kimintenia

10 Φεβρουαρίου

«Κατηξιώθης, Χαράλαμπες, ἐκ ξίφους,
Καὶ λαμπρότητος καὶ χαρᾶς τῶν Μαρτύρων.
Τῇ δεκάτῃ Χαράλαμπες, ἐὸν ἐτμήθης ἀπὸ λαιμόν»

Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερεύς στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.). Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σέβηρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλ’ αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στο γέροντα ιερέα. Πρώτα τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου. Όμως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρα και μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο ηγεμόνας κατέστη υγιής. Βλέποντας αυτό το θαύμα του Αγίου πολλοί από τους δημίους πίστεψαν στον αληθινό Θεό.

Με το ζόφο στο νου και με τη θηριωδία στην καρδιά, ο έπαρχος έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά μέσου της πόλεως με χαλινάρι. Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου, ο οποίος με το μαρτύριό του έλαβε το αμαράντινο στέφανο της δόξας σε ηλικία 113 ετών, πιθανώς στην Αντιόχεια του Μαιάνδρου. Η μνήμη του τιμάται την 10η Φεβρουαρίου. Την ίδια μέρα επίσης γιορτάζουν οι Άγιοι Πορφύριος και Βάπτος, δύο εκ των στρατιωτών που διατάχθηκαν να τον βασανίσουν και οι οποίοι βλέποντας το μαρτύριο του έγιναν Χριστιανοί. Ο Άγιος Χαράλαμπος είναι πολιούχος Άγιος στα Φιλιατρά, την Πρέβεζα, τον Πύργο, την Κέα, την Κρήνη (Τσεσμέ) της Μικράς Ασίας και του Ληξουρίου Κεφαλλονιάς.

Περί των Λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπους δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες. Η μοναχή Θεοτέκνη Αγιοστεφανίτισσα στο Συναξάρι του Αγίου Χαραλάμπους (1995 μ.Χ.), καταχωρεί πληροφορίες σχετικά με την τιμία Κάρα του Αγίου, η οποία φυλάσσεται στην ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες αυτές, η Κάρα του Αγίου δωρήθηκε στη Μονή από τον Ηγεμόνα της Βλαχίας Βλαδισλάβο, το 1412-1413 μ.Χ., μαζί με δύο κτήματα στο Μετόχι Μπουτόι. Για την εποχή και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βρέθηκε το πολύτιμο αυτό κειμήλιο στη Βλαχία, δεν σώθηκαν πληροφορίες. Επίσης, τμήματα της τιμίας κάρας του Αγίου Χαραλάμπους φυλάσσονται και στον ομώνυμο προσκυνηματικό ναό της κωμοπόλεως Θεσπιών της Βοιωτίας, στη Μονή Κλειστών Αττικής και στον Ιερό Ναό Φανερωμένης Ν. Ηρακλείτσας Καβάλας.

Η σιαγόνα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους. Η αριστερά αδιάφθορη και μια πλευρά «μετά δέρματος» του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Γρηγορίου Αγίου Όρους. Δέρμα και απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στο Παρεκκλησίο της Οσίας Ξένης της Ρωσίδος Μάνδρας Αττικής. Η δεξιά παλάμη του Αγίου βρίσκεται αδιάφθορη «εἰς σχῆμα εὐλογίας» στη Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων. Ένας δάκτυλος του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Τσιολάνου Μπουζέου Ρουμανίας. Μέρος ποδός του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Παναγίας Πορταΐτισσας Κορνοφωλιάς Έβρου. Μεγάλο τμήμα της χειρός του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού Κορινθίας. Έξι τμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στην Ιερά Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους. Ένας δάκτυλος και 9 τμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Παντοκράτορος Αγίου Όρους.

Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Δαδίου Φθιώτιδος, Λειμώνος Λέσβου, Παναγίας Γουμενίσσης Κιλκίς, Αρχαγγέλου Αριδαίας, Οσίου Διονυσίου Λιτοχώρου, Ζάβορδας Γρεβενών, Αγίων Αναργύρων Καστοριάς, Ροβελίστας Άρτης, Σταγιάδων Καλαμπάκας, Παν. Σπηλιάς Καρδίτσης, Αμπελακιώτισσας και Βαρνάκοβας Ναυπακτίας, Σαγματά Βοιωτίας, Πεντέλης Αττικής, Βουλκάνου Μεσσηνίας, Γηροκομείου Πατρών, Οσίου Θεοδοσίου Άργους, Αγίου Νικολάου Καλτεζών Αρκαδίας και Σεπετού Ηλείας και στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.

Ο Άγιος Χαράλαμπος και η σωτηρία των Φιλιατρών από τους Ναζί

Άφωνους και έκπληκτους μας αφήνει το θαύμα που έκανε ο Άγιος Χαράλαμπος το 1944 σώζοντας τα Φιλιατρά από τους Γερμανούς Ναζί.

Πολιούχος στα Φιλιατρά είναι ο Άγιος Χαράλαμπος και κάθε χρόνο, στις 10 Φεβρουαρίου, γίνεται μεγάλο πανηγύρι προς τιμήν του και κατεβαίνουν σε αυτό και οι Φιλιατρινοί που μένουν στην Αθήνα. Σε αυτό το πανηγύρι πηγαίνει κάθε χρόνο και ένας ηλικιωμένος Γερμανός, ονόματι Κοντάου, με την οικογένειά του. Έρχεται από μακρυά. Και θα έλεγε κανείς: «Τι του ήρθε, ώστε έτσι στα καλά καθούμενα να ξεκινά από την Γερμανία για ένα τόσο μακρινό ταξείδι!». Ο άνθρωπος αυτός στην περίοδο της κατοχής ήταν αξιωματικός του Γερμανικού στρατού και, για ένα διάστημα, χρημάτισε φρούραρχος Φιλιατρών. Εκείνο τον καιρό -βρισκόμαστε στο 1944- μερικοί Έλληνες αντάρτες έκαναν κάποιο σαμποτάζ, φονεύοντας σε ενέδρα αρκετούς Γερμανούς. Εξαγριώθηκαν τότε οι κατακτητές και από το στρατηγείο της Τριπόλεως δόθηκε εντολή στον Κοντάου, την ημέρα που θα ξημέρωνε, στις 6 το πρωί, να κάψει τα Φιλιατρά, να σκοτώσει τους πρόκριτους της πόλης και να συλλάβει 1.500 κατοίκους της στέλνοντάς τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όπως ήταν φυσικό, τρόμος και πανικός κατέλαβε όλους τους κατοίκους. Ήξεραν ότι οι Γερμανικές διαταγές ήταν αμετάκλητες. Τίποτε δεν τους έσωζε από τον όλεθρο και την συμφορά. Το πρωί (19 Ιουλίου) όμως ενώ έφθασε η κανονισμένη ώρα δεν έβλεπαν καμμία κίνησι. Απόρησαν. Τι άραγε να είχε συμβή;

Εκείνη την νύχτα οι πιστοί εζήτησαν με καυτά δάκρυα την προστασία του Αγίου Χαράλαμπου. Και εκείνος ενήργησε θαυμαστά. Παρουσιάσθηκε στον Γερμανό φρούραρχο, τον Κοντάου, και του είπε να μην εκτέλεση την διαταγή. Του υποσχέθηκε ακόμη πως δεν θα τιμωρηθή από τον ανώτερό του και ότι θα επιστρέψη και αυτός και οι στρατιώτες του σώοι στην πατρίδα τους. Ο Κοντάου, στην αρχή έδειχνε ψυχρός και ασυγκίνητος. Συνολικά ο Άγιος του εμφανίσθηκε τρεις φορές για να τον πείση πως πρόκειται για κάτι το υπερφυσικό και πρέπει να υπακούση. Το αξιοθαύμαστο είναι ότι ο Άγιος παρουσιάσθηκε και στον Γερμανό στρατηγό στην Τρίπολι. Το πρωί ο Κοντάου εζήτησε τους ιερείς των τεσσάρων ενοριών της πόλεως. Εκείνοι παρουσιάσθηκαν έντρομοι εμπρός του. Πού να ήξεραν το τι είχε μεσολαβήσει εκείνη την νύχτα! Μαζί τους εγύρισε στις Εκκλησίες στα Φιλιατρά και παρατηρούσε τις εικόνες. Στην τέταρτη Εκκλησία, στα Εισόδια της Θεοτόκου, στην επιλεγόμενη «Γουβιώτισσα» βλέποντας μία εικόνα -ένα γέροντα με κάτασπρη γενειάδα, ντυμένο ιερατικά άμφια- ανεφώνησε: «Να! αυτός είναι!» και έπεσε εμπρός του να τον προσκυνήση. Μόλις σηκώθηκε λέει στους έκπληκτους ιερείς: «Σας έσωσε ο Άγιος αυτός, που έσωσε κι’ εμένα από βαρύ κρίμα».

Ο ιερός ναός της Παναγίας Φιλιατρών όπου φυλάσσεται η θαυματουργός εικόνα του Αγ. Χαραλάμπους

Έτσι με την επέμβασι του πολιούχου η πόλις εγλύτωσε από την φωτιά και την σφαγή. Θαύμα ολοζώντανο και συγκλονιστικό. Οι ψυχές όλων των Χριστιανών βυθίσθηκαν σε βαθειά συγκίνησι. Το 1945 ενώ πιά ο πόλεμος είχε λήξει, οι επίσημοι στα Φιλιατρά ειδοποιήθηκαν από τον Κοντάου, να τον περιμένουν κι’ αυτόν στην πανηγύρι του Αγίου. Θα ερχόταν με την οικογένειά του να ευχαριστήση τον Άγιο που, όπως του υποσχέθηκε, τον επέστρεψε σώο στην πατρίδα του. Έτυχε μάλιστα λόγω βλάβης του αυτοκινήτου του και μερικών άλλων εμποδίων να φθάση στις 12 Φεβρουαρίου. Τα Φιλιατρά και όλοι οι κάτοικοι της περιφερείας του επεφύλαξαν ενθουσιώδη υποδοχή. Προς χάρι του επανέλαβαν την πανηγύρι. Εκείνος ανέβηκε σ’ έναν εξώστη και μίλησε ελληνικά προς τα πλήθη. Τους είπε μάλιστα ότι πριν αναχώρηση για την Ελλάδα είδε πάλι στον ύπνο του τον Άγιο Χαράλαμπο και του είπε: «Σε περιμένω στα Φιλιατρά, όπου έδειξες την πίστι σου. Όλοι θα σε υποδεχθούν με μεγάλη χαρά».

Συγκίνησις και ιερός ενθουσιασμός είχε καταλάβει τους πάντες. Και το τοπικό αγιολόγιο σημειώνει: «Τη αυτή ημέρα, δεκάτη ενάτη Ιουλίου, μνήμην ποιούμεθα του εξαισίου θαύματος του Αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους, ος ταίς προς Θεόν πρεσβείαις πολλοί των πολιτών της Εράνης εσώθησαν εκ βεβαίας εις θάνατον καταδίκης υπό των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής εν έτει 1944».

Πράγματι, «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».

(Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Γούβαλης, σε: orthodoxia.online)

Οι ιεροί ναοί του Αγ. Χαραλάμπους στο Λυθρί και στον Τσεσμέ (Κρήνη) Ερυθραίας Μικράς Ασίας

Ανάμεσα στα 25 εξωκκλήσια του Λυθριού ήταν και αυτό του αγίου Χαραλάμπους, κτισμένο κοντά στο θέατρο ανάμεσα στους αμπελώνες, τους αμιγδαλεώνες και τα περιβόλια των Λυθριανών που κάλυπταν την αρχαία αγορά (Κορομηλά – Κοντάρα, «Ερυθραία»). Ο Άγιος Χαράλαμπος θεωρείται προστάτης από τις λοιμώδεις ασθένειες και ιδίως από την πανούκλα. Γι’ αυτό και απεικονίζεται να πατά την πανώλη, η οποία παρουσιάζεται, σαν μια τερατόμορφη γυναίκα.

Σε πολλά μέρη της Ελλάδας ο άγιος Χαράλαμπος θεωρείται και προστάτης των κοπαδιών και των βοσκών. Για ποιο λόγο αφιερώθηκε όμως στο Λυθρί ναός στον Άγιο; Έγινε για προστασία από επιδημία χολέρας; Είχαν ξεσπάσει τότε τέτοιες επιδημίες στην περιοχή ή υπήρχε η ανάμνησή της στους πληθυσμούς που εγκαταστάθηκαν εκεί; Τις εκκλησίες του συνήθως τις έκτιζαν στην είσοδο του χωριού σε σταυροδρόμι, για να εμποδίσουν την είσοδο της χολέρας που την φανταζόταν σαν άσχημη γριά γυναίκα.

Δεν ξέρουμε, αν εκεί υπήρχε εκεί παλαιά σταυροδρόμι. Ήταν άραγε προστάτης των βοσκών όπως σε άλλα μέρη της Ελλάδας; Στο Λυθρί υπήρχαν και βοσκότοποι και είχαν αιγοπρόβατα. Ο παππούς μου Γεώργιος Σέγγος που είχε τις μάντρες του στο Αϊναντάνι -όπως έλεγαν το όρος Ayna dağ, δηλαδή το βουνό του καθρέφτη στα ΒΑ- και είχε όπως έλεγαν χιλιοκόπαδο. Ασφαλώς και πολλοί άλλοι. Στον Τσεσμέ εκείνη την ημέρα εόρταζαν τα σινάφια (συντεχνίες) των μπακάληδων και των μεζατζήδων (υφασματεμπόρων). Αντίστοιχα συνάφια συγκροτήθηκαν και σε άλλες κοινότητες ή κωμοπόλεις όπως το Λυθρί και αλλού… (Ιντζέ: σελ. 546). Εόρταζαν εκείνη την ημέρα αυτά τα συνάφια του Λυθρίου;

Ο Άγιος Χαράλαμπος Λυθρίου Ερυθραίας

Η θέση της εκκλησίας στο χάρτη σημειώνεται με Χ. Από το βιβλίο των Κορομηλά – Κοντάρα: «Ερυθραία», από όπου είναι και η φωτογραφία με τον ερειπωμένο ναό. Οι ναοί του αγίου Χαραλάμπου κτιζόταν στις εισόδους των χωριών για να αποτρέπουν τη χολέρα.

(Σοφία Ντρέκου, σε: agiosgeorgiosnikaias.blogspot.com)

Η εμφάνιση του Αγίου Χαραλάμπους στον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη

Μια φορά στην μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους», έλεγε ο Πρόδρομος, «πήγαμε στην Παναγιά (στο Κάντσι) να κάνουμε ολονυκτία. Όταν φτάσαμε στους Αίνους, βγήκε και ο Χατζεφεντής από το Ιερό, για να ψάλλουμε μαζί. Ενώ ψάλαμε στο ίδιο αναλόγιο, βλέπω ξαφνικά έναν Ασπρομάλλη Γέρο στο απέναντι αναλόγι, ο οποίος ήταν σκυφτός και ακουμπούσε στην πατερίτσα του, κι άρχισα να τρέμω από ευλάβεια.

Ο Χατζεφεντής όταν με είδε, με ρώτησε.
– Μήπως κρυώνεις;
Και εγώ του είπα «όχι» και του έδειξα τον Ασπρομάλλη Γέρο που ήταν απέναντί μας. Ο Χατζεφεντής δεν ταράχτηκε καθόλου και του μίλησε Τουρκικά.
– Ελάτε να ψάλλουμε μαζί.

Ο Ασπρομάλλης όμως δεν απάντησε, παρά μας έκανε νόημα να συνεχίσουμε μόνοι μας. Επειδή εγώ δεν πρόσεχα πια στο βιβλίο αλλά κρυφοκοιτούσα τον Γέρο εκείνο και ο νους μου ήταν σ’αυτόν, αυτό είχε δημιουργήσει χασμωδία και ο Ασπρομάλλης αναγκάστηκε να φύγει. Φεύγοντας δε, τον είδαμε να εξαφανίζεται στην μικρή λίμνη του Αγιασμού, και τα νερά του Αγιασμού να πετιούνται μέσα στο Ναό.

Ο Χατζεφεντής είπε ότι ο Ασπρομάλλης εκείνος Γέρος ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος.

Τελειώσαμε και την Θεία Λειτουργία και μετά πήγαμε στο χωριό και εκεί διηγήθηκα το γεγονός. Τότε πολλοί Φαρασιώτες έτρεξαν στο Εξωκκλήσι της Παναγίας και πήραν με ευλάβεια από το Αγίασμα, που είχε πεταχθεί μέσα στο Ναό από το θαύμα του Αγίου.

Μετά το γεγονός αυτό ο Χατζεφεντής έμεινε έγκλειστος στο κελλί του σαράντα ημέρες και έλεγε ότι δεν είχε διάθεση, και οι χωριανοί νόμιζαν ότι ήταν αδιάθετος. Άλλοι δε έλεγαν ότι θα φοβήθηκε από το γεγονός αυτό.

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης», εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σελ. 62-63, σε: orthodoxia.online)

Ο Άγιος Χαράλαμπος στο Βαρβάσι της Χίου

Ο Καθεδρικός Μικρασιατικός Ναός του Αγίου Χαραλάμπους βρίσκεται στο Βαρβάσι της Χίου. Κτίστηκε το 1927 από τους διωγμένους Μικρασιάτες πρόσφυγες που ήρθαν στη Χίο μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Λόγω της πρόχειρης κατασκευής του ο ναός υπέστη σοβαρές ζημιές στους σεισμούς του 1949 και έτσι το 1967 κατεδαφίστηκε και ξαναχτίστηκε από την αρχή. Ένα από τα σημαντικότερα κειμήλια του Ναού είναι η Ιερή Εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους, η οποία χρονολογείται το 1877 και προέρχεται από τον Άγιο Χαράλαμπο Κρήνης (Τσεσμέ).

Οι τοιχογραφίες της καταστροφής του Τσεσμέ στον Άγ. Χαράλαμπο Βαρβασίου

Σύμφωνα με μαρτυρίες την εικόνα έφερε στη Χίο ένας Τούρκος βαρκάρης ο οποίος την είχε πάρει από την Μητρόπολη Κρήνης, όταν είδε ένα όραμα με τον Άγιο Χαράλαμπο να τον προστάζει να τον μεταφέρει στο καινούριο του «σπίτι». Στον ναό φυλάσσεται επίσης και Ιερό Λείψανο του Αγίου Χαραλάμπους. Το νάρθηκα του Ναού κοσμούν δύο τοιχογραφίες που αναπαριστούν την ιστορία του Ναού και τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Στη μία πλευρά γίνεται αναπαράσταση της άφιξης της Ιερής Εικόνας του Αγίου Χαραλάμπους στη Χίο με τον Τούρκο βαρκάρη, ενώ στην άλλη γίνεται αναπαράσταση του διωγμού των προσφύγων που ιστορήθηκε σύμφωνα με αφηγήσεις ζώντων προσφύγων.

Ο Άγιος Χαράλαμπος στον Τσεσμέ (Κρήνη) μετά και πριν την συντήρησή του

Η εκκλησία ρυθμολογικά ανήκει στην τρίκλιτη κεραμοσκέπαστη Βασιλική χωρίς τρούλο. Το Καθολικό είναι χτισμένο από πέτρα Θυμιανών και αποτελείται από νάρθηκα, κυρίως ναό και Ιερό Βήμα. Ο ναός είναι διακοσμημένος με τοιχογραφίες δουλεμένες σε καμβά, τις οποίες φιλοτέχνησε ο Αθηναίος Αγιογράφος Μιχαήλ Δουζενάκης, μεταξύ των ετών 1986-1991.

(amanivoice-chios.gr)

Ο Άγιος Χαράλαμπος σώζει τον μικρό άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Κάποτε, διηγείτο ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, όταν ήμουν μικρό παιδί, έπαθα τέτοιο σοβαρό κρυολόγημα, που έπεσα στο κρεβάτι με μεγάλη δύσπνοια και φοβερό πόνο στην αριστερή πλευρή του θώρακα. Γιατρός στο χωριό δεν υπήρχε και η μόνη καταφυγή μας ο Θεός και οι Άγιοί Του.

Είχαμε στο σπίτι μας μια μικρή ασημένια εικόνα του Αγίου Χαραλάμπη, θαυματουργή, έως εξακοσίων ετών, που τη φέραμε από τη Μικρά Ασία πατρογονικό κειμήλιο. Η μητέρα μου λοιπόν, έκανε πολλή προσευχή και μετάνοιες παρακαλώντας τον Άγιο.

Τότε βλέπω ένα χέρι Ιερέως από τον καρπό και κάτω, να περνάει πάνω από το κεφάλι μου, να κατεβαίνει στο στήθος μου στο σημείο που πονούσα, όπου με σταύρωσε και με χάιδεψε.

Αμέσως πέρασε ο πόνος και η δύσπνοια και έγινα καλά. Λέω τότε στη μητέρα μου: «Μητέρα, είδα ένα χέρι Ιερέως που με σταύρωσε και με χάιδεψε και είμαι καλά. Όλα πέρασαν». Μάλιστα της είπα, ότι το χέρι ήταν τριχωτό στο καρπό, με τόση λεπτομέρεια το είδα.

Παιδί μου, μου είπε η μητέρα μου, ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος που ήρθε και σε θεράπευσε. Τη σημερινή ημέρα να την τιμάς πάντοτε, ήταν του Αγίου Αποστόλου Θωμά, όταν έγινε το θαύμα, γιατί ήσουν νεκρός και αναστήθηκες.

(orthodoxia.online, fdathanasiou.wordpress.com)

Ο Άγιος Χαράλαμπος στην «εν Άρτη εκκλησία»

Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερέας στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτίμου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.). Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σεβήρος εξαπέλυσε διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. Όμως ο Άγιος ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε ο Λουκιανός διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στον γέροντα ιερέα. Έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά μέσου της πόλεως με χαλινάρι. Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου.

Ο λαογράφος Γεώργιος Μέγας σημειώνει: «Ο άγιος είναι κυρίως γνωστός ως διώκτης της πανώλους. Αι συνήθεις εικόνες του τον παριστούν πατώντα επί θηλυκού δαίμονος, εκ του στόματος του οποίου εξέρχεται πυρ. Είναι φυσικόν επομένως να τηρήται μετ’ αυστηρότητος η εορτή του (ιδία παλαιότερον) διά τον φόβον της επαράτου νόσου. Οι τοπικοί πάνδημοι εορτασμοί μετά λιτανείας των λειψάνων του συνεχίζονται πολλαχού της Ελλάδος (Θεσσαλία, Ηλεία, Κεφαλληνία κ.ά.)».

Η έναρξη του εορτασμού του Αγίου Χαραλάμπους στην Άρτα

Στις ενθυμίσεις του ηγουμένου της Κάτω Παναγιάς Κωνσταντίου Πλάτωνος, που βρίσκονται στο βιβλίο «Πηδάλιο» της Μονής με έτος γραφής το 1896 αναγράφονται τα εξής:

«Εν έτει Σωτηρίω 1768 ήρχισαν εν τη καθ’ ημάς εκκλησία Άρτης του εορτάζειν την μνήμην του πανενδόξου Ιερομάρτυρος και θαυματουργού Χαραλάμπους. Η αιτία ήν αύτη ως το ήκουσα εκ γηραιών και αξιοπίστων χριστιανών. Το αυτό έτος και την αυτή ημέραν έπεσε τοσαύτη βροχή μετά χαλάζης και βαθυτάτου σκότους, ώστε ενόμισαν ότι αύτη ημέρα ήθελεν αφανισθή ο κόσμος και η χάλαζα διήρκησεν ως την 5η Ιανουαρίου, διαστήματος περίπου μιας εβδομάδος, ήτις επροξένησεν μεγίστην φθοράν εις πολλά δένδρα, καρπούς και ζώα.

Και εις μνήμην ταύτης της δεινής συμφοράς και άλλων θαυμάτων, τους επικαλουμένους του αγίου αυτού ονόματος εορτάζεται μέχρι το νυν 1869, Φεβρ. 10». Σύμφωνα με τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία Μητροπολίτης Άρτας ήταν τότε ο Παΐσιος.

Ο Άγιος Χαράλαμπος σώζει την Πρέβεζα και την Άρτα από τη χολέρα, το 1848

Ο Άγιος Χαράλαμπος είναι πολιούχος των πόλεων Πρεβέζης, Πύργου Ηλείας, Κέας και Φιλιατρών. Στον άγιο αποδίδεται σωτήρια παρέμβαση το 1854, όταν λοιμός θέριζε τον τοπικό πληθυσμό της Πρέβεζας. Τότε η κάρα του αγίου μεταφέρθηκε από τη Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων στην Πρέβεζα, όπου τέθηκε σε προσκύνημα και θαυματουργικά απέτρεψε τη συνέχιση του θανατικού. Ο Παναγιώτης Αραβαντινός σημειώνει: «Κατὰ τό φθινόπωρον τοῦ 1848 ἐνέσκηψεν είς Ἀμφιλοχίαν τὸ μόλυσμα τῆς χολέρας, ἥτις οὐκ ὀλίγην θραῦσιν ἐνεποίησεν ἐν διαστήματι δύο μηνῶν ἐν τῇ πόλει τῆς Ἄρτης καὶ κατὰ τὰς περιοχὰς τοῦ Κάμπου καὶ τῆς Βρύσεως». Η θαυματουργική παρέμβαση του Αγίου Χαραλάμπους εξαφάνισε και στην Άρτα και στις γύρω περιοχές τη θανατηφόρο ασθένεια της χολέρας.

Τα λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους στην Άρτα

Τα λείψανα του αγίου έχουν θεραπευτική δύναμη: «ἐξαιρέτως δὲ φυλάττει ἀμολύντους ἀπὸ τὴν λοιμικὴν νόσον, ἤγουν ἀπὸ τὴν πανοῦκλαν, ἐκείνους ὁποῦ μὲ πόθον καὶ πίστιν ἀδίστακτον φέρουν ταύτην τὴν Ἁγίαν Κάραν». Είναι ο κατεξοχήν προστάτης από τον συγκεκριμένο λοιμό: «Πανώλους έλατῆρα, ρῦσαι ἐκ βλάβης, λοιμοῦ τοῦ πανωλέθρου, Χαράλαμπες γενναῖε, λοιμοῦ σέ ἀναδείξας, ρύστην ὀξύτατον, λύτρωσαι οὖν πάσης, ανάγκης τοῦ πανώλους». Ο ίδιος ο Άγιος αναφέρεται ότι αιτήθηκε από τον Θεό: «Εἰς ὅποιον τόπον εὑρεθῇ κομμάτι ἀπὸ τὸ λείψανόν μου καὶ εἰς ὁποίαν χώραν μὲ θέλουν ἑορτάζῃ, νὰ μὴ γίνῃ ποσῶς πεῖνα, οὔτε πανούκλα νὰ θανατώνῃ τοὺς ἀνθρώπους ἄωρα».

Ο Μητροπολίτης Σεραφείμ Ξενόπουλος στο δοκίμιό του αναφέρει ότι στην Άρτα υπάρχουν λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους στην Ιερά Μονή Ροβελίστης, στην ενορία του Αγίου Γεωργίου καθώς και σε περίχωρα της Άρτας, όπως στην ενορία των Κωστακιών (Ι.Μ. Νικοπόλεως) καθώς και στο Μετόχι της Μονής Ιβήρων – Παναγία Πορταΐτισσα. Όμως λείψανο του Αγίου Χαραλάμπους υπάρχει και στην ιερά Μονή Κάτω Παναγιάς. Η έρευνά μας για τον τρόπο που απόκτησε η μονή το συγκεκριμένο λείψανο μας οδήγησε σε μια άγνωστη στους Αρτινούς εκκλησιαστική προσωπικότητα, τον Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Χερουβείμ Άννινο. Ο συγκεκριμένος μακαριστός Μητροπολίτης γεννήθηκε στο Ληξούρι Κεφαλληνίας, το 1890. Στις 29 Νοεμβρίου 1908 εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου Όρους. Διάκονος χειροτονήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1909 από τον Μητροπολίτη π. Καρπάθου και Κάσου Νείλο. Στην συνέχεια ήλθε στην Άρτα, γράφτηκε στο μοναχολόγιο της ανδρικής αδελφότητας της Κάτω Παναγιάς (αρ. 55/19-3-1911 έγγραφο Ι.Μ. Κάτω Παναγιάς). Φοίτησε στην ιερατική σχολή της Άρτας και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος (1934) από τον τότε Μητροπολίτη Άρτας Σπυρίδωνα. Στην συνέχεια εκλέχτηκε Μητροπολίτης Παροναξίας (1935) και αργότερα (1945) μετατέθηκε στην Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών. Αυτός πιθανότατα μετέφερε και τεμάχιο του λειψάνου στην Μονή της Κάτω Παναγιάς, όπως και στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Ληξούρι. Απεβίωσε στα Τρίκαλα, στις 8 Μαρτίου 1952.

Ο ιερός ναός Αγίου Χαραλάμπους Πρεβέζης και το περίτεχνο τέμπλο του

Άγνωστο θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους στην Άρτα

Πριν τρία περίπου χρόνια (8-5-2018) στον τοπικό τύπο ο Αρτινός κ. Ηλίας Καραθάνος (Η.Κ.) (συνταξιούχος τραπεζικός υπάλληλος και πτυχιούχος ιστορίας και Ψυχολογίας) δημοσίευσε ένα άγνωστο θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους σε μια Αρτινή οικογένεια, που ζούσε σε κάποιο χωριό της Άρτας. Αναδημοσιεύουμε στην συνέχεια ένα απόσπασμα του σχετικού άρθρου μετά την άδεια που μας παραχώρησε ο κ. Η.Κ τον οποίο ευχαριστούμε ιδιαίτερα.

«Προστάτη στον γάμο μου (10-2-1980) όρισα τον Άγιο Χαράλαμπο, τον οποίο ευλαβούμαι και το εν λόγω Μυστήριο τελέστηκε την ημέρα της γιορτής του, κατά Κυριακή. Απ’ αυτό το τελευταίο γεγονός ορμώμενος, στην καθημερινή μου προσευχή τον επικαλούμαι, ως πρεσβευτή του ελέους του Κυρίου για όλα τα μέλη της υπό ευρεία έννοια οικογένειάς μου. Πολλά μπουρίνια ξεσπούν στη ζωή, ξαφνικά κι αναπάντεχα και δέρνουν αλύπητα την ψυχή και το σώμα μου, από 32 ετών -31 συναπτά χρόνια μέχρι σήμερα- με βαριά αναπηρία παραπληγίας, βεβαιωμένου λοιπόν πάνω στην ύπαρξή μου, που μοιάζει με κλονισμένα δένδρα, που ανήμπορα προσπαθούν να σταθούν ολόρθα στη λύσσα ανώτερων φυσικών δυνάμεων. … Επιθυμία μου την οποία διοχετεύω στον Άγιο Χαράλαμπο, για να την διαβιβάσει με τη σειρά του στον Κύριο, μεσιτεύοντας κιόλας σ’ Αυτόν, παρόλες τις σφοδρές αντιξοότητές μου, να αναδεικνύομαι ψηλόκορμος, θαλερός, χάρμα οφθαλμών, σαν τα δέντρα που αντιστέκονται στις καταιγίδες με βαθιά ριζώματα και σθεναρά κλωνάρια.

Πολλές θύελλες χτυπούν και την Αναστασία από παιδούλα ακόμη. Χωρίς τη σκιά του πατέρα και το μητρικό χάδι μεγάλωσε από τα εννέα της χρόνια, παρά μόνον με τον αδερφό της, τον Γιώργη. Και το μωρό τους αδερφάκι, την Όλγα που η ίδια την ανάστησε. Με τη φτώχια να σφίγγει πάντα ανελέητα την καρδούλα τους να συγυρίζει αυτή από τα νηπιακά της χρόνια, το πατρικό τους σπιτάκι, να οργώνει ο αδερφός το χωραφάκι τους, με τον ψαρό, το άλογο του πατέρα που χρησιμοποιούνταν ως μέσο επικοινωνίας και μεταφορικό της συγκομιδής και καυσόξυλων της οικογένειας. Με τέτοια έσοδα, καταφέρνουν να φυτοβιούν και να τα βγάζουν πέρα με δυσκολία, δηλαδή να κουτσοπερνούν. Αποκούμπι τους έχουν και την κυρά-Μαρία, την καλή γειτόνισσα -συνετή, εύστροφη κι έμπιστη γυναίκα- που παραστέκεται με ενδιαφέρον κι επιμέλεια στα τρία ορφανά, όσο μπορεί με φιλέματα κι όσο βέβαια της επέτρεπαν τα πενιχρά οικονομικά, αλλά απλόχερα έδινε και συμβουλές αγάπης και παρηγοριάς που στοίχιζαν μόνον ηθικά.

Όμως, τα τελευταία χρόνια, ο πόλεμος -σκιάχτρο θανάτου- απειλεί ακόμη κι αυτή τη ζωή τους. Ο Γιώργης είναι ήδη στο αλβανικό μέτωπο και τον ψαρό τον επιτάξανε για να κουβαλάει κανόνια και πολεμοφόδια και τρόφιμα στα απόκρημνα βουνά της Πίνδου. Και στα μετόπισθεν πια, στο σπιτικό απέμεινε μόνον η μικρή Αναστασία κι η μικρότερη Όλγα. Και το χειρότερο: Έχουν περάσει αρκετοί μήνες που είναι καθηλωμένη στο κρεβάτι, σχεδόν εντελώς κατάκοιτη. Ανάπηρη, με πόνους ανυπόφορους και φρικτούς στα πόδια και πιο πολύ επικεντρωμένους στα γόνατα. Όλα αυτά είναι τόσο οξυμένα που την ακινητοποιούν. Αφότου της πήραν το άλογο για επίταξη, αναγκάστηκε να σκάβει με το τσαπί, αν και πρόκειται για άμαθη κοπελίτσα, με αποτέλεσμα να βγάλουν ρόζους τα χέρια της και να πληγιάσουν και να φλεγμαίνουν οι αρθρώσεις. Δεν μπορεί πλέον να σηκωθεί από το κρεβάτι, ούτε με βοήθεια και πολύ περισσότερο αδυνατεί να κρατήσει ένα ποτήρι νερό, λόγω του βάρους του των 150 γραμμαρίων και το τρεμούλιασμα στα χέρια της.

Και κλαίει για το χάλι της και διαρκώς προσεύχεται νοερά κι επίμονα η Αναστασία, από το κρεβάτι του πόνου, πάντα ασχολούνταν το μυαλό της με τον Χριστό και τους Αγίους, χωρίς καθόλου να βαρυγκωμάει και να παραπονείται, ούτε για τον Θεό, ούτε για κανένα, καθώς η αγάπη για το πλάσμα Του είναι ασύγκριτη κι άφθαστη κι οι βουλές Του ανεξιχνίαστες. Όμως πονάει αβάστακτα, τόσο στο σακατεμένο σώμα της, όσο και για τη μικρούλα Όλγα, που τη βλέπει σ’ αυτήν την ανήμπορη κατάσταση και να μαραζώνει. Ας είναι καλά η κυρά Μαρία, τα νοιάζεται τα κακόμοιρα παιδιά σαν να είναι μάνα. Κυριολεκτικά ισχύει αυτή η μεταφορά της κυρίας Μαρίας, γιατί αναπληρώνει το μακρύ χέρι του Θεού, καθώς η ανεξάντλητη αγάπη της ήταν Θεόσταλτη.

Η τροχιά του χρόνου σημάδεψε και την ημέρα 10 Φεβρουαρίου, άλλη μια μέρα με δάκρυα στα γαλανά μάτια της Αναστασίας που χαράζουν αυλάκια στο πρόσωπό της. Ξημέρωσε πάλι με ανυπόφορους πόνους κυρίως στα πόδια, η παραμικρή απόπειρα κίνησης ήταν κι ένας σφάχτης, όμως η μόνη γλυκιά απόδραση και καταφυγή από τις δοκιμασίες που χειμάζεται κάποιος είναι η επίμονη προσευχή στην ησυχία του κρεβατιού του πόνου. Λοιπόν, στο ίδιο μοτίβο κύλισε η μέρα μέχρι το μεσημέρι, δηλαδή με συγκίνηση, στενοχώρια, απαισιόδοξες σκέψεις και ένθερμη και διακαή προσευχή.

Τότε ακούστηκε θόρυβος από βήματα στο διάδρομο κι η Αναστασία υπέθεσε ότι είναι η κυρά-Μαρία που την περιποιούνταν έξω απ’ την κάμαρά της κι η Αναστασία δεν θέλει να δείχνει κλαμένη και σκουπίζει τα μάτια της, περιμένοντας να δει να μπαίνει η καλή γειτόνισσα. Μπροστά της όμως βλέπει έναν ψηλό και στητό ιερωμένο με μαύρο ράσο κι ολόλευκη μακριά γενειάδα. Την κοιτάζει με ιλαρό, στοργικό βλέμμα και της μεταδίδει τη γαλήνη της ψυχής του. Της απευθύνει λόγια συμπόνιας και κατανόησης, λέγοντας: «Τι έχεις κόρη μου, γιατί κλαις;». Και έχει η φωνή του τόση απαλοσύνη κι αγάπη, που η Αναστασία αυθόρμητα αποκρίνεται: «Και τι δεν έχω, παππούλη: Ορφάνια, φτώχια, μοναξιά, αφόρητους πόνους… πολλαπλούς πόνους… αδυναμία! Δεν τολμώ να αγγίξω τα γόνατα από τους οξείς πόνους και το πρήξιμο. Τα πόδια μου διαρρέονται από ξαφνικό ρίγος και δεν με βαστούν όρθια. Και παραμένω κλινήρης κι ανήμπορη να σηκωθώ από το κρεβάτι».

Κι ο ιερωμένος συνέχισε: «Τάξε, κόρη μου στον Άγιο Χαράλαμπο, που είναι προστάτης μας, συνοδεύοντας έτσι την παράκλησή σου και θα δεις ότι σίγουρα θα σε βοηθήσει απ’ τη στενοχώρια σου που προκαλούν οι απαισιόδοξες κι αρνητικές σκέψεις. Προσπάθησε να μην κατακλύζουν το νου σου δυσάρεστες σκέψεις». Και σηκώνει το σεβάσμιο χέρι του κι ευλογεί την Αναστασία. Και κατόπιν, όπως διακριτικά εμφανίστηκε στο κατώφλι της, έτσι κι απομακρύνεται αφήνοντας άφθονη χαρά στην ανήμπορη κόρη. Ήταν τόση που έμεινε ανεξήγητη κι άφησε άφωνη κι έκπληκτη την νεαρή.

Με σπάνιο θαυμασμό, η ορφανή νέα και στεντόρεια φωνή, μαντεύει σωστά κι αποκαλύπτει: «Ο άγιος Χαράλαμπος! Αυτός ήταν!», καθώς ένιωσε την παρουσία του αγίου. Κι αμέσως μετά την εν λόγω συνομιλία, επήλθαν τα θεραπευτικά αποτελέσματα. Δοκίμασε να κρεμάσει τα πόδια της από το κρεβάτι και πραγματικά μπόρεσε! Και στη συνέχεια δοκίμασε να πατήσει κάτω, βάζοντας δύναμη στα πόδια της. Και να, τα κατάφερε και το εγχείρημα στέφθηκε από επιτυχία, χωρίς ούτε τον παραμικρό πόνο κι εύκολα στάθηκε όρθια, χωρίς δυσκολία. Δεν πονούσε καθόλου η Αναστασία, μετά την αποτελεσματική επέμβαση.

Δεν μπορεί όμως να πιστέψει και να κατανοήσει, γιατί η Θεία Χάρη μέσω του Αγίου Χαραλάμπους, διάλεξε την αμαρτωλότητα κι αναξιότητά της; Πραγματικά είναι ανεξιχνίαστη κι άδηλη η οδός του Κυρίου! Κάνει το Σταυρό της και προχωράει διστακτικά προς την εξώθυρα, περίχαρα χωρίς να αισθάνεται απολύτως καμιά ενόχληση. Αλλά υποβάλλει τα πόδια της σε κάθε κακουχία για να δοκιμάσει κάθε ενδεχόμενο και να εξακριβώσει και να απορρίψει κάθε σκοτεινή περίπτωση, με το να είναι αποστομωτική στις απαντήσεις σε καθέναν αντιλέγοντα κακόπιστο. Πάλι διακριτικά κι ανεπαίσθητα από τα περίεργα μάτια, δοκιμάζει να τρέξει και το καταφέρνει άνετα. Και για να εκτονώσει την άφατη χαρά της, κλαίγοντας αγκαλιάζει την αδερφούλα της, την Όλγα, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, λέγοντας με περίσσια τρυφερότητα: «Όλγα μου, ο Άγιος Χαράλαμπος με έκανε καλά! Δες τα πόδια μου. Δεν πονάνε. Μπορώ πολύ ευχερώς να περπατώ και τρέχω ακόμη!.».

Συγχρόνως κάνοντας μια επίδειξη των επιδόσεών της, εκθειάζοντας το θείο έργο και τη μεσιτεία του Αγίου Χαραλάμπους, αντιπαραβάλλοντας την αμαρτωλότητα, αναγιότητα κι ολιγοπιστία της. Παρόλα αυτά επικράτησε το Θείο Θέλημα με την απερίσπαστη αγάπη. ….Η Αναστασία, συχνά έλεγε, μετά το θαύμα του αγίου Χαραλάμπους: «Όσους κόμπους κόκαλα κι αν έχω, τόσα είχα πρώτα και καρφιά-πόνους, τώρα έχουν αποκατασταθεί και τα πρωτογενή και τα δευτερογενή συμπτώματα της ακινησίας, όπως η αχρωματοψία, η πτώση βλεφάρων, η ωχρά κηλίδα, ο ερεθισμός στα μάτια, η επιπεφυκίτιδα, πόνους στη μέση, μειωμένες αισθήσεις κ.λπ.». Ανελλιπώς, κάθε μέρα, πάντα μνημονεύει τον Άγιο Χαράλαμπο στην προσευχή της και στο τέλος της ευχαριστίας αναφέρει το Απολυτίκιό του: «Ως στύλος ακλόνητος της Εκκλησίας Χριστού, και λύχνος αείφωτος της οικουμένης σοφέ, εδείχθης Χαράλαμπε· έλαμψας εν τω κόσμω διά του μαρτυρίου, έλυσας των ειδώλων την σκοτόμαιναν, μάκαρ, διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς».

(Πρωτοπρεσβύτερος Δημ. Αθανασίου, Εκπαιδευτικός, Ηχώ Άρτας, fdathanasiou.wordpress.com)

Ο Άγιος Χαράλαμπος Αργιθέας

Κάθε χρόνο στις 10 Φεβρουαρίου, σύσσωμοι οι κάτοικοι της Αργιθέας εορτάζουν τον Άγιο Χαράλαμπο, στην Ανδρώα Ιερά Κοινοβιακή Μονή Γεννεσίου της Θεοτόκου Πετριλίων, συνήθεια που διατηρούν από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Η Ιερά Μονή Πετριλίων βρίσκεται σε υψόμετρο 1.280 μ. στις πλαγιές του όρους Βουτσικάκι, στην Τοπική Κοινότητα Πετρίλου Δήμου Αργιθέας, Π.Ε. Καρδίτσας – Θεσσαλίας. Το Καθολικό της ιστορείται από το 1851 και σε αυτήν αποθησαυρίζονται ιερά αποτμήματα λειψάνων του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, του Αγίου Τρύφωνος, του Αγίου Παντελεήμονος και του Αγίου Χαραλάμπους Προστάτου των πασχόντων από λοιμώδη νοσήματα. Οι παλαιότεροι Αργιθεάτες, λόγω της ύπαρξης αποτμήματος του ιερού λειψάνου του Αγίου Χαραλάμπους, ονόμαζαν την Ιερά Μονή «Μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους». Ο Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυρας είναι πολιούχος του χωριού Λεοντίτου Αργιθέας, στο οποίο, μέχρι το έτος 1930, υπήρχε μοναστήρι στο όνομα του Αγίου.

(Σπύρος Θ. Κουτσοχρήστος, σε: diakonima.gr)

Ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους σέ Μοναχό Ἁγιορείτη

Ὁ Μοναχός αὐτός ἦταν γέροντας κι ἀσθενοῦσε σοβαρά. Ὑπέφερε πολύ κι ἄρχισε νά δημιουργεῖται στήν ψυχή του κάποιο παράπονο. Ἀλλά, «θροῦς γογγυσμοῦ οὐκ ἀποκρύπτεται». Ἔτσι, ἕνα ἀπόγευμα, ἐνῶ ἦταν μόνος, ἦρθε στό κελλί του ἕνα φωτεινότατο καί καλωσυνᾶτο γεροντάκι. Ὁ ἄρρωστος Μοναχός χάρηκε.

Τοῦ εἶπε τόν πόνο του κι ἐκεῖνος τόν ἄκουγε μέ ὑπομονή καί κατανόηση. Μετά τό γεροντάκι τοῦ λέει μέ γλυκύτητα: «Κάνε λίγο ἀκόμη ὑπομονή, ἀδελφέ μου! Ὁ Κύριος σοῦ ἔχει ἑτοιμάσει ἐκτός ἀπ’ τό στεφάνι τῆς ἀσκήσεως καί στέφανο Μαρτυρίου! Σκέψου τί τράβηξα κι ἐγώ, καί ἤμουν 113 ἐτῶν, ὅταν μαρτύρησα! Μοῦ κάρφωσαν καρφιά στό κεφάλι, στό σῶμα, στά πόδια, καί μ’ ἔγδερναν μέ σιδερένια νύχια! Ὅλα τά ὑπέμεινα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὑπομονή καί σύ, ἀδελφέ, ὑπομονή, μήπως καί χάσεις τό στεφάνι σου!».

Αὐτά εἶπε καί χάθηκε χωρίς νά βγεῖ ἀπ’ τό κελλί! Ἦταν ὁ ἅγιος Χαράλαμπος!

(Ἀπό τό βιβλίο: «Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό», εκδ. Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας, Δωρίδα 2005, σε: panagia-ierosolymitissa.blogspot.com)

Ο Άγιος Χαράλαμπος Αϊδινίου Ν. Μαγνησίας

Στον Νομό Μαγνησίας, στην ευρύτερη περιοχή του Αλμυρού, βρίσκεται το χωριό Αϊδίνιο. Χτίστηκε κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αλλά οι ιστορικές πηγές δεν μαρτυρούν περαιτέρω πληροφορίες για την ίδρυσή του. Το χωριό βρίσκεται παραπλεύρως της Εθνικής Οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης και σήμερα είναι ευρέως γνωστό στις γύρω περιοχές, λόγο του Ιερού Ναού του Αγίου Χαραλάμπους, ο οποίος είναι και ο προστάτης του. Ο λόγος της ευρείας αυτής διάδοσης, είναι οι αναρίθμητες μαρτυρίες από πλήθος κόσμου, αλλά και κατοίκους του χωριού, για τις εμφανίσεις και τα θαύματα του Αγίου. Έτσι, ο ιερός ναός μέχρι και τις μέρες μας, αποτελεί ιερό προσκύνημα για μεγάλο αριθμό πιστών από πολλά μέρη της Ελλάδας.

Κατά τα τέλη του 17ου μ.Χ. αιώνα, η ευρύτερη περιοχή μαστιζόταν από την πανώλη, ενώ παράλληλα μια τοπική επιδημία χολέρας επεκτάθηκε από τη Λάρισα και θέρισε και αυτή με τη σειρά της αμέτρητες ψυχές, αρκετές ώστε να θεωρηθεί η περιοχή ως ένα απέραντο νεκροταφείο. Τότε ήταν που για πρώτη φορά έκανε την εμφάνισή του ο Άγιος Χαράλαμπος και υποσχέθηκε στους λιγοστούς πλέον κατοίκους πως θα τους προστατέψει και θα τους σώσει από την μάστιγα της πανώλης και του Μαύρου Θανάτου.

(π. Θεόφιλος, σε: inagiosxaralampoys.weebly.com)

Ο Άγιος Χαράλαμπος της κατεχόμενης Κοντέας Κύπρου

Η σημερινή εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους κτίστηκε πάνω από δύο παλαιότερες εκκλησίες. Όταν οι Τούρκοι κατέκτησαν την Κύπρο και έγιναν ιδιοκτήτες της έπαυλης και της μεγάλης περιουσίας που ήταν γύρω από την έπαυλη, την πώλησαν στην αρχιεπισκοπή. Οι νέοι ιδιοκτήτες εγκατέστησαν εκεί μοναχούς οι οποίοι, έπρεπε να έχουν εκκλησία για τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Πότε ακριβώς έκτισαν την πρώτη εκκλησία είναι άγνωστο. Κτίστηκε μια πολύ μικρή εκκλησία για τις ανάγκες των μοναχών. Μέχρι το 1821 όταν έγιναν οι σφαγές της 9ης Ιουλίου, οι μοναχοί ήταν εκεί. Το μετόχι της Κοντέας δημεύτηκε και περιήλθε στα χέρια των Τούρκων. Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι Τούρκοι το πώλησαν και πάλι στην αρχιεπισκοπή. Αρχιεπίσκοπος μετά τον απαγχονισθέντα Κυπριανό ήταν ο Ιωακείμ ο Γ’. Ο Ιωακείμ, άγνωστο γιατί, το πώλησε στη ματάμ Λουΐζα Λαπιέρ. Ο άντρας της Λουΐζας, Τζιώρτζ Λαπιέρ, κατοικούσε στη Λάρνακα και ήταν δραγομάνος (διερμηνέας) του προξενείου της Γαλλίας.

Όταν εγκαταστάθηκαν εκεί οι Φράγκοι το 1823, άρχισαν να επεκτείνουν και την περιουσία και τις επιχειρήσεις. Λέγεται ότι ο Τζιώρτζ Λαπιέρ ήταν φίλος του Τούρκου διοικητή της Κύπρου κι έτσι έγινε ιδιοκτήτης μεγάλων εκτάσεων γης, που όπως έλεγαν «ώσπου εθώρεν ήταν δικά του». Κατείχε φιρμάνι από τον Σουλτάνο της Κωνσταντινούπολης, το οποίο έλεγε ότι όποιος πατούσε το χώμα του αποκτούσε άσυλο και δεν τον έπιανε ο νόμος του Τούρκου Διοικητή της Κύπρου. Δηλαδή ήταν «κράτος εν κράτει». Για να δουλέψουν τη γη χρειαζόντουσαν πολλά χέρια. ΄Ετσι άρχισε η έπαυλη να παίρνει όψη χωριού. Από όλα τα μέρη της Κύπρου: Πάφο, Καρπάσι, Μεσαρκά, εγκαταστάθηκαν στην Κοντέα, στην αρχή γύρω από το μετόχι, ύστερα δε μέχρι ένα χιλιόμετρο στα βόρεια και ανατολικά της έπαυλης. Μπροστά σ’ αυτήν την ανάπτυξη του πληθυσμού, η μικρή εκκλησία αδυνατούσε να ικανοποιήσει τις θρησκευτικές ανάγκες της κοινότητας. Τότε απoφασίστηκε να κτιστεί μεγαλύτερη εκκλησία. Αυτό και έγινε, αφού κατεδαφίστηκε η μικρή, που όπως έλεγαν οι γεροντότεροι ήταν ένα «μακρυνάρι». Η νέα εκκλησία ήταν πολύ μεγαλύτερη της πρώτης και πολύ στερεά. Τα εγκαίνιά της έγιναν από τον Αρχιεπίσκοπο Σωφρόνιο το έτος 1876. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και πάλι η εκκλησία «η μεγάλη» δεν ήταν ικανή να ικανοποιήσει τις θρησκευτικές ανάγκες του χωριού, που αυξάνονταν αλματωδώς.

Ιερός ναός Αγίου Χαραλάμπους Κοντέας

Άρχισαν οι σκέψεις και συσκέψεις να κτιστεί άλλη εκκλησία μεγαλύτερη. Αποφασίστηκε να κτιστεί, αλλά που; Εκεί διχάστηκαν οι γνώμες. Η πάνω γειτονιά που ήταν κοντά στην εκκλησία ήθελε να κτιστεί εκεί που ήταν η άλλη. Η κάτω γειτονιά, με αρχηγό τον Παπακωνσταντή, ήθελε να κτιστεί στο κέντρο του χωριού. Ο Παπάκωνσταντης είχε ένα μεγάλο οικόπεδο (εκεί κτίστηκαν το 1968 τα Εθνικόφρονα Σωματεία) και θα το δώριζε να κτιστεί εκεί για να ευκολύνεται όλο το χωριό. Ύστερα από τις συζητήσεις υπερίσχυσε η γνώμη της πάνω γειτονιάς, για να μη μετακινηθεί ο Άγιος από τον τόπο του. Τότε γεννήθηκε άλλο πρόβλημα. Δεν υπήρχε αρκετός χώρος για να χωρέσει και άλλη μεγαλύτερη εκκλησία. Αποφασίστηκε και πάλι να χαλαστεί η εκκλησία που κτίσθηκε πριν 24 περίπου χρόνια, αλλά πού θα γινόταν λειτουργία;

Τελικά αποφασίστηκε να μείνει η παλιά εκκλησία εκεί για να γίνεται η λειτουργία και η νέα να κτιστεί από πάνω της. Όταν άρχισε η ανέγερση της τρίτης εκκλησίας και μαθεύτηκε στα γύρω χωριά μέχρι την Αθηαίνου, Άσσια, Βατυλή και προ πάντων τη Λύση, προθυμοποιήθηκαν όλοι να συνδράμουν με κάθε τρόπο. Όσοι είχαν αμάξια, κυρίως βοδάμαξα, τέθηκαν σε συναγερμό για χάρη του Αγίου Χαραλάμπους, που ήταν ο πιο αγαπητός άγιος, γιατί ήταν ο μοναδικός στην επαρχία. Το πανηγύρι του αγίου θεωρείτο η πιο μεγάλη θρησκευτική γιορτή της περιοχής. Όλοι λοιπόν οι έχοντες «ζευκαρόβουα» και αμάξια, βέβαια, τα διέθεσαν για να μεταφέρουν πέτρες και άλλα υλικά για να κτιστεί μια μεγάλη εκκλησία προς δόξαν του Ιερομάρτυρα Χαραλάμπους!

Τις πέτρες τις μετέφεραν από την Ορόκλινη. Ήταν μια δύσκολη διαδρομή. Είχαν να περάσουν από το πογάζι της Πύλας (μεγάλο και απότομο ανήφορο), που ήταν πολύ επικίνδυνο για τα βοδάμαξα. Η χάρις του Αγίου βοήθησε και κτίστηκε. Βέβαια, και με τη συνδρομή των χωριανών, που οι έχοντες βοήθησαν οικονομικά και οι φτωχοί με εθελοντική εργασία. Η νέα εκκλησία τελείωσε τα πρώτα χρόνια του 1900, μια χρονολογία που ήταν γραμμένη στη μετώπη της εξώθυρας. Άλλοι λένε πως έγραφε 1901, άλλοι 1906 και άλλοι όχι πριν το 1910. Μέσα στην εκκλησία υπάρχει ακριβώς πάνω από την αριστερή χοροστασία, μαρμάρινη πλάκα που γράφει ότι η εκκλησία εγκαινιάστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Σωφρόνιο το 1876. Εδώ είναι φανερό ότι η χρονολογία αυτή είναι της προηγούμενης εκκλησίας και όταν κτίστηκε η νέα θεωρήθηκε περιττό να γίνουν ξανά εγκαίνια. Η αρχιτεκτονική που είναι κτισμένη η εκκλησία είναι αποικιακού ρυθμού, γιατί συνέπεσε με την άφιξη των Άγγλων στο νησί οι οποίοι εισήγαγαν αυτόν τον αρχιτεκτονικό ρυθμό από τα τέλη του 19ου αιώνα. Είναι μονόκλιτη βασιλική με οξυκόρυφες καμάρες και σταυροθόλια (από το βιβλίο του Δομετίου μοναχού, «Η Σταυρωμένη Άγια Νήσος»).

Οι ιεροί ναοί Αγίου Χαραλάμπους Λάρνακας, Κάτω Δρυός και Ακανθούς Κύπρου

Άξια λόγου ήταν η εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους, που ήταν επίχρυση. Επίσης η αγία τράπεζα η οποία ήταν από πεντελικό μάρμαρο όπως και οι τέσσερις κολώνες που παρίσταναν αγγέλους. Ήταν έργο του μάστρε – Γιακουμή, κατ’ ακρίβεια των μαθητών του, που ξεχώρισε τέσσερις και τους ανέθεσε την κατασκευή τους. Tο καλύτερο, έλεγαν, ήταν του μάστρε – Παυλή. Μεγάλης αξίας ήταν μια εικόνα της Παναγίας που βρισκόταν στη μέση οριζόντια σειρά του εικονοστασίου, στη δεύτερη ή τρίτη σειρά των μικρών εικόνων, στην αριστερά πτέρυγα. Στον γύρο της είχε άνθη που κυριαρχούσαν τα τριαντάφυλλα. Ένας ξένος τεχνοκρίτης μας δήλωσε ότι είναι μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, και αξίζει πολλά. Στο εικονοστάσι φαινόταν το πλάτος της προηγούμενης εκκλησίας, γιατί ο τεχνίτης που έκανε την πρόσθεση για να φτάσει το πλάτος της καινούριας εκκλησίας, δεν μπόρεσε να μιμηθεί τον τεχνίτη του πρώτου. Ο γυναικωνίτης ήταν ξύλινος, στηριζόμενος πάνω σε πολύ ωραίες ξυλόγλυπτες κολώνες, με πολύ ωραία κιονόκρανα. Δίπλα από τον δεσποτικό θρόνο ήταν ένα εκκρεμές ρολόι το οποίο δωρήθηκε από τους αδελφούς Χρύσανθο και Παναγή Αντωνιάδη – Πραματία. Αυτό το ρολόι μας οδηγούσε να κτυπήσουμε την καμπάνα για να πάμε σχολείο και να σχολάσουμε, μεσημέρι και απόγευμα. Ένας άλλος δωρητής κατ’ άλλους ο κτήτορας της πρώτης εκκλησίας του Αγίου Χαραλάμπους, ήταν κάποιος με το επίθετο Ματσούκας. Περισσότερες πληροφορίες για τον Ματσούκα αναφέρονται σε επόμενες σελίδες.

Δίπλα από την εκκλησία, βορειοανατολικά, ήταν το πρώτο νεκροταφείο και μέχρι των ημερών που φύγαμε από το χωριό σωζόταν ακόμα ένα μνημείο με σιδερένιο κιγκλίδωμα και ένα κυπαρίσσι πάνω από τον τάφο που βρισκόταν αριστερά της βόρειας εισόδου της εκκλησίας. Υπήρχε ακόμα ένας τάφος χωρίς κανένα σημείο. Μας έλεγαν οι παλαιοί ότι εκεί τάφηκε ο ιερομόναχος Μελέτιος, αδελφός του Παπά Κωνσταντή. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερόταν ο πρωτομάστορας της εκκλησίας. Δυστυχώς το όνομά του δεν διεσώθηκε. Το επίθετό του ήταν Ψώρης και μ’ αυτό ήταν γνωστός. Το καμπαναριό πέρασαν αρκετά χρόνια να προστεθεί. Κατ’ ακρίβεια φιλοτεχνήθηκε άριστα από τον μάστρε – Παυλήν του Σωτήρη, αδελφότεχνο και μαθητή του μάστρε – Γιακουμή, ο οποίος υπογραφόταν Ιάκωβος Παύλου. Το καμπαναριό διακρίνεται για την κομψότητά του. Η καμπάνα του κτύπησε για πρώτη φορά το 1917 και ελπίζουμε να μην είναι η τελευταία του το 1974. Εδώ ας αναφέρουμε ένα περιστατικό που θεωρήθηκε ως θαύμα. Αυτό συνέβη στη δεκαετία του 1920-1930. Ήταν η ημέρα του πανηγυριού του Αγίου Χαραλάμπους, την ώρα που γινόταν η λιτανεία και η περιφορά της εικόνας του Αγίου, και ενώ η καμπάνα διαλαλούσε το γεγονός θριαμβικά με τις «τριπλοφατσιές» της και ενώ οι νέοι συναγωνίζονταν ποιος θα την έκανε να διαλαλεί πιο δυνατά, η καμπάνα γκρεμίστηκε κάτω από το πανύψηλο καμπαναριό της και φυτεύτηκε στη γη, 3-4 μέτρα έξω από τον τοίχο της εκκλησίας.

Δίκαια μπορεί να θεωρηθεί ως θαύμα! Στο πανηγύρι ήταν και ο ποιητής Παλαίσιης και είπε πως θα πιστοποιούσε το θαύμα με τη μούσα του. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο να περάσει ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο και να βρεθεί μια χαραμάδα που να χωρέσει την καμπάνα χωρίς να βλάψει κανέναν και ούτε η καμπάνα να πάθει καμιά ζημιά. Την ανέβασαν ξανά στη θέση της και έκανε τη δουλειά της μέχρι την αποφράδα ημέρα της προσφυγοποίησης των Κοντεατών. Ας ελπίσουμε πως κάποτε θα σημάνουν «χαράς ευαγγέλια», με την επιστροφή των δικών της ανθρώπων, αυτών που την ανέβασαν στην υψηλή θέση και αποστολή της. Βόρεια της εκκλησίας, είναι κτισμένος ο ηλιακός με πολλές καμάρες. Δυτικά της εκκλησίας κτίστηκαν και άλλοι ηλιακοί, αλλά με κολώνες αντί με καμάρες, ήταν δε μια παραφωνία κοντά στους άλλους, τους πρώτους. Οι ηλιακοί αυτοί, οι δεύτεροι δηλαδή, ακουμπούσαν πάνω σε τοίχο της έπαυλης των Λαπιέρ. Νότια της εκκλησίας υπήρχε αυλή αρκετά ευρύχωρη κι έτσι οι λιτανείες γίνονταν με άνεση. Προς τα νότια, υπήρχαν δύο λάκκοι, ο ένας ήταν πηγάδι ο δε άλλος χρησίμευε να χύνουν τα αγιασμένα νερά της κολυμβήθρας μετά το βάπτισμα των παιδιών. Εδώ πρέπει να γίνει αναφορά και στην πρώτη κολυμβήθρα που χρησιμοποιείταν από τους προγόνους μας. Ήταν μια μεγάλη πέτρα λαξευμένη όμοια με κολυμβήθρα. Πώς μετακινείτο είναι μια δίκαια απορία. Έπρεπε να είναι δύο άνδρες αρκετά δυνατοί να μετακινήσουν αυτή την αγιασμένη πέτρα. Πριν τελειώσουμε για τα ιερά σκεύη της εκκλησίας θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούμε στο ιερό και επίχρυσο ευαγγέλιο, που είναι μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας.

Αυτό φυλαγόταν εκτός εκκλησίας, γιατί φοβόντουσαν από ληστεία. Χρησιμοποιείτο μια φορά τον χρόνο, μόνο τη Λαμπρά. Η γραφή του ήταν αγιογραφική και ήταν δύσκολο, μάλλον αδύνατο να διαβαστεί από μη γνώστες της γραφής αυτής. Οι παπάδες μας ευτυχώς τα κατάφερναν και το ευαγγέλιο του Καλού Λόγου, το ακούγαμε από το χρυσαφένιο και ωραιότατο ευαγγέλιο. Υπήρχαν ακόμη και άλλα, όπως ένα επίχρυσο Άγιο Ποτήριο και σταυρός που φυλαγόταν εκτός εκκλησίας, και χρησιμοποιούνταν την ημέρα της Αναστάσεως. Όλα έμειναν στο χωριό, στην όμορφη Κοντέα μας, και είναι άγνωστο τώρα σε ποια χέρια ληστών βρίσκονται.

Ανεύρεση και επιστροφή του Ιερού Ευαγγελίου στα χέρια των Κοντεατών

Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και τις επισκέψεις μας στην Κοντέα και τη σύναψη καλών φιλικών σχέσεων με τους Τουρκοκυπρίους σημερινούς κατοίκους της Κοντέας, κάποιος Τουρκοκύπριος, τον Ιανουάριο του 2009, ανέφερε ότι τον Μάρτιο του 1993 παρέδωσε σε δύο αστυνομικούς της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ξυλοτύμπου ένα «παχύ χαρτί μεγάλο». Όταν ο Πέτρος Αναστασίου πληροφορήθηκε για το πιο πάνω γεγονός, αμέσως βρήκε τον Τουρκοκύπριο στην Κοντέα ο οποίος του ανέφερε και τα ονόματα των δύο αστυνομικών. Πήγε στον αστυνομικό σταθμό Ξυλοτύμπου για να ρωτήσει για τους δύο αστυνομικούς, αλλά τον παρέπεμψαν στην αστυνομική διεύθυνση Λάρνακας και μετά στην αστυνομική διεύθυνση Αμμοχώστου, γιατί η Ξυλοτύμπου υπάγεται στην Αμμόχωστο. Μετά από ολοήμερες τηλεφωνικές προσπάθειες ο υπεύθυνος αξιωματικός του ανέφερε ότι οι πιο πάνω αστυνομικοί υπάγονταν στην ΚΥΠ, που το παρέδωσε με συνοδευτική επιστολή στον τότε αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Α’.

Μετά από τηλεφωνική συνομιλία του προέδρου του σωματείου μας με τον υπεύθυνο του αρχείου της Αρχιεπισκοπής σχετικά με το ευαγγέλιο, του ανέφερε ότι υπάρχει ένα ευαγγέλιο που μοιάζει αλλά πρέπει να το δούμε. Διευθετήθηκε συνάντηση και έτσι μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου μας μαζί με τον πατέρα Αναστάσιο (τελευταίο ιερέα του Αγίου Χαραλάμπους Κοντέας) και τον Χαράλαμπο Δημοσθένους πήγαν στην Αρχιεπισκοπή για αναγνώριση του Ευαγγελίου. Δυστυχώς δεν ήταν το δικό μας.

Φεύγοντας απογοητευμένοι, σκέφτηκαν πως η μόνη ελπίδα ήταν η ΚΥΠ για να βρεθεί η επιστολή. Ο υπεύθυνος αξιωματικός, μόλις άκουσε το πρόβλημα, μας υποσχέθηκε πως θα ψάξει να τη βρει στα αρχεία, αν και είναι πολύ παλιά υπόθεση. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, γύρω στις 3:30 μ.μ. πήρε τηλέφωνο τον Πρόεδρο του Σωματείου μας και του ανέφερε ότι βρήκε την επιστολή με ημερομηνία του 1991 και όχι του 1993. Την άλλη μέρα ο Πρόεδρος του Σωματείου μας παρέλαβε την επιστολή και την πήρε στην Αρχιεπισκοπή, όπου του ανέφεραν ότι με αυτήν την επιστολή το Ευαγγέλιο θα βρεθεί. Πράγματι μετά από λίγες μέρες ειδοποιήθηκε ο Πρόεδρος ότι βρέθηκε και ότι μπορούσαμε να το παραλάβουμε για να εκτεθεί για προσκύνημα στη γιορτή του Αγίου Χαραλάμπους. Το Ιερό Αρχαίο Ευαγγέλιο της Κοντέας περιήλθε ξανά στα χέρια των Κοντεατών, στις 6 Φεβρουαρίου 2009 και επεστράφη στην Αρχιεπισκοπή για φύλαξη.

(kondea.org, konteaheritage.com)

Ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος του Ἰωσηφογλείου Ιδρύματος Νέας Σμύρνης

Ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους Νέας Σμύρνης βρίσκεται στόν χῶρο τοῦ Ἰωσηφογλείου Ἱδρύματος ἐπί τῆς Λεωφόρου Συγγροῦ 221. Ἀρχικά ὡς μικρός οἰκίσκος ἐξυπηρετοῦσε τίς λατρευτικές ἀνάγκες τῶν τροφίμων τοῦ Ἱδρύματος πού ἔφτασαν στήν Ἑλλάδα μετά τήν Μικρασιατική Καταστροφή. Φέρει τό ὄνομα τοῦ ἱδρυτοῦ καί εὐεργέτου τοῦ Ἱδρύματος Χαραλάμπους Ἰωσηφόγλου. Σύμφωνα μέ ὑπάρχουσες πληροφορίες, ὁ Ναός θεμελιώθηκε μετά τό 1928 καί οἱ ἐργασίες ὁλοκλήρωσής του συνεχίστηκαν καί κατά τό 1932, ὅπως φαίνεται ἀπό ἐντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα πού ἀναγράφει: «Εγένετο δαπάναις Ομήρου Χ. Ιωσηφόγλου εν έτει 1932». Τό ἴδιο ἔτος ἔγιναν τά ἐγκαίνια τοῦ Ἱ. Ναοῦ ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο, ὅπως φαίνεται ἀπό τό σωζόμενο ἀντιμήνσιο.

Ὁ Ναός, σταυροειδής μέ τροῦλο, ἔχει χωρητικότητα περίπου ἑκατόν πενήντα ἀνθρώπων. Στή στέγη διαγράφονται οἱ κεραῖες τοῦ σταυροῦ μέ τήν ἀμφικλινῆ κεραμοσκεπή. Ὁ Ὅμηρος Ἰωσηφόγλου (γιός τοῦ Χαραλάμπους Ἰωσηφόγλου) ἔδειξε ἰδιαίτερο ζῆλο γιά τήν ταχύτερη δυνατή ὁλοκλήρωση τῶν ἐργασιῶν μέ παράλληλες ξεχωριστές συμφωνίες πού ἔκανε μέ ἐργολάβους γιά τό κτήριο, τά μωσαϊκά δαπέδου καί τέμπλου, τίς ἠλεκτρικές ἐγκαταστάσεις καί γιά τήν ἁγιογράφηση τοῦ Ναοῦ. Ἡ ἁγιογράφηση περιορίζεται στόν «Παντοκράτορα» τοῦ τρούλου καί τήν «Πλατυτέρα» μέ τήν ἐπικρατοῦσα γιά τήν ἐποχή ἐκείνη ἁγιογραφική τεχνοτροπία. Οἱ «Ἱεράρχες» στήν κόγχη τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, ἀντίγραφα παλαιοτέρων ἁγιογραφιῶν, καί οἱ μεγαλύτερες φορητές εἰκόνες στόν ὑπόλοιπο Ναό εἶναι βυζαντινῆς τεχνοτροπίας. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους στό κέντρο τοῦ Ναοῦ φέρει ἐπάργυρο ἀνάγλυφο μέ παραστάσεις τοῦ μαρτυρίου του, πού συμπληρώνεται στό ἐπάνω μέρος μέ μεταλλικά τεμάχια ἀπό τέσσερις ἄλλες εἰκόνες. Σύμφωνα μέ ἐπιγραφή, ἡ ἐπαργύρωση ἔγινε μέ συνδρομή καί δαπάνη «τῶν ἐν Καλλιουπόλυ εὐσεβῶν χριστιανῶν ἐν ἔτη ΑΩΛΗ» (1938).

Ὁ χῶρος γύρω ἀπό τόν Ναό εἶναι περιτειχισμένος μέ διαχωριστικό κιγκλίδωμα πρός τήν πλευρά τοῦ Ἱδρύματος καί μανδρότοιχο ἀπό τή νότια, τή βορινή καί ἀνατολική πλευρά. Ὁ αὔλειος χῶρος εἶναι κατάφυτος ἀπό διάφορα δένδρα, καλλωπιστικούς θάμνους καί ἄνθη πού δημιουργοῦν ἕνα εὐχάριστο περιβάλλον. Στήν βορειο-ἀνατολική πλευρά ὑπάρχουν μικρά δωμάτια πού χρησιμοποιοῦνται ὡς γραφεῖα τοῦ Ναοῦ, γιά μαθήματα Κατηχητικοῦ σχολείου καί μικρό Ἀρχονταρίκι. Στήν ἀνατολική πλευρά καί πίσω ἀπό τό Ἱερό Βῆμα ὑπάρχουν οἱ τάφοι τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας Ἰωσηφόγλου μέ τήν ἑξῆς χρονολογική σειρά: Χαρίκλεια Χ. Ἰωσηφόγλου (1923), Χαράλαμπος Ι. Ἰωσηφόγλου (1931), Ὅμηρος Ἰωσηφόγλου (1965) καί Πόπη Ὁμ. Ἰωσηφόγλου (1980).

Μετά τούς μεγάλους σεισμούς τοῦ 1999 ὁ Ναός ὑπέστη σοβαρές ζημιές καί παρέμεινε κλειστός μέχρι τά Χριστούγεννα τοῦ 2002, ὥστε νά ἀποκατασταθοῦν οἱ ζημιές καί νά δοθεῖ καί πάλι στή λατρεία. Ἡ νέα Ἐνορία ἱδρύθηκε μέ τό ὑπ᾽ ἀριθμ. 7/31-12-2013 Προεδρικό Διάταγμα, τό ὁποῖο δημοσιεύθηκε στό ὑπ’ ἀριθ. 12/15-1-2014, τεῦχος Α’, Φύλλο τῆς Ἐφημερίδος τῆς Κυβερνήσεως τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ἀπό τό 2004 μέχρι καί σήμερα στόν Ἱερό Ναό ὑπηρετεῖ ὁ Ἱερέας π. Ἰωάννης Πατεράκης (επικοινωνία με τον ναό: Λεωφ. Συγγροῦ 221, 171 22 Νέα Σμύρνη, τηλ. 210 9357333, 9338779).

(imns.gr)

Η ιστορική εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους της Καλύβης του Αγίου Ακακίου

Ἕνα ἀπό τά ἱερά κειμήλια τῆς Καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου τῆς Σκήτης Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων εἶναι ἡ ἱστορική φορητή εἰκόνα, ὑπό τήν ἐπιγραφή «Ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος ὁ Ταχύς Βοηθός», ἔργο ἁγιορειτικοῦ ἐργαστηρίου, τῶν μέσων τοῦ 18ου αἰ.

Αὐτή ἡ μικρή μέν ἀλλά ἐφέστιος γιά τήν Καλύβη ἱερά εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους, ὀφείλει τήν ἱστόρησή της στό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός: Μετά τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου Ἀκακίου στά 1733, τά ὁποῖα βρέθηκαν ἐκπέμποντα ἄρρητη εὐωδία καί ἐμφανίζοντα περιφανῆ στοιχεῖα ἁγιότητας καταξιωμένης τόσο στό Ἅγιον Ὄρος ὅσο καί στή Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ὁ ὑποτακτικός τοῦ ὁσίου Ἀκακίου ἀλλά καί Δικαῖος τῆς Σκήτης παπα Ἰωνᾶς Καυσοκαλυβίτης ταξίδεψε στήν Κωνσταντινούπολη ἀφενός μέν γιά νά διακονήσει -κατόπιν πρόσκλησης τοῦ Πατριαρχείου- ὡς πνευματικός καί ἀφετέρου γιά νά φροντίσει νά βρεῖ οἰκονομικούς πόρους, ὥστε νά κτισθοῦν τόσο τό Κυριακό τῆς σκήτης ὅσο καί ὁ ναός τῆς Καλύβης του.

Ἐκείνη ὅμως τήν ἐποχή συνέπεσε νά ἔχει ἐπιπέσει φοβερός καί θανατηφόρος λοιμός στήν Πόλη, ὁδηγῶντας στό θάνατο χιλιάδες ἀπό τούς κατοίκους της. Ἀκόμη καί ὁ ἴδιος ὁ παπα Ἰωνᾶς προσβλήθηκε ἀπό τήν ἐπάρατη γιά τήν ἐποχή ἐκείνη νόσο. Προσευχήθηκε τότε στό γέροντά του ὅσιο Ἀκάκιο ἀλλά καί στόν ἅγιο Χαράλαμπο, τοῦ ὁποίου τά θαύματα τά σχετικά μέ τήν πανώλη ἦταν πολλά. Τότε τοῦ παρουσιάσθηκε σέ ὅραμα ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, ὁ ὁποῖος τόν διαβεβαίωσε ὅτι ὄχι μόνο ὁ ἴδιος θά θεραπευθεῖ ἀλλά καί ὁ πιστός λαός θά λυτρωθεῖ ἀπό τή φοβερή αὐτή μάστιγα.

Τό θαῦμα ἔγινε καί τό γεγονός ἔγινε γρήγορα γνωστό ἀπό τόν κύκλο τῶν πνευματικῶν παιδιῶν, πού περιέβαλλαν τόν παπα Ἰωνᾶ, καί οἱ ὁποῖοι ὡς αὐτόπτες τῆς θεραπείας του διέδωσαν στήν πόλη τό θαῦμα. Τότε πρός δόξαν Θεοῦ καί σέ ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης πρός τόν Καυσοκαλυβίτη πνευματικό, οἱ πιστοί διενήργησαν ἔρανο σ’ ὅλη τήν πόλη, διά τοῦ ὁποίου ὁ παπα Ἰωνᾶς, πραγματοποιῶντας τήν ἐντολή τοῦ γέροντά του, ἔκτισε τούς δύο προαναφερθέντες ναούς.

Σέ ἀνάμνηση μάλιστα τοῦ παραπάνω θαύματος, ὁ παπα Ἰωνᾶς παρήγγειλε σέ ἁγιογράφο εἰκόνα τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους, πού σώζεται καί σήμερα ὡς κειμήλιο στήν Καλύβη τοῦ Ἁγίου Ἀκακίου. Στή μικρή ἀλλά ἐφέστιο αὐτή εἰκόνα, εἰκονίζεται στή μέση ὁ θαυματουργός Ἅγιος, φέροντας τήν ἐπιγραφή «Ὁ ταχύς βοηθός», ἐνῶ κάτω δεξιά παριστάνεται γονατιστός ὁ Ἰωνᾶς, μέ μοναχική περιβολή. Στά ἀριστερά τῆς σύνθεσης εἰκονίζεται ἡ πανώλη, μέ τή μορφή μέλανος δαίμονος, πού ἀπομακρύνεται πανικοβλημένος. Ἰδιαίτερα σημαντική εἶναι καί ἡ ἐπιγραφή, πού ἀποδίδει λόγο τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους: «Ἐκ τῆς λοιμικῆς Ἰωνᾶ ἐρρυσάμην/προσδραμῶντα μοι πόθῳ καί προθυμίᾳ», πού πιό ἁπλοϊκά σημαίνει ὅτι: «Ἀπό τήν νόσο τοῦ λοιμοῦ ἐγλύτωσα τόν Ἰωνᾶ, ὅταν ἐκεῖνος κατέφυγε σέ μένα, μέ πόθο καί προθυμία».

(Παταπίου μοναχοῦ Καυσσοκαλυβίτου, σε: agioritikoslogos.blogspot.gr, newsnowgr.com)

Ο Άγιος Χαράλαμπος στο Μπεμπέκ του Βοσπόρου

Η ζωή των Ρωμιών του Μπεμπέκ έχει ως πνευματικό της επίκεντρο την εκκλησία του προστάτη τους Αγίου Χαραλάμπους, που αποτέλεσε την κύρια εκκλησία της Ελληνικής κοινότητας από το 19ο αιώνα καθώς και μια από τις πιο όμορφες ιστορικές εκκλησίες της περιοχής. Πρώτη μνεία της εκκλησίας του Αγίου Χαραλάμπους του Μπεμπέκ, γίνεται το 1796 σε επιστολή, όπου αναφέρεται ότι οι μοναχοί της Αγιορείτικης Μονής Ιβήρων, μέσα σε κτήμα που ήδη κατείχαν στην περιοχή ως μετόχι, τον προϋπάρχοντα ναϊσκο «εκ βάθρων επισκευάσαντες», έχτισαν εκκλησία στο όνομα του Αγίου Χαραλάμπους.

Ο ναός, σήμερα, πνιγμένος ανάμεσα στις πολυκατοικίες, διατηρείται σε καλή κατάσταση. Το κτίσμα χρονολογείται στα 1830. Απέναντι από την εκκλησία σώζεται το ένα από τα τρία αγιάσματα που λειτουργούσαν στο Μπεμπέκ. Ο ναός βρίσκεται στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου, στο κέντρο του προαστίου του Μπεμπέκ, διαθέτει πλούσιο εσωτερικό διάκοσμο και αποτελεί ένα στολίδι για την περιοχή. Σήμερα το λιγοστό πλήρωμα της ενορίας του αγίου Χαραλάμπους δίνει ζωή και πάλι ζωή σε μια περιοχή όπου άλλοτε άνθιζε ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης.

Πληροφορίες: Άγιος Χαράλαμπος Μπεμπέκ (Ayo Haralabo Rum Ortodoks Kilisesi, Insirah sok, No 15, Bebek, tel: 0090 212 265 0319 + 263 5299).

(bosphoros.org, Κωνσταντινούπολη η Πόλη μας, σελίδα στο fb)

Ο Άγιος Χαράλαμπος – Ο ιερεύς της Μαγνησίας

† Αρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος

Εκτενής βιογραφία

Ο Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυς και θαυματουργός, γεννήθηκε στην Μαγνησία το 90 μ.Χ. περίπου και μαρτύρησε στα χρόνια των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης. Η Μαγνησία αυτή κατά πάσαν πιθανότητα ήτανε στη Θεσσαλία. Τα ερείπιά της σώζονται ακόμη κοντά στο χωριό που λέγεται «Μηλιές». Είχε το ευτύχημα να γεννηθή από γονείς ευσεβείς χριστιανούς που κρατούσανε την πίστι τους στο Χριστό με κίνδυνο της ζωής τους στους δύσκολους, αλλά ηρωικούς εκείνους χρόνους των διωγμών.

Στην Μαγνησία έζησε όλη του την ζωή ο Άγιος Χαράλαμπος. Εκεί σαν νέος, ήτανε φωτεινό παράδειγμα συνετής ζωής. Αργότερα η πίστις του στο Χριστό έγινε πιο φλογερή και η επιθυμία του να βοηθήση τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες, να σωθούνε, πιο μεγάλη. Δεν μπορούσε να ησυχάση, όταν σκεπτότανε, ότι υπάρχουν άνθρωποι μακρυά από το Χριστό, που δεν ξέρουν ποιος είναι ο προορισμός τους και γιατί ζουν εδώ στη γη. «Είναι κρίμα», έλεγε, «είναι τρομερό, είναι αδιανόητο να ζούνε οι άνθρωποι στην πλάνη της ειδωλολατρείας και να πάνε κατόπιν στην Κόλασι».

Αφιερώθηκε, λοιπόν, εις την υπηρεσία του Χριστού. Έγινε ιερέας το 130 μ.Χ. Από την θέσι του τώρα αυτή, από το θείο αυτό αξίωμα της Ιερωσύνης, ανέλαβε τον μεγάλον αγώνα, αφ’ ενός ν’ ανοίξη τα μάτια του κόσμου και να δουν τον κίνδυνον από την ειδωλολατρικήν πλάνην και αφ’ ετέρου ν’ αγιάζη με τα μυστήρια τους πιστούς και να τους οδηγή στην τελειότητα. Μπροστά σε Χριστιανούς και ειδωλολάτρες, άρχισε τα φλογερά χριστιανικά κηρύγματά του. Καίτοι σ’ όλη του τη μακρά ζωή -έζησε 113 χρόνια- έγιναν πολλοί διωγμοί των Χριστιανών και αυτός ποθούσε το μαρτύριο, και δεν ελάμβανε κανένα μέτρο, εν τούτοις επέζησε, διότι ο Θεός τον εφύλαττε γι’ αργότερα. Εμαρτύρησε το 202 μ.Χ.
Γαλήνιος μπροστά στον οργισμένο άρχοντα.

Τότε αυτοκράτορας στη Ρώμη ήτανε ένας ασεβής και χριστιανομάχος, ο Σεβήρος (193-211 μ.Χ.). Ο αυτοκράτορας αυτός και τα γράμματα αγαπούσε και τις τέχνες υποστήριζε και λαμπρές υπηρεσίες στη νομοθεσία προσέφερε. Μένει όμως εις αίσχος και εντροπήν του το ότι, όχι μόνο τον Χριστιανισμό δεν μπόρεσε να εννοήση, αλλά και τους Χριστιανούς σκληρά τους κατεδίωξε. Είχε κηρύξει φοβερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις είχε διορίσει ηγεμόνες ειδωλολάτρες και είχε δώσει αυστηρές διαταγές. Όποιος ήτανε Χριστιανός, όποιος καταφρονούσε τα είδωλα, όποιος δεν ακολουθούσε τις διαταγές του, τον περίμεναν σκληρά βασανιστήρια και φρικτός θάνατος.

Ηγεμόνας στην περιοχή εκείνη της Μαγνησίας, που ζούσε ο Άγιος Χαράλαμπος, ήτανε τότε ένας κακόψυχος και θηριόψυχος, Λουκιανός ονομαζόμενος. Αυτός σκόρπιζε γύρω του την απειλή και την φοβέρα. Μόλις μάθαινε, ότι σε κάποια πόλι ή επαρχία υπήρχαν Χριστιανοί και ότι καταφρονούσαν τα είδωλα, έτρεχε εκεί μανιασμένος. Μάζευε τους Χριστιανούς και τους φυλάκιζε. Έπειτα άρχιζαν τα βασανιστήρια. Πλημμύριζαν με το αγνό τους αίμα οι πλατείες, οι χώροι συγκεντρώσεων, τα στάδια και οι δρόμοι.

Όταν έμαθε ο ηγεμόνας Λουκιανός την χριστιανική δραστηριότητα του Ιερέως Χαραλάμπους, ωργίσθηκε πολύ. Έξαλλος από το κακό του, έστειλε στρατιώτες στην Μαγνησία να τον συλλάβουν και να τον φέρουνε μπροστά του. Πράγματι οι απεσταλμένοι του Λουκιανού φέρανε σιδηροδέσμιο τον γέροντα κληρικό μπροστά στον ηγεμόνα. Ήτανε τότε υπέργηρος. Εκατόν δέκα τριών (113) ετών.

Ο ηγεμόνας τον κοίταξε με βλοσυρό και άγριο βλέμμα, και τον ρώτησε απειλητικά:

– Γιατί, Γέροντα, καταφρονείς και παραβαίνεις τις βασιλικές διαταγές; Και γιατί μιλάς εναντίον των θεών μας;

– Εγώ, του απήντησε ο Άγιος, υπακούω και υποτάσσομαι στον Βασιλέα των Ουρανών, τον Χριστόν μου. Γονατίζω ευλαβικά στα δικά Του προστάγματα, γιατί ξέρω πως είναι ποτισμένα με δικαιοσύνη, με αγάπη και σωτηρία της ψυχής. Ο δικός σας βασιλεύς διατάζει παράλογα πράγματα. Σας προστάζει να προσκυνάτε Θεούς αναίσθητους, νεκρά στοιχεία, είδωλα άψυχα. Σας νεκρώνει την ζωή και σας σκοτώνει την ψυχή. Ο ιδικός μου Βασιλεύς, ο Χριστός, μας οδηγεί στην λύτρωσι, στην αιωνία ζωή. Όποιος ζητήση με θερμή προσευχή και πίστι την δύναμίν Του, γίνεται και αυτός ισχυρός. Με την δύναμί Του γίνεται δυνατός. Με την δύναμί Του, εξαφανίζονται οι αρρώστειες και συντρίβονται οι δαίμονες…

– Φθάνει, Γέροντα… αρκετά! Δεν έχω όρεξι ν’ ακούω τις ανοησίες σου. Το κήρυγμά σου, κράτησέ το για άλλους. Εγώ ένα έχω να σου πω. Κι’ αυτό είναι το συμφέρον σου. Προσκύνα τα είδωλα, γιατί έτσι μονάχα θα μπορέσης να γλυτώσης τα βασανιστήρια, που σε περιμένουν… Τ’ ακούς, ξεροκέφαλε;

Ο Άγιος χαμογέλασε και του είπε:

– Κακώς νόμισες, ότι έναν ιερέα του Χριστού θα τον τρομάξουνε οι φοβέρες για βάσανα και θάνατο. Εγώ έπρεπε να είχα κοιμηθή προ πολλού. Και εάν με θανατώσης, θα μου δώσης εκείνο, που περιμένω. Άλλωστε ημείς οι Χριστιανοί τα βάσανα και το θάνατο δεν τα αποφεύγομε, αλλά τα θέλουμε και τα ποθούμε. Γιατί ημείς είμεθα εξοικειωμένοι με τους αγώνες και τους πολέμους και όπως οι γενναίοι στρατιώτες, δεν επιθυμούμε τον ήσυχο θάνατο της κλίνης, αλλά τον δοξασμένο της μάχης.

– Είσαι γέροντας και λυπούμαι τα γεράματά σου, να σε βάλω σε βασανιστήρια, είπε ο Λουκιανός.

– Ας είμαι γέροντας. Μη με λυπάσαι καθόλου. Αλλά να μάθης, ότι στους ιδικούς μας αγώνας το παν είναι η ψυχή. Αυτή δεν γηράσκει με την ηλικία. Αμφιβάλλεις, Έπαρχε, γι’ αυτό; Δοκίμασε. Και θα δης, ότι οι δήμιοί σου θα κουρασθούνε και ο ιερεύς Χαράλαμπος, με την χάριν του Χριστού, δεν θα τους πη να τον λυπηθούνε. Άλλωστε, χωρίς στερήσεις, χωρίς υπομονή και χωρίς βάσανα, πως θα κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών; Αυτά, άρχοντά μου, τα βάσανα, μας ανοίγουν τις πόρτες της αιωνίου ευτυχίας. Υπάρχει καλλίτερο από τα βάσανα; Αυτά μας φέρνουνε κοντά στον Χριστό μας. Γιατί, λοιπόν, να τ’ αποφεύγουμε; Έπειτα όλα αυτά περνούν τόσο γρήγορα!

Έπειτα από την σταθερή αυτή απάντησι το συμβούλιο των αρχόντων τα έχασε. Του φέρανε όμως μπροστά του όλα τα σύνεργα των βασανιστηρίων, για να τον φοβίσουν και για να τον κλονίσουν. Του τα δείξανε ένα προς ένα. Του είπανε, πώς σχίζονται με αυτά οι σάρκες, πώς τσακίζονται τα κόκκαλα και πώς βγαίνουν τα νύχια. Ο Άγιος τα κοίταζε με αδιαφορία και απάθεια.

– Ξεροκέφαλε, του λέγει ο Έπαρχος, μη σκέ­φτεσαι καθόλου. Θυσίασε στους μεγάλους θεούς μας. Το καταλαβαίνεις;

– Αυτό, τους αποκρίθηκε, δεν θα γίνη ποτέ. Δεν είμαι ανόητος να ζητώ την καταστροφή μου. Δεν πουλάω την ψυχή μου στον Σατανά. Μια ζωή ολόκληρη προσφέρω θυσία στο Χριστό και τώρα να την προσφέρω στο Σατανά; Θεός φυλάξοι!

Από τα λόγια του αυτά οι άρχοντες των ειδωλολατρών αγριέψανε και γίνανε θηρία. Οργή και μίσος απάνθρωπον και κακία απερίγραπτος φούντωσε στις καρδιές τους. Διέταξαν αμέσως να γδάρουν τον υπέργηρον Ιερέα του Υψίστου ζωντανόν! Δεν λυπηθήκανε οι αλητήριοι τα βαθειά γηράματά του. Δεν σεβαστήκανε τα 113 του χρόνια!

Τον γύμνωσαν αμέσως, του πετάξανε καταγής την ιερή στολή του και αρχίσανε το απάνθρωπο γδάρσιμο. Αρχίσανε από την κεφαλήν και κόβανε και χωρίζανε το δέρμα από τις σάρκες. Ο πόνος ήτανε φοβερός, τρομερός, αβάστακτος. Ο Άγιος όμως σφίγγει τα δόντια του. Κρατάει γερά. Προσεύχεται και λέγει:

– Θεέ μου, Σε ευχαριστώ, διότι μου έκανες την μεγάλην τιμήν και μου έδωσες την περιπόθητη ευκαιρία να καταταγώ μεταξύ των Μαρτύρων. Θεέ μου βοήθησέ με. Δος μου υπομονή να μείνω πιστός. Σας ευχαριστώ και σας, παιδιά μου, που μου βασανίζετε το σώμα. Μ’ αυτό, που κάνετε, μου χαρίζετε την ευτυχία της ψυχής και την ατελείωτη χαρά της Βασιλείας του Θεού.

Ενώ όμως έλεγε αυτά ο Άγιος, όλοι όσοι τον βλέπανε (οι στρατιώτες, οι δούλοι, οι βασανισταί και οι άρχοντες), μένανε με το στόμα ανοιχτό. Δεν μπορούσανε να καταλάβουνε ποιο ήτανε εκείνο που μέσα σ’ αυτόν τον μεγάλο πόνο, έδιδε στον Μάρτυρα τόση δύναμι και τόση ευτυχία. Δύο μάλιστα δήμιοι, που τον γδέρνανε, ο Πορφύριος και ο Βάπτος, όταν είδανε την υπομονήν του Μάρτυρος, για να κερδίση την Βασιλεία του Θεού, πιστέψανε. Πετά­ξανε τα μαχαίρια και φωνάξανε:

– Είμαστε και ημείς Χριστιανοί! Φιλούσανε έπειτα τον Άγιο και του ζητούσανε να τους συγχωρέση.

Ο Έπαρχος τότε διέταξε και τους απεκεφάλισαν. Με χαρά το δέχτηκαν. Τότε και τρεις γυναίκες είπαν δυνατά:

– Και εμείς πιστεύουμε στο Χριστό !

Χαρούμενες και αυτές μαρτυρήσανε για το Χριστό. Η Εκκλησία τους γιορτάζει και τους 5, την 10ην Φεβρουαρίου μαζί με τον Άγιον Χαράλαμπον.

Του είχανε γδάρει το κεφάλι οι δυο δήμιοι, που μαρτυρήσανε. Οι άλλοι, που τους διεδέχθησαν, αρπάξανε τις χειράγρες. Αυτές ήσανε κάτι σαν σιδερένια χέρια με μυτερά νύχια. Αρχίσανε λοιπόν μ’ αυτές, απάνθρωπα να τους ξεσχίζουν τις σάρκες. Τρομερό το μαρτύριο. Ο Άγιος παρέμεινε προσευχόμενος.

Ξαφνικά όμως, συνέβη κάτι το περίεργο και θαυμαστό: Οι χειράγρες, τα σατανικά δηλ. όργανά τους, με τα οποία τραβούσανε λωρίδες από το κορμί του Αγίου, στομώσανε! Δεν μπορούσανε να σχίσουν το δέρμα και τις σάρκες του Αγίου! Τότε οι βασανισταί λέγανε κατάπληκτοι:

Τί συμβαίνει; Μήπως αυτός εδώ είναι ο ίδιος ο Χριστός και ήλθε να μας τιμωρήση; Μήπως ο Θεός, που πιστεύει ο Χαράλαμπος, είναι αληθινός και γι’ αυτό στομώνει τις χειράγρες;

Τότε ένας δούκας, που άκουσε αυτές τις συζητήσεις, θύμωσε πολύ. Σηκώθηκε και βρίζοντας στρατιώτες, δούλους και βασανιστάς, τους είπε:

– Είστε χαμένοι, είστε παράλυτοι, είστε ανίκανοι, τρέμουνε τα χέρια σας… Τώρα θα του δείξω εγώ… Αρπάζει αμέσως, αυτός μόνος του, τις χειράγρες και μανιασμένος θέλησε να τις μπήξη στο γέρικο υπεραιωνόβιο και ασκητικό κορμί του Ιερομάρτυρα. Ο Θεός όμως, για να ενισχύση την πίστι του Αγίου και για να του δείξη, ότι βρίσκεται κοντά του και παρακολουθεί τους πόνους του, έκαμε το θαύμα Του. Κόπηκαν αμέσως τα χέρια του δούκα από τους αγκώνας και κάτω και μείνανε κολλημένα με τις χειράγρες στο σώμα του Αγίου! Τρομαγμένος τότε ο δούκας, πονώντας και αυτός αφόρητα, έπεσε χάμω, φωνάζοντας, κλαίγοντας και λέγοντας:

– Βοηθήστε με. Αυτός εδώ είναι επικίνδυνος. Μου έκοψε τα χέρια. Σώστε με… Σώστε με. Βοηθήστε με… Είναι μάγος…

Τότε ο ηγεμόνας πλησίασε και σαν είδε τα χέρια του δούκα κρεμασμένα από το σώμα του Μάρτυρα, από το κακό του έγινε έξω φρενών και έφτυσε τον Άγιο στο πρόσωπο. Ο Θεός όμως του το έδωσε και αυτού αμέσως το θαύμα. Στράβωσε αμέσως ο λαιμός του και κύτταζε τώρα το πρόσωπό του προς την πλάτη του! Ήτανε ο δυστυχής ένα ελεεινό και αξιολύπητο θέαμα.

Ο λαός της Μαγνησίας, που έβλεπε αυτές τις τιμωρίες του Θεού φοβήθηκε και παρακαλούσε τον Άγιο, λέγοντας:

– Σταμάτα, σε παρακαλούμεν, Άγιε, την οργήν του Κυρίου. Μην ανταποδίδης κακόν αντί κακού. Αλλά όπως λέγει ο Χριστός, ευεργέτησε εκείνους, που σε μισούν.

– Ζη Κύριος ο Θεός μου, αποκρίθηκε ο Άγιος. Σας βεβαιώ, δεν το κάνω εγώ από κακία, αλλά τους τιμωρεί ο Κύριος, διότι είναι κακοί και ασεβείς. Το κάνει ο Κύριος ακόμη και διότι θέλει να τα βλέπετε σεις και να γίνουν παράδειγμα, για σας. Θέλει να Τον πιστέψετε, να Τον ακολουθήσε­τε και να σας δώση την αιώνια ζωή και Βασιλεία.

Το πλήθος τότε φώναξε συγκινημένο προς τον Κύριο, λέγοντας:

– Μην κάνης να χαθούμε, Δέσποτα. Αλλά συγχώρησέ μας σε ό,τι Σου φταίξαμε. Τότε πολλοί από αυτούς, που είδανε με τα μάτια τους τη Δύναμι του Θεού και τα θαύματα, πιστέψανε. Αλλά και ο δούκας τώρα παρακαλούσε τον Άγιο, λέγοντας:

– Άγγελε του Θεού και ουράνιε άνθρωπε, βοήθησέ με τον ταλαίπωρον. Εγώ υποφέρω από πόνους τρομερούς, αλλά και συ έχεις επάνω σου το βάρος των κομμένων χεριών μου. Γιάτρεψέ με σε παρακαλώ, για να απαλλαγώ εγώ από τους πόνους και συ από το βάρος. Σου υπόσχομαι, ότι αν γιατρευθώ, θα πιστέψω στον δικό σου τον Θεό. Ο Άγιος τον λυπήθηκε και προσευχήθηκε στον Κύριο ως εξής:

– Σε ευχαριστούμεν, Δέσποτα, διότι πάντοτε μας προστατεύεις. Ίδε τώρα την ταπείνωσιν των πεπεδημένων δούλων Σου και λύσε τους από τα αόρατα αυτά δεσμά, εις δόξαν του Αγίου Ονόματός Σου.

Μόλις είπεν τα λόγια αυτά, ακούστηκε από τον Ουρανό φωνή, που του έλεγε:

– Χαίρε, αθλητά Χαράλαμπε, συνόμιλε των Αγγέλων και ομότροπε των Αποστόλων. Ήκουσα την δέησίν σου και δίδω την ίασιν εις τους ασεβείς.

Αυτοστιγμεί τότε γιατρεύτηκαν όλοι, όσοι τιμωρήθηκαν! Ο δούκας που του αποκαταστάθηκαν τα χέρια του σαν πρώτα, πίστεψε στον Χριστό και βαφτίστηκε. Και ο ηγεμόνας που επανήλθε το πρόσωπό του στη θέσι του, σταμάτησε τον διωγμό κατά των Χριστιανών μέχρις ότου αναφέρει τα γενόμενα στον βασιλέα.

Ο Άγιος μεταφέρθηκε εν συνεχεία στο σπιτάκι του. Αυτό το σπίτι του έγινε προσκύνημα. Πηγαίνανε οι κάτοικοι της Μαγνησίας και των περιχώρων και τον βλέπανε. Κατάκοιτος και εξαντλημένος από όσα έπαθε, από το κρεββάτι του, τους δίδασκε τι πρέπει να κάνουν, για να σωθούνε. Εξωμολογούντο τις αμαρτίες τους. Αλλά και πολλοί ειδωλολάτρες πιστεύανε και εβαπτίζοντο.

Τότε, μετά το μαρτύριό του, ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα και πολλές θεραπείες ασθενών. Τυφλοί αναβλέπανε, κουτσοί περιπατούσανε, δαιμονιζόμενοι απαλλάσονταν από τα δαιμόνια και βρί­σκανε γαλήνη. Και πολλές άλλες αρρώστειες με την ευχή του Αγίου εξαφανιζόντανε. Ακόμη και αναστάσεις νεκρών έγιναν με την προσευχή του Αγίου.

Ο ηγεμόνας όμως βλέποντας αυτά τα θαυμάσια, σηκώθηκε και πήγε μόνος του στο βασιληά. Του ανέφερε καταλεπτώς δια τον Άγιο όλα όσα συνέβησαν. Ο ασεβής Σεβήρος, αντί να πιστέψη, μόλις τ’ άκουσε, άναψε από τον θυμό του και έλεγε:

– Γιατί αμελείτε θεοί αιώνιοι, και δεν εξολοθρεύετε από προσώπου της γης αυτούς τους ασεβείς, που σας υβρίζουνε, και σας εμπαίζουνε;

Αμέσως κατόπιν έστειλε αρκετούς στρατιώτες με την διαταγή να καρφώσουν σ’ όλη τη ράχη του Μάρτυρος καρφιά κατόπιν να τον σύρουν από την Μαγνησία σε κάποια άλλη πόλι, Αντιόχεια ονομαζομένη. Δεν φαίνεται να ήταν η μεγάλη Αντιόχεια της Συρίας, διότι ήτανε πολύ μακρυά. Κατά δε την αρχαιότητα υπήρχαν και άλλες είκοσι οκτώ πόλεις, που έφεραν το όνομα Αντιόχεια.

Πράγματι! Πήγανε οι στρατιώτες και μπήξανε τα καρφιά με πολλή σκληρότητα και ασπλαχνία στο σώμα του Μάρτυρος. Κατόπιν τον δέσανε από την μεγάλην γενειάδα του και τον τραβούσανε αλύπητα οι απάνθρωποι, χωρίς καθόλου να σκεφθούν τα βαθειά γεράματά του.

Οι ιεροί ναοί Αγίου Χαραλάμπους Καστέλας Πειραιώς και Πεδίου του Άρεως Αθηνών

Έπειτα από αυτό οι στρατιώτες φοβηθήκανε και πήγανε τον Άγιο με άνεσιν στην Αντιόχεια. Δεν θελήσανε όμως και να παραβούν το πρόσταγμα του άρχοντός των. Αλλά ο διάβολος μετασχηματίστηκε σαν γέροντας και φάνηκε στον Σεβήρο λέγοντας:

– Αλλοίμονό σου, βασιλεύ. Εγώ είμαι ο βασιλεύς των Σκυθών και ήλθε στην πατρίδα μου ένας μάγος, που τον λένε Χαραλάμπη, αυτός μου πήρε όλους τους στρατιώτες και ήλθα να σου το πω για να φυλαχθής να μη πάθης και συ το ίδιο.

Αυτό τον εξαγρίωσε τον Σεβήρο εναντίον του Αγίου. Γι’ αυτό όταν φέρανε μπροστά του τον Άγιο διέταξε να του καρφώσουν στο στήθος μια μεγάλη σούβλα. Κατόπιν να φέρουν ξύλα, ν’ ανάψουν φωτιά και να καίνε τον Άγιο, ώσπου να ξεψυχήση.

Περάσανε λοιπόν τη σούβλα στον Άγιο και επί πολλή ώρα τον καίγανε, αλλά δεν έπαθε τίποτε ο Άγιος, διότι η φωτιά έσβυσε. Ο Άγιος λες και ξανάνοιωσε. Στεκότανε ευθυτενής και ροδοκόκκινος.

Τότε ο βασιλεύς είπε να τον λύσουν και να τον πάνε κοντά του. Πράγματι τον λύσανε. Και ο βασιλεύς, δια να δικαιολογηθή του είπε:

– Σου τα έκαμα αυτά τα μαρτύρια από φόβο διότι μου είπε ο βασιλεύς των Σκυθών ότι είσαι μεγάλος μάγος… Σε παρακαλώ να μην μνησικακήσης εναντίον μου και σε ό,τι σε ερωτήσω να μου απηντήσης. Πες μου πρώτα πόσων χρονών είσαι.

– Εκατόν δέκα τριών χρονών, του απάντησε ο Άγιος.

– Αφού λοιπόν τόσα χρόνια έζησες, πώς δεν έχεις λίγο μυαλό να γνωρίσης τους αθανάτους θεούς, παρά κάθεσαι και προσκυνάς τον Χριστόν, σαν να είσαι ανόητος;

– Επειδή, του αποκρίθηκε ο Άγιος, τόσα πολλά χρόνια έζησα, εγνώρισα την Αλήθεια και προσκυνώ τον Αληθινό Θεό, τον Παντοδύναμο και Πανοικτίρμονα!

Ο Άγιος Χαράλαμπος στην πυρά

Τα δύο θαύματα

Άκουσα, λέγει ο βασιλεύς, ότι μπορείς και νεκρούς ν’ αναστήσης.

– Αυτό, του απήντησε, μόνον ο Δεσπότης Χριστός μπορεί να το κάμη, όχι άνθρωπος. Τότε ο Σεβήρος διέταξε και φέρανε εκεί ένα δαιμονισμένο, που βασανιζότανε ο δυστυχής από τον σατανά 36 χρόνια. Όταν αυτός έφθασε κοντά στον Άγιο, λες και καιγότανε από φωτιά, πονούσε τρομερά, γι’ αυτό φώναζε ο δαίμονας:

– Σε παρακαλώ, δούλε του Χριστού, μη με βασανίσης, αλλά ειπέ ένα λόγο και βγαίνω. Και αν θέλης να διατάξης, θα σου πω, διατί μπήκα σε αυτόν τον άνθρωπον.

– Λέγε, ακάθαρτο πνεύμα, του είπε ο Άγιος.

– Αυτός, είπε το πονηρόν πνεύμα, έκλεψε τα πράγματα του γείτονά του και κατόπιν εσκότωσε τον κληρονόμον του. Και αφού τον βρήκα σε τέτοια αμαρτία, μπήκα μέσα του και τον βασανίζω τώρα 36 χρόνια.

Τότε ο Άγιος επετίμησε τον δαίμονα και εξήλθε.

– Πραγματικά, Μέγας είναι ο Θεός των Χριστιανών, είπε θαυμάζοντας ο βασιλεύς. Έπειτα από τρεις ημέρες, απέθανε κάποιος νέος. Και ο βασιλεύς λέγει στον Άγιο:

– Ανάστησέ τον αυτόν τον νεκρόν αν μπορής.

Ο Άγιος για να δοξασθή το όνομα του Θεού, έκαμε πολλή προσευχή και αναστήθηκε ο νεκρός. Αυτό έκαμε μεγάλη κατάπληξιν σε όλους και πολλοί από τον όχλον πιστέψανε στον Χριστό. Ο πορωμένος όμως έπαρχος Κρίσπος είπε στον βασιλέα:

– Θανάτωσέ τον επί τέλους αυτόν τον άνθρωπον, γιατί με τις μαγείες του κάνει αυτά τα τερατουργήματα.

Αμέσως τότε ο Σεβήρος άλλαξε γνώμην και λέγει προς τον Μάρτυρα.

– Θυσίασε, Χαράλαμπε, στους θεούς για ν’ απαλλαγής από τα βασανιστήρια.

– Όσο περισσότερο με βασανίσης, του είπε ο Άγιος, τόσο περισσότερο ευφραίνεται η ψυχή μου.

Τότε εξεμάνη ο βασιλεύς και διέταξε να του συντρίψουν με πέτρες τις σιαγόνες, και να κάψουν με λαμπάδες την γενειάδα και το πρόσωπόν του. Το πυρ όμως λες και είχε λογική, πήδησε και έκαψε όσους στεκόντουσαν κοντά.

Θαυμάζοντας με αυτά, που έβλεπε, ρωτούσε τους γύρω του άρχοντας ο βασιλεύς ποιος είναι ο Χριστός, που κάμνει τέτοια τερατουργήματα. Ο Κρίσπος, που ήταν έπαρχος είπε περιφρονητικά:

– Γεννήθηκε από μια γυναίκα, που την λέγανε Μαρία, ανύπαντρη και αμαρτωλή…

– Μη βλασφημάς έπαρχε, του είπε ο Αρίσταρχος, διότι εσύ δεν ξεύρεις από τέτοια μυστήρια.

Οι ιεροί ναοί Αγίου Χαραλάμπους Νικαίας Λαρίσσης, Ρεθίου Ξυλοκάστρου και Θεσσαλονίκης

Τότε ο βασιλεύς μανιασμένος, γιατί δεν μπορούσε να κάμη τίποτε στον Άγιο γύρισε προς τον ουρανό και έρριχνε βέλη επάνω στον αέρα λέγοντας.

– Κατέβα, Χριστέ, αν είσαι Θεός στη γη να πολεμήσουμε. Τότε όμως έγινε μεγάλος σεισμός. Φόβος και τρόμος κατέλαβε όλους. Από το σεισμό φαινότανε ο ουρανός ότι εσείετο σαν ένα δένδρο. Αστραπές και βροντές μεγάλες ηκούοντο και αίφνης ο βασιλεύς Σεβήρος και ο έπαρχος Κρίσπος κρεμαστήκανε ψηλά στον αέρα. Φώναζε δε τότε ο βασιλεύς προς τον Άγιον λέγοντας:

– Κύριε μου Χαράλαμπε, δίκαια τα παθαίνω. Παρακάλεσε όμως τον Κύριο και Θεό σου να με γλυτώση από την τιμωρία αυτή και εγώ υπόσχομαι να γράψω σε όλες τις πόλεις να δοξάζηται το Όνομά Του.

Τότε ήλθε εκεί και η κόρη του βασιλέως, που την λέγανε Γαλήνη και του λέγει:

– Πίστεψε στον Κύριο για να σε γλυτώση και να σε λύση απ’ αυτά τα δεσμά, γιατί είναι Οικτίρμων και Πανάγαθος. Πίστεψε, γιατί αυτός ο Χριστός είναι Αληθινός, Θεός Αθάνατος. Όταν τα είπε αυτά προσκύνησε τον Άγιο και του είπε:

– Παρακάλεσε τον Κύριο ν’ απαλλάξη τον πατέρα μου από αυτούς τους πόνους και εάν μεν πιστέψη θα γίνη μεγάλο καλό, εάν όχι θα έχης τουλάχιστον εσύ τον μισθόν σου μετά θάνατον.

Τότε προσευχήθηκε ο Άγιος και σταμάτησε η οργή του Θεού. Κατέβηκαν στη γη ο βασιλεύς και ο έπαρχος και επήγανε στο παλάτι. Μείνανε τρεις ημέρες έχοντας στο νου τους διαρκώς τον φόβον του Θεού και την οργήν Του.

Η Αγία Γαλήνη

Η κόρη του βασιλέως Γαλήνη είδε εν τω μεταξύ ένα όραμα και το ανέφερε στον Άγιο.

– Μου φάνηκε, του είπε, πως βρέθηκα σε ένα περιβόλι ωραιότατο, που είχε δένδρα ευωδέστατα και κρυστάλλινη πηγή. Εκεί κοντά ήτανε ο πατέρας μου και ο έπαρχος, αλλά ο φύλαξ του κήπου τους έδιωξε με μια πύρινη ράβδο, εμένα όμως με εσήκωσε και με έβαλε μέσα με τιμή και μου είπε:

– Σε σένα δόθηκε η κατοικία αυτή και σε όσους σου ομοιάζουν για να ευφραίνεσθε μαζί πάντοτε. Αυτά είδα και σε παρακαλώ, διδάσκαλε, να μου τα εξηγήσης.

– Ο κήπος, της αποκρίθηκε ο Άγιος, που είδες είναι ο Παράδεισος των δικαίων και εναρέτων εις τον οποίον σε έβαλε ο Δεσπότης Χριστός. Και τούτο γιατί Τον πίστεψες. Τον πατέρα σου όμως και τον έπαρχο τους έδιωξε γιατί δυστυχώς θα αποστατήσουν πάλιν από Αυτόν και θα μας κακοποιήσουν οι δυστυχείς και αχάριστοι.

Έπειτα από τριάντα ημέρες ο Σεβήρος άλλαξε γνώμη. Κάλεσε τον Άγιον και του είπε:

– Θυσίασε στους θεούς. Μ’ αυτό θα υπακούσης στην εντολήν μου και θα τιμήσης τον εαυτόν σου.

– Τα λόγια σου, βασιλεύ, είναι πικρά και ασύνετα. Δεν πρέπει να συμμορφωθώ σ’ αυτά, εγώ είμαι δούλος του Θεού και σ’ Αυτόν υπακούω.

Του κακοφάνηκε του βασιληά, που του αντιμίλησε. Γι’ αυτό διέταξε να βάλουν στον στόμα του ένα χαλινάρι, σαν να ήταν άλογο, και να τον σύρουν σ’ όλη την πόλι για να τον ρεζιλέψουν. Το είπαν και το κάμανε. Ο Άγιος όμως στο διάστημα αυτό προσευχότανε λέγοντας:

– Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, Συ έπλασες τον άνθρωπον και τον τίμησες με την θείαν Σου Εικόνα. Επίβλεψε και ίδε την μανίαν του εκτελεστού τυράννου διότι τα παθαίνω αυτά για το Όνομά Σου το Άγιον.

Στο σπίτι της χήρας

Τότε θύμωσε ο τύραννος κι’ έστρεψε την οργή του στον Άγιο, που δίδαξε την Γαλήνη. Και για να τον εξευτελίση διέταξε να τον παραδώσουν σε μια χήρα και ακόλαστη γυναίκα για να τον φυλάξη στο σπίτι της. Αλλά ο Θεός τον εφύλαξε από τον εξευτελισμόν ως εξής:

Μόλις πήγε ο Άγιος στο σπίτι της ακούμπησε σε ένα ξηρόν ξύλινο στύλο. Και ω! του θαύματος αμέσως ο ξηρός στύλος εβλάστησε κι’ έκανε τόσα κλωνάρια ώστε εγέμισε όλο το σπίτι. Η χήρα εκείνη μόλις είδε τέτοιο παράδοξο θαύμα προσκύνησε τον Άγιο και του είπε;

– Πήγαινε από το σπίτι μου κύριε, γιατί δεν είμαι αξία για να είσαι κοντά μου.

– Μη φοβάσαι παιδί μου, της είπε ο Άγιος, πίστεψε μονάχα στον Κύριο, που είναι Θεός σπλαχνικός.

Την άλλην ημέρα, που είδαν οι γείτονες της χήρας τέτοιο μεγάλο δένδρο με άνθη και καρπούς μέσα στο δωμάτιό της, εθαύμασαν και μπήκανε μέσα στο σπίτι. Βρήκανε εκεί τον Άγιο, που δίδασκε και τον ερώτησαν:

– Πες μας, συ είσαι ο Χριστός, που λένε;

– Όχι, τους απάντησε. Εγώ είμαι δούλος του Δεσπότου Χριστού του Αληθινού Θεού και με την Χάριν Του και την δύναμίν Του κάμνω τα θαύματα.

Τότε η γυναίκα εκείνη τους είπε την υπόθεσιν και εγκωμίαζε τον Άγιον. Όλοι τους δε τον προσκύνησαν, πιστέψανε στον Χριστό και βαπτιστήκανε. Την άλλην ημέρα ανήγγειλαν στο βασιληά το θαυμαστό αυτό γεγονός. Και ενώ όλοι εθαυμάζανε, ο πορωμένος έπαρχος είπε:

– Πρόσταξε βασιλεύ ν’ αποκεφαλίσουν αυτόν τον πλάνον, για να μην μείνη και κάνη και άλλα τέρατα και σημεία και πιστέψουν στον Χριστό περισσότεροι.

Ο ιερός ναός της Παναγίας και Αγίου Χαραλάμπους στο Μορόνι Ηρακλείου Κρήτης και το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους στην Πάρο

Τέλος ειρηνικό

Πράγματι ο βασιλεύς εξέδωκε εναντίον του Αγίου την καταδικαστικήν απόφασιν. Οι δήμιοι επήραν την απόφασιν, πήρανε και τον Άγιο και τον φέρανε στον τόπο της θανατικής εκτελέσεως.

Ο Άγιος όμως στο δρόμο, καθώς έσερνε τα κουρασμένα και πληγωμένα και γέρικα πόδια του, προσευχότανε με ψαλμούς προς τον Κύριον, που τους ήξερε απ’ έξω. Έλεγε μεταξύ των άλλων και τον εκατοστό ψαλμό: «Έλεος και κρίσιν άσομαί Σοι Κύριε…».

Όταν ο Άγιος έφτασε εκεί σήκωσε τα χέρια του και τα μάτια του στον ουρανό και προσευχήθηκε: «Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, είπε, γιατί είσαι ελεήμων και φιλάνθρωπος. Συ Παντοδύναμε εκτύπησες τον εχθρόν μας διάβολον. Συ εκτύπησες και τον Άδην με το να απαλλάξης από τον θάνατο το ανθρώπινο γένος. Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου».

Τότε συνέβη και το εξής θαυμαστόν. Ανοίξα­νε για μια στιγμή οι Ουρανοί, φάνηκε ο Χριστός με πλήθος Αγγέλων. Κατέβηκε κοντά του και του λέγει:

– Έλα, προσφιλέστατε και αγαπημένε μου Χαράλαμπε, που τόσο πολύ κακοπάθησες, για τ’ Όνομά Μου. Ζήτησέ Μου ποίαν χάριν θέλεις και θ’ ακούσω την δέησίν σου.

– Και το ότι αξιώθηκα, αποκρίθηκε ο Μάρτυρας, να ιδώ την φοβεράν δόξαν της παρουσίας Σου, αυτό είναι μεγάλο χάρισμα σ’ εμένα τον ελάχιστο. Αλλά επειδή η αγαθότης Σου, Κύριε, με προστάζει να Σου ζητήσω χάρι, παρακαλώ να μου κάνης την εξής:

– Σε όποιο τόπο βρεθή τεμάχιο από το λείψανόν μου και σ’ όποια χώρα γιορτάζουν το μαρτύριό μου, να μην γίνη εκεί ποτέ πείνα, ούτε πανώλης που θα θανατώνη τους ανθρώπους πρόωρα. Ούτε πονηρός άνθρωπος που να βλάπτη τους καρπούς, αλλά να είναι σ’ αυτόν τον τόπον ειρήνη σταθερή, ψυχών σωτηρία και σωμάτων θεραπεία. Να είναι αφθονία σίτου, οίνου, ελαίου, τετραπόδων και άλλων χρησίμων πραγμάτων. Τύλαγε δε γερά τα βόδια και όλα τα τετράποδα ζώα των ανθρώπων για να γεωργούν τη γη και να δοξάζηται το Όνομά Σου. Συγχώρεσε, Κύριε, σε παρακαλώ και τις αμαρτίες των, ως Αγαθός και Φιλάνθρωπος.

– Να γίνη πιστέ Μου δούλε, το θέλημά σου! Είπε ο Κύριος και αμέσως εξηφανίσθη.

Μετά ταύτα, ο Άγιος παρέδωσε αμέσως την αγιασμένη του ψυχή στο Χριστό ειρηνικά, πριν προλάβη ο δήμιος να του κόψη την κεφαλήν! Ο Θεός δεν θέλησε να ταλαιπωρηθή περισσότερο. Αρκετά βασανίστηκε.

Οι ιεροί ναοί Αγ. Χαραλάμπους Κιλκίς, Πύργου Ηλίας και Έσω Γωνιάς Σαντορίνης

Τα άγια λείψανα του Αγίου θαυματουργούν

Το Άγιό του λείψανο το παρέλαβε κατόπιν η μακαρία Γαλήνη και το ενεταφίασε μέσα σε χρυσή θήκη, αφού του έβαλε πολύτιμα μύρα και αρώματα. Κατόπιν το Άγιο και πανσεβάσμιο λείψανο του ενδόξου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους, μοιράστηκε χάριν ευλαβείας στους απανταχού Ορθοδόξους Χριστιανούς. Διώχνει δε το Άγιο λείψανο τα βάσανα και κάθε ασθένεια, από όσους τον παρακα­λούνε.

Υπάρχουν και σήμερα σε πολλούς Ναούς και Μοναστήρια τεμάχια λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπους. Η Αγία και πάντιμος Κάρα του βρίσκεται επάνω στα Μετέωρα της Θεσσαλίας, εις το Μοναστήρι του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Κάμνει δε συχνά παράδοξα κι’ εκπληκτικά θαύματα. Υπάρχει εκεί και φυλλάδα, που περιέχει τα θαύματα του Αγίου. Ιδίως φυλάττει τους ανθρώπους από την φοβερή νόσο της πανώλους. Γι’ αυτό όσες φορές ενέσκηπτε η φοβερή αυτή αρρώστεια, κατεβάζανε οι Πατέρες την Αγία Κάρα του κάτω στις πόλεις και το κακό σταματούσε αμέσως. Το 1812 η τρομερή αρρώστεια της πανώλους εθέριζε όλη την Ήπειρο. Τότε κάποιος, Μολοσσός ονόματι, πατέρας του Ζώτου Μολοσσού, που έγραψε το λεξικό των Αγίων Πάντων, επήγε στα Μετέωρα κι’ έφερε στην Ήπειρο την Τιμία Κάρα του Αγίου Χαραλάμπους και σταμάτησε το θανατικό.

Η άφθαρτη χείρα του Αγίου Χαραλάμπους σε στάση ευλογίας

Επίσης πολλοί πιστοί την καλούνε στα σπίτια τους, την κατασπάζονται μ’ ευλάβεια και κάνουν Αγιασμό. Και έτσι απαλλάσσονται από κάθε κακό.

Το 1897 έγινε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος. Τότε οι Τούρκοι πήρανε την Αγία Κάρα και την εκτύπησαν με χίλιους δυο τρόπους για να ανοίξη και να πάρουν μόνον το αργυρό κουτί της. Δεν μπο­ρέσανε όμως να το ανοίξουνε. Ο Θεός τους έδωσε την τιμωρίαν, γιατί κάνανε οι Τούρκοι και άλλες ιεροσυλίες. Αρρωστήσανε δε όλοι τους βαριά. Πεθάνανε τότε 35.000 Τούρκοι στην Θεσσαλία από τύφο δια θαύματος του Αγίου.

Όταν έμαθε ο Σουλτάνος, ότι χάθηκε τόσος πολύς στρατός στην Θεσσαλία, έγραψε στον Διοικητή του τουρκικού στρατού, Εδέμ, επίσημο γράμμα και τον ρωτούσε:

– Πώς χάθηκε αυτός ο στρατός, αφού δεν έγινε καμμιά μάχη με τους Έλληνας;

Και ο Εδέμ απήντησε τότε ως εξής:

– Όσοι Τούρκοι χάλασαν Εκκλησίες και Μοναστήρια πεθάνανε από τύφο. Εγώ το χέρι του Θεού δεν μπόρεσα να το εμποδίσω. Όλοι οι κακοί Τούρκοι κακώς απέθαναν!

Σύγχρονα θαύματα

Πολύ τιμάται σήμερα ο Άγιος Χαράλαμπος εις όλην την Ελλάδα. Εις τας Αθήνας υπάρχουν δύο Ναοί που γιορτάζουνε μεγαλοπρεπώς στις 10 Φεβρουαρίου. Ο Ένας είναι στα Ιλίσσια και ο άλλος στο πεδίον του Άρεως. Ιδιαιτέρως όμως τιμάται και μεγαλοπρεπώς εορτάζεται εις τα Φιλιατρά της Πελοποννήσου.

Το σπουδαίον είναι εις τον Άγιον αυτόν, ότι η μνήμη του διατηρείται μέχρι σήμερον τόσον ζωηρή, καίτοι πέρασαν αιώνες, και μολονότι δεν είχε συγγράμματα που να διαβάζονταν και να τον φέρνουν στο μυαλό μας.

Πού οφείλεται αυτό; Ασφαλώς οφείλεται στην μεγάλην αγιότητά του, στα σκληρά μαρτύριά του και στα πολλά θαύματά του, που έχει κάμει μέχρι σήμερα και κάμει συνεχώς. Είναι δε τόσα πολλά τα θαύματά του, που για να γραφούν δεν έφθανε όχι μόνον το βιβλιαράκι αυτό, αλλά και πολύτομα και πολυσέλιδα βιβλία.

Αναφέρομεν ενδεικτικώς μόνον δύο θαύματά του σύγχρονα:

Πώς έσωσε την πόλιν των Φιλιατρών

Το ένα έγινε στα Φιλιατρά το 1944, στο καιρό της μαύρης Κατοχής της Ελλάδος από τους Γερμανούς. Το θαύμα αυτό συνεκίνησε και συγκινεί μέχρι σήμερα, όχι μόνον τους Φιλιατρινούς, αλλά και όλους τους Έλληνας.

Το Γερμανικό Στρατηγείο από την Τρίπολι διέταξε τον Γερμανό Διοικητή των Φιλιατρών, Κοντάου ονόματι, για κάποιο σαμποτάζ που είχαν κάνει οι αντάρτες, να κάψουν την πόλιν των Φιλιατρών, να σκοτώσουνε ένα αριθμόν προκρίτων Φιλιατρινών και να συλλάβουνε 1.500 άλλους Φιλιατρινούς και να τους στείλουν στη Γερμανία, από όπου φυσικά δεν επρόκειτο να γυρίση κανένας πίσω.

Ο αξιωματικός Κοντάου έδωσε με την σειρά του διαταγή στους στρατιώτες του να προχωρήσουν την άλλη ημέρα στις έξη το πρωί με τα σύνεργα της καταστροφής, χωρίς οίκτο στην εκτέλεσι της διαταγής.

Ο ιερός ναός της Παναγίας Φιλιατρών, όπου φυλάσσεται η θαυματουργός εικόνα του Αγ. Χαραλάμπους

Αυτό, το έμαθε στην Τρίπολι ο ιεροκήρυξ Αρχιμανδρίτης Θεόδωρος Κωτσάκης, που κατήγετο από τα Φιλιατρά, θλίψις και στενοχώρια κατέλαβε όλους, δεν ξέρανε τι να κάνουνε για να γλυτώσουν τα Φιλιατρά και τους Φιλιατρινούς. Επήρε κάποιον που εγνώριζε τα γερμανικά και πήγε στο σπίτι του Γερμανού στρατηγού στη Τρίπολι. Σταθήκανε στο διάδρομο. Αλλά ακούσανε μέσα στο γραφείο του στρατηγού φωνές, κακό, βρισιές, αναστάτωση μεγάλη. Κάποια Ελληνίδα τον τράβηξε από το ράσο να φύγη, για να μην τους εκτελέσουν επί τόπου και αυτούς.

Βγαίνοντας τότε ο ιεροκήρυξ, ειδοποίησε όλα τα σπίτια των Φιλιατρινών στην Τρίπολι να προσευχηθούν τη νύκτα στον Άγιο Χαράλαμπο, τον πολιούχο των Φιλιατρών για να βάλη το χέρι του. Αυτός δε κλείστηκε στο δωμάτιό του και προσευχότανε με πόνο. Το ίδιο κάνανε στα Φιλιατρά οι κάτοικοι, που κάτι μυριστήκανε και αυτοί.

Ο Άγιος άκουσε την προσευχή τους και έκανε το θαύμα. Ο Άγιος παρουσιάζεται την νύκτα στον Κοντάου που κοιμότανε. Παρουσιάστηκε σαν γέροντας σοβαρός, μεγαλοπρεπής, ιεροπρεπής, ιεροφορεμένος και με κατάλευκη γενειάδα. Ήτανε μια φυσιογνωμία, που δεν την είχε δη ποτέ στη ζωή του ο προτεστάντης ή μάλλον άπιστος Γερμανός. Ο σεβάσμιος γέροντας του είπε με γλυκύτητα:

– Άκουσε, παιδί μου, τη διαταγή που έλαβες να μην την εκτελέσης.

Το όνειρο ήταν ζωηρό και του έκανε εντύπωσι. Ξύπνησε και ξανακοιμήθηκε, αλλά με την απόφασι να εκτελέση την διαταγήν. Ξανά παρουσιάζεται ο Άγιος στον ύπνο του και του λέγει:

– Αυτό που σου είπα να κάμης. Την διαταγή να μη την εκτελέσης. Μη φοβηθής. Εγώ θα φροντίσω να μην τιιμωρηθής.

Ξαναξύπνησε και στο μυαλό του στριφογύριζαν τα λόγια που του είπε. Αλλά ήταν αδύνατο να μην εκτελέση την διαταγή, διότι θα εκτελούσαν αυτόν οι Γερμανοί. Ξανακοιμήθηκε. Ξαναπαρουσιάζεται και εκ τρίτου ο σεβάσμιος γέροντας και του λέγει:

– Σου είπα να μην φοβηθής. Εγώ θα φροντίσω και δεν θα τιμωρηθής. Θα σε φυλάξω δε εσένα και όλους τους άνδρας σου και θα γυρίσετε πίσω στα σπίτια σας, χωρίς να πάθη κανένας τίποτε.

Στην αρχή θέλησε να αρνηθή την εντολή του Αγίου Χαραλάμπους, και να παραστήση τον γίγαντα. Αλλά παρ’ όλη την αθεΐα του, λύγισε, διότι εν συνεχεία τη νύχτα εκείνη, ο Γερμανός αξιωματικός, όπως έλεγε ο ίδιος, άκουσε στον ύπνο του φωνές και κλάμματα, σαν προέρχωνται από τυραννισμένους ανθρώπους κάπου εκεί δίπλα στην αυλή του. Ύστερα πλησίαζαν ζωντανές μορφές, που έμοιαζαν σαν γυναίκες, γυναίκες πολλές, που κτυπούσαν κεφάλια και στήθια από αφόρητη δυστυχία και πόνο. Θρηνούσαν, αγανακτούσαν και καταριόντουσαν από πόνο για την σφαγή των παιδιών τους και των εγγονών τους, που επρόκειτο να γίνη. Όλες αυτές οι φωνές γίνανε υστέρα σύννεφο και ανέβαιναν προς τα ύψη του Ουρανού, χωρίς να πέφτη τίποτε στη γη.

Και ακόμη έβλεπε στον ύπνο του ο Γερμανός αξιωματικός κάτι σκοτεινόμακρα σύννεφα, που έβγαιναν από το δωμάτιό του και ανέβαιναν και σκίαζαν τον ήλιον, ο οποίος κρυβότανε από τα σύννεφα αυτά σαν να ήτανε άνθρωπος και σκοτείνιαζε τα πρόσωπα των στρατιωτών του. Άλλοι από τους Γερμανούς τρόμαζαν και άλλοι ζητούσαν βοήθειαν, κάμνοντας τον Σταυρό τους. Και όλοι τους τρέχανε να κρυφτούνε πίσω από τους κορμούς των ελαιών.

Από τον τρόμο του ξύπνησε. Πήγε να μιλήση, αλλά δεν μπορούσε, παρά κρατούσε ανοιχτό το στόμα του και κοίταζε την εικόνα του ονείρου του. Κοίταζε το γέρο εκείνο, που τον είδε μέσα στο όνειρό του τρεις φορές και ο οποίος είχε μορφή Αγίου της Ορθοδοξίας. Όταν συνήλθε από τους εφιάλτες, άρχισε να σκέφτεται το κακό, που επρόκειτο να γίνη: Να σκοτώνωνται άνθρωποι και σαν τα σκυλιά να μένουν άθαφτοι. Να καίγωνται σπίτια σε ένα λεπτό, που απαιτούσαν αιώνες για να κτισθούν!

Οι σκέψεις αυτές τον αναστάτωσαν. Αλλά πάλιν έλεγε:

– Εγώ είπα να κάψω την πόλιν. Και θα την κάψω.

Τότε έκλεισε τα μάτια του. Και ο γέρος, ο Άγιος Χαράλαμπος, εμφανίσθηκε ξανά μπροστά του απειλητικός και επίμονος. Με φωνή δε δυνατή και επιτακτική του είπε:

– Πρόσεξε! Η πόλις δεν θα καή και οι κάτοικοι δεν θα συλληφθούν. Είναι αθώοι. Το ακούς;

Σηκώθηκε τότε ο Γερμανός, στερέωσε τα γόνατά του, που τρέμανε και πήρε το τηλέφωνο. Με τρεμάμενη φωνή τηλεφωνούσε στη Τρίπολι, στο Γερμανό Διοικητή της Πελοποννήσου. Και ο Διοικητής εκείνος άνοιγε το στόμα του, για να δώση συμβουλές αλλά πάλιν κόμπιαζε. Πήγαινε να αγριέψη, για να εκτελεστή η διαταγή του, αλλά δεν μπορούσε. Τί είχε συμβή; Και ο ίδιος αυτός το ίδιο βράδυ είχε δη στο όνειρό του τον Άγιο Χαράλαμπο όπως τον είδε και τον περιέγραψε στο τηλέφωνο και ο αξιωματικός του από τα Φιλιατρά. Τελικά αποφάσισε και είπε στον αξιωματικό των Φιλιατρών:

«Γράψατε. Αναστέλλω την καταστροφήν της πόλεως. Έλθετε αμέσως ενώπιόν μου αύριον μεσημβρία».

Όταν ξημέρωσε ανακοινώθηκε η ανάκλησις της αποφάσεως των Γερμανών. «Το εσπέρας αυλισθήσεται κλαυθμός και εις το πρωί αγαλλίασις». Ξεχύθηκαν στο άκουσμα χαρούμενοι οι άνθρωποι στα καφενεία, στη πλατεία, στους δρόμους…

Μια ομάδα, τότε από Γερμανούς στρατιώτες και υπαξιωματικούς, έχοντες στη μέση τον αξιωματικό τους Κοντάου και δυο Ορθοδόξους ιερείς, περνούσαν από τους δρόμους και πηγαίνανε από τη μια Εκκλησία στην άλλη. Αρχίσανε από τον Άη Γιάννη, από τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Αθανάσιο και τελικά κατευθυνόνταν προς την Παναγιά.

Ο αξιωματικός έψαχνε να βρη την Εικόνα του Αγίου, που είδε στον ύπνο του. Όταν του ανοίξα­νε την πόρτα του Ναού της Παναγίας, ανεγνώρισε μέσα στις εικόνες τον Άγιο Χαράλαμπο, που είδε στον ύπνο του και τον πρόσταζε. Η φωνή του κόπηκε. Ντράπηκε για τον εγωισμό του. Σκέπασε με τα χέρια του το πρόσωπό του. Σε λίγο τα κατέβασε. Έκαμε, αυτός ο Προτεστάντης και άθεος, τον Σταυρό του. Είπε μερικές προσευχές στη γλώσσα του, τις οποίες οι ιερείς δεν μπορέσανε να τις ερμηνεύσουν.

Ρώτησε εν συνεχεία τους Ιερείς να του πούνε ποιος ήτανε ο γέροντας της εικόνος. Του διηγηθήκανε, ότι αυτός είναι ο Άγιος Χαράλαμπος που υπέστη πολλά μαρτύρια για το Χριστό. Του είπαν έπειτα για τα θαύματα που έκανε, και κάμνει και άλλα πολλά.

Από τη λιτάνευση της θαυματουργού εικόνας του Αγ. Χαραλάμπους στα Φιλιατρά

Η χαρά των Φιλιατρινών και η ευγνωμοσύνη τους στον Άγιο δεν περιγραφόταν. Δόξαζαν το Θεό και ευχαριστούσαν τον Άγιο Χαράλαμπο για το θαύμα του.

Όπως δε του είπε του Φρουράρχου, ο Άγιος, αυτός και όλοι οι άνδρες της φρουράς εκείνης επέστρεψαν, όταν τελείωσε ο πόλεμος, στη Γερμανία και στα σπίτια τους, χωρίς να πάθη κανείς τους τίποτε.

Διετήρησε δε ο Γερμανός ζωηροτάτην την μνήμην του θαύματος κι’ ευγνωμονούσε τον Άγιο. Ήθελε να επιστρέψη από την Γερμανία για να τον προσκυνήση. Πράγματι, έπειτα από δύο χρόνια, ξεκίνησε με την γυναίκα του και ήλθανε από την Γερμανία στα Φιλιατρά. Δεν πρόλαβε όμως την γιορτή του Αγίου, διότι έφτασε μια μέρα αργότερα, στις 11 Φεβρουαρίου.

Όταν όμως τον είδανε οι Φιλιατρινοί, χαρήκανε χαρά μεγάλη και ξαναγιορτάσανε. Ψάλλανε δοξολογία και του κάνανε υποδοχές, γιορτές, τραπέζια και χαρές. Μέχρι σήμερα πολλές φορές ο Γερμανός αυτός με την γυναίκα του, τα παιδιά του και με άλλους πατριώτες του πήγαινε στις 10 Φεβρουαρίου στα Φιλιατρά και προσευχηθήκανε με πίστι στον Άγιο. Στην καρδιά του άνθισε η Ορθοδοξία.

Στην Πολυκλινική των Αθηνών

Το άλλο θαύμα έγινε εις τον Κων/τίνον Λιβαδάν, υπάλληλον του Ελεγκτικού Συνεδρίου, όταν ήτανε νέος. Ιδού πώς το περιγράφει:

«Τον Ιανουάριο του 1931 ενοσηλευόμην στην Πολυκλινικήν Αθηνών με απόστημα εις το ήπαρ. Επί τεσσάρας εβδομάδας με εβασάνιζε ο πυρετός. Είχαν νυχθημερόν 38-40 βαθμούς και πόνους φοβερούς. Απεφασίσθη να γίνη εγχείρισις.

Ήταν παραμονή του Αγίου Χαραλάμπους 9 Φεβρουαρίου του 1931. Το εσπέρας και ενώ ευρισκόμην ένεκα του μεγάλου πυρετού εις λήθαργον και εξαντλητικήν κατάστασιν, βλέπω να εισέρχεται ένας ιερωμένος μεγαλοπρεπής με μακρυά γενειάδα. Επλησίασε εμένα και όχι τον απέναντί μου ασθενή, που χαροπάλευε από περιτονίτιδα. Μου εθώπευσε το κεφάλι και μου είπε: «Μη φοβάσαι… Αύριο θα είσαι τελείως καλά. Είσαι καλό παιδί».

Ερώτησα, όταν έφυγε, την ευρισκομένην κοντά μου και τελούσαν χρέη νοσοκόμου Μοναχήν Ευανθίαν, ποιος ήτο ο Κληρικός, που ήλθε;

– Δεν είδα κανένα Κληρικό, είπε εκείνη.

Της εξιστόρησα κατόπιν το συμβάν. Σταυροκοπήθηκε και μου είπε:

– Αύριον είναι του Αγίου Χαραλάμπους, θα είσαι καλά.

Έπεσα κατόπιν εις βαθύτατον ύπνον. Ο πυρετός από την ώραν εκείνην άρχισε να κατεβαίνη. Το πρωί ήμην απύρετος, τελείως καλά και χωρίς πόνους στο ήπαρ. Το πρωί με εξήτασαν ο χειρούργος καθηγητής Ν. Αλιβιζάτος και ο αδελφός του Ανδρέας, παθολόγος, να κανονίσουν τα της εγχειρίσεώς μου. Ερευνούσαν και αναζητούσαν δια της ψηλαφίσεως το απόστημα, αλλά δεν το εύρισκον, ούτε την σκλήρυνσιν και την διόγκωσιν (οκτώ δακτύλων) του ήπατος. Το ήπαρ ήτο φυσιολογικόν!

Η Μοναχή εξιστόρησε εις τους Καθηγητάς το νυκτερινό συμβάν. Μου δείξανε και την Εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους, την οποίαν ανεγνώρισα. Ήταν ο ίδιος που είχα ιδή. Οι καθηγηταί κατάπληκτοι ανεφώνησαν:

– Ψηλά τα χέρια. Κάτω τα μαχαίρια. Απόψε έγινε θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους στην Πολυκλινική!

Αργότερα και μετά παρέλευσιν ετών έμαθα, ότι ο Άγιος Χαράλαμπος είναι ιατρός των λοιμωδών νόσων, όπως ήταν και η ιδική μου».

Κ. Λειβαδάς

Ο Άγιος Χαράλαμπος στη ζωή του λαού μας

Ο Άγιος Χαράλαμπος σε πολλά μέρη της Ελλάδος τιμάται, διότι είναι προστάτης από τας λοιμώδους νόσους και ιδίως από την πανούκλα. Γι’ αυτό και ο Άγιος απεικονίζεται πατώντας την πανώλη, η οποία παρουσιάζεται, σαν ένα τερατόμορφο γύναιο που ξερνάει καπνούς από το στόμα. Γι’ αυτό του έδωσε ο Θεός την χάριν αυτήν.

Ήτανε μεγάλη η υπηρεσία, που προσέφερε ο Άγιος στους γεωργούς τότε που δεν υπήρχαν κτηνίατροι, τα δε βόδια ήτανε αναγκαιότατα στην οικογένεια.

Παλαιότερα οι ζευγολάτες, την παραμονή της γιορτής του Αγίου ανάβανε στα σπίτια τους κοντά στο τζάκι μια μεγάλη λαμπάδα από καθαρό κηρί εις μνήμην του Αγίου και καιγότανε όλη την νύχτα. Το δε πρωί πηγαίνανε πρόσφορο στην Εκκλησία για να λειτουργηθή. Και όλα αυτά για να φυλάξη ο Άγιος Χαράλαμπος τα βόδια του γερά καθ’ όλη τη χρονιά.

Είναι προστάτης και όλων των ζώων. Γι’ αυτό στη Κρήτη οι τσοπάνηδες, όταν τα ζωντανά τους δεν πάνε καλά, τον παρακαλούνε να τα θεραπεύση. Στην Πρέβεζα ο Άγιος Χαράλαμπος είναι πολιούχος. Στην Εικόνα του κρεμάνε πλήθος αφιερωμάτων. Από τα αφιερώματα χαρακτηριστικό είναι ένα πουκαμισάκι που κατασκευάζεται από πανί. Αυτό γίνεται σε μια μέρα!. Γι’ αυτό λέγεται και μονομερίτικο… Αυτό συμβαίνει ως εξής: Κάποια νύχτα συγκεντρώνονται σ’ ένα σπίτι μερικές γυναίκες, όπου γνέθουν και υφαίνουν βαμβάκι. Μ’ αυτό το ύφασμα, που γίνεται σε μια μέρα φτιάχνουν το πουκαμισάκι.

Το αφιέρωμα αυτό ξεκινάει από ένα γεγονός που αναφέρεται στην θαυματουργή δράσι του Αγίου. Κάποτε τον Άγιο Χαράλαμπο τον επεσκέφθησαν χωρικοί που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους κι’ έτρεξαν κοντά του γιατί η πανώλης τους θέριζε καθημερινώς. Από ευγνωμοσύνη δε διότι ο Άγιος στάθηκε προστάτης τους, του έκαναν δώρο ένα πουκάμισο που γνέθηκε και πλέχθηκε από βαμβάκι και ράφτηκε μέσα σε μια μέρα.

(agiosgeorgiosnikaias.blogspot.com)

kimintenia.wordpress.com