Το Βουνό της Σιωπής (Κύπρος 20-23 Ιουλίου 1974)

Πενταδάκτυλος

Το «Βουνό της Σιωπής» είναι μια ταινία αφιερωμένη στην ηρωική θυσία του Αν/χη Στυλιανού Καλμπουρτζή και των ανδρών του στον Πενταδάκτυλο στις 20-23 Ιουλίου 1974, για εκείνους που πολέμησαν και χάθηκαν στη φοβερή ενέδρα της Ασιεντρούσας, στο βουνό που σηκώνει τη σημαία της ντροπής και της τουρκικής θηριωδίας και βαρβαρότητας. Είναι μια ταινία που αφιερώνεται σε εκείνους που μεταφέρθηκαν και κρατήθηκαν βάναυσα στις φυλακές της Τουρκίας καθώς και στους δεκάδες αγνοουμένους εκείνης της μάχης. Είναι ακόμα μια ταινία για εκείνους που κατάφεραν και διάβηκαν κυνηγημένοι και τραυματισμένοι τις κορυφές του βουνού, που επέστρεψαν στους δικούς τους και διηγήθηκαν όσα συνέβησαν. Τέλος, είναι μια ταινία για όλους εμάς, για την ιερή μνήμη των πεσόντων, των αγνοουμένων και όλων των θυμάτων της τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο, για τον λαό της που έγινε πρόσφυγας μέσα στην ίδια του την πατρίδα. Μια συγκλονιστική μαρτυρία των ίδιων των μαχητών που την έζησαν, για τη δικαιοσύνη, το χρέος και για την αλήθεια που καίει μισόν αιώνα μετά…

Συνέχεια

Η μητέρα και η επιστράτευση τον Ιούλιο του 1974

Απόβαση τουρκικού οχηματαγωγού στην ακτή Πέντε Μίλι της Κερύνειας, Ιούλιος 1974

Τον Ιούλιο του 1974 ήμουν μόλις ενός έτους. Η μητέρα μου, έχοντας περάσει έναν εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο τοκετό σε εμένα, περίμενε κιόλας να γεννήσει το δεύτερο παιδάκι της, την αδερφή μου, που ήρθε στον κόσμο τον Αύγουστο του 1974, λίγες μόνον ημέρες μετά την επιστράτευση για την Κύπρο. Ήταν ήδη επιστρατευμένοι τόσο ο νεαρός τότε μαιευτήρας της όσο και ο πατέρας μου που είχε την ίδια ηλικία με τον γιατρό. Ο μπαμπάς μου ανήκε στους πρώτους τεχνικούς υπαλλήλους της Motor Oil και πέρασε όλη την επιστράτευση, ως προσωπικό ασφαλείας -χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο λόγω στρατιωτικού απορρήτου- στις εγκαταστάσεις του διυλιστηρίου της εταιρείας στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας το οποίο αποτελούσε και εχθρικό στόχο κοντά στην Αθήνα, σε περίπτωση που η χώρα δεχόταν τουρκική επίθεση για τη βοήθειά της προς την Κύπρο.

Συνέχεια

Κατεχόμενοι θησαυροί και σπαράγματα

Η περίφημη τοιχογραφία του αγγέλου από τον ιερό ναό Αγίου Θεμωνιανού στην κατεχόμενη Λύση της Κύπρου (13-14ος αι. μ.Χ.). Μετά από 28 χρόνια παραμονής της στο Ίδρυμα Menil στο Houston του Texas επαναπατρίστηκε στην Κύπρο κατόπιν συντονισμένων προσπαθειών των αρμοδίων φορέων του Κράτους και της Εκκλησίας, από κοινού με άλλες τοιχογραφίες που κοσμούσαν την εκκλησία του Αγίου Ευφημιανού (κυπρ.: Θεμωνιανού) στη Λύση πριν την τουρκική εισβολή το 1974.

Συνέχεια

Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού

Ο μαρτυρικός θάνατος των ελληνοκυπρίων διαδηλωτών στη ζώνη της Δερύνειας

Ο Τάσος Ισαάκ (αριστερά) και ο Σολωμός Σολωμού (δεξιά)

Ήταν 11 Αυγούστου 1996, όταν ο κύπριος διαδηλωτής Τάσος Ισαάκ δολοφονήθηκε βάναυσα στη νεκρή ζώνη, κοντά στη Δερύνεια, κατά τη διάρκεια αντικατοχικής διαδήλωσης ελληνοκυπρίων μοτοσυκλετιστών. Ο Ισαάκ, που ήταν ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους που είχαν εισέλθει στην «Πράσινη Ζώνη», ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και στα μάτια ανδρών της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ, που παρακολουθούσαν άπραγοι…

Συνέχεια

Ανθρωπιστικές και νομικές παράμετροι της τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο

Φωτογραφία Άγγλου ρεπόρτερ με τίτλο «Turkish Airstike to Nikosia»
(Τουρκική επιδρομή από αέρος στη Λευκωσία) (amina-politiki.blogspot.com)

Στις 20 Ιουλίου 1974, μόλις πέντε ημέρες μετά την εκδήλωση του υποκινούμενου από τη Χούντα των Αθηνών Πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, ξεκίνησε στην Κύπρο η τουρκική στρατιωτική εισβολή. Μέσα σε τρεις ημέρες, 20-23 Ιουλίου 1974 (Αττίλας Ι), κατελήφθησαν από τον τουρκικό στρατό η Κερύνεια και τα περίχωρά της, ο Άγιος Ιλαρίωνας με τη διάβαση προς Λευκωσία και τα χωριά του τουρκοκυπριακού θύλακα, που χρησιμοποιήθηκαν ως προγεφύρωμα.

Συνέχεια

Η εικόνα του Τιμίου Προδρόμου που δραπέτευσε από τα Κατεχόμενα

Η θαυματουργός εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Άσσιας

Ξεχωριστά ευλαβούνται οι Κύπριοι αδερφοί μας τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, στον οποίο έχουν αφιερώσει πολυάριθμους ναούς σε ολόκληρη τη Μεγαλόνησο. Μεγάλο προσκύνημα αποτέλεσε και ο ναός του στην κατεχόμενη Άσσια Αμμοχώστου, την ιδιαίτερη πατρίδα του Αγίου Σπυρίδωνος, που λεηλατήθηκε κατά την τουρκική εισβολή και έχει μετατραπεί σε τζαμί. Η εφέστια εικόνα του Τιμίου Προδρόμου αγνοείτο επί πολλά έτη μέχρι τη θαυμαστή φανέρωσή της και τη μεταφορά της από τα Κατεχόμενα στις ελεύθερες περιοχές, το 2003.

Η βαθιά πίστη και η ευλάβεια που τρέφει ο Κυπριακός λαός στους Αγίους της Ορθοδοξίας μας είναι θαυμαστή και τον κραταιώνει αδιαλείπτως ανά τους αιώνες στις φοβερές δυσκολίες και στα βάσανα που πέρασε ιστορικά και ακόμα περνά. Ανάμεσα στο νέφος των Αγίων μας, ξεχωριστά ευλαβούνται οι Κύπριοι αδερφοί μας τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή του Κυρίου μας, στον οποίο έχουν αφιερώσει πολυάριθμους ιερούς ναούς και προσκυνήματα σε ολόκληρη την μεγαλόνησο. Ένα από αυτά είναι και ο άλλοτε περικαλλής ιερός ναός Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου της κατεχόμενης Άσσιας επαρχίας Αμμοχώστου και ιδιαίτερης πατρίδας του Αγίου Σπυρίδωνος, Επισκόπου Τριμυθούντος του Θαυματουργού. Ο ναός του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Άσσια λεηλατήθηκε κατά την τουρκική εισβολή του 1974 και έκτοτε έχει μετατραπεί σε τζαμί από τις δυνάμεις κατοχής. Ξεχωριστό δε προσκύνημα και ιερό κειμήλιο μεγάλης αξίας, που φυλασσόταν στον ναό πριν την τουρκική εισβολή, ήταν η θαυματουργός ιερά εικόνα του Τιμίου Προδρόμου, της οποίας η ύπαρξη μετά το 1974 αγνοείτο επί πολλά έτη, μέχρι την «απελευθέρωσή» της από τα κατεχόμενα εδάφη, το έτος 2003, με την θαυμαστή εύρεσή της σε ελληνική οικία της Άσσιας, που είχε στο μεταξύ κατοικηθεί από τούρκους εποίκους, και την μεταφορά της στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου.

Συνέχεια

Άγιος Δημητριανός Επίσκοπος Χύτρων (Κυθρέας)

6 Νοεμβρίου

O άγιος της εξορίας, των προσφύγων και της εγκαρτέρησης

Ο Άγιος Δημητριανός καταγόταν από ένα χωριό που λεγόταν Συκαί και μετέπειτα Συκά, το οποίο βρισκόταν κοντά στο σημερινό Παλαίκυθρο της επαρχίας Λευκωσίας. Γεννήθηκε κατά την εποχή της βασιλείας του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Θεοφίλου, γύρο στα 834-835. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και η μητέρα του ευσεβεστάτη. Οι γονείς του τον γαλούχησαν με τα ιερά νάματα της ευσέβειας.

Συνέχεια

Η μαρτυρική Άσσια και η ιερή μνήμη των Αγνοουμένων

Η Άσσια, κατεχόμενη κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου, είναι πρώτη στη λίστα των τόπων εξαφάνισης Αγνοουμένων, με 105 ανθρώπους της, των οποίων τα ίχνη χάθηκαν κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Αύγουστο του 1974. Δεν υπάρχει άνθρωπος από την Άσσια που να μην έχει χάσει έστω ένα προσφιλές πρόσωπο τις μέρες της εισβολής. Όλα τα εγκλήματα πολέμου που έχουν διαπράξει τα Τουρκικά στρατεύματα κατοχής και τ/κ συνεργάτες τους στην Κύπρο, μεταξύ των οποίων και αυτό που διεπράχθη στην Άσσια, παραμένουν ατιμώρητα έως και σήμερα. Οι Ασσιώτες αρνούνται να δεχτούν υπολείμματα μόνο λειψάνων Αγνοουμένων συγγενών τους. Ζητούν να αναγνωριστεί ότι η αιτία θανάτου τους δεν ήταν «άγνωστη», όπως αναγράφεται στα οικεία πιστοποιητικά, αλλ’ η εν ψυχρώ δολοφονία τους από τα τουρκικά στρατεύματα και πως οι εκτελέσεις και οι εκτοπισμοί αμάχων, που συντελέσθηκαν στην Άσσια και τις γύρω περιοχές, συνιστούν εγκλήματα πολέμου.

Συνέχεια

Η μάχη στη Μια Μηλιά και η πτώση της Αμμοχώστου

«Κι ἐφώναζα ώ θεϊκιά κι ὅλη αἵματα πατρίδα!»
Διονύσιος Σολωμὸς

Αμμόχωστος, Ιούλιος 1974

Η κατάληψη της πόλης της Αμμοχώστου κατά τον «Αττίλα ΙΙ» είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι της τραγωδίας του 1974, καθώς επετεύχθη λόγω προδοσίας και τραγικής έλλειψης οργάνωσης και συντονισμού, ενώ εκτιμάται ότι ακόμα και οι ανεπαρκείς δυνάμεις, που δρούσαν στην περιοχή χωρίς βοήθεια από τη νέα ελληνική κυβέρνηση της Χούντας, ήταν σε θέση να προστατέψουν την πόλη.

Συνέχεια

«Νῆσός τις ἔστι» – Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο (20 Ιουλίου 1974)

«Σ’ αυτή την έρημη συννεφιασμένη ακρογιαλιά
σας συλλογίζομαι καθώς γυρίζει η μέρα-
Εκείνοι που έπεσαν πολεμώντας κι εκείνοι που έπεσαν χρόνια μετά τη μάχη·
εκείνοι που είδαν την αυγή μέσ’ απ’ την πάχνη του θανάτου
ή, μες στην άγρια μοναξιά κάτω από τ’ άστρα,
νιώσανε πάνω τους μαβιά μεγάλα
τα μάτια της ολόκληρης καταστροφής·
κι ακόμη εκείνοι που προσεύχουνταν
όταν το φλογισμένο ατσάλι πριόνιζε τα καράβια:
Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε
πώς έγινε τούτο το φονικό·
την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,
το στέγνωμα της αγάπης·
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε,
Νῆσός τις ἔστι …».

Γιώργος Σεφέρης, «Σαλαµίνα της Κύπρος»

Συνέχεια