«H ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη.
H απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων
δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός»
(Σύνταγμα της Ελλάδος, άρθρο 13)

Όταν οι κατά καιρούς ταγοί του τόπου μας ακούσουν τον κτύπο της καρδιάς του λαού μας, όπως ο Μακρυγιάννης και ο Πατροκοσμάς, όταν νοιώσουν τη γνησιότητα, την αλήθεια, την ανθρωπιά και τη λαϊκότητα της Ορθοδοξίας και τον άρρηκτο δεσμό της με το πονεμένο και μαρτυρικό μας Γένος, όταν παύσουν να διαβάζουν την ιστορία μας με τα αθεϊστικά γυαλιά, τότε θα αισθανθούν την ανάγκη να τιμήσουν και τους αγίους Νεομάρτυρες ως τους πρώτους και κορυφαίους αντιστασιακούς του νεώτερου Ελληνισμού, ως τους εμπροσθοφύλακες των αγωνιστών της εθνεγερσίας του 1821, ως τα χελιδόνια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, που άντεξαν ανείπωτα ψυχικά και σωματικά μαρτύρια, με ακλόνητο και αδούλωτο φρόνημα, για την πίστη μας και την ελληνικότητά μας

Το να μιλά κανένας σήμερα και να γράφει για κάποια πράγματα της θρησκείας, ο πολύς κόσμος το νομίζει για ανοησία. Καί ακόμα μεγαλύτερη ανοησία έχει την ιδέα πως είναι το να γράφει για τους άγιους μάρτυρες, και μάλιστα για κείνους που μαρτυρήσανε κατά τα νεότερα χρόνια που βασιλεύανε οι Τούρκοι απάνω στη χριστιανοσύνη, επειδής ο λίγος καιρός που μας χωρίζει απ’ αυτούς κάνει ώστε να τους νιώθουμε πολύ κοντά μας, ανθρώπους σαν κ’ εμάς, ενώ τους αρχαίους μάρτυρες τους βλέπουμε μέσα από τους αιώνες που περάσανε από τότε που μαρτυρήσανε και στη φαντασία μας παρουσιάζονται ευκολότερα με τον φωτοστέφανο του αγίου.

Συνέχεια →