16 Απριλίου

Το μαρτύριο των τριών Αγίων (Μηνολόγιο Βασιλείου Β’)

«Χιὼν το πυρ ην τη Χιονίᾳ τάχα,
ου συμμετασχείν ηγάπησεν Αγάπη.
Βέλος σε πέμπει προς τον ειρήνης τόπον,
αφ’ αιμάτων σων ἐκμεθυσθὲν Ειρήνη.
Χιονίην τ’ Αγάπην εκκαιδεκάτῃ κατέκαυσαν»

Στη χορεία των αγίων ενδόξων μαρτύρων της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας μας ανήκουν και οι τρεις αδελφές Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία. Έζησαν στη Θεσσαλονίκη και μαρτύρησαν στα χρόνια του σκληρού διώκτη Διοκλητιανού (304 μ.Χ.). Φαίνεται ότι ήταν ενεργά μέλη Αδελφότητας νέων χριστιανών. Αγαπούσαν πολύ τον Ιησού Χριστό και τη μελέτη των Αγίων Γραφών και χριστιανικών βιβλίων. Όταν όμως ο Διοκλητιανός εξέδωσε διάταγμα, τον Φεβρουάριο του 303, που απαγόρευε τη χρήση και κατοχή χριστιανικών βιβλίων και κειμένων, οι τρεις αυτές αδελφές έκρυψαν τα βιβλία. Και για να διαφυλάξουν την πίστη τους κατέφυγαν σε «όρος υψηλό» κοντά στη Θεσσαλονίκη, πιθανώς στον Χορτιάτη. Στο καταφύγιό τους αυτό τις επισκέφθηκε και η αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια και τις ενίσχυσε με πνευματικές συμβουλές προαναγγέλλοντας τη δόξα του μαρτυρίου τους. Τους εξέδωσε μάλιστα και υπόσχεση ότι με τις προσευχές της θα τις συνοδεύει.

Συνέχεια →

29 Μαΐου

«Κέρας κριοῦ κτεῖνάν σε, Θεοδοσία,
Ὤφθη νέον σοι τῆς Ἀμαλθείας κέρας»

Συνέχεια →

29 Μαΐου

«Πνίγει θαλάσσης Θεοδοσίαν ὕδωρ,
Τρέφει δὲ Χριστὸς εἰς ἀναψυχῆς ὕδωρ.
Εἰκάδι Θεοδοσίην ἐνάτῃ πέφνε ῥεῦμα θαλάσσης»

Συνέχεια →

24 Ιανουαρίου

Μέσα στους αιώνες που κύλισαν είναι πολλές οι ψυχές που αγάπησαν το θείο Διδάσκαλο και έζησαν όπως εκείνος παραγγέλλει. Αυτές οι ψυχές γίνονται, ιδιαίτερα στις μέρες μας, φάροι πνευματικοί. Μία τέτοια ψυχή είναι και η Οσία Ξένη. Στα ίχνη του Ιησού, που ξενιτεύτηκε από τον ουρανό στη γη, αναχώρησε και η οσία με τις δύο θεαραπαινίδες της σε ξένη χώρα για να μπορεί εκεί να προσφέρει τη λατρεία της στον Χριστό και τη διακονία της στον συνάνθρωπο.

Συνέχεια →

4 Δεκεμβρίου

«Ξίφει πατὴρ θύσας σε, Μάρτυς Βαρβάρα,
Ὑπῆρξεν ἄλλος Ἀβραὰμ διαβόλου.
Βαρβάρα ἀμφὶ τετάρτῃ χερσὶ τοκῆος ἐτμήθη»

Η Αγία Βαρβάρα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Μαξιμιανού (286-305 μ.Χ.) και ήταν κόρη του Διοσκόρου, ενός από τους πλουσιώτερους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως της Αιγύπτου. Ανήκει στους αγίους της πίστεώς μας που μαρτύρησαν διωκόμενοι από τους ίδιους τους γονείς τους, όπως η Αγία Μαρκέλλα, ο Άγιος Προκόπιος κ.ά.

Συνέχεια →

1η Νοεμβρίου

Η Αγία Ελένη μαρτύρησε τον 18ο αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από την όμορφη και σπουδαία πόλη του Πόντου Σινώπη και ήταν κόρη της ευσεβούς οικογενείας Μπεκιάρη. Ήταν 15 ετών, ωραιοτάτη στο σώμα και στην όψη, η δε αγνότητά της έδινε ιδιαίτερη χάρη στο πρόσωπό της. Διακρινόταν για την υπακοή στους γονείς της και την θερμή αγάπη της ψυχής της προς τον Χριστό. Στην ανατροφή της επέδρασε ιδιαίτερα ο θείος της, αδελφός του πατέρα της, ο οποίος εδίδασκε τότε σε Ελληνικό κρυφό Σχολείο της Σινώπης.

Συνέχεια →

17 Σεπτεμβρίου

«Eις την Σοφίαν. Eυφραίνεται νυν ως Δαβίδ ψάλλων λέγει,
Mήτηρ κατ’ ευχάς η Σοφία εν τέκνοις. Eις την Πίστιν, Eλπίδα και Aγάπην.
Τῇ πρὸς σὲ πίστει Πίστις, Ἐλπίς, Ἀγάπη, αἱ τρεῖς, Τριάς, κλίνουσιν αὐχένας ξίφει.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Ἀγάπην τάμον, Ἐλπίδα, Πίστιν»

Ανάμεσα στο νέφος των Μαρτύρων της Χριστιανικής Εκκλησίας είναι και οι σήμερα εορταζόμενες Αγία Σοφία και οι θυγατέρες αυτής, Πίστις, Ελπίς και Αγάπη. Ποια ακριβώς είναι η πατρίδα της Αγίας Σοφίας, δεν έχουμε σαφή απάντηση. Στα Συναξάρια διαβάζουμε ότι πατρίδα της ήταν κάποια μεγάλη πόλη της Ιταλίας και ότι η καταγωγή της ήταν αριστοκρατική. Από μια φίλη της Χριστιανή η Αγία Σοφία κατηχήθηκε στην πίστη και αργότερα βαπτίσθηκε. Τη μεταστροφή της αυτή τη θεώρησε μεγάλη ευλογία για τη ζωή της. Τον θησαυρό αυτό της Χριστιανικής Πίστεως προσπαθούσε να τον διαδώσει και σε άλλους ανθρώπους. Η Αγία μας έγινε αιτία πολλοί άνθρωποι να αλλάξουν τρόπο ζωής και να γίνουν Χριστιανοί.

Συνέχεια →

1η Αυγούστου

Η Αγία Ελέσα καταγόταν από την Πελοπόννησο και ήταν κόρη ενός πλούσιου Έλληνα, που ονομαζόταν Ελλάδιος. Η μητέρα της, Ευγενία, ήταν στείρα, αλλά πολύ θεοσεβής χριστιανή. Έτσι με πολλή προσευχή απέκτησε θαυματουργικά την Ελέσα, την οποία ανέθρεψε σύμφωνα με  τις  επιταγές του Ευαγγελίου και κάτω από τις δυσκολίες του ειδωλολάτρη συζύγου της. Σε ηλικία 14 χρονών η Ελέσα έμεινε ορφανή από μητέρα. Έμεινε εκείνη κυρία του πλούσιου σπιτιού του πατέρα της. Αμέτρητες ήταν τότε οι ευεργεσίες και οι ελεημοσύνες που έκανε στους στερημένους και πάσχοντες συνανθρώπους της.

Συνέχεια →

22 Ιουλίου

Ανάμεσα στους πολυάριθμους Αγίους, που κοσμούν το τοπικό αγιολόγιο και τη μακρόχρονη εκκλησιαστική ιστορία του μυροβόλου νησιού της Χίου είναι και η Αγία Παρθενομάρτυς Μαρκέλλα, που αποτελεί το ευλαβικό καύχημα των απανταχού της Γης Χίων και τον πολύτιμο πνευματικό θησαυρό για χιλιάδες προσκυνητές, που συρρέουν στον τόπο του μαρτυρίου της για να αποδώσουν τον οφειλόμενο σεβασμό στο μεγαλείο και τον ηρωισμό της, αλλά και για να ζητήσουν τη θαυματουργική της χάρη για την επίλυση σωματικών και ψυχικών ασθενειών.

Συνέχεια →

7 Ιουλίου

Εικόνα της Αγίας Κυριακής από τη Νικομήδεια της Μ. Ασίας

«Κυριακὴ θανοῦσα τὴν τομὴν φθάνει
Προαιρέσει, πλὴν καὶ τελειοῦται ξίφει»

Η Αγία Κυριακή ήταν κόρη του Δωροθέου και της Ευσεβίας που ζούσαν στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. Αυτοί ήταν άτεκνοι και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει παιδί. Πράγματι, ο Θεός ευδόκησε, και το χριστιανικό αυτό ζευγάρι, απέκτησε παιδί. Γεννήθηκε ημέρα Κυριακή, γι’ αυτό και της έδωσαν το όνομα Κυριακή.

Συνέχεια →

3 Μαΐου

«Ξενίας ὤφθης ἐργάτις ὦ Ξενία,
Ξενίαν σεμνή, οὐρανῶν σὺ ποθοῦσα.
Ξενία τρίτῃ καμίνῳ βλήθη τμηθεῖσα»

Μπορεί να μην είναι είναι ευρέως γνωστή η Αγία Ξενία, όμως η χάρη της όλο και περισσότερο φέρνει κοντά της τους πιστούς. Η Θαυματουργός Αγία Ξενία είναι προστάτιδα των καρδιοπαθών αλλά και ανθρώπων όπου υποφέρουν από έργα του κακού. Βοηθάει όποιον την πιστέψει και όλα από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούν να αλλάξουν και να ειρηνεύσουν.

Συνέχεια →

Η σιναϊτική Χερσόνησος του Σινά είναι σημείο συναντήσεως δύο ηπείρων και διαχωριστική γραμμή δύο θαλασσών. Είναι η πύλη μεταξύ Αφρικής και Ασίας και η γέφυρα μεταξύ Μεσογείου και Ερυθράς θαλάσσης, δηλαδή του συντομότερου δρόμου από την Ευρώπη προς τον Ινδικό ωκεανό και την άπω Ανατολή.

Συνέχεια →