Μιχαήλ Άγγελος, Ερυθραιώτικη Σύβιλλα (από την οροφή της Cappella Sistina)
Θα ήταν θυμάμαι τέτοιες μέρες, ένα από κείνα τα φθινοπωρινά πρωινά της Αθήνας, τα λουσμένα στον ήλιο και το φως. Μια αδιόρατη αντίσταση που αποτολμά σχεδόν απαράλλαχτα κάθε χρόνο τέτοια εποχή η πόλη, η ύστατη υπερήφανη αναλαμπή της λίγο προτού παραδοθεί οριστικά στον χειμώνα. Με τη μοναδική φίλη που είχα στο χώρο, τη Ρίτα από το φροντιστήριο για τις Πανελλήνιες, συναντηθήκαμε χαμηλά στη Σόλωνος και ανηφορίσαμε το δρόμο προς τη Νομική. Ήταν το πρώτο μας μάθημα…
Φθάνοντας στη σχολή αντικρίσαμε κλειδωμένη την πόρτα στη μεγάλη κεντρική είσοδο. Το υπουργείο είχε κηρύξει αιφνιδιαστικά αργία λόγω της κοιμήσεως του μακαριστού μας τότε οικουμενικού Πατριάρχη Δημητρίου. Στην είσοδο πάλευε να στριμωχτεί, μέσα σ’ ένα φοβερό βουητό από φωνές και κίνηση, σύσσωμο το πρώτο έτος. Και ανάμεσά μας ο Καθηγητής μας της Πολιτικής Δικονομίας κ. Κώστας Μπέης. Ο Καθηγητής είχε αντίθετη άποψη σχετικά με την κήρυξη της αργίας. Με ήρεμη φωνή μας είπε πως θεωρούσε μεγαλύτερη τιμή στον εκλιπόντα Πατριάρχη να γινόταν μάθημα σε όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας παρά να τα σφαλίσουν και μας οδήγησε στο κεντρικό κτήριο από το ιστορικό τρίπτυχο της λεωφόρου Πανεπιστημίου, στο αμφιθέατρο της ιατρικής που βρέθηκε ανοιχτό, και θα μας καλωσόριζε σε κείνο το πρώτο μας μάθημα και, μαζί, στην πρώτη μας επαφή με την επιστήμη μας.
«Ο Δικαστής είναι ο πρωτομάστορας των μεταμορφώσεων!»… Με τη φράση αυτή ξεκίνησε την παράδοση ο Καθηγητής, αποκαλύπτοντας στα μάτια της ψυχής μας, στη σκέψη μας που ρουφούσε κάθε του λέξη, την ισχύ των δικαστικών αποφάσεων στις ανθρώπινες σχέσεις και τα εχέγγυα της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των δικαστών. Το μάθημα πήρε εκπληκτικές διαστάσεις. Καράβι με τη μορφή μιας άλλης πνευματικής Αργούς το φιλόξενο αμφιθέατρο, μας ταξίδευε σ’ ένα σύμπαν γεμάτο από το φως, τη δυναμική και τον πλούτο της Δικαιοσύνης που παραμένει, σε κάθε εποχή, ο θεματοφύλακας κάθε άλλης αξίας και αρχής στις κοινωνίες και στις σχέσεις των ανθρώπων.
Στα χρόνια που ήρθαν πορευτήκαμε σε μιαν αδιάκοπη σχέση και διαλεκτική με κείνα τα διδάγματα. Είχα πάντα τη σκέψη πως οι κανόνες της δικονομίας αποτυπώνουν το βάθρο πάνω στο οποίο δομείται και ερμηνεύεται κι η ίδια η ζωή, φαινομενικά σύνθετη και πολύπλοκη, μα στη βάση της στηριγμένη σε ελάχιστες απλές, αιώνιες και πανανθρώπινες έννοιες. Ως δικηγόροι, ειδικά στο χώρο του δικαίου του περιβάλλοντος, όπου κυριαρχούν ποικίλα και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και πολιτικές, έτυχε να διαβάσουμε και αποφάσεις που όχι μόνο δεν ευαγγελίζονταν καμία δημιουργική «μεταμόρφωση» για τη ζωή και τα ζητήματα που έκριναν, αλλ’ έθιγαν ως και αυτό το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» που καλούνταν να υπηρετήσουν. Τα νοήματα όμως εκείνου του πρώτου μαθήματος δεν μας εγκατέλειψαν ποτέ. Σε πείσμα των όποιων απογοητεύσεων φωτίζουν και εμπνέουν ακόμα τα βήματά μας, δίνοντάς μας πάντοτε έναν ωραίο σκοπό και επιβεβαιώνοντας πως, σε αυτή την επιστήμη, τα θαύματα παραμονεύουν παντού, όσο υπάρχει πίστη και θέληση για την αναζήτηση της αλήθειας και την εμπέδωση της Δικαιοσύνης.
Σοφία Ε. Παυλάκη, Νομικός
Αθήνα, 3 Οκτ. 2016
kimintenia 