Όσοι από τους παλιούς θυμούνται αυτή την ιστορία μας είπαν πως εκεί στη χώρα φάνηκε έπειτα από χρόνια ένας δάσκαλος που άφησε όνομα. Έπαιρνε τα παιδιά και τα δίδασκε κάτω από τα δέντρα. Όταν δεν ήταν βαρυχειμωνιά, είχαν για σχολείο πότε ένα πεύκο, πότε έναν πλάτανο. Έπαιρναν το βιβλίο τους και διάβαζαν μαζί του απάνω στους λόφους, στον ήλιο και στον αέρα.
Αποκεί τους έδειχνε τους γύρω τόπους, τη γη, τον ουρανό, τα πλάσματα όλα. Τους πήγαινε κοντά στα ζώα για να μάθουν πώς ζούνε. Τους μάθαινε τη ζωή των δέντρων, των πουλιών και των εντόμων. Όταν ήταν καθαρή αστροφεγγιά, τους έδειχνε από ένα ύψωμα και τους ονόμαζε τ’ άστρα. Τους μάθαινε να γράφουν όσα έβλεπαν στον κόσμο κι όσα είχαν στο νου και στην ψυχή τους. Το δάσκαλο αυτό τον έλεγαν Λάμπρο..
Ζαχαρίας Παπαντωνίου, «Τα ψηλά βουνά», 1918 (απόσπασμα)
kimintenia 
Καλή σχολική χρονιά!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Η φύση υπήρξε πάντοτε το μεγάλο μας σχολείο. Δυστυχώς, στις μέρες μας, για την πλειοψηφία των παιδιών είναι άγνωστο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!