Λέγεται ότι, κάπου στα 1570, ένας φημισμένος Μιλανέζος υαλοτέχνης είχε στη δούλεψή του έναν νεαρό μαθητευόμενο που του είχε δώσει το παρατσούκλι Zafferano, γιατί ο πιτσιρικάς αυτός αγαπούσε πολύ το χρώμα του σαφράν και το χρησιμοποιούσε για να δώσει χρυσαφένια απόχρωση στα κρύσταλλα και στο γυαλί. Μάλιστα χρησιμοποίησε το σαφράν και για τον χρωματισμό των υάλων που τοποθετήθηκαν στον καθεδρικό του Μιλάνου! Ο νεαρός Zafferano θα παντρευόταν την κόρη του αφεντικού του και ο πεθερός του έβαλε κρυφά στο ριζότο του γάμου λίγο σαφράν για να τον πειράξει για το πάθος του… Όλοι γέλασαν πολύ με το αστείο, αλλά δίσταζαν να δοκιμάσουν το βαθυκίτρινο ριζότο, μέχρι που ένας έκανε την αρχή… Για να μην πολυλογούμε, κόκκος δεν έμεινε από το γαμήλιο ριζότο, που έκτοτε ονομάστηκε «αλά μιλανέζε». Ωστόσο, η πρώτη γραπτή αναφορά στο πιάτο γίνεται μόλις τον 19ο αιώνα και η συνταγή περιέχει, φυσικά σαφράν, βούτυρο, ζωμό βοδινού και βοδινό μεδούλι, που χαρίζει βαθιά νοστιμιά και βελούδινη υφή.
Συνέχεια
kimintenia 