Κοιτάζω κι αυτό το καλοκαίρι τα απέναντι μέρη και δακρύζω και θυμάμαι… Θυμάμαι την προαιώνια ελληνική παρουσία σ’ εκείνη την περιοχή, και δακρύζω για την παντελή σημερινή μας απουσία! Πάω να τραγουδήσω το «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι» και καταπίνω τις φράσεις, και πνίγω το ρυθμό, γιατί και τον πόλεμο δεν θέλω και με ψεύτικα όνειρα δεν ωφελεί να ζω. Μένω στις θύμησες, στις αναμνήσεις… Και μια γλυκιά ανάμνηση είναι ο σεβασμός των αειμνήστων Μικρασιατών στην Κυρά μας Παναγιά. Η αγάπη τους και η οικειότητά τους σ’ Αυτήν… Και δικαιολογημένα, αφού ο «υιοθετημένος» Της γιος -τότε από το Γολγοθά- ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, σ’ εκείνα τα μέρη έδρασε και εκοιμήθη.

Συνέχεια →