Μυρωμένο μαϊστράλι και χρυσαφένιες αμμουδιές κι έν’ απαλό κυματάκι που αφήνει τη δαντελένια του πατημασιά -παντοτινή συντροφιά σε αμέριμνες βόλτες…. Πού είναι τώρα κείνη η απλή, μα τόσο ποθητή ομορφιά σου που τόσο αναπολούμε; Μικρή πατρίδα Αίγινα, σιμώνουν οι μέρες να ξαναδούμε τα ροδαλά χρώματα της αυγούλας πάνω από τα αντικρινά βουνά, στα ολόφωτα πρωινά σου… Λεπτή παρηγοριά το γλυκό, νοσταλγικό τραγουδάκι από την αξέχαστη ταινία… Μιας εποχής αθώας και γαλανής που χάθηκε…

Συνέχεια →