Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ένας άγιος του καιρού μας

11 Ιουλίου 202216 Φεβρουαρίου 2023kimintenia

12 Ιουλίου

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας.

Είναι από τους πιο γνωστούς Αγίους της εποχής μας. Έγινε ευρέως γνωστός για τον ασκητικό του βίο, τις πνευματικές του νουθεσίες και το έργο του. Εκοιμήθη στις 12 Ιουλίου 1994. Η αγιοκατάταξη του Αγίου Γέροντα έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 13 Ιανουαρίου 2015. Το 2017 ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος των Διαβιβάσεων, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Ιουλίου.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Η ευλάβεια είναι η μεγαλύτερη αρετή για μένα…»

Μου έλεγε ο παπά-Τύχων (Ρώσος ασκητής που ο Γέροντας Παΐσιος υπήρξε υποτακτικός του): «Εγώ παιντί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω “O ευσχήμων Ιωσήφ, από του ξύλου καφελών…”». Έψαλε και έκλαιγε συνέχεια και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στην εικόνα.

«Μια τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο. Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν, κηρύττουν. Ρίχνει λ.χ. ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας και παίρνει παρηγοριά. Όλη η βάση είναι η ευλάβεια. Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη, και άλλος μπορεί να έχει την καλύτερη εικόνα, αλλά, επειδή δεν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται. Ή ένας μπορεί να βοηθηθεί από έναν απλό σταυρό, και άλλος να μη βοηθηθεί από τον Τίμιο Σταυρό, όταν δεν έχει ευλάβεια».

– «Γέροντα, τί είναι ευλάβεια»;

– «Ευλάβεια είναι ο φόβος του Θεού, η συστολή, η πνευματική ευαισθησία. Ο ευλαβής μπορεί να σφίγγεται, αλλά αυτό το σφίξιμο στάζει μέλι στην καρδιά του∙ δεν του κάνει μαρτυρική την ζωή, αλλά τον ευχαριστεί. Οι κινήσεις του είναι λεπτές, προσεγμένες. Αισθάνεται έντονα την παρουσία του Θεού, των Αγγέλων, των Αγίων. Νιώθει δίπλα του τον Φύλακα Άγγελο να τον παρακολουθή. Έχει συνέχεια στον νου του ότι είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος∙ και ζη απλά, αγνά και αγιασμένα. Παντού συμπεριφέρεται με προσοχή και συστολή και νιώθει ζωντανά όλα τα ιερά. Προσέχει λ.χ. να μην είναι πίσω από την πλάτη του οι εικόνες. Δεν βάζει εκεί που κάθεται, στον καναπέ ή στην καρέκλα ,το Ευαγγέλιο ή ένα πνευματικό βιβλίο κ.λπ. Αν δη μια εικόνα, σκιρτά η καρδιά του, βουρκώνουν τα μάτια του. Αλλά και μόνον το όνομα του Χριστού να δη κάπου γραμμένο, το ασπάζεται και αυτό με ευλάβεια και γλυκαίνεται εσωτερικά η ψυχή του. Ακόμη και ένα κομματάκι από εφημερίδα αν βρη κάτω πεταμένο, που να γράφη λ.χ. το όνομα του Χριστού ή μόνον «Ιερός Ναός Αγίας Τριάδος», σκύβει, το μαζεύει, το ασπάζεται με ευλάβεια και στενοχωριέται που ήταν πεταμένο».

– «Γέροντα, άλλο είναι η ευσέβεια και άλλο η ευλάβεια»;

– «Η ευσέβεια είναι κολώνια, ενώ η ευλάβεια είναι θυμίαμα. Η ευλάβεια είναι η μεγαλύτερη αρετή για μένα, γιατί ο ευλαβής προσελκύει την Χάρη του Θεού, γίνεται δέκτης της Χάριτος και φυσιολογικά παραμένει η Χάρις του Θεού μαζί του. Τον προδίδει μετά η θεία Χάρις, και όλοι τον ευλαβούνται, τον συμπαθούν, ενώ τον αναιδή τον απεχθάνονται μικροί – μεγάλοι».

«… Εκείνος που έχει πολλή πίστη και αληθινή ευλάβεια τρέφεται από κάτι ανώτερο, πνευματικό, που δεν περιγράφεται. Υπάρχουν όμως μερικοί που έχουν μια ξερή εξωτερική ευλάβεια. Λένε ξερά: “Τώρα, αφού μπαίνω στην Εκκλησία, πρέπει να καθήσω προσεκτικά, δεν πρέπει να κουνηθώ, πρέπει να σκύψω το κεφάλι, έτσι πρέπει να κάνω τον σταυρό μου!”. Άλλοι μπορεί να κλονίζωνται στο θέμα της πίστεως, και όμως σε ολόκληρη αγρυπνία να στέκωνται όρθιοι».

– «Έχουν, Γέροντα, ανησυχία για κάτι, ψάχνουν κάτι, γι’ αυτό το κάνουν»;

– «Κάτι θα έχουν μέσα τους. Καλά είναι αυτά, αλλά να τα αισθάνεται κανείς και από μέσα του, να μη γίνωνται μόνον εξωτερικά. Άλλο είναι να βγάζης τον σκούφο σου όταν μπαίνης στην Εκκλησία από ευλάβεια, και άλλο να τον βγάζης επειδή θέλεις να δροσισθή το κεφάλι σου. Η ευλάβεια φαίνεται από τον τρόπο που κοινωνάμε, από τον τρόπο που παίρνουμε αντίδωρο κ.λπ.».

– «Γέροντα, μπορεί κανείς να πειραχθή από την εκδήλωση της ευλαβείας του άλλου»;

– «Να σου πω, όταν κάνη κανείς μεγάλο σταυρό, αλλά τον κάνη ταπεινά, δεν πειράζει τον άλλον. Αλλά, όταν κοιτάη αν τον βλέπουν οι άλλοι και κάνη συνέχεια σταυρούς, τότε θα αρχίσουν να τον κοροϊδεύουν. Ή, όταν περνάη έξω από έναν Ναό και κοιτάη αν έχη κόσμο, ή κάνη και …υπομονή να μαζευθή λίγος κόσμος, και τότε αρχίζη να κάνη σταυρούς και μετάνοιες, για να τον δουν, έχουν δίκιο να τον κοροϊδεύουν . Η πραγματική ευλάβεια, όταν υπάρχη, φαίνεται. Το “ευσχημόνως” γίνεται “ασχημόνως” χωρίς πραγματική ευλάβεια».

Ο Άγιος Παΐσιος στο αλβανικό Μέτωπο το 1940, όπου υπηρέτησε ως ασυρματιστής

Τον χειμώνα του 2022 προβλήθηκε, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία, η ιστορική – βιογραφική τηλεοπτική σειρά «Άγιος Παΐσιος, από τα Φάρασα στον Ουρανό», από το MEGA, με ένα εκλεκτό καστ ηθοποιών. Η σειρά ακολουθεί την πορεία του Αγίου Παϊσίου, από τη γέννησή του μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να μονάσει. Το σενάριο υπογράφει ο Γιώργος Τσιάκκας και τη σκηνοθεσία ο Στάμος Τσάμης. Πρωταγωνιστούν οι: Νικήτας Τσακίρογλου, Σμαράγδα Σμυρναίου, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Χριστίνα Παυλίδου, Δημήτρης Ήμελλος, Δρόσος Σκώτης, Δέσποινα Γκάτζιου κ.ά. Παρουσιάζεται, για πρώτη φορά, η ζωή του Αγίου Παϊσίου και της οικογένειάς του και καταγράφεται η πορεία του προς τον μοναχισμό. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε τόπους, όπου ο Άγιος Παΐσιος έζησε, όπως η Κόνιτσα και το Άγιον Όρος. Η ιστορία ξεκινά με τη γέννηση του Αγίου Παϊσίου, κατά κόσμον Αρσενίου Εζνεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας το 1924. Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης η οικογένεια του μικρού Αρσενίου ξεριζώνεται και παίρνει τον δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα. Ο μικρός Αρσένιος μεγαλώνει στην Κόνιτσα της Ηπείρου με τη γιαγιά του και τη μητέρα του, οι οποίες του μεταδίδουν τη βαθιά τους πίστη στον Χριστό και την αγάπη για τον συνάνθρωπο. Μεγαλώνει με τις ιστορίες για τον Άγιο Αρσένιο και μέσα του φουντώνει η επιθυμία από μικρή ηλικία να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή. Το 1945 κατατάσσεται στον στρατό όπου υπηρετεί ως ασυρματιστής. Με την αποστράτευσή του επισκέπτεται το Άγιον Όρος. Σύντομα όμως επιστρέφει στην Κόνιτσα για οικογενειακούς λόγους και παραμένει εκεί για τρία χρόνια. Αναχωρεί οριστικά για το Άγιον Όρος τον Μάρτιο του 1953 και καταλήγει στη Μονή Εσφιγμένου. Έπειτα από τρία χρόνια βρίσκεται στη Μονή Φιλοθέου, όπου γίνεται μοναχός και παίρνει το όνομα Παΐσιος. Στέλνει μια φωτογραφία του στη μητέρα του με την οποία την αποχαιρετά και της λέει ότι για μάνα του πια θα έχει την Παναγία: