12 Οκτωβρίου 1944
Η Ελληνική σημαία κυματίζει ξανά στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως
12 Οχτώβρη 1944
Η μακριά σκοτεινή ματωμένη πορεία μας έφτασε στην κορυφή.
Ο Θεός είναι εκεί και τώρα θα ευλογήσει τα δάκρυα της λαχτάρας και της πίκρας μας.
Ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα. Φως, ήλιος, καθαρός ουρανός. Μαζί με τα παιδιά μου παρακολουθούμε με κατάνυξη θρησκευτική ένα σημείο απέναντι στην Ακρόπολη. Αυτό είναι ο κόσμος όλος.
Πανηγυρισμοί στα μπαλκόνια, στους δρόμους και τις γειτονιές!
Ένας γερμανός στρατιώτης υποστέλλει την σημαία τους και αναχωρεί βιαστικά…
Και βλέπομε τη γερμανική σημαία σιγά – σιγά να υποστέλλεται, να εξαφανίζεται σαν να την κατάπιε ο Ιερός Βράχος. Και να αρχίζει να ανεβαίνει στον ιστό το αγαπημένο χρώμα του ουρανού μας. Τα θολωμένα μάτια μου δεν μπορούν πια να δουν. Όταν έχω στεγνώσει βιαστικά τα δάκρυα, η γαλανόλευκη κυματίζει περήφανα.
Οι Γερμανοί υποστέλλουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη
Η Ελλάδα είναι πάλι δική μας, δική μας.
Την έχουμε κατακτήσει με το αίμα μας, με τον μόχθο μας, με την καθημερινή στέρηση, μα προπάντων με το σκοτάδι της οδύνης όλων των χρόνων της σκλαβιάς.
Η Ελλάδα είναι πάλι δική μας.
Αυτό είναι δικαιοσύνη. Αυτό είναι τάξη.
Δεν ξέρω καλά καλά τι κάνω. Αγκαλιάζω τις συμμαχικές σημαιούλες που μου είχαν φέρει και βγαίνω στο δρόμο.
Τρέχω προς την Αρχιεπισκοπή. Θέλω να δω τον Frank Macaskey. Μου τηλεφώνησαν πως έφτασε.
Ο λαός είναι τρελός από αγαλλίαση. Φιλιούνται, κλαίνε, περιμένουν Εγγλέζους.
Ο Ελληνικός λαός πανηγυρίζει στους δρόμους. Ο ενθουσιασμός όλων έκδηλος!
Στην πλατεία Συντάγματος συναντώ γερμανικό λόχο που προχωρεί να καταθέσει στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ο αξιωματικός προσέχει τις σημαίες που κρατώ και με κοιτάζει βλοσυρά. Μα εγώ τρέχω προς την Αρχιεπισκοπή.
Εκεί έχει φτάσει ο Macaskey με πολιτικά και μια μικρή βαλίτσα στα χέρια του. Ο Δεσπότης τον δέχεται με συγκίνηση.
– «Είσαι Άγγλος αξιωματικός;» του λέει με χιούμορ. «Πού είναι η στολή σου;».
– «Εδώ», απαντά ο Frank δείχνοντας τη βαλίτσα.
– «Φόρεσέ την», διατάσσει ο Αρχιεπίσκοπος.
Ο Macaskey πηγαίνει στο πλαϊνό δωμάτιο και γυρίζει σε λίγο επίσημος Άγγλος αξιωματικός.
Και έπειτα οι δυο τους μπαίνουν στο ανοιχτό αυτοκίνητο και προχωρούν ανάμεσα στα πλήθη.
Ο λαός αλαλάζει από ενθουσιασμό. «Άγγλος», φωνάζει και σηκώνουν το αυτοκίνητο στα χέρια. Προσπαθούν να αγγίξουν τον Macaskey κι αυτός τους χαμογελά με αγάπη. Με όλη την απέραντη αγάπη που έχει για την Ελλάδα.
Όταν από το μπαλκόνι της οδού Δημοκρατίας ο Αρχιεπίσκοπος και ο Macaskey βγήκαν για να χαιρετίσουν, σαν να σκίστηκαν τα στήθια του κόσμου. Τέτοια ήταν η λαχτάρα της φωνής των ανθρώπων.
Ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης της Ακροπόλεως εγκαταλείπει τον ιερό βράχο τυλιγμένος με τη σβάστικα
13 Οχτώβρη 1944
«Τούτη η γη όπου πατάς είναι αγία γη» (ο γαρ τόπος εν ω συ έστηκας, γη αγία εστί) (Έξοδος 3,5)
Κατάρα σε όποιον την μολύνει, ξένος ή προδότης. Η Νέμεσις είναι αδυσώπητη.
Η δικαιοσύνη του Θεού απλώνεται σαν την μέρα της δευτέρας παρουσίας. Και εμείς, όλοι μαζί, ζωντανοί και πεθαμένοι, είμαστε όργανα της δικαιοσύνης Του.
Η ελληνική συνείδηση υψώνεται περήφανα, γιατί νιώθει στο βαθύ είναι της την ποιότητα της θυσίας, που έχει προσφέρει για τη δικαίωση αυτή.
Τούτη τη μέρα τα δάκρυα και το άγχος φυλακισμένων και νεκρών και των άλλων θλιμμένων Ελλήνων μετουσιώνεται σε έργο και έξαλλη χαρά.
Τούτη τη μέρα οι Έλληνες σαν ερωτευμένοι ενώνονται με τη γη τους. Καμιά θλίψη δεν μπορεί να εισχωρήσει. Η ατελεύτητη δοκιμασία δίνει στη στιγμή το θείο της νόημα. Η ψυχή μας είναι γεμάτη προσευχή και ευγνωμοσύνη.
Ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός
Όλοι είμαστε στη Μητρόπολη. Είναι η πρώτη δοξολογία του Δεσπότη Δαμασκηνού. Ο Μακαριώτατος ψέλνει όρθιος τους αίνους που έχει συνθέσει ο ίδιος: «Ευλογείτε ηρώων νεκρών σκιαί και ζώντων πλήθη και θυμάτων μυριάδες και τάφων στίχοι και θλιβομένων εσμοί, εν δάκρυσι αγαλλιάσεως τον Κύριον…».
Ξαφνικά η εκκλησία δονήθηκε ολόκληρη από τον μεγάλο ύμνο της Ορθοδοξίας των αιώνων. Αρχιεπίσκοπος, παπάδες, χορός και όλο το εκκλησίασμα έψελναν μαζί: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια…».
Όλα ήταν βουητό και λύτρωση.
Έπεσα γονατιστή. Και μαζί με τους άλλους προσπάθησα να προσθέσω τη σπασμένη από τα δάκρυα φωνή μου στη Χάρη Της.
Από τους εορτασμούς για την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας
* Από το Ημερολόγιο «Φύλλα Κατοχής» της Ιωάννας Τσάτσου, εκδ. «Εστία», σ. 186. Οι φωτογραφίες προέρχονται από το φιλμ – ντοκουμέντο του Φίνου «Η απελευθέρωση της Αθήνας το 1944».
Πηγή: antexoume.wordpress.com
kimintenia 