Τα «Τρομάρχια» είναι τοποθεσία στη νοτιοανατολική Άνδρο. Επιβλητικοί γκρεμνοί, πλαγιές σπαρμένες αιμασιές και βράχια πάνω από το πέλαγος, στο στενό θαλάσσιο πέρασμα μεταξύ Άνδρου και Τήνου. Γεμάτα αφοβιά στέκουν αιώνες ενάντια στα κύματα και τους ανέμους του Αιγαίου κρατώντας στον κόρφο τους -μονάκριβο, πολύτιμο στολίδι- το μοναστήρι της Παναγίας της Τρομαρχιανής.
Η Μονή μοιάζει να αναδύεται από το βραχώδες και γυμνό τοπίο που την περιβάλλει. Έχει μορφή φρουρίου, περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο και εξαιρετικές αγιογραφίες, ενώ τα λιθόκτιστα «κονάκια» και οι ασβεστωμένες πέτρινες αυλές που την περιστοιχίζουν διαμορφώνουν ένα ατόφιο αιγαιοπελαγίτικο περιβάλλον, λιτό και την ίδια στιγμή γεμάτο ιερότητα και σπάνια ομορφιά.
Η Μονή εορτάζει δύο φορές τον χρόνο: το Δεκαπενταύγουστο στην Κοίμηση της Παναγίας και τη Δευτέρα του Πάσχα καθώς είναι αφιερωμένη και στον Άγιο Γεώργιο.
Μικρές σαν ήμαστε με την αδερφή μου, μας έλεγε η γιαγιά Σοφία την ιστορία απ’ το νησί της που αγαπούσε να διηγείται κι ο πατέρας της: Σαν τέλειωνε τις εργασίες στα κτήματά του, στην περιοχή όπου είναι χτισμένο το μοναστήρι της Παναγίας της Τρομαρχιανής, άφηνε το κονάκι του και περνώντας μπροστά από την εκκλησία, ευχαριστούσε την Παναγιά κι έφευγε για το σπίτι τους.
Ένα απόβραδο αποκαμωμένος πήρε ξανά το δρόμο του γυρισμού, μα καθώς έκανε να φύγει απ’ την αυλόπορτα, ένιωσε σαν κάτι να τον καλούσε επίμονα πίσω. Καθώς στράφηκε να δει αντίκρισε ψηλά πάνω στο δώμα της μονής μία γυναίκα, με ήρεμη και γλυκυτάτη όψη, να σκύβει προς το μέρος του κοιτώντας τον αμίλητη.
Τα ‘χασε ο παππούς Λεωνίδας.. ποια άγνωστη βρέθηκε μόνη σε εκείνη την ερημιά στα κτήματά του; Έκανε να της μιλήσει πλησιάζοντάς τη και αμέσως η άγνωστη χάθηκε.. Τρόμος και έκπληξη κυρίευσαν τον παππού. Μπήκε στην εκκλησιά να ανάψει ένα κερί και καθώς σήκωσε το βλέμμα του στο περίτεχνο τέμπλο, είδε στην εικόνα Της το καντήλι Της σβηστό και κατάλαβε..
Από τότε δεν πήγε ποτέ στα κτήματά του ο παππούς χωρίς πρώτα να νοιαστεί ν’ ανάψει της Παναγιάς μας το καντήλι. Μα ούτε κι Εκείνη ξαναφάνηκε να του θυμίσει το άγιο χρέος που του έγινε συνήθεια ιερή.
* Η διήγηση αυτή μας παραδόθηκε από τη γιαγιά μας Σοφία Μανέττα – Παυλάκη, από το χωριό Πίσω Μεριά στο Κόρθι της Άνδρου.
kimintenia 