Οι καημοί της λιμνοθάλασσας
Μια πίκρα
Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ’ ἀξέχαστα τἄζησα
κοντὰ στ’ ἀκρογιάλι,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.
Οι καημοί της λιμνοθάλασσας
Μια πίκρα
Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ’ ἀξέχαστα τἄζησα
κοντὰ στ’ ἀκρογιάλι,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.
Οι καημοί της λιμνοθάλασσας
Μια πίκρα
Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ’ ἀξέχαστα τἄζησα
κοντὰ στ’ ἀκρογιάλι,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Οι καημοί της λιμνοθάλασσας
Μια πίκρα
Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ’ ἀξέχαστα τἄζησα
κοντὰ στ’ ἀκρογιάλι,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Sophie Anderson, A new friend (1823-1903)
Ώρα γλυκειά της χαραυγής
Τὰ χόρτα πίνουν τὴ δροσιὰ
τῆς νύχτας, καὶ τ’ ἀηδόνι
λαλεί κελάδημα γλυκὸ,
καὶ ἕνα ἀγεράκι μαλακὸ
τὸ κῦμα χαρακώνει.

Τούτη τὴν ὥρα αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι ὁ ἴδιος μία ἀντίφαση. Ἀλήθεια, ἡ Σουηδικὴ Ἀκαδημία, ἔκρινε πὼς ἡ προσπάθειά μου σὲ μία γλώσσα περιλάλητη ἐπὶ αἰῶνες, ἀλλὰ στὴν παροῦσα μορφή της περιορισμένη, ἄξιζε αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ διάκριση. Θέλησε νὰ τιμήσει τὴ γλώσσα μου, καὶ νὰ – ἐκφράζω τώρα τὶς εὐχαριστίες μου σὲ ξένη γλώσσα. Σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ δώσετε τὴ συγνώμη ποὺ ζητῶ πρῶτα – πρῶτα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου.
Συνέχεια
Έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει ποιήματα του κορυφαίου Αλεξανδρινού ποιητή. Πρώτη φορά όμως διάβασα μια συνταγή γλυκού! Και μάλιστα ενός από τα πλέον αγαπημένα… Τη μεταφέρω αυτούσια με τον δικό του τρόπο γραφής:
Συνέχεια
Το θέρος
Γιώργος Δροσίνης
Στις καλαμιές, απόγυρτες απ’ τα βαριά τα στάχυα,
νεράιδες ασπρομάντιλες διαβαίνουν οι θερίστρες.
Τ’ ανάλαφρα ασπρομάντιλα, σφιγμένα με τα δόντια,
φυλαχτικά απ’ το λιόκαμα τις όψες αποκρύβουν
και δείχνουν τα ματόφρυδα, κοράκια μες στο χιόνι.

Ερωτικό κάλεσμα
Μενέλαος Λουντέμης
Έλα κοντά μου. Δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι η φωτιά.

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
(1908-1993)
Τα έργα του κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ο ίδιος ενδιαφερόταν για την αρχιτεκτονική του κειμένου, αποκαλώντας τον εαυτό του «παιζω-γράφο». Παντρεύει την αρχαία, βυζαντινή και δημοτική παράδοση με τη νεωτερικότητα, ενώ ολόκληρο το έργο του διακατέχεται από την έννοια της ύπαρξης μέσα από τα πράγματα, δηλαδή της συνοχής του κόσμου.
Συνέχεια9 Ιουλίου 1821

Έργο του λαϊκού Κυπρίου ζωγράφου Μιχαήλ Κάσιαλου, «Ο μάρτυρας
Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός πριν τον απαγχονισμό του από τους Τούρκους»
Στις 9 Ιουλίου 1821, στο Σεράι της Λευκωσίας, ο αδίστακτος τούρκος μουχασίλης (κυβερνήτης) της Κύπρου Κιουτσούκ Μεχμέτ διαβάζει το φιρμάνι του σουλτάνου και αρχίζει σφαγές, βεβηλώσεις και απαγχονισμούς. Πρώτον απαγχονίζει τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Κυπριανό. Ο Εθνομάρτυρας ιεράρχης αποτελεί τον κύριο πρωταγωνιστή του ποιήματος «9η Ιουλίου του 1821, εν Λευκωσία Κύπρου» του εθνικού ποιητή της Κύπρου, Βασίλη Μιχαηλίδη.
Συνέχεια
Ο Νάνος Βαλαωρίτης, εμβληματική φυσιογνωμία των ελληνικών γραμμάτων, γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1921, στη Λωζάννη. Σπούδασε φιλολογία και νομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Λονδίνου και Σορβόννης. Υπήρξε ο πρώτος που μετέφρασε Έλληνες ποιητές της γενιάς του ’30, ενώ εξέδωσε πληθώρα ποιητικών συλλογών, πεζογραφημάτων, δοκιμίων και κριτικών και επιμελήθηκε σημαντικά λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες
Ο Νάνος Βαλαωρίτης για τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη, την Αμερική, τη Δύση:
Ανήκουμε συγχρόνως σ’ έναν κόσμο ανατολικό και σ’ έναν δυτικό, που εμείς δημιουργήσαμε. Κι οι δυο τους μας πολεμούν και μας αρνούνται. Γιατί; Ίσως γιατί η οφειλή είναι μεγάλη, ώστε να την αναγνωρίζουν δίχως δυσαρέσκεια, αντιδράσεις, δυσανασχέτηση. Είναι η «μοίρα» μας εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, όπως λέει ο ποιητής. Μας αγνοούν, μας αποσιωπούνε ή μας πατρονάρουνε. Το ίδιο όμως κι εμείς -αγνοούμε και λησμονούμε τους εαυτούς μας. Όπως λέει ο Χάιντεγκερ, το πιο λησμονημένο πράγμα είναι το πιο κοντινό, ο εαυτός μας.
Συνέχεια
Στενός ο δρόμος -τον πλατύ δε γνώρισα ποτέ
Ανίσως κι ήταν μια φορά μονάχα
τότες που σε φιλούσα κι άκουα θάλασσα
Οδ. Ελύτης, «Μαρία Νεφέλη»

Άγγελος Σικελιανός
(Λευκάδα, 15 Μαρτίου 1884 – Αθήνα, 19 Ιουνίου 1951)
«Σαράντα χρόνια φιλίας ακατάλυτης μ’ έσμιγε με τον Σικελιανό, ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα ν’ αναπνέω, να μιλώ, να γελώ και να σωπαίνω μαζί του. Τώρα για μένα η Ελλάδα άδειασε», έγραψε ο Καζαντζάκης στον Börje Knös όταν ο Άγγελος Σικελιανός έφυγε από τη ζωή στις 19 Ιουνίου το 1951.
Συνέχεια
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας
καί, μ’ ακούς; Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς;
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς
από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς;
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς;
με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου…
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;…
Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Τάκης Σινόπουλος
(17 Μαρτίου 1917 – 25 Απριλίου 1981)
Ποιητής, γιατρός, μεταφραστής, κριτικός και ζωγράφος ο Τάκης Σινόπουλος συγκαταλέγεται στους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της μεταπολεμικής ελληνικής ποίησης. Το έργο του είναι βαθύτατα συνυφασμένο με τις ιστορικές περιπέτειες της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας, ενώ η παρουσία του στον χώρο των ελληνικών γραμμάτων συνδέεται άμεσα με τις ευρύτερες αναζητήσεις και την προσπάθεια συγκρότησης της ποιητικής εκείνης γενιάς που εμφανίστηκε και έδωσε το κύριο έργο της στην περίοδο της Κατοχής και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.
ΣυνέχειαΟ Οδυσσέας Ελύτης έφυγε σαν σήμερα από τη ζωή, στις 18 Μαρτίου 1996

Οδυσσέας Ελύτης
Ηράκλειο Κρήτης, 2 Νοεμβρίου 1911 – Αθήνα, 18 Μαρτίου 1996

Εσύ στα Τέμπη, δεν θα βρεις συγχωροχάρτι
Ζωή Δικταίου
Πίκρα, θυμός, δάκρυα, οργή, ντροπή κι οδύνη,
το στέρφο μέλλον, που ζητά δικαιοσύνη,
τη νύχτα του Φλεβάρη, που είχε ο Χάρος, ελευθέρας,
«μη με λησμόνει»,
φωνές στο χώμα, και το χρέος, να σκοτώσουμε το τέρας.
"Γρηγορείτε και προσεύχεσθε..."
ΙΔΕΕΣ. ΚΡΙΤΙΚΗ. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.
τα βιβλία, η μουσική, οι τέχνες, οι καλλιτέχνες, η πολιτική & ο ορθός λόγος, τα social media
Iconography and Hand painted icons
Αγιογράφος - Συγγραφέας - Δάσκαλος Αγιογραφίας
Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια... [Νίκος Χουλιαράς]
Άνθρωποι και βουνά, βουνά και άνθρωποι
Σκέψεις, απόψεις, προβληματισμοί και συναισθήματα. Στοχασμοί που ρίχτηκαν στο διαδίκτυο σαν μπουκάλια στο πέλαγος …
«Συμβαίνει. Απλώς συμβαίνει η αγάπη. Όπως συμβαίνει η θάλασσα». (Παντελής Μπουκάλας, "Ρήματα")
Just another WordPress.com weblog
κατ' ευφημισμόν
dragatis.gr ■ Λόγος | Εικόνα | Επικοινωνία
ιστολόγιο του συγγραφέα βασίλειου χριστόπουλου
το blog του Κωστή Παπαϊωάννου περί ανέμων και δικαιωμάτων
:: notes from a notebook's backyard ::
Μια προσπάθεια ανθολόγησης του παγκόσμιου ποιητικού λόγου.
Ιστορίες από την Επανάσταση του 1821, τον αγώνα των Ελλήνων για Ανεξαρτησία
«Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός/ μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει» (Γ. Ρίτσος)
A blog on stories about people and Greek Songs by Avi Nishri
kefalonia-Ionian Island / Tο e-mail μας είναι: paliavlahata2010@hotmail.com Κλικ στην ενότητα "BLOG"
Μια άλλη ματιά στη πόλη των θρύλων και των παραδόσεων
Ανεξάρτητη ενημέρωση
Ασημίνα Ντέλιου/ Asimina Nteliou συγγραφέας/writer
το νησί που πάει παντού, όπως ο Πέτρος Χαριτάτος
για τα παλιά και τα καινούργια
Μυθολογικά, Ἀρχαιολογικά, Ἱστορικὰ & Λαογραφικὰ γιὰ τὴν Θράκη.