kimintenia

Σαν σήμερα, πριν 120 χρόνια, έπαψε να χτυπά η καρδιά του Άντον Τσέχωφ, του σημαντικότερου θεατρικού συγγραφέα και διηγηματογράφου της Ρωσίας που με το έργο του καθόρισε την τέχνη του θεάτρου παγκοσμίως

Γεννημένος στις 17 Ιανουαρίου του 1860 στην κωμόπολη Ταγκανρόγκ της Νότιας Ρωσίας, δύο τομείς τον είχαν κερδίσει από μικρή ηλικία, η ιατρική και η συγγραφή. Η πρώτη του επαφή με τα γράμματα έγινε στο ενοριακό ελληνικό σχολείο του Ταγκανρόγκ, ενώ από την έκτη τάξη και έπειτα, η κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του τον ανάγκασε να συνεισφέρει οικονομικά στους γονείς του παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα.

Στις σπουδές του ήταν πολύ καλός, αποφοίτησε από την ιατρική με ευκολία και άσκησε ενεργά το επάγγελμα του γιατρού. Από μικρή ηλικία όμως είχε ανακαλύψει άλλο ένα πάθος του. Ήδη από το γυμνάσιο είχε αρχίσει να γράφει διηγήματα και χιουμοριστικές σκηνές. Όλα αυτά τα εξέδιδε σε γνωστά περιοδικά της εποχής του και γνώριζαν επιτυχία, μαζί και με τον ίδιο.

Όταν ανακάλυψε πως η συγγραφή ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του, άρχισε να ασχολείται πιο εντατικά, εκδίδοντας δύο βιβλία διηγημάτων, «Τα παραμύθια της Μελπομένης» (1884) και τις «Φανταχτερές Ιστορίες» (1885).

Με την ιατρική, το δεύτερο μεγάλο πάθος του, δεν σταμάτησε ποτέ ν’ ασχολείται. Το 1891 μάλιστα, με την επιστροφή του στη Ρωσία, έπειτα από ένα ταξίδι στην Ευρώπη, ξεκινά να καταπιάνεται με τη χολέρα και τους τρόπους καταπολέμησής της. Η σπουδαία ιατρική προσφορά του, ωστόσο, ποτέ δεν τον απομάκρυνε από το συγγραφικό του έργο.

Οι κορυφαίοι Ρώσοι συγγραφείς Λέων Τολστόι,
Μαξίμ Γκόργκι και Άντον Τσέχωφ στην Κριμαία, 1901

Τα πρώτα του θεατρικά έργα και η πορεία της υγείας του

Μπορούσε αρμονικά να συνδυάζει την καταπολέμηση ασθενειών με τη δημιουργία επιτυχημένων θεατρικών έργων. Συγκεκριμένα είχε αναφέρει πως: «Η ιατρική είναι η αγαπημένη μου σύζυγος και το γράψιμο η ερωμένη μου. Όταν με κουράζει η μία, περνώ τη νύχτα με την άλλη».

Το 1896 ανεβαίνει στην Πετρούπολη το έργο του «Ο Γλάρος», χωρίς να λάβει όμως ένθερμη υποδοχή από το κοινό. Εκείνη θα είναι και η χρονιά που θ’ αντιμετωπίσει την πρώτη σοβαρή εκδήλωση της φυματίωσης που οδήγησε στον θάνατό του. Την ίδια χρονιά, με χρήματα που κατάφερε να συγκεντρώσει από εράνους, φιλανθρωπίες και παραστάσεις, χτίζει ένα σχολείο στο Ταλέζ. Μία νέα, χειρότερη κρίση της ασθένειάς του τον αναγκάζει, το 1897, να πάει στη Ριβιέρα της Νότιας Γαλλίας, ενώ την ίδια περίοδο στη ρωσική επαρχία ξεκινά να παίζεται το θεατρικό του έργο «Ο Θείος Βάνιας».

Το 1900 γίνεται μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας και το 1901 παντρεύεται την ηθοποιό Όλγα Κνίππερ, με την οποία ως το τέλος της ζωής του ζούσαν χωριστά, εκείνος στη Γιάλτα και εκείνη στη Μόσχα, όπου συνέχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το θέατρο. Ο ίδιος άλλωστε είχε πει: «Αν φοβάσαι τη μοναξιά, μην παντρεύεσαι!». Η υγεία του δεν φαίνεται να σταθεροποιείται και η φυματίωση συνεχίζει να τον ταλαιπωρεί. Το 1904, λίγους μήνες πριν υποκύψει στην ασθένειά του, παρουσιάζει στο Θέατρο Τέχνης το τελευταίο, και πολύ αγαπημένο στη Ρωσία, θεατρικό του έργο «Ο Βυσσινόκηπος», ενώ όλα τα υπόλοιπα θεατρικά του έργα γνωρίζουν ατελείωτη αποδοχή από το κοινό και επιτυχία.

Πηγή: skai.gr, tsemperlidou.gr