kimintenia

Όσο προχωρά η ψηφιοποίηση των γραπτών κειμένων -η οποία να το πούμε και αυτό: έχει και τα θετικά της, τόσο μεγαλύτερη αγάπη θα έχω για τα βιβλία στην έντυπη μορφή τους!

Πάντα τα έβλεπα σαν πλάσματα ζωντανά, καθένα ξεχωριστό σε περιεχόμενο, όψη και χαρακτήρα, με τα κορμάκια τους λιανά ή παχουλά, καλοδιατηρημένα ή καταπονημένα απ’ τα πολλά διαβάσματα, καθένα με τη δική του ξεχωριστή ιστορία και υπόσταση, με το δικό του λόγο, το ξεχωριστό του ύφος, ακόμα και την ιδιαίτερή του μυρωδιά ή τα σημάδια ενός «μικροατυχήματος» που του στέρησε την αρχική του αταραξία και ακεραιότητα…

Τα ξέρω ένα προς ένα για κείνα που μου χάρισαν. Άλλωστε το αποθησαύρισμά τους το κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Κάποια τα θυμάμαι και για τα μέρη όπου με συντρόφευσαν και των οποίων η ανάμνηση πήρε αναπόφευκτα και κάτι από αυτά. Άλλα πάλι τα χάραξε κάποιο μολύβι με τις ατέλειωτες σημειώσεις μου στα περιθώριά τους, άλλα κρατούν για πάντα στις σελίδες τους λίγα δάκρυα από τις συγκινήσεις της ανάγνωσης!

Είναι και μερικά που καθώς τ’ ανοίγεις σπέρνουν με άμμο κάποιας θάλασσας διακοπών την αγκαλιά σου ή σε κάνουν ν’ ανακαλύπτεις με έκπληξη, μετά από χρόνια, φοιτητικές σημειώσεις, εισιτήρια θεάτρου ή παλιά ευχετήρια που συχνά αναλαμβάνουν και ρόλο σελιδοδείκτη…

Στο τελευταίο που άνοιξα πρόσφατα, ανακάλυψα το αδύναμο κλωναράκι μιας λευκής ακακίας που μου χάρισαν οι φίλοι μου σε μια βόλτα στις όχθες του Άρδα πριν καιρό. Ούτε θυμόμουν πού μου κρυβόταν, με πατημένα τα φύλλα και τ’ ανθάκια της, αλλά διατηρώντας ακόμα το γλυκό άρωμά της και το πράσινο χρώμα της!

Ξεχωριστά αγαπώ όσα βιβλία είναι χαρισμένα από φίλους και δασκάλους ή ήταν των γονιών μου και μου τα εμπιστεύτηκαν, ιδίως εκείνα για την απόκτηση των οποίων ξεχάστηκα για ώρες σε παλαιοβιβλιοπωλεία ή στερήθηκα οικειοθελώς φουστανάκια, παπουτσάκια κι άλλα τέτοια όμορφα, που έβλεπα στις βιτρίνες, αλλά το νεανικό χαρτζιλίκι δεν έφθανε για να καλύψει τα πάντα…

Με έναν τρόπο τα βιβλία πάντα επικρατούσαν στη σκέψη και στην καρδιά, τελευταία πια και στο χώρο μας, καθώς βλέπω ότι τείνουν ν’ απολαμβάνουν μεγαλύτερη άνεση από εμάς τους ίδιους! Γι’ αυτά και άλλα πολλά βαθύτερα και πιο ουσιαστικά, πώς να αφήσω τα βιβλία;

Σοφία Παυλάκη, Οκτ. 2017