kimintenia

Ο Κώστας Καράλης γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1947 στη Σπερχειάδα, με το πραγματικό του όνομα να είναι Κώστας Καραγιαννόπουλος. Είναι αδερφός της επίσης δημοφιλούς τραγουδίστριας Ελπίδας. Παιδί της Ρούμελης, μεγάλωνε μες στα τραγούδια και τα γλέντια της καλόγουστης παρέας των γονιών του. Έτρεχε μαγεμένος στο κάθε κάλεσμα των ήχων της μουσικής και δεν έχανε την ευκαιρία να δοκιμάζει και να γεύεται όποιο μουσικό όργανο «έπεφτε» στα χέρια του. Δεν θυμάται τον εαυτό του χωρίς φυσαρμόνικα. Θυμάται όμως το πάθος με το οποίο ζητούσε απ’ τον πατέρα του και τελικά, στα 5,5 χρόνια του, απέκτησε το πρώτο του ακορντεόν, με το οποίο διασκέδαζε γονείς, φίλους, δασκάλους, συμμαθητές.

Πολυφασματικό και ανήσυχο πνεύμα, δεν χόρταινε να παίζει με τη μουσική, τη ζωγραφική, τη χειροτεχνία, τις κατασκευές και συνεπώς, τον ύπνο τον οποίο μισούσε! Έφτιαξε ο ίδιος την πρώτη του κιθάρα στα 14 του, που έμελλε να γίνει η αγαπημένη του παρέα στα δύσκολα φοιτητικά χρόνια. Άκουγε με θαυμασμό τις δημιουργίες κάποιων, και έκλεινε το ραδιόφωνο όταν κάποια «μεγαλοσχήμονα» άτομα ή σύνολα «ταλαιπωρούσαν» σπουδαία παραδοσιακά και άλλα τραγούδια. Το πάθος του για τη μουσική και οι επιλογές του, ακόμα και στις παρέες , δεν πέρασαν απαρατήρητα. Χωρίς να το επιδιώξει, φοιτητής ακόμα, κλήθηκε ξαφνικά και έγινε μέλος στη τζαζ μπάντα του Τάκη Χαρίτου, τον οποίο θυμάται με θαυμασμό (στο NCO Club της βάσης των Αμερικανών στη Γλυφάδα, όπου αποκλήθηκε «ταχυφλεγής μουσικός»). Εκεί τον άκουσαν και κλήθηκε στην ορχήστρα του Λαβράνου, της οποίας υπήρξε μέλος για αρκετά χρόνια, μέχρι να γίνει ο ίδιος καλλιτεχνικός διευθυντής στον επιφανέστερο τότε χώρο της διασκέδασης με συνεργάτες σπουδαίους καλλιτέχνες (Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας και άλλοι).

Έπαιζε αδιάκοπα κιθάρες στις ηχογραφήσεις των καλύτερων ελλήνων συνθετών μέχρι που, ξαφνικά, κυκλοφόρησε η «Τρίτη Ανθολογία», σπουδαίο έργο του Γιάννη Σπανού, της οποίας ήταν όχι μόνο μουσικός συντελεστής αλλά και ερμηνευτής, με όνομα το όνομα Κώστας Καράλης. Τραγούδια που ερμήνευσε μοναδικά με την αισθαντική, βαθιά και ζεστή φωνή του, όπως το «Σπασμένο καράβι», ο «Ιδανικός εραστής», «Αν είσαι», «Είναι ν’ απορείς», έγιναν και παραμένουν, μισό αιώνα μετά, πολυαγαπημένα, χιλιοτραγουδισμένα μελοποιημένα ποιήματα των Γιάννη Σκαρίμπα, Νίκου Καββαδία, Νίκου Καρύδη και Μαρίνας Λαμπράκη.

Με την Ελπίδα

Ακολούθησαν οι δίσκοι «Τραγούδια και Μπαλάντες» των Γ. Σπανού, Μ. Ελευθερίου, Λ. Παπαδόπουλου, Κ. Ντούμου, «Είναι κάτι στιγμές» των Τ. Μπουγά, Κ. Καράλη και Γ. Καλαμίτση, «Έλα να σταθούμε αντίκρυ» των Γ. Στεφανάκη σε ποίηση του Ινδού Νομπελίστα ποιητή Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, «Τραγούδια της Θάλασσας» των Μιχ. Τερζή, Ν. Καββαδία, Β. Ρώτα, «Εμπάργκο» του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Άλκη Αλκαίου, «Μακρυνή γειτονιά» του Αργύρη Κουνάδη σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα, «Ακροβασίες» του Γιάννη -Μπαχ- Σπυρόπουλου, «Χάθηκες» των Χρ. Γκάρτσου και Αντ. Ανδρικάκη, «Μουσικό τοπίο» του Ηλ. Ανδριόπουλου σε ποίηση Διονύση Καρατζά.

Εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε και μας ταξίδεψε σε σπουδαίους καλλιτεχνικούς χώρους: στην Εθνική Λυρική Σκηνή στο «Άξιον Εστί», συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη προς τιμήν του Νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη, στο Madison Square Garden N.Y.C. όπου η ερμηνεία του ειδικά σε κάποια δημοτικά τραγούδια, οδήγησαν τον κ. Σπάνια να τον καλέσει για συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό της Ν. Υόρκης, ύφους ανάλογου του δικού μας «Τρίτου Προγράμματος», στο Θέατρο Λυκαβηττού σε συναυλίες των Γ. Σπανού, Απ. Καλδάρα κ.ά., στο Αρχαίο Θέατρο Δελφών στο «Άξιον Εστί» με τη Συμφωνική των Βαλκανίων), στο Sava Center του Bελιγραδίου στο «Άξιον Εστί» με τη Συμφωνική των Βαλκανίων.

Θυμάται ξεχωριστά συνεργασίες, σε studio δημιουργίας μουσικών έργων και σε συναυλίες, παραστάσεις και live, με τους Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκι, Σταύρο Ξαρχάκο, Δήμο Μούτση, Μάνο Λοΐζο, Σταύρο Κουγιουμτζή, Γιώργο Χατζηνάσιο, Χρήστο Λεοντή, Ηλία Ανδριόπουλο, Γεράσιμο και Νίκο Λαβράνο, Άκη Πάνου, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Νίκο Ξυλούρη, Γιώργο Νταλάρα, Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Λάκη Παπά, Στράτο Διονυσίου, Μαρινέλλα, Βίκυ Μοσχολιού, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Κώστα Χατζηχρήστο, Ντίνο Ηλιόπουλο, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Χάρρυ Κλυν, Αντώνη Καλογιάννη, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία και πολλούς άλλους σημαντικούςς καλλιτέχνες.

Επίσης αξέχαστα του είναι: – Το ψαλτήρι στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στη Σπερχειάδα, δίπλα σε σπουδαίους τότε ψαλμωδούς, όπου είχε μάθει και να γράφει Βυζαντινή μουσική (διατηρεί ακόμα Αίνους και Χερουβικά – ιδιόγραφα!), – Η μαθητεία του στο Ωδείο, υπό τους: Γεράσιμο Μηλιαρέση, στην κλασσική κιθάρα και Γιάννη Παπαϊωάννου (μέγιστο δάσκαλο στα θεωρητικά της μουσικής), – Το Πρώτο Βραβείο Σύνθεσης σε παγκόσμιο φεστιβάλ της Βίνια Ντελ Μαρ στη Χιλή, και το Βραβείο Σύνθεσης στο παγκόσμιο φεστιβάλ της Ν. Υόρκης, – Η μουσική επιμέλεια στο Εθνικό Θέατρο, – Η μουσική του στο έργο «Κομμάτια και Θρύψαλα» του Γιώργου Σκούρτη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα και, φυσικά, – Η πρώτη του δημόσια εμφάνιση στο Κηποθέατρο Λεμεσού στην Κύπρο, με την ορχήστρα της ΕΡΤ και Διευθυντή τον Μίμη Πλέσσα.

Ο Κώστας Καράλης απείχε απ’ τη δημόσια δραστηριότητα για αρκετό χρονικό διάστημα, όταν διαπίστωσε σημαντική έκπτωση των αξιών στην κοινωνία, οι οποίες ενσωματώθηκαν και στη «δημιουργική» δραστηριότητα των μουσικών πραγμάτων και στη χώρα μας. Δεν σταμάτησε όμως να μελετάει τα δρώμενα και να συνθέτει, ελπίζοντας ότι, όπως γίνεται πάντα, η κοινωνία θα είναι σύντομα απαιτητική για καλύτερο ακρόαμα, που θα συνάδει με τους προβληματισμούς της και κυρίως με εκείνους της νέας γενιάς, που διαπιστώνει ότι έγινε θύμα της καταναλωτικής κοινωνίας, στο ρεύμα της οποίας παρασύρθηκε και βρέθηκε στην πληθωριστική και ανούσια ογκώδη παρουσία της.

Πηγή: facebook.com, katiousa.gr