «Ο μικρός ναυτίλος», εκδ. Ίκαρος 1985
Τα προφητικά λόγια του μεγάλου μας ποιητή περιγράφουν πιο εύγλωττα από οτιδήποτε άλλο τα αισθήματά μας για την ανείπωτη τραγωδία που βιώνει η χώρα μας από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη… Καλή ανάπαυση στους ανθρώπους που χάθηκαν. Καλή ανάρρωση στους τραυματίες και κουράγιο στις οικογένειες.
kimintenia.com
kimintenia 