Σήμερα, ενώ συνέχιζα το έργο στο πλημμυρισμένο υπόγειο έσκυψε στο παράθυρο ένα παιδί, κάπου 17 χρονών, με ξυρισμένο κεφάλι και σκουλαρίκια και στα δύο αυτιά. «Είμαστε εθελοντές, χρειάζεστε βοήθεια με τα πράγματα;». Τόσες μέρες έψαχνα να βρω ανθρώπους και να πληρώσω όσα θέλουν για μεροκάματο, προκειμένου να πετάξω τα βαριά πράγματα που με το λασπόνερο έγιναν ασήκωτα και μόνος μου ήταν αδύνατο να το κάνω. «Δεν την κάνουμε αυτή τη δουλειά όσα και να μας δώσεις». Αυτό μου έλεγαν.

Συνέχεια →