«Σινεμά ο Παράδεισος», 1988
Αν υπάρχει μια μορφή τέχνης που ενώνει τον ουρανό με τη γη, αυτή είναι σίγουρα η μουσική, η μοναδική τέχνη που βαίνει πέραν του κόσμου ετούτου καθώς μαζί με τους ανθρώπους τραγουδούν και οι άγγελοι στον ουρανό! Κάθε φορά που ένα τραγούδι, ένας ύμνος, μια μελωδία ή ψαλμωδία ερμηνεύεται, ένα ατόφιο κομμάτι ουρανού σκορπά τα θαύματά του στη γη, έτσι που χωρίς τη μουσική η ζωή μας θα ήταν άδεια, άτονη και πεζή, δίχως εκείνη τη μυστηριακή και μοναδική δύναμη, με την οποία μονάχα η μουσική κατάφερε στο διάβα των αιώνων να ντύνει και να χρωματίζει ξεχωριστά και για πάντα τον βίο, τους καημούς και τα όνειρα των ανθρώπων.
Ανάμεσα στις ποικίλες εκφράσεις της η τέχνη της μουσικής ξεχώρισε για τη συμβολή της στον κινηματογράφο, μέσα από την οποία προσέφερε καθοριστικά στη διαμόρφωση του ιδιαίτερου ύφους των ταινιών, δημιουργώντας συχνά μουσικά αριστουργήματα που χαράχτηκαν στη συλλογική μνήμη, ενίοτε ξεπερνώντας σε επιτυχία και φήμη ακόμα και αυτό το ίδιο το κινηματογραφικό έργο που επένδυσαν!
Αναμφίβολα στους πλέον χαρισματικούς και ταλαντούχους συνθέτες μουσικής για κινηματογραφικές ταινίες στο παγκόσμιο στερέωμα, συγκαταλέγεται ο πρόσφατα εκλιπών Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone, 10 Νοεμβρίου 1928 – 6 Ιουλίου 2020), Ιταλός συνθέτης, ο οποίος έγραψε μουσική για περισσότερες από 500 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, μεταξύ των οποίων οι πλέον των 60 βραβευμένες.
Το 2007 ο Ένιο Μορικόνε παρέλαβε ένα τιμητικό Όσκαρ «για τη μαγευτική και πολυπρόσωπη συνεισφορά του στην τέχνη της μουσικής για ταινίες». Είχε προταθεί για άλλα πέντε Όσκαρ την περίοδο 1979-2001. Επίσης παρέλαβε το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής, το 2016, για τη μουσική της ταινίας «Μισητοί 8». Έχει κερδίσει τρία βραβεία Γκράμι, τρεις Χρυσές Σφαίρες, έξι βραβεία BAFTA, δύο Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, έναν τιμητικό Χρυσό Λέοντα και ένα Πολικό Μουσικό Βραβείο.
Ennio Morricone (1928-2020)
Μία από τις λυρικότερες και πλέον νοσταλγικές ταινίες, για την οποία ο Μορικόνε έγραψε μουσική, ταινία – ύμνος στην ίδια την τέχνη του κινηματογράφου, είναι το «Σινεμά ο Παράδεισος» (Cinema Paradiso), μια Ιταλογαλλική ταινία του 1988, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τζουζέπε Τορνατόρε. Η ιστορία εκτυλίσσεται στη μεταπολεμική Ιταλία, στα τέλη της δεκαετίας του ’40, σε ένα χωριό της Σικελίας, όπου ένα μικρό αγόρι, ορφανό από πατέρα, ο Σαλβατόρε, ανακαλύπτει τη μαγεία του σινεμά και γίνεται αχώριστος φίλος με τον μηχανικό προβολής, τον Αλφρέντο, τον οποίο και αντικαθιστά, όταν εκείνος τυφλώνεται από κάποιο ατύχημα και καθίσταται ανήμπορος να χειριστεί τη μηχανή προβολής των ταινιών. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν μεσήλικος πια και διάσημος σκηνοθέτης, μαθαίνει για τον θάνατο του Αλφρέντο, παρακολουθεί τις αναμνήσεις του μέσα από ένα φιλμάκι που του παραδίδεται ως δώρο του φίλου του, κατά τη διάρκεια του αριστουργηματικού φινάλε της ταινίας που η μουσική του Μορικόνε αποθέωσε, κλείνοντάς την παντοτινά στην καρδιά του κοινού.
Η ταινία, πλημμυρισμένη από την εξαίσια μουσική του Μορικόνε, αποτέλεσε την απόλυτη ωδή στην 7η τέχνη, ένα συναισθηματικά έντονα φορτισμένο, νοσταλγικό αφήγημα για τον επίπονο δρόμο προς την ενηλικίωση του κεντρικού ήρωα, αλλά και για την εξ ίσου οδυνηρή και δύσκολη μετάβαση ολόκληρης της μικρής τοπικής κοινωνίας από τα μεταπολεμικά χρόνια στη σύγχρονη εποχή της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης με όλα όσα η αλλαγή αυτή σήμαινε για τον καθημερινό βίο των ανθρώπων αλλά και για την ίδια την ιστορία του κινηματογράφου.
Το «Σινεμά ο Παράδεισος» απέσπασε Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, Βραβείο BAFTA καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας, Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και το Μέγα Βραβείο στο 42ο Φεστιβάλ Καννών. Από την πρώτη προβολή του έως και σήμερα, παραμένει μία από τις πλέον αγαπημένες ταινίες όλων των εποχών, κερδίζοντας σταθερά μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του κοινού οπουδήποτε κι αν προβάλλεται.
kimintenia.wordpress.com
kimintenia 