Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών…
Άκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
για ν’ αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
θ’ αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.
Οδυσσέας Ελύτης, «Η Μαρίνα των βράχων» (Προσανατολισμοί, απόσπασμα)
kimintenia 