kimintenia

22 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης αποτελεί μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του μοναχικού χώρου στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Ξεχώρισε για τον ασκητικό οσιακό του βίο καθώς και για τα πολλά του χαρίσματα, τα οποία τον κατατάσσουν σε έναν από τους πλέον αγαπητούς στο λαό μας σύγχρονους αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Ήταν μικρασιατικής καταγωγής και το μεγαλύτερο μέρος της μοναχικής του ζωής το πέρασε στην ιερά μονή Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια, της οποίας υπήρξε ηγούμενος και όπου και εκοιμήθη το 1991, σε ηλικία 71 ετών.

Το ερειπωμένο Λιβίσι της Μικράς Ασίας, πατρίδα του Αγίου μας

Γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας, στις 5 Νοεμβρίου 1920. Η οικογένειά του είχε βαθιά χριστιανική πίστη. Η μητέρα του είχε γεννήσει εννέα παιδιά, αλλά απ’ τις κακουχίες είχαν επιζήσει μόλις τα τρία. Στα παιδικά του χρόνια έζησε τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία. Αρχικά η μητέρα του με εκείνον και τα αδέρφια του εγκαταστάθηκαν στο χωριό Άγιος Γεώργιος Άμφισσας, όπου οι συνθήκες διαβίωσής τους ήταν πολύ δύσκολες, μέσα σε μεγάλη ανέχεια. Το 1925 η οικογένειά του μετακινήθηκε στα Φάρακλα της βόρειας Εύβοιας. Εκεί ο Γέροντας Ιάκωβος, διδάχτηκε τα θύραθεν και εκκλησιαστικά γράμματα, στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής του χωριού.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής, ο μικρός Ιάκωβος έδειχνε από την νεανική του ηλικία κλίση προς το μοναχισμό. Είναι χαρακτηριστικό πως πολλοί τον αποκαλούσαν «καλόγερο», ένεκα του ασκητικού βίου που διήγαγε και πριν ακόμα λάβει το μοναχικό σχήμα καθώς και εξ αιτίας των πολλών χαρισμάτων του που είχαν αρχίσει ήδη να διαφαίνονται. Η εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής την ίδια περίοδο καθόρισε ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή του και τελικά αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Εις ό,τι αφορά την εκπαίδευσή του, ο Γέροντας Ιάκωβος δεν κατάφερε να παρακολουθήσει το Γυμνάσιο, εξ αιτίας των οικονομικών αναγκών της οικογένειάς του, με αποτέλεσμα να εργάζεται από μικρή ηλικία σε οικοδομή.

Σε ηλικία 15 ετών ασθένησε σοβαρά, αλλά τελικά επέζησε. Πέντε χρόνια αργότερα ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Και αυτή την εποχή δοκιμάστηκε η υγεία του, ενώ έχασε και τη μητέρα του, το 1942. Το επόμενο έτος ο Ιάκωβος αιχμαλωτίστηκε, όπως και πολλοί ακόμα συγχωριανοί του, από τους Γερμανούς και όλοι μαζί οδηγήθηκαν στο χωριό Στροφιλιά. Ακολούθησαν και τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου, η πείνα και οι κακουχίες που ταλάνισαν και δοκίμασαν ολόκληρο τον Ελληνισμό, όπως και την οικογένεια του Ιακώβου. Το 1947 ο Άγιος εκλήθη να υπηρετήσει στον στρατό και το 1949 απολύθηκε. Ήταν η χρονιά που έφυγε από τη ζωή και ο πατέρας του.

Ο Άγιος Ιάκωβος ο νέος, δεύτερος από τα αριστερά
στην πάνω σειρά, το 1949, κατά τη στρατιωτική θητεία του

Το 1951, αφού παντρεύτηκε η αδελφή του, ο Ιάκωβος ακολούθησε πλέον την μοναχική ζωή. Επέλεξε να εισέλθει στην ιερά μονή του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια, που την εποχή εκείνη είχε τρεις μοναχούς. Η κατάσταση εκεί όμως ήταν δύσκολη. Αφ’ ενός το μοναστήρι ήταν εγκαταλελειμμένο, αφ’ ετέρου οι μοναχοί δεν ενδιαφέρθηκαν για κείνον με αποτέλεσμα να γυρίσει πίσω στα Φάρακλα. Τελικά, παρά τις αντίθετες πιέσεις πήγε ξανά στο Μοναστήρι.

Στις 31 Νοεμβρίου του 1952 εκάρη μοναχός και στις 17 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, στη Χαλκίδα, χειροτονήθηκε διάκονος και δύο ημέρες μετά ιερέας. Το 1975 ανέλαβε την Ηγουμενία της ιεράς μονής Μονής του Οσίου Δαυίδ. Ήδη όμως και ιδίως μετά το 1970, είχε γίνει ευρύτερα γνωστός για τα πολλά χαρίσματα και τα θαύματά του, με αποτέλεσμα αρκετός κόσμος να προσέρχεται στη Μονή για εξομολόγηση και ποιμαντική καθοδήγηση. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία σημαντικών οικονομικών πόρων στη μονή, τους οποίους ο Γέροντας διένειμε αδιαλείπτως σε όποιον είχε ανάγκη.

Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια

Ο ίδιος συνέχισε τον πνευματικό αγώνα του με αδιάκοπη άσκηση, νηστεία και προσευχή. Από τα πρώτα χρόνια εμφανίστηκαν όμως σημαντικά προβλήματα στην υγεία του. Ένα σημαντικό πρόβλημα στη μέση του, τον ταλαιπωρούσε από το 1956. Το 1964 εμφάνισε πρόβλημα στις αμυγδαλές σε σημείο να ασθενήσουν και τα νεφρά του. Το 1967 υπεβλήθη σε εγχείρηση βουβωνοκήλης, ενώ από το 1974 απέκτησε φλεβίτιδα. Το 1980 του διαγνώστηκε καρδιακή ανεπάρκεια. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1990 νοσηλεύτηκε με καρδιακή αρρυθμία. Ένα έτος αργότερα στις 21 Νοεμβρίου 1991, ο Γέροντας εκοιμήθη, αφού συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία των Εισοδίων της Θεοτόκου και μετάλαβε του Σώματος και Αίματος του Κυρίου.

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που συνεδρίασε στο Φανάρι υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη μας κ.κ. Βαρθολομαίου, αποφάσισε, τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017, την αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991). Η μνήμη του τιμάται την 22α Νοεμβρίου.

Ο Άγιος Ιάκωβος ο νέος είναι ο προστάτης Άγιος του ιστολογίου μας, το οποίο είναι αφιερωμένο στη χάρη του. Είθε η πατρική αγάπη και η ευχή του, η σκέπη και η προστασία του να μας οδηγούν παντοτινά σε κάθε βήμα, να φωτίζουν και να ευλογούν την κάθε μας καθημερινή προσπάθεια και να την στερεώνουν στο άγιο θέλημα του Θεού! Αμήν.

Ο τάφος του Αγίου Ιακώβου του νέου στην Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ, στην Εύβοια

Ἀπολυτίκιον (Ἦχος α’ – Τῆς ἐρήμου πολίτης)
Λιβισίου τόν γόνον, καί Εὐβοίας τό καύχημα, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστῶν φίλον γνήσιον, Ἰάκωβον τιμήσωμεν πιστοί, τόν νέον ἡσυχίας ἐραστήν, τὸν παρέχοντα ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, Δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, Δόξα τόν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις καί καιροίς σὲ ἁγιάσαντι.

Χειρόγραφη επιστολή του Αγίου Ιακώβου
προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου

Ο φιλακόλουθος γέροντας Ιάκωβος

Αυτός ήτο ο γέρο-Ιάκωβος πριν την ακολουθία, απλούς και χαριέστατος. Μέσα στο ναό, στη λατρεία, γινόταν άλλος άνθρωπος. Επίγειος άγγελος «συλλειτουργών», όπως ο ίδιος, έλεγε, «με Χερουβίμ και Σεραφίμ». Χωρίς να είναι ιδιαίτερα ψηλός, έδινε την αίσθηση ενός μεγαλοπρεπούς άρχοντα, που με ύψος υψηλού κηρύγματος κατά την ανάγνωση του εξάψαλμου και ευαγγελίου αναγγέλλει την παρουσία του Κυρίου στην κάθε λειτουργία. Ήταν, όπως λέμε, μεγαλοπρεπής εν απλότητι.

Κατά τη διάρκεια των ακολουθιών του συνέβαιναν πολλά πνευματικά γεγονότα, τα οποία μετά μας διηγείτο. Όταν εμνημόνευε στην προσκομιδή, έβλεπε πολλές φορές τις ψυχές των παλαιών πατέρων της μονής να ζητούν τις προσευχές του. Πόση θλίψη είχε όταν μας περιέγραψε αργότερα τη μετά θάνατο κατάσταση μερικών εξ αυτών.

Όταν εκάλυπταν τα Τίμια Δώρα ευλαβείς ιερείς, την ώρα που έθεταν τον αστερίσκο επάνω του αμνού, έβλεπε ένα φωτοειδή αστέρα επάνω απ’ το κεφάλι του ιερουργούντος ιερέως. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας την περισσότερη ώρα, όταν το επέτρεπε η στιγμή, ήτο γονυπετής.

Εντύπωση προκαλούσε η άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ. Όταν κάποτε οι κάτοικοι του χωριού Λιβανάτες ήρθαν, για να πάρουν την κάρα του οσίου στο χωριό τους με σκοπό να βρέξει εκείνη την άνυδρη χρονιά, ο γέροντας πήγε μπροστά στην εικόνα του οσίου και του μίλησε, μάλλον τον διέταξε μετά παρρησίας: «Γέρο, ήρθαν οι χωριανοί σου να σε πάνε στους Λιβανάτες για την ανομβρία. Σε παρακαλώ τώρα, που θα πάμε, να μπουμπουνίσεις. Πρόσεξε, μη με προσβάλεις!». Και ο Όσιος Δαβίδ τον άκουσε αμέσως. Μετά την παράκληση άρχισαν δυνατές βροχές. Αυτή την άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ, την περιέγραφε σαν ένα τηλέφωνο: «Εγώ, παιδί, τα λέγω στο αυτί του αγίου, και αυτός ανοίγει γραμμή με τον Χριστό μας!».

Πηγή: orthodoxia.online

kimintenia.wordpress.com