kimintenia

«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός!»

Σε φάτνη φτωχική, στη μικρή και άσημη Βηθλεέμ από την οποία οι κοσμικοί αιώνες τίποτα σπουδαίο δεν προσδοκούσαν να φανεί, ήρθε στη γη ο Χριστός, ο Θεός μας. Κάτω απ’ το χνώτο των άδολων ζώων, τυλιγμένο στ’ άχυρα, πάλευε το τρυφερό, νιογέννητο κορμάκι να κρατηθεί στη ζωή, να ζεσταθεί.

Ένα παιδάκι ήρθε τη νύχτα των Χριστουγέννων στον κόσμο, άγνωστο μεταξύ αγνώστων, φτωχό και αδιάφορο για τους πολλούς, και μόνον οι άγγελοι, τα αστέρια, οι ταπεινοί βοσκοί και οι μάγοι οι σοφοί έστερξαν τον ερχομό του και προσκύνησαν τη γέννησή του. Εκείνοι οι μόνοι σε ολάκερη την πλάση που, απλοί και καθαροί, πρόσμεναν πάντοτε το φως που θα λύτρωνε τη ζωή τους από τα σκοτάδια, θα έλουζε την καρδιά τους στη ζεστασιά του την αιώνια και θ’ ανάπαυε το πνεύμα τους, το τυραννισμένο από την εναγώνια αναζήτηση της αλήθειας.

Τη γέννησή Του ακολούθησε ο διωγμός, η φυγή, οι κακουχίες, η εξορία, η αποτρόπαια σφαγή χιλιάδων αθώων νηπίων στον βωμό της αλαζονείας, του παραλογισμού της εξουσίας και της ανθρώπινης παραφροσύνης…

Ο Χριστός βίωσε σε ολόκληρη τη ζωή Του στη γη ανάλογες κακουχίες και παθήματα. Ολόκληρος ο εγκόσμιος βίος Του υπήρξε μια αδιάκοπη πορεία μέσα από την κακοπάθεια, τις στερήσεις και τα βάσανα, με αποκορύφωμα τη θυσία Του στον Σταυρό και την κάθοδό Του στον Άδη, Εκείνου που ήταν η «όντως Ζωή». Χρόνια μετά τη νύχτα των Χριστουγέννων, τον βρίσκουμε να κηρύττει στην Ιουδαία, θυμίζοντας σ’ εκείνους που ζήτησαν να Τον ακολουθήσουν, πως η ζωή κοντά Του είναι γεμάτη δυσκολίες, στενοχώριες και στερήσεις: «Αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσιν καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Μτθ. 8,20, Λουκ 9,58).

Ποιος από μας δεν σταματά με δέος μπροστά σε τούτο το παράπονο του ίδιου του Θεού, που ομολογεί πως δεν βρίσκει ανάπαυση και παρηγοριά πουθενά στον κόσμο που ο ίδιος έπλασε μέσα στη σοφία και την αγάπη Του και τον ευλόγησε με τα αγαθά Του; Ποιος δεν συγκλονίζεται από τον στερνό Του λόγο επάνω στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἔγκατελιπες;» (Μτθ. κζ,46), όταν ο ίδιος ο Θεός βιώνει, ως άνθρωπος, την προδοσία, την εγκατάλειψη, τη συντριβή, την οδύνη ενός ασύλληπτου μαρτυρίου και τελικά ως και αυτόν τον θάνατο;

Δομίνικος Θεοτοκόπουλος (El Greco), Ο Χριστός αίρων τον σταυρό
(1577-87), Μητροπολιτικό Μουσείο Tέχνης, Νέα Υόρκη

Τούτα τα λόγια και τα μαρτύρια του Χριστού ας έρχονται στον νου μας κάθε φορά που κι η δική μας πορεία στον κόσμο γίνεται -παρά τις αντίθετες προσδοκίες μας- σταυρική και γεμάτη βάσανα, ταλαιπωρίες, περιπέτειες, αγωνίες, απώλειες και διαψεύσεις που παλεύουν ασταμάτητα να μας κατανικήσουν, να μας πτοήσουν, να μας διαλύσουν και να μας θέσουν εκτός ζωής… Και είναι τόσες οι αφορμές που έχουμε για να τα θυμηθούμε και ν’ αντλήσουμε παρηγοριά και δύναμη από την αλήθεια και τη δυναμική τους, που διαπερνά τους αιώνες και, μέσω του Λόγου του Ευαγγελίου, φθάνει ως τις μέρες μας σε εμάς, στο σήμερα, τώρα και για πάντα…

Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει και διαβεβαιώσει για το τι μας περίμενε σε αυτή τη ζωή: «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ιω. 15,20) και «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8,34). Έδωσε όμως με την Ανάστασή Του και με τον Λόγο Του και ελπίδα και παρηγοριά στον δοκιμαζόμενο άνθρωπο: «ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ» (Ιω. 12,46), «ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθὼν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσει ἐν τῆ σκοτία ἀλλ’ ἔξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιω. 8,5), αλλά και «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Μτθ. 11,28), «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. ιστ’,33) και «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες· ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται … Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης· ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν … Μακάριοί ἐστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι, ἕνεκεν ἐμοῦ· χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτως γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας τοὺς πρὸ ὑμῶν» (Μτθ. 5,3).

Ας έχουμε λοιπόν σαν αγαπημένη μνήμη και παρηγοριά πως ο ίδιος ο Θεός μας είναι μέσα μας, δίπλα μας και ανάμεσά μας. Πως ήρθε και έζησε στη γη λοιδορούμενος, διωκόμενος, αδικούμενος, φτωχός, ταπεινός και βασανισμένος, όπως πολύ συχνά είμαστε και εμείς. Και ας τα αναλογιζόμαστε όλα αυτά κάθε φορά που τα προβλήματα και οι δυσκολίες της ζωής μας συνθλίβουν, κάθε φορά που οι ελπίδες μας, τα όνειρα και οι προσδοκίες μας ή τα σχέδιά μας στην πορεία μας και στη σχέση μας με τους άλλους διαψεύδονται, γκρεμίζονται ή ματαιώνονται, κάθε φορά που νιώθουμε προδομένοι, εγκαταλειμμένοι, αδικημένοι, καταρρακωμένοι από τις δοκιμασίες, τα αδιέξοδα, τις αποτυχίες και τα προβλήματα.

Ας θυμόμαστε ακόμα πως εμείς διαγράφουμε τη δική μας πορεία και δίνουμε τον αγώνα μας, όμως Εκείνος στις δικές Του πλάτες δεν σήκωσε μονάχα τα βάρη της δικής μας ζωής, αλλά τα πάθη και τα βάσανα ολάκερης της ανθρωπότητας και της Οικουμένης, της ζωής όλων των ανθρώπων όλων των αιώνων και των εποχών, ως λυτρωτής, από αγάπη για το πλάσμα Του, τον άνθρωπο. Και ας προσπαθούμε να του μοιάσουμε και να βαδίσουμε με το παράδειγμά του! Γιατί δεν υπάρχει γλυκύτερη παρηγοριά. Και ακόμα, ας έχουμε παντοτινά στον νου, πως κάποτε, ακόμα και τα πιο βαριά και μαύρα σύννεφα διαλύονται και φεύγουν απ’ τον ουρανό μας, κατά τα λόγια του Μεγ. Αθανασίου, και πως κάθε Γολγοθάς οδηγεί στην Ανάσταση!

«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός!». Ας κάνουμε φέτος την καρδιά μας μικρή γωνιά του Παραδείσου, μια φάτνη ταπεινή του Χριστού, που έθαλψε τον Αχώρητο και έθρεψε την άφατή Του δόξα! Το μέγα μυστήριο της θείας ενανθρωπίσεως και η σαρκωμένη Του αγάπη ας γεμίζουν φως, ειρήνη, χαρά και ζεστασιά τις καρδιές και τη ζωή όλων μας και ας μας οδηγούν παντοτινά!

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους!
Το ιστολόγιο

Πηγή: askitikon.eu, vimaorthodoxias.gr, ixthis3.blogspot.com

kimintenia.wordpress.com