kimintenia

Σκύρος, Σκιάθος, Τήνος, Μύκονος, Χίος, Σαντορίνη, μυροβόλα ονόματα, αιθέριες εικόνες, αγνές ιδέες… Κανένα βάρος, κανένα περιττό στολίδι, οι πιο απλές γραμμές, τα πιο απλά χρώματα, φως -λαμπρό, ακατανίκητο φως των ακτών της Ελλάδας… Πνεύμα. Εκεί τα πάντα είναι πνεύμα άδολο, εντατικό, ελεύθερο, πειθαρχημένο στον ίδιο τον εαυτό του. Ισορροπία και γαλήνη της άτρωτης δύναμης. Απλότητα της υπέρτατης σοφίας. Λιτότητα και διαύγεια της υπέρτατης ομορφιάς.

Κι η θάλασσα παντού, όπου γυρίσεις να δεις, η μεγάλη θάλασσα, ταραγμένη, παθιασμένη, βασανισμένη ακατάπαυστα από τον ίδιο τον εαυτό της -η θάλασσα προς το άπειρο… Ω κραυγές της θάλασσας, τη νύχτα, στα ερημικά ακρογιάλια, κραυγές οδύνης, κραυγές λαχτάρας, κραυγές θριάμβου! Δάκρυα ενθουσιασμού. Κάθαρση της ψυχής.

Γιώργος Θεοτοκάς, «Αργώ», 1936, τόμ. ΙΙ, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας (απόσπασμα)