Ελένη
Οδυσσέας Ελύτης

Μὲ τὴν πρώτη σταγόνα τῆς βροχῆς σκοτώθηκε τὸ καλοκαίρι
Μουσκέψανε τὰ λόγια που εἴχανε γεννήσει ἀστροφεγγιές
Ὅλα τὰ λόγια που εἴχανε μοναδικό τους προορισμόν Ἐσένα!
Κατὰ ποῦ θ’ ἁπλώσουμε τὰ χέρια μας
τώρα ποὺ δέ μᾶς λογαριάζει πιὰ ὁ καιρὸς
Κατὰ ποῦ θ’ ἀφήσουμε τὰ μάτια μας
τώρα ποὺ οἱ μακρινές γραμμές ναυάγησαν στὰ σύννεφα
Τώρα ποὺ κλείσανε τὰ βλέφαρά σου ἀπάνω στὰ τοπία μας
Κι εἴμαστε -σὰ νὰ πέρασε μέσα μας ἡ ὁμίχλη-
Μόνοι ὁλομόναχοι τριγυρισμένοι ἀπ’ τὶς νεκρές εἰκόνες σου.

Μὲ τὸ μέτωπο στὸ τζάμι ἀγρυπνοῦμε τὴν καινούργια ὀδύνη
Δέν εἶναι ὁ θάνατος ποὺ θὰ μᾶς ρίξει κάτω μιά ποὺ Ἐσύ ὑπάρχεις
Μιά ποὺ ὑπάρχει ἀλλοῦ ἕνας ἄνεμος γιὰ νὰ σὲ ζήσει ὁλάκερη
Νὰ σὲ ντύσει ἀπὸ κοντά ὅπως σὲ ντύνει ἀπὸ μακριά ἡ ἐλπίδα μας
Μιά ποὺ ὑπάρχει ἀλλοῦ
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ ἀπὸ τὸ γέλιο σου ὥς τὸν ἥλιο
Λέγοντάς του ἐμπιστευτικά πὼς θὰ ξανασυναντηθοῦμε πάλι
Ὄχι δέν εἰναι ὁ θάνατος ποὺ θ’ ἀντιμετωπίσουμε
Παρὰ μιὰ τόση δά σταγόνα φθινοπωρινῆς βροχῆς
Ἕνα θολό συναίσθημα
Ἡ μυρωδιά τοῦ νοτισμένου χώματος μέσ’ στὶς ψυχές μας
ποὺ ὅσο πᾶν κι ἀπομακρύνονται

Κι ἂν δεν εἶναι τὸ χέρι σου στὸ χέρι μας
Κι ἂν δεν εἶναι τὸ αἷμα μας στὶς φλέβες τῶν ὀνείρων σου
Τὸ φῶς στὸν ἄσπιλο οὐρανό
Κι ἡ μουσική ἀθέατη μέσα μας ὤ! μελαγχολική
Διαβάτισσα ὅσων μᾶς κρατᾶν στὸν κόσμο ἀκόμα
Εἶναι ὁ ὑγρός ἀέρας ἡ ὥρα τοῦ φθινοπώρου ὁ χωρισμός
Τὸ πικρό στήριγμα τοῦ ἀγκῶνα στὴν ἀνάμνηση
Ποὺ βγαίνει ὅταν ἡ νύχτα πάει νὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὸ φῶς
Πίσω ἀπὸ τὸ τετράγωνο παράθυρο ποὺ βλέπει πρὸς τὴ θλίψη
Ποὺ δὲ βλέπει τίποτε
Γιατί ἔγινε κιόλας μουσική ἀθέατη φλόγα στὸ τζάκι
χτύπημα τοῦ μεγάλου ρολογιοῦ στὸν τοῖχο
Γιατί ἔγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ’ ἄλλον στίχο
ἀχός παράλληλος μὲ τὴ βροχή δάκρυα καὶ λόγια
Λόγια ὄχι σὰν τ’ ἄλλα μὰ κι αὐτά
μ’ ἕνα μοναδικό τους προορισμόν: Ἐσένα!

* Από την ποιητική συλλογή «Προσανατολισμοί»

(φωτ. Άγιος Βασίλειος, παραλία Μαραθώνα Αίγινα, 1977)

Απάνεμα από ψέμα και πλάνη

Ζωή Δικταίου

Συνήθιζε να μένει μόνος,
απάνεμα από ψέμα και πλάνη
περιόριζε επιθυμίες, ανάγκες
κολοσσιαία σχέδια,
ένα ποτάμι αδάμαστο,
γνώριζε την αξία της συγκίνησης
που έχει η ανατολή
σε μια άγρια, απάτητη κορφή,
ένα θεριεμένο κύμα στ’ ανοιχτά,
στο σεληνόφωτο,
κέρδιζε, σε ελευθερία,
χωρίς ποτέ να ζητά
μήτε να καταδέχεται τα ψίχουλα,
που του πετούσε
εκείνη, η αστή, η μη μου άπτου,
η δήθεν καλλιεργημένη,
έμενε όπως πάντα, αδιάφορη,
μακριά από τα γεγονότα
να υπολογίζει συμφέροντα
να ονειρεύεται τιμές
να κρύβει τα άπρεπα του βίου της
να κρύβεται σε ψεύτικα χαμόγελα,
να μετράει λάφυρα και τρόπαια
κοροϊδεύοντας τον αλλιώτικο κόσμο του
αυτόν που πάσκιζε
να δημιουργήσει,
τον εντελώς καινούργιο.

Μια αγάπη για το καλοκαίρι

Μια αγάπη για το καλοκαίρι
θα ‘μαι κι εγώ
Να σου κρατώ δροσιά στο χέρι
να σε φιλώ
Θα μ’ αγαπάς σαν καλοκαίρι
και σαν παιδί
Μα θα μου φύγεις με τ’ αγέρι
και τη βροχή.

Το μεσουράνημα της φωτιάς

Καλοκαίρι, μὴν πίστεψες πὼς δὲ συλλογιέμαι!
Ἡ σκέψη μου εἶναι ἀγάπη κι ἡ ἀγάπη μου σκέψη.

Το θέρος

Γιώργος Δροσίνης

Στις καλαμιές, απόγυρτες απ’ τα βαριά τα στάχυα,
νεράιδες ασπρομάντιλες διαβαίνουν οι θερίστρες.
Τ’ ανάλαφρα ασπρομάντιλα, σφιγμένα με τα δόντια,
φυλαχτικά απ’ το λιόκαμα τις όψες αποκρύβουν
και δείχνουν τα ματόφρυδα, κοράκια μες στο χιόνι.